WSSTH – สงครามจักรพรรดิทะยานสวรรค์ - ตอนที่ 3708 ใครกันแน่ที่เป็นเหยื่อ

　　“เรื่องให้สหายของพวกเรารั้งอยู่ด้านนอกนั่นเป็นไปไม่ได้!”
　　หลังหลิงตงเหยียนกับเยว่ฉีเหลือบมองกันปราดหนึ่ง ทั้งคู่ก็หันไปมองจ้องต้วนหลิงเทียนด้วยสายตารังเกียจหมั่นไส้ เพราะชายหนุ่มชุดม่วงคนนี้คนเดียวที่เรื่องมากจนทำให้พวกมัน 2 คนต้องเลือกว่าใครจะไปก่อน
　　อย่างไรก็ตาม ทั้งคู่ก็ตกลงกันได้ในเวลาอันสั้น
　　“ให้สวรรค์กำหนดเถอะ”
　　จากนั้นต่อหน้าต้วนหลิงเทียนกับคนอื่นๆ หลิวตงหมิงก็หยิบแผ่นหยกขึ้นมาหนึ่งแผ่น จากนั้นก็โยนมันไปให้ซือหม่าหาน “ซือหม่าหานเจ้าโยนแผ่นหยกๆนั้นเพื่อเสี่ยงทาย…หากออกด้านหน้าข้ากับสหายจะไปก่อน หากออกด้านหลังเยว่ฉีกับสหายจะไปก่อน”
　　“เยว่ฉี เรื่องนี้เจ้าเห็นด้วยหรือไม่?”
　　ขณะที่รับแผ่นหยกมา ซือหม่าหานก็หันไปมองถามความเห็นเยว่ฉี ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้า “ตามนั้น”
　　ซือหม่าหานก็เริ่มดีดแผ่นหยกขึ้นมาอย่างไร้ลูกไม้ จากนั้นหลังแผ่นหยกที่หมุนคว้างด้วยความเร็วร่วงตกลงมา มันก็พุ่งมือขวาไปดั่งสายฟ้าฟาดคว้าแผ่นหยกดังกล่าวมาตบลงหลังมือซ้าย
　　ต่อมาท่ามกลางสายตาทุกคน ซือหม่าหานก็ยกมือขวาขึ้น
　　แผ่นหยกที่วางนิ่งบนหลังมือข้างซ้ายจึงเปิดเผยออกมา
　　เป็นด้านหลัง
　　“หลิวตงหมิง ขอโทษที แต่ข้าไปก่อนล่ะ…”
　　เยว่ฉีคลี่ยิ้ม
　　ด้านหลิวตงหมิงแม้จะไม่เต็มใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก สุดท้ายผู้ที่เสนอความคิดนี้ก็เป็นมัน พอผลออกมามันก็ได้แต่ยอมรับเท่านั้น
　　หลังโยนแผ่นหกคืนให้หลิวตงหมิง ซือหม่าหานก็หันไปมองหวูเฟิงกับต้วนหลิงเทียน “หวูอี้ซานเจ้ากับสหายเจ้า และเยว่ฉีกับสหายจะเข้าไปก่อน”
　　“พวกเรา 6 คนค่อยตามไปทีหลัง”
　　ซือหม่าหานกล่าวเสียงเรียบ
　　คราวนี้ต้วนหลิงเทียนก็ไม่พูดอะไรอีก เขาเหินร่างออกไปพร้อมๆหวูเฟิง มุ่งหน้าไปยังประตูตำหนักเบื้องหน้าทันที
　　ด้านเยว่ฉีกับสหายก็ตามมาติดๆ
　　หลังผ่านประตูตำหนัก ต้วนหลิงเทียนก็รู้สึกเสมือนโลกมืดดับไปทั้งหมุนคว้างชั่วพริบตาหนึ่ง…ทว่าความรู้สึกดังกล่าวก็คงอยู่ไม่นานนัก
　　พริบตาต่อมาต้วนหลิงเทียนก็สัมผัสได้ว่าฝ่าเท้าของเขาย่ำเหยียบวัตถุมีสภาพ ราวกับกำลังยืนอยู่บนพื้นแข็งๆอะไรสักอย่าง
　　พอรู้สึกตัว เขาก็หันมองไปรอบๆทันที จึงพบว่าตอนนี้เขามาปรากฏในโถงถ้ำแห่งหนึ่ง โถงถ้ำแห่งนี้กว้างใหญ่ไม่ใช่น้อย เพียงแต่ไร้ซึ่งสิ่งใดอยู่เลย มีก็แต่อุโมงค์มืดที่นำไปที่ไหนสักแห่ง 2 อุโมงค์
　　เรีกว่าโถงถ้ำแห่งนี้ให้บรรยากาศผิดกับตำหนักด้านนอกคนละเรื่อง ราวกับคนละยุคสมัยกันเลย
　　แต่ตอนนี้กลับเป็นโถงถ้ำที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่ดินหิน ราวถิ่นที่อยู่ของมนุษย์ยุคหิน…
　　ส่วนตำหนักด้านนอกนั้นช่างวิจิตรงดงามศิวิไลซ์ราววิมานเทพ
　　ต่างกันคนละโลก
　　“ศิษย์น้องต้วน”
　　ทันใดนั้นเองเสียงของหวูเฟิงพลันดังขึ้นในหู ต้วนหลิงเทียนเองก็พบว่านอกจากเขาแล้วข้างกายก็มีหวูเฟิง รวมถึงเยว่ฉีกับสหายก็อยู่ไม่ไกล แถมเขายังเห็นถึงจิตสังหารที่ฉายชัดในแววตาเยว่ฉีชัดเจน
　　อย่างไรก็ตาม พอเยว่ฉีเหลือบไปมองหวูเฟิง จิตสังหารในแววตาของมันก็หายไป
　　“ดูเหมือน…หากไม่ใช่เพราะพลังฝีมือของศิษย์พี่หวู่สะกดข่มจนเยว่ฉีหวั่นเกรง ท่าทางมันกับเพื่อนคงลงมือจัดการข้าทันที…”
　　ต้วนหลิงเทียนหันไปกล่าวผ่านพลังกับหวูเฟิงด้วยรอยยิ้ม
　　ได้ยินคำพูดของต้วนหลิงเทียน หวูเฟิงก็ได้แต่คลี่ยิ้มแห้งๆออกมา “เหอะๆ ทั้งหมดเพราะพวกมันไม่รู้ว่าศิษย์น้องต้วนร้ากาจขนาดไหน หาไม่แล้วพวกมันไม่กล้าคิดอะไรพรรค์นั้นหรอก”
　　“ว่าแต่ศิษย์น้องต้วน ไฉนเมื่อครู่เจ้าถึงได้คิดเล็กคิดน้อยนักเล่า?”
　　หวูเฟิงส่งเสียงกล่าวถามด้วยความสงสัย
　　“ไว้คุยกันระหว่างทาง”
　　ต้วนหลิงเทียนกล่าวทักหวูเฟิง จากนั้นก็เลือกอุโมงค์ที่ไม่รู้จะนำไปสู่ที่ใดทางหนึ่ง เห็นดังนั้นหวูเฟิงก็ตามไปติดๆ
　　“นายน้อย พวกเราจะตามพวกมันไปหรือไม่?”
　　ชายชราที่ติดตามเยว่ฉีมา หันไปกล่าวถามความเห็นเยว่ฉี
　　เยว่ฉีเพียงส่ายหัวไปมา กล่าวคำด้วยสีหน้าจริงจัง “ถึงแม้พวกเราทั้งคู่จะเป็นราชาเทพขั้นต่ำ ส่วนเจ้าหนูที่มากับหวูอี้ซานนั่นเป็นแค่เทพขั้นสูง…อย่างไรก็ตาม พลังฝีมือของหวูอี้ซานมันร้ายกาจมาก”
　　“ถึงแม้หากพวกเราร่วมมือกันจะสามารถทำร้ายให้มันเจ็บได้แน่ๆ แต่พวกเราเองก็ต้องจ่ายราคาไม่น้อย นั่นเป็นอะไรที่ไม่คุ้มกันเลย”
　　“ตอนนี้รอให้ซือหม่าหานกับหิวตงหมิงเข้ามาก่อน…อาศัยพวกเราแค่ 2 คน เรื่องแสวงโชคในเทพซ่อนแห่งนี้มันอันตรายเกินไป พวกเราเลือกออมแรงรอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์เยี่ยงเฒ่าประมงดีกว่า”
　　เยว่ฉีกล่าว
　　ได้ยินดังกล่าว ชายชราก็ได้แต่คลี่ยิ้มแหยๆ “ข้าเกรงว่าคนอื่นๆก็คงไม่โง่งมเช่นกัน”
　　“เช่นนั้นก็มาวัดกันว่าผู้ใดจะใจเย็นกว่ากัน…”
　　เยว่ฉีคลี่ยิ้มบางๆ ราวกับมันมั่นใจในตัวเองมาก
　　อย่างไรก็ตาม หลังเฝ้ารออยู่สักพัก แต่พบว่าพวกหลิวตงหมิงกับซือหม่าหานยังไม่เข้ามาเสียที เยว่ฉีก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ “ไฉนพวกมันยังไม่เข้ามาอีก?”
　　“ปกติแล้ว หลังจากที่พวกเราเข้ามา พวกมันก็น่าจะรีบตามเข้ามาทันที…”
　　“ถึงแม้จะมีใครถูกพวกนิกายหมื่นปีศาจอย่างตู้เหยียนกับพวกเล่นงาน ใน 4 คนนั่นก็น่าจะมีคนหนีเข้ามาก่อน…”
　　เยว่ฉีเอ่ยขึ้นมาด้วยความสงสัย
　　ในเวลาเดียวกัน
　　ด้านต้วนหลิงเทียนที่นำหวูเฟิงเข้ามาในอุโมงค์ ขณะแผ่สำนึกเทวะออกไปตรวจสอบสภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างระแวดระวัง เขาก็หันไปมองกล่าวคำกับหวูเฟิงว่า “ศิษย์พี่หวูเฟิง หากเรื่องที่ข้าเดาก่อนหน้ามันถูกต้องล่ะก็…เช่นนั้นข้าเกรงว่าพวกหลิวตงหมิงจะไม่มีโอกาสเข้ามาที่นี่แล้ว”
　　เรื่องนี้หวูเฟิงก็เห็นด้วย “จริงของเจ้า หากตู้เชียนจวินกับซือหม่าหานนั่นมันรู้จักกันจริงๆ เพื่อลดคู่แข่งไม่พ้นพวกมันต้องกลุ้มรุมสังหารหลิวตงหมิงกับเพื่อนแน่”
　　“เดิมทีที่ซือหม่าหานเสนอให้พวกเรา 3 คู่เข้ามาก่อน และมันคิดจะรั้งอยู่ด้านนอก…หากข้าเดาไม่ผิด พวกมันน่าจะตัดสินใจเข่นฆ่าคู่ที่เหลือ เพื่อลดคู่แข่ง”
　　หวูเฟิงกล่าว
　　“ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”
　　ต้วนหลิงเทียนพยักหน้า “และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ข้าพยายามเสนอความเห็นด้านนอก…ในสายตาท่านข้าอาจคิดเล็กคิดน้อยเพื่อทำให้พวกมันรำคาญ แต่อันที่จริงแล้วข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกมัน”
　　“ข้าไม่คิดจะเผยพลังออกไปเร็วนัก”
　　“ด้วยวิธีนี้พวกมันก็จะเห็นว่าที่ข้าคิดเล็กคิดน้อย เพราะข้าที่เป็นเทพขั้นสูงกลัวตาย…ต่อไปหากพวกเราเจอพวกมันในเทพซ่อน และพบสิ่งดีๆอันใด พลังที่แท้จริงของข้าจะเป็นไพ่ตายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดให้พวกเราพลิกวิกฤตเป็นโอกาส!”
　　พอได้ยินคำพูดของต้วนหลิงเทียน สองตาหวูเฟิงก็เป็นประกายจ้าขึ้นมาทันที “ไม่น่าแปลกใจเลย ว่าไฉนศิษย์น้องต้วนถึงได้ต่อรองกับพวกมัน…ที่แท้เจ้าคิดถึงเรื่องนี้แต่แรก”
　　“กลับเป็นข้าที่โง่งม…ไม่รู้เป้าหมายที่แท้จริง”
　　หวูเฟิงได้แต่คลี่ยิ้มขืนขม
　　เดิมทีมันคิดว่าการต่อรองเรื่องใครเข้าก่อนเข้าหลังของต้วนหลิงเทียนมันยุ่งยากวุ่นวายเกินจำเป็นอยู่บ้าง
　　แต่เป็นเพราะต้วนหลิงเทียนคือคนที่มันชวนมา ดังนั้นถึงในใจจะมีความคิดอะไร ก็ไม่ได้พูดแย้งออกมาแต่แรก
　　ทว่าพอมาตอนนี้ เมื่อได้ยินเจตนาของต้วนหลิงเทียน ว่าทำไปเพราะมีเหตุผลดังกล่าว หวูเฟิงก็พลันตระหนักได้ทันที
　　…
　　ด้านนอกตำหนักเทพซ่อน
　　พอเห็นว่าพวกต้วนหลิงเทียนทั้ง 4 หายเข้าประตูของตำหนักเทพซ่อนไปแล้ว หลิวตงหมิงที่เห็นว่าซือหม่าหานกลับไม่เคลื่อนไหว มันก็อดไม่ได้ที่จะหันไปกล่าวชวน “พวกเราก็ควรเข้าไปกันได้แล้ว”
　　“ไม่รีบ”
　　ซือหม่าหานคลี่ยิ้มบางๆ “หลิวตงหมิง เจ้าไม่คิดว่า…พวกเรา 6 คนที่นี่ หากเข้าไปกันแค่ 4 คนมันจะดีกว่าเข้าไป 6 คนหรอกหรือ?”
　　“หากมีแค่ 4 คนที่เข้าไป ก็หมายความว่าคู่แข่งลดน้อยลงไป 2 ไม่ใช่รึไร?”
　　พอซือหม่าหานเอ่ยวาจาดังกล่าวขึ้นมา ทีแรกหิวตงหมิงก็อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็เริ่มเหลือบไปมองตู้เชียนจวินที่อยู่ไม่ไกล “เจ้าหมายความว่าอะไร…”
　　ทว่าหลิวตงหมิงพึ่งจะกล่าวถามออกมาไม่ทันจบคำดี ตู้เชียนจวินก็เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว
　　“บัดซบ! ซือหม่าหานเจ้าคิดจะฆ่าพวกข้า เพื่อลดคู่แข่งกระมัง? เจ้าฝันไปเถอะ!!”
　　ตู้เชียนจวินที่อยู่ก็โพล่งออกมาเสียงดังยังระเบิดพลังลงมือเข่นฆ่าไปทางซือหม่าหานกับหลิวตงหมิงทันที คนยังพุ่งทะยานเข้ามาปานสายฟ้าฟาด!
　　และชายวัยกลางคนที่อยู่ด้านหลังตี้เชียนจวินก็ติดตามมาอย่างใกล้ชิด พลังเทพของมันลุกโชนขึ้นทั่วร่าง ปลดปล่อยพลังอำนาจของราชาเทพขั้นต่ำออกมาเต็มกำลัง
　　มองจากการเร่งเร้าพลังลงมือของชายวัยกลางคน รวมถึงกลิ่นอายความลึกซึ้งของกฏที่มันใช้ออก ก็บอกให้รู้ว่าที่แท้พลังฝีมือของมันไม่ได้ด้อยกว่าตู้เชียนจวินแม้แต่นิดเดียว
　　หลังจากค้นพบสิ่งนี้ หลิวตงหมิงที่ยังพูดไม่ทันจบคำดี ก็รีบระเบิดพลังชั่วชีวิตเตรียมรับมือทันที
　　“ตู้เหยียน เจ้าคิดว่าอาศัยพวกเจ้าแค่ 2 คนจะสู้กับพวกเรา 4 คนได้รึ? ฝันละเมอของตัวโง่งม!!”
　　หลิวตงหมิงโพล่งคำออกมาอย่างดุดัน จากนั้นก็เริ่มโจนร่างทะยานป้อนกระบวนท่าตอบโต้ เพราะมันรู้ด่าหากปล่อยให้อีกฝ่ายเร่งเร้าพลังสภาวะจู่โจมถึงขีดสุด มันต้องตกเป็นรองแน่แท้ จากนั้นก็คงทำได้แค่ต้านรับถ่ายเดียว
　　พลังฝีมือของอีกฝ่ายสูงกว่ามันเป็นทุน แม้ฝั่งมันจะมีคนมากกว่า แต่นั่นก็ไม่ได้ลดทอนความกดดันลงเท่าไหร่
　　เมื่อหลิวตงหมิงลงมือตอบโต้ คนที่ติดตามมันมาก็ชักอาวุธเข้าสู้ทันที
　　และทั้งคู่ก็เปิดเผยแผ่นหลังให้ซือหม่าหานกับชายหนุ่มชุดแดงโดยสมบูรณ์ เพราะแต่ต้นจนจบพวกมันยึดถือว่าตู้เชียนจวินกับคนข้างกาย เป็นคู่ต่อสู้ของพวกมัน 4 คน
　　ในสายตาของมัน
　　ซือหม่าหานหากให้ตัวเองมีหนทางรอด ก็มีแต่ต้องร่วมมือกับมันเพื่อจัดการตู้เชียนจวินกับสหายที่อีกฝ่ายพามาเท่านั้น
　　“หลิวตงหมิง พวกเราจะช่วยพวกเจ้าอีกแรง!”
　　และพอหลิวตงหมิงกับเพื่อนเริ่มลงมือ ซือหม่าหานก็โพล่งคำออกมาเสียงดัง จากนั้นก็โจนร่างทะยานออกไปพร้อมชายหนุ่มชุดแดง
　　หลิวตงหมิงกับเพื่อน พอได้ยินเสียงจากด้านหลัง พวกมันก็รู้สึกคึกคักปานฉีดเลือดไก่ พลังเทพพวยพุ่งออกมาถึงขีดสุด
　　ราวกับว่า 2 คนด้านหลังได้หนุนเสริมความมั่นใจให้พวกมัน
　　เวิงงง!!
　　ดาบเทพในมือหลิวตงหมิงเปล่งประกายขึ้นมาเจิดจ้า อาบไล้ไปด้วยแสงพลังสีทองปานเพลิงไฟ
　　สหายข้างกายของมันก็ชักอาวุธเทพออกมาเช่นกัน เป็นหอกยาว 7 ฉื่อสีดำสนิท ตัวหอกเมื่อได้รับพลังถ่ายทอดก็เปล่งพลังออกมาปานมังกรคะนองศึก พลังจากกฏแห่งน้ำเริ่มม้วนพันไปทั่วตัวหอกราวกับอสรพิษวารีดุดัน
　　“ตั๊กแตนคิดหยุดรถม้า!”
　　ตู้เชียนจวินแค่นยิ้มเย้ยหยัน จากนั้นในมือของมันก็ปรากฏกระบี่ 3 ฉื่อสีน้ำเงิน ตัวดาบเปล่งแสงสีฟ้าเข้มเรืองรองออกมา จ้วงแทงสร้างรังสีกระบี่สายหนึ่งพุ่งจ้วงออกไปปานภูตผี!
　　ด้านชายวัยกลางคนก็ไม่รอช้า แววตาที่ปกติไร้แยแสบัดนี้ฉายแววแหลมคมดุร้าย สองมือกางออกคว้าจับค้อนดาวตกอันเขื่องคู่หนึ่งออกมาถืออย่างดุดัน
　　เปรี๊ยงงงง!!
　　ปงงง!!!
　　…
　　พริบตาหลิวตงหมิงกับสหายที่โจนทะยานสวนมาทั้งป้อนกระบวนท่าเข้าใส่ตู้เชียนจวิน คลื่นดาบสะบั้นทั้งพลังหอกก็พวยพุ่งออกไปปะทะกับกระบวนท่าเปิดฉากของตู้เชียนจวินและสหายโดยตรง! พลังจากกฏแหล่งแสงสีสันงดงาม ระเบิดขึ้นกลางอากาศปานพลุไฟ!!
　　“อั๊ค—!”
　　“พรูด—!!”
　　อย่างไรก็ตาม พอพลังกระบวนท่าปะทะหักหาญกันอย่างจัง หลิวตงหมิงกับสหายก็ถึงกับกระเด็นล่าถอยกลับมา โลหิตยังพุ่งออกมาจากปากเป็นสาย เพราะพลังจากอุปกรณ์เทพระดับต่ำของมัน ไม่อาจสู้พลังจากอุปกรณ์เทพขั้นกลางอีกฝ่ายได้!
　　“แย่แล้ว! ซือหม่าหาน ตู้เชียนจวินกับเพื่อนมันใช้อุปกรณ์เทพขั้นกลาง! รีบหนีเร็ว!!”
　　หลิวตงหมิงกับสหายที่แพ้การปะทะครั้งแรกจนกระเด็นถอยมา หันมาสบตามองกันปราดหนึ่งก่อนจะรีบทุ่มพลังทั้งหมดล่าถอยทันที! เพราะมันกับสหายรู้ซึ้งถึงช่องว่างระหว่างพวกมันกับตู้เชียนจวินและสหายดี และในขณะที่ล่าถอยมันก็ไม่ลืมหันไปตะโกนบอกซือหม่าหานให้รีบหนีเข้าเทพซ่อนเช่นกัน!!
　　เพราะมันรู้สึกว่าต่อให้จะมีซือหม่าหานกับชายหนุ่มชุดแดงช่วยเหลือ ก็ยังไม่ใช่คู่มือของตู้เชียนจวินกับพวก!
　　อย่างไรก็ตาม มันที่หันกลับมาตะโกนเตือนซือหม่าหานด้วยความหวังดี มิคาดฉากที่มันเห็นกลับเป็นซือหม่าหานกับสหายของซือหม่าหาน ได้ออกกระบวนท่าจู่โจมเข้าใส่มันกับคนที่มันพามา!
　　ซัวว!!
　　ฉัวะะ!!
　　หนึ่งดาบหนึ่งกระบี่ เปล่งแสงพลังงดงามตระการตา เพียงแต่แสงพลังดังกล่าวนั้นได้พุ่งเข้ามาตัดหัวมันกับสหายไปพร้อมๆกัน…
　　และก่อนตาย ในหัวของหลิวตงหมิงก็หลงเหลือแค่ความคิดเดียวเท่านั้น…
　　เพราะอะไร?