WSSTH – สงครามจักรพรรดิทะยานสวรรค์ - ตอนที่ 3115
“อ่า”
ต้วนหลิงเทียนพนักหน้าตอบคำ และนั่นทำให้สีหน้าซุนเหลียงเผิงกลายเป็นแดงก่ำ สองตาทอประกายจ้าหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงราวที่สูบลม
“ประมุข…”
และในขณะที่ซุนเหลียงเผิงกำลังตื่นเต้นกับคำยยืนยันของต้วนหลิงเทียน ว่าสามารถช่วงชิงผลเทพสังเวยสวรรค์มาได้จริงๆ ต้วนหลิงเทียนก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า “ปกติแล้ว มีหนทางใดบ้างที่นักฆ่าขององค์กรกะโหลกเลือด จะสามารถล่วงรู้ตำแหน่งของข้า และไล่ตามไปฆ่าข้าได้ถูกที่?”
“ว่าอะไร!?”
ซุนเหลียงเผิงที่เดิมกำลังตื่นเต้นยินดี ก็มีอันต้องตกตะลึงไปเพราะคำถามดังกล่าวของต้วนหลิงเทียน “เจ้าจะบอกว่า…นักฆ่ากะโหลกเลือด มันไล่ตามไปเข่นฆ่าเจ้าถึงอวี้หวงเทียนเลยงั้นหรือ?”
“ไม่ผิด”
ต้วนหลิงเทียนพยักหน้า “พวกมันไม่เพียงตามไปถึงอวี้หวงเทียน แต่พวกมันยังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์เอี้ยนซานแดนผิงเทียนของอวี้หวงเทียนที่ข้าอยู่เสมือนนกรู้”
ต้วนหลิงเทียนยังคงจำได้ดี ว่าวันที่เขาพบเจอนักฆ่าทั้ง 2 นั้นอีกฝ่ายก็บอกมาเอง ว่าพอตามเข้ามาถึงคฤหาสน์เอี้ยนซานก็บังเอิญได้ยินข่าวลือเรื่องเจียงหลาน…ไม่ใช่ได้ยินข่าวลือแล้วจึงมา!
ด้วยเหตุนี้ทำให้เขาอยากรู้นัก ว่านักฆ่าองค์กรกะโหลกเลือดหาตัวเขาเจอได้ยังไง กระทั่งใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายตามมาที่เดียวกับเขาได้
ราวกับอีกฝ่ายล่วงรู้แต่แรกว่าตอนเขาใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายออกกจากหลิงหลัวเทียนนไปอวี้หวงเทียน เขาจะไปเขตคฤหาสน์เอี้ยนซานในแดนผิงเทียน!
“หากเป็นกรณีนี้…องค์กรกะโหลกเลือดต้องส่งปรมาจารย์ค่ายกลไปตรวจสอบค่ายกลเคลื่อนย้ายที่เจ้าใช้ไม่ผิดแน่”
ซุนเหลียงเผิงกล่าวออกด้วยสีหน้าท่าทีจริงจัง “อย่างไรก็ตาม หากจะตรวจสอบค่ายยกลเคลื่อนย้าย อย่างน้อยๆก็ต้องได้รับการอนุมัติจากตัวตนระดับ รองผู้นำคฤหาสน์เฉวียนโยวเสียก่อน”
“แน่นอนว่าผู้นำคฤหาสน์เฉวียนโยวเองก็มีอำนาจดังกล่าว…อย่างไรก็ตามผู้นำคฤหาสน์ไม่เคยอนุมัติเรื่องนี้มาก่อนแม้กับคนใน ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องให้ความร่วมมือกับคนนอกอย่างองค์กรกะโหลกเลือดเลย”
“ดังนั้นข้าเดาว่า…สมควรเป็นฝีมือผู้นำคฤหาสน์เฉวียนโยวคนใดสักคน!”
กล่าวถึงประโยคท้าย น้ำเสียงของซุนเหลียงเผิงก็เต็มไปด้วยความมั่นใจ ราวไม่ผิดไปจากนี้แน่นอน!
และแทบจะพร้อมๆกันกับที่ซุนเหลียงเผิงกล่าวจบคำ สองตาต้วนหลิงเทียนก็หดเล็กลง ในแววตายังเผยประกายเยียบเย็นเรืองวูบ “ประมุขหมายความว่า…คนที่จะร่วมมือกับองค์กรกะโหลกเลือดได้ ก็มีแต่ชนชั้นรองผู้นำคฤหาสน์เฉวียนโยวเท่านั้นสินะ ถึงทำให้นักฆ่ากะโหลกเลือดนั่นมันตามตัวข้าเจอ?”
“ใช่”
ซุนเหลียงเผิงพยักหน้า
สองตาที่ทอประกายเยียบเย็นของต้วนหลิงเทียน ยิ่งมายิ่งเต็มไปด้วยจิตสังหาร เอ่ยถามซุนเหลียงเผิงออกไปเสียงเข้ม “แล้วรองผู้นำคฤหาสน์เฉวียนโยวมีกี่คน?”
“เพียง 3”
หลังตอบต้วนหลิงเทียนแล้ว ซุนเหลียงเผิงก็เอ่ยข้อสันนิษฐานออกมาต่อ “อย่างไรก็ตาม รองผู้นำคฤหาสน์เฉวียนโยวทั้ง 3 ไม่มีทางให้ความร่วมมือกับองค์กรกะโหลกเลือดแน่นอน”
“เพราะท้ายที่สุดแล้ว หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ผู้นำคฤหาสน์ก็ไม่มีทางปล่อยปละละเว้นพวกมันแน่”
“เช่นนั้นหากข้าเดาไม่ผิด รองผู้นำสมควรให้ความร่วมมือกับองค์กรกะโหลกเลือดโดยไม่รู้ตัว…นั่นก็คือไม่รู้ว่าคนที่ไปตรวจสอบค่ายกลคือคนขององค์กรกะโหลกเลือด…”
ซุนเหลียงเผิงจะอย่างไรก็เป็นประมุขนิกากยอมตะเป้าผู่ที่อยู่ในสายบังคับบัญชาของคฤหาสน์เฉวียนโยวมานาน ดังนั้นมันก็ย่อมรู้จักคฤหาสน์เฉวียนโยวเป็นอย่างดี
“และหากข้าเดาไม่ผิด..รองผู้นำคนนั้น คงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกองค์กรกะโหลกเลือดหลอกใช้ จนเผลอให้ความร่วมมือเรื่องฆ่าเจ้า…”
“เพราะรองผู้นำคนนั้นก็ไม่อาจไม่หวั่นเกรงเรื่องนี้…เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ผู้นำคฤหาสน์ไม่มีวันละเว้นชีวิตมันแน่”
ซุนเหลียงเผิงกล่าวเสริม
“มันจะรู้หรือไม่รู้ก็ช่าง แต่ที่ข้ารู้คือเพราะมันอำนวยความสะดวกให้องค์กรกะโหลกเลือด…หาไม่แล้วนักฆ่าทั้ง 2 ไม่มีวันตามตัวข้าเจอแน่”
สองตาต้วนหลิงเทียนฉายประกายเย็นชาจ้าขึ้นอีกรอบ ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะหลิงเจวี๋ยอวิ๋น สิบในสิบเขาได้กลายเป็นผีโง่งมเพราะนักฆ่ากะโหลกเลือดทั้ง 2 ไปแล้ว
“แล้วนักฆ่ากะโหลกเลือดทั้ง 2 คนที่ตามล่าเจ้ามันเป็นนักฆ่าระดับใด?”
ซุนเหลียงเผิงเอ่ยยถาม
“ก็มีนักฆ่าที่ลอบสังหารข้าครั้งสุดท้ายคนนึง กับนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 9 ตำหนักอีกคน”
ต้วนหลิงเทียนกล่าว
“อะไร?!”
สีหน้าซุนเหลียงเผิงเปลี่ยนไปใหญ่หลวง เพราะมันจดจำได้ว่านักฆ่ากะโหลกเลือดคนสุดท้ายที่มาลงมือที่ชายขอบนิกาย ก็เป็นราชาอมตะ 9 ตำหนักเข้าไปแล้ว ทว่านักฆ่าคนนั้นไม่เพียงตามไปฆ่าต้วนหลิงเทียนถึงอวี้หวงเทียนคนเดียว แต่ยังพานักฆ่าราชาอมตะ 9 ตำหนักไปด้วยอีกคน?
2 นักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 9 ตำหนัก!
แค่คิดถึงเรื่องนี้ หนังศีรษะซุนเหลียงเผิงก็ด้านชาหนึบๆแล้ว!
นักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 9 ตำหนักขององค์กรกะโหลกเลือด อย่าว่าแต่ 2 คนเลย ต่อให้มาแค่คนเดียวถึงจะมีซุนเหลียงเผิงเป็นสิบๆคน เกรงว่ายังไม่พอให้อีกฝ่ายฆ่า!
หลังจากอารมณ์ซุนเหลีงเผิงพุ่งพล่านไปด้วยความหวาดหวั่นครู่หนึ่ง มันก็หันมามองถามต้วนหลิงเทียนเสียงขรึม “ต้ววนหลิงเทียน แล้วเจ้ารอดพ้นเงื้อมมือนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 9 ตำหนักทั้ง 2 มาได้อย่างไร?”
มันไม่อาจเข้าใจได้จริงๆ ว่าไฉนต้วนหลิงเทียนถึงหลบหนีมาภายใต้เปลือกตานักฆ่าราชาอมตะ 9 ตำหนักทั้งสองได้…
‘หรืออุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลืองของต้วนหลิงเทียน ที่จริงยังสามารถใช้ได้?’
ขณะที่เอ่ยถามต้วนหลิงเทียนออกไป ซุนเหลียงเผิงก็มีคาดเดาในใจไว้เช่นกัน ‘หากเป็นเช่นนั้นจริง และนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 9 ตำหนักทั้งสองมาพบต้วนหลิงเทียนตอนเข้าใจความลึกซึ้งของกฏหลายประการจากผลเทพสังเวยสวรรค์ คิดจะหลบหนีภายใต้สายตาของพวกมันย่อมกระทำได้ มิแน่ว่าต้วนหลิงเทียนอาจเข่นฆ่าพวกมันทั้งคู่ไปแล้วก็ได้!’
“พอดีสหายของข้าได้ใช้ยันต์อมตะหลบหนีที่มีอานุภาพไม่ด้อยกว่ายันต์เงาวายุที่ประมุขให้ข้าวันก่อน พาข้าหนีมาได้น่ะ”
ต้วนหลิงเทียนกล่าว
“สหายเจ้ารึ?”
ซุนเหลียงเผิงตกใจ
“คนที่ได้อันดับ 1 หลังออกจากแดนสวรรค์ใต้โบราณระดับต่ำเปิดออกครั้งล่าสุด หลิงเจวี๋ยอวิ๋น ที่เข้านิกายอมตะอวิ๋นไถผู้นั้น”
ต้วนหลิงเทียนกล่าวตอบเสียงเรียบ “ผลเทพสังเวยสวรรค์ปรากฏขึ้น 2 ผล…เป็นข้ากับมันแบ่งกันคนละผล”
“หลิงเจวี๋ยอวิ๋น!?”
ซุนเหลียงเผิงประหลาดใจไม่น้อย “หรือว่า…พวกเจ้าทั้งคู่ร่วมมือกันและช่วงชิงผลเทพสังเวยสวรรค์มาจากตัวตนจักรพรรดิอมตะกลับชาติมาเกิด?”
“ประมาณนั้นล่ะ”
ต้วนหลิงเทียนพยักหน้า
“นิกายอมตะอวิ๋นไถนับว่ามีโชคไม่น้อยเลยทีเดียว….”
ซุนเหลียงเผิงกล่าวอย่างทอดถอนใจ “หลิงเจวี๋ยอวิ๋นผู้นั้น เมื่อเข้าสู่คฤหาสน์เฉวียนโยว มันก็ต้องโดดเด่นเฉิดฉายเช่นเจ้า…ถึงตอนนั้นลาเฒ่าหัวโล้นของนิกายอมตะอวิ๋นไถพวกนั้นไม่พ้นได้รางวัลจากผู้นำคฤหาสน์เฉวียนโยวยกใหญ่แน่”
อย่างไรก็ตาม แม้ซุนเหลียงเผิงจะกล่าวออกมาอย่างทอดถอนใจ แต่มันก็ไม่ได้เผยความอิจฉาอะไร
เพราะนิกายอมตะอวิ๋นไถมีหลิงเจวี๋ยอวิ๋น แต่นิกายอมตะเป้าผู่ของมันก็มีต้วนหลิงเทียนเช่นกัน!
“ไม่หรอก เพราะหลิงเจวี๋ยอวิ๋นไม่ได้กลับมาหลิงหลัวเทียนพร้อมกับข้า แต่เลือกที่จะรั้งอยู่อวี้หวงเทียนต่อ”
ต้วนหลิงเทียนได้ยิน ก็ส่ายหัวไปมาพลางกล่าว
“ฮ่าๆๆ!!!”
ได้ยินคำพูดนี้ของต้วนหลิงเทียนซุนเหลียงงเผิงก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังร่าด้วยความสะใจ “ดูเหมือนพวกลาเฒ่าหัวโล้นของนิกายอมตะอวิ๋นไถ จักมิอาจรักษาหลิงเจวี๋ยอวิ๋นเอาไว้ได้!”
หลังระเบิดเสียงหัวเราะดังร่าอยู่พักหนึ่ง ซุนเหลียงเผิงก็มองจ้องต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาจริงจังแฝงซาบซึ้ง “ต้วนหลิงเทียน ขอบคุณเจ้ามาก”
ซุนเหลียงเผิงย่อมรู้ดีแก่ใจ
ว่าอันที่จริงต้วนหลิงเทียนก็ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงย้อนกลับมานิกายอมตะเป้าผู่เลย
ทว่าตอนนี้อีกฝ่ายเลือกที่จะกลับมา เห็นชัดว่าตั้งใจเข้าสู่คฤหาสน์เฉวียนโยวในนามคนของนิกายอมตะเป้าผู่!
และเมื่อต้วนหลิงเทียนเข้าสู่คฤหาสน์เฉวียนโยวในนามนิกายอมตะเป้าผู่ และไปฉายแสงที่นั่น ตัวมันซุนเหลียงเผิงประมุขนิกายอมตะเป้าผู่ในฐานะตัวตนที่แนะนำต้วนหลิงเทียนให้เข้าสู่คฤหาสน์เฉวียนโยว ย่อมไม่มีทางถูกคฤหาสน์เฉวียนโยวละเลยแน่นอน!
“ประมุขไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก หากไม่ใช่เพราะวันนั้นประมุขมอบยันต์เงาวายุให้ข้า ข้าคงยากจะหลบหนีไปภายใต้เปลือกตานักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 9 ตำหนักนั่นได้…และเพราะข้าหนีไปได้ในวันนั้น จึงทำให้ข้ามีโอกาสได้รับผลเทพสังเวยสวรรค์อย่างวันนี้”
ได้ยินคำขอบคุณจากใจของซุนเหลียงเผิง ต้วนหลิงเทียนก็ได้แต่ส่ายหัวไปมากล่าวด้วยรอยยิ้ม “นอกจากนี้สำหรับข้าแล้ว ให้เทียบระหว่างอวี้หวงเทียนที่ไม่คุ้นเคยกับหลิงหลัวเทียนที่ข้าอยู่มาสักพัก…การเข้าสู่คฤหาสน์เฉวียนโยวเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับข้า”
หลังจากกล่าวจบต้วนหลิงเทียนก็ไม่รอให้ซุนเหลียงเผิงตอบโต้อะไร เลือกที่จกล่าวถามออกมาสืบต่อว่า “ว่าแต่ท่านประมุข ตอนนี้หากข้าคิดเข้าร่วมคฤหาสน์เฉวียนโยวเร็วๆ…ท่านพอจะมีวิธีใดหรือไม่?”
“ฮาย! ด้วยพลังฝีมือของเจ้าตอนนี้คิดจะเข้าร่วมคฤหาสน์เฉวียนโยวยังจะเป็นเรื่องยากอันใดอีกเล่า?”
ขณะกล่าวเคล้าเสียงหัวเราะ ซุนเหลียงเผิงก็เร่งสะบัดมือเรียกยันต์อมตะสื่อสารทางวิญญาณออกมาบดขยี้ทันที
ครู่ต่อมาซุนเหลียงเผิงที่ยืนหน้าต้วนหลิงเทียนก็แลดูเหม่อลอยไปสักพัก พอกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง มันก็หันมาคลี่ยิ้มสดใสให้ต้วนหลิงเทียนก่อนใดอื่น “ต้วนหลิงเทียนข้าแจ้งอาจารย์ลุงของข้าไปแล้ว…3 วันหลังจากนี้อาจารย์ลุงจะมารับเจ้าไปคฤหาสน์เฉวียนโยวด้วยตัวเอง”
“อาจารย์ลุงของประมุขรึ?”
ดวงตาทั้งคู่ของต้วนหลิงเทียนเปล่งแสงวาบหนึ่ง “ใช่ 1 ใน 10 ผู้ตรวจการณ์ของคฤหาสน์เฉวียนโยวหรือไม่?”
ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในนิกายอมตะเป้าผู่ เขาก็ได้ยินคนพูดถึงหลายครั้งว่านิกายอมตะเป้าผู่เองก็มีสัมพันกับ 1 ใน 10 ผู้ตรวจการของคฤหาสน์เฉวียนโยว และคนผู้นั้นยังเป็นชนชั้นบรรพบุรุษคนหนึ่ง
ชนชั้นบรรพบุรุษคนนั้น ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นอาจารย์ลุงของซุนเหลียงเผิง
ต้วนหลิงเทียนก็เลยถามออกไปแบบนั้น
“ใช่แล้ว”
ซุนเหลียงเผิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พอท่านอาจารย์ลุงข้าทราบว่าเจ้าอายุไม่ถึงร้อยปีแต่ได้รับผลเทพสังเวยสวรรค์ จนทะลวงถึงขอบเขตขุนนางอมตะ 10 ทิศได้แล้ว ท่านอาจารย์ลุงก็บังเกิดความสนใจในตัวเจ้าอย่างยิ่ง…กระทั่งบอกว่าเจ้าผ่านมาตรฐานการเข้าสู่นิกายอมตะเป้าผู่ไปเกินร้อยส่วน กระทั่งความสามารถของเจ้าอาจเป็นได้ถึง ผู้พิทักษ์คฤหาสน์น้อย”
“ผู้พิทักษ์คฤหาสน์น้อย”
ต้วนหลิงเทียนเผยความสงสัยอยู่บ้าง เพราะเขาไม่เคยได้ยินเรื่องผู้พิทักษ์น้อยของคฤหาสน์เฉวียนโยวมาก่อนเลย
“ผู้พิทักษ์คฤหาสน์น้อย เป็นตำแหน่งที่พิเศษสำหรับคฤหาสน์เฉวียนโยวมาก และคฤหาสน์เฉวียนโยวก็ไร้ผู้ดำรงตำแหน่งนี้มานานกว่า 30,000 ปีแล้ว…ด้วยเหตุนี้ชื่อเสียงของคฤหาสน์เฉวียนโยวจึงค่อยๆถดถอยลงทุกวันๆ กระทั่งบัดนี้หลายคนในคฤหาสน์เฉวียนโยวก็ลืมเลือนไปแล้วว่ายังมีตำแหน่ง ผู้พิทักษ์คฤหาสน์น้อยอยู่”
พอซุนเหลียงเผิงกล่าวถึงจุดนี้ สองตาที่มองจ้องต้วนหลิงเทียนก็กระพริบวาบ “ต้วนหลิงเทียน เดี๋ยวรอให้อาจารย์ลุงมาถึง…ด้วยพลังฝีมือของเจ้าตอนนี้ สมควรผ่านการทดสอบสำหรับผู้พิทักษ์คฤหาสน์น้อยได้แน่ และเจ้าอาจเป็นผู้พิทักษ์คฤหาสน์น้อยคนแรกในรอบ 30,000 ปี!”
“ตลอด 30,000 ปีที่ผ่าน ไม่มีใครในคฤหาสน์เฉวียนโยวได้รับตำแหน่งผู้พิทักษ์คฤหาสน์น้อยเลยรึ?”
ต้วนหลิงเทียนอดไม่ได้ที่จะสงสัย “ประมุข คิดจะเป็นผู้พิทักษ์คฤหาสน์น้อยมันยากขนาดนั้นเลยหรือ?”
“ยากเย็นยิ่งนัก”
ซุนเหลียงเผิงกล่าวตอบออกมาทันที สายตายังเริ่มฉายความยำเกรงออกมา “ครั้งสุดท้ายที่ปรากฏผู้พิทักษ์คฤหาสน์น้อย ก็เมื่อ 30,000 กว่าปีก่อน”
“ตอนนั้น ผู้พิทักษ์คฤหาสน์น้อยพึ่งมีอายุเกือบ 200 ปี แต่ก็สามารถทะลวงถึงขอบเขตขุนนางอมตะ 9 ตำหนักได้แล้ว ทั้งยังเข้าใจความลึกซึ้งของกฏแห่งลมได้ถึง 5 ประการ”
ขณะกล่าวเล่าออกมาสืบต่อ สายตาของซุนเหลียงเผิงก็ฉายความนับถือชัดขึ้นทุกขณะ
“อายุไม่ถึง 200 ปีบรรลุขุนนางอมตะ 9 ตำหนัก ทั้งเข้าใจความลึกซึ้งของกฏแห่งลม 5 ประการ?”
ลูกตาต้วนหลิงเทียนหดเล็กลงโดยพลัน
เขารู้ดีว่ามันยากแค่ไหนที่จะบรรลุถึงขอบเขตขุนนางอมตะ 9 ตำหนักก่อนอายุ 200 ปี ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องเข้าใจความลึกซึ้งของกฏแห่งลมได้ 5 ประการเลย
ทว่าในคฤหาสน์เฉวียนโยว กลับปรากฏตัวตนเช่นนี้ขึ้นมาจริงๆ?
