WSSTH – สงครามจักรพรรดิทะยานสวรรค์ - ตอนที่ 3767 บุคคลในตำนานของนิกายหมอกเร้นลับ

　　ภายในเมืองหลิงหูทุกวันนี้ เต็มไปด้วยความสงบสุข
　　อย่างไรก็ตาม ต้วนหลิงเทียนก็ยังไม่ได้ก้าวออกจากตระกูลหลิงหูอีกเลยตลอด 12 ปีที่ผ่านมา เพราะไม่มีใครสามารถบอกได้ว่ากวงเทียนเจิ้งอาวุโสฝ่ายในของนิกายมังกรสวรรค์นั้น ได้กลับมาซุ่มรอเขาอยู่รึเปล่า
　　แน่นอนว่าความเป็นไปได้เรื่องนี้มันต่ำนัก
　　ทว่าถึงความเป็นไปได้จะต่ำ แต่ต้วนหลิงเทียนก็ไม่คิดจะเสี่ยง ที่สำคัญสำหรับเขาแล้วในเมืองหลิงหูก็ไม่มีอะไรที่ดึงดูดความสนใจของเขา
　　ทุกสิ่งอย่างที่เขาต้องการ เขาก็แค่ต้องทักไปหาหลิงหูเหรินเจี๋ยผู้นำตระกูลหลิงหูเท่านั้น แล้วอีกฝ่ายก็จะนำมาให้เขาเอง
　　‘ตอนนี้ถึงจุดตีบตันแล้ว…ไม่ทราบว่าจะทะลวงได้เมื่อไหร่’
　　พอนึกถึงระดับพลังฝึกปรือในปัจจุบัน ต้วนหลิงเทียนก็ได้แต่ถอนหายใจ ในปัจจุบันเขาได้นั่งขัดสมาธิกลางอากาศ ชมมองภาพเมืองเบื้องล่างด้วยสายตาเหงาๆ
　　‘ลำบากนัก…’
　　‘เวลาที่ข้าใช้บ่มเพาะจากขอบเขตเทพขั้นต่ำมาถึงราชาเทพขั้นต่ำนั้น ไม่ได้มากมายอะไร…แต่ตอนนี้ข้ากลับติดอยู่ในขอบเขตราชาเทพขั้นต่ำมาเกินสิบปีแล้ว’
　　ยังดีที่ไม่มีใครได้ยินความคิดดังกล่าวของต้วนหลิงเทียน หาไม่แล้วคงต้องมีโมโหอยากต่อยคนกันบ้าง
　　ติดอยู่ในขอบเขตราชาเทพขั้นต่ำ 10 ปี นี่นานแล้วหรือ?
　　‘ไม่มีโอสถเทพระดับราชาหรือจอมราชันอะไรที่สามารถช่วให้ข้าทะลวงจุดรอคอยครั้งนี้ได้เลย…แต่มีโอสถเทพระดับจอมราชันหลายขนานที่ช่วยให้ข้าทะลวงจุดรอคอยได้ทันทีหากเป็นขั้นสุดยอด อย่างไรก็ตามโอสถเทพระดับจอมราชันเหล่านั้น สมุรไพรที่ต้องใช้มันหาได้ยากนัก ที่สำคัญอาศัยความสามารถของข้าตอนนี้เกรงว่าคงหลอมมันออกมาเป็นขั้นสุดยอดไม่ได้’
　　‘ก็นะ…หลังจากนี้ก็ศึกษาการหลอมโอสถเทพไปก่อน บางทีวันหนึ่งอาจจะทะลวงผ่านได้’
　　พอคิดถึงจุดนี้ ต้วนหลิงเทียนก็ไม่หมกมุ่นกับการบ่มเพาะพลังที่ยากจะบังเกิดความก้าวหน้าได้สักระยะอีกต่อไป แต่เลือกจะเปลี่ยนไปทำความเข้าใจกฏมิติ มรรคากระบี่มิติ วิถีควบคุม และเมื่อมีเวลาก็ทุ่มสมาธิไปกับการหลอมโอสถเทพ
　　…
　　นิกายหมอกเร้นลับ
　　ด้านนอกนิกาย
　　ร่างในชุดสีขาวราวกับจะผุดโผล่ขึ้นในอากาศว่างเปล่า คนลอยร่างมองนิกายหมอกเร้นลับเบื้องหน้าอย่างเงียบงัน
　　เป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาแลดูหล่อเหลา คิ้วคมเข้มปานดาบให้ความรู้สึกผ่าเผย เพียงลอยร่างแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น ก็ชวนให้ผู้คนรู้สึกเสมือนขุนเขาตระหง่าน
　　ทันใดนั้นเอง คิ้วคมเข้มดังกล่าวก็เลิกขึ้นเล็กน้อย ราวกับสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
　　ทันใดนั้นมือขวาก็พุ่งออกไปยังความว่างเปล่าข้างกาย
　　พริบตาต่อมา
　　เวิงงง!!
　　หมอกควันเบาบางที่ลอยล่องอยู่ในอากาศไกลๆ อยู่ๆก็ม้วนตลบปานจะรัดพันอะไรบางสิ่ง ก่อนจะพุ่งเข้ามาหรือกล่าวให้ชัดคือมันถูกพลังไร้สภาพชักนำให้หอบหิ้วบางสิ่งมาหยุดลงเบื้องหน้าชายหนุ่มชุดขาว
　　ผู้ที่ถูกจับได้เป็นชายชราคนหนึ่ง และบัดนี้สองตาสีโคลนของมันก็กำลังมองชายหนุ่มชุดขาวด้วยความตื่นตระหนกเสียขวัญ
　　มันอย่างไรก็เป็นราชาเทพขั้นสูงที่ฝีมือไม่ใช่ชั่วคนหนึ่ง
　　แต่บัดนี้ต่อหน้าคู่ต่อสู้ กลับถูกจับตัวได้ง่ายๆราวเด็ก 3 ขวบ ไร้ซึ่งพลังอำนาจตอบโต้ใดๆ แถมยามพลังเทพของอีกฝ่ายสะกดกักร่างมันไว้ มันก็รู้สึกประหนึ่งมีขุนเขาใหญ่กดพลังเทพของมันเอาไว้ ไม่อาจเคลื่อนไหวโคจรได้แม้แต่นิดเดียว
　　พลังอันน่ากลัวระดับนี้ เกรงว่าต่อให้เป็นจอมราชันเทพขั้นต่ำก็คงทำไม่ได้กระมัง?
　　‘ต่อให้เป็นอาวุโสสูงสุดทั้ง 3 ของนิกายหมอกเร้นลับ ก็ไม่ได้ร้ายกาจขนาดนี้ มันที่แท้เป็นใครกันแน่? ไฉนอยู่ๆถึงมาปรากฏตัวด้านนอกนิกายหมอกเร้นลับได้’
　　ใจชายชราเต็มไปด้วยความวิตกกังวล กฏที่มันเชี่ยวชาญก็คือกฏแห่งน้ำ และยามที่มันเลือกจะปกปิดร่างกายซ่อนตัวเอาไว้ ต่อให้เป็นจอมราชันเทพขั้นต่ำก็มิอาจค้นพบมันโดยการใช้สำนึกเทวะตรวจสอบสภาพแวดล้อมง่ายๆ
　　กลับกัน หากมีจอมราชันเทพขั้นต่ำแผ่สำนึกเทวะออกมาตรวจสอบ มันต้องจับสัมผัสได้ทันทีแม้จะรางๆก็ตาม
　　อย่างไรก็ตามมันไม่พบว่าเมื่อครู่จะมีสำนึกเทวะที่ไหนกวาดผ่านมันไปเลย เช่นนั้นชายหนุ่มชุดขาวคนนี้พบตัวมันได้ยังไงกันแน่?
　　หากว่าอีกฝ่ายใช้สำนึกเทวะตรวจแล้ว แต่มันกลับสัมผัสไม่ได้เลยล่ะก็…เช่นนั้นอีกฝ่ายก็ต้องเป็นจอมราชันเทพขั้นกลางหรือเหนือกว่านั้น!
　　‘จอมราชันเทพขั้นกลาง!’
　　คิดถึงจุดนี้ ใจชายชราก็สะท้านไปทันใด
　　“เจ้าเป็นใคร ไฉนมาซุ่มตัวทำลับๆล่อๆด้านนอกนิกายหมอกเร้นลับแบบนี้?”
　　หลังจับชายชรามาถึงเบื้องหน้าแล้ว ชายหนุ่มชุดขาวก็เหลือบมองผู้ชราเอ่ยถามออกมาเสียงเรียบ
　　น้ำเสียงราบเรียบบ่งบอกถึงความไม่แยแสนี้ ทำให้สีหน้าชายชราเปลี่ยนไปทันที
　　ชายชรากระพริบตาสองสามครั้ง ก่อนจะกล่าวตอบไปด้วยสีหน้าเหรอหรา “ใต้เท้า ข้าน้อยเพียงแค่บังเอิญผ่านมาแถวนี้พอดี”
　　ถึงแม้ว่านิกายหมอกเร้นลับ ไม่สมควรมีตัวตนเช่นชายหนุ่มคนนี้ดำรงอยู่
　　อย่างไรก็ตาม ใครจะรับประกันได้ ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่ตัวตนอันทรงพลังที่ออกจากนิกายหมอกเร้นลับไปยังนิกายมังกรสวรรค์ และบังเอิญมีธุระที่ต้องกลับมาทำในนิกายหมอกเร้นลับ? และตัวตนที่ออกจากนิกายหมอกเร้นลับไปยังนิกายมังกรสวรรค์ ก็ไม่ขาดจอมราชันเทพขั้นกลาง
　　“ข้าจะให้โอกาสเจ้าตอบอีกครั้ง”
　　ชายหนุ่มชุดขาวมองถามชายชราอีกรอบ น้ำเสียงเฉยเมยของมันตอนนี้เริ่มเย็นลง “หากเจ้ายังกล้าหลอกข้าอีก ข้าจะฆ่าเจ้าตัดปัญหา”
　　เสียงที่เริ่มเย็นลงของชายหนุ่ม ทำให้ลูกตาชายชราหดเล็กลงทันที ใบหน้ายังเริ่มซีดเซียวไร้สีเลือด
　　มันย่อมสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดเล่น
　　“ใต้เท้า…”
　　ชายชราบัดนี้ไม่เหลือท่าทีเหรอหราอย่างที่แสร้งทำก่อนหน้าอยู่เลย มันตื่นตระหนกนัก และต่อหน้าตัวตนที่คาดว่าอาจจะเป็นจอมราชันเทพขั้นกลางขึ้นไป และให้ความรู้สึกกดดันปานมีขุนเขาใหญ่ทับอกแบบนี้ มันย่อมไม่อาจสงบสติอารมณ์และหลอกอีกฝ่ายได้อีกต่อไป “ข้ามาซ่อนตัวใกล้นิกายหมอกเร้นลับ เพื่อรอให้ศิษย์ของนิกายหมอกเร้นลับออกมา ก่อนที่จะลอบติดตามอีกฝ่ายไปแล้วฆ่าขอรับ…”
　　“ทำไม?”
　　ชายหนุ่มชุดขาวผงะไปเล็กน้อย ค่อยมองลึกไปยังชาชราพลางถามด้วยสงสัย “เจ้ามีความแค้นกับนิกายหมอกเร้นลับเช่นนั้นรึ ถึงได้เสี่ยงมาซ่อนตัวใกล้ๆนิกายหมอกเร้นลับ เพื่อรอสะกดรอยตามไปฆ่าคนเช่นนี้?”
　　“ข้ามาเพื่อล้างแค้น และให้พวกมันชดใช้หนี้เลือดบุตรชายข้า!”
　　ได้ยินคำถามดังกล่าว ชายชราก็คล้ายนึกถึงอะไรบางอย่าง สีหน้าแววตามันกลายเป็นเศร้าสลดขึ้นมาทันที ความเกลียดชังยังปะทุขึ้นในแววตาอย่างแรงกล้า “ลูกชายคนเดียวของข้า รวมถึงหลานชายอีก 2 คน ไปทำธุระที่เมืองหลิงหู แต่มิคาดวันนั้นกลับเป็นวันที่อาวุโสฟงของนิกายหมอกเร้นลับ ซุ่มโจมตีต้วนหลิงเทียนพอดี อย่างไรก็ตามมันลงมือไม่สำเร็จเพราะต้วนหลิงเทียนมีคนของตระกูลหลิงหูคุ้มกัน”
　　“อาวุโสฟงที่ซุ่มโจมตีต้วนหลิงเทียนล้มเหลว และถูกจอมราชันเทพขั้นต่ำ 9 คนปิดล้อม มันก็เลือกระเบิดโลกใบเล็กหมายากศัตรูให้ตกตายไปตามกัน…การระเบิดของมันเกือบทำให้เมืองหลิงหูทั้งหมดต้องพังพินาศ ยังฆ่าผู้บริสุทธิ์ไปนับไม่ถ้วน”
　　“ลูกชายคนเดียวของข้ารวมถึงหลานชายทั้ง 2 ก็อยู่ที่นั่นด้วย”
　　น้ำเสียงของชายชราเยียบเย็นนัก
　　“อาวุโสฟง?”
　　“ระเบิดโลกใบเล็กภายในกาย?”
　　“ทำลายเมืองหลิงหู?”
　　สีหน้าสงบไร้แยแสของชายหนุ่มชุดขาว ในที่สุดก็เปลี่ยนไป “เจ้าแน่ใจหรือว่าเรื่องที่เจ้ากล่าวมาเป็นความจริง?”
　　“ใต้เท้า…”
　　ชายชราคลี่ยิ้มขื่นขมพลางกล่าว “ยังมีผู้ใดในเขตคฤหาสน์ตงหลิงที่ไม่รู้เรื่องนี้อยู่อีก?”
　　“ตอนนี้ยังมีผู้คนมากมายจากแดนไกล เร่งรุดไปยังเมืองหลิงหู เพื่อชมดูเมืองที่ครั้งหนึ่งเคยถูกอาวุโสฟงของนิกายหมอกเร้นลับทำลายไป”
　　“อย่างไรก็ตาม บัดนี้เมืองหลิงหูได้ถูกสร้างขึ้นใหม่โดยนิกายหมอกเร้นลับแล้ว…ว่ากันว่าเป็นนิกายมังกรสวรรค์ออกคำสั่งต่อนิกายหมอกเร้นลับโดยตรง”
　　ชายชรากล่าวถึงจุดนี้ มันก็มองถามชายหนุ่มชุดขาวออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ “ใต้เท้า…ท่านมิทราบเรื่องนี้หรือ?”
　　“ข้าพึ่งออกจากการกักตัวฝึกฝน หลังจากออกด่าน ข้าก็มุ่งหน้ามายังนิกายหมอกเร้นลับทันที”
　　ชายหนุ่มชุดขาวกล่าวเสียงเรียบ
　　“ใต้เท้า ท่านมิได้มาจากนิกายหมอกเร้นลับหรือ?”
　　ชายชราถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เพราะฟังจากที่ชายหนุ่มชุดขาวกล่าวมา ดูทรงแล้วไม่น่าจะใช่คนของนิกายหมอกเร้นลับ เพราะเรื่องใหญ่ขนาดนี้แต่อีกฝ่ายกลับไม่รู้เลย
　　“ข้าชื่อ เชวียไห่ชวน แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า?”
　　ชายหนุ่มมองลึกไปทางชายชรา ก่อนจะย้อนถาม
　　เชวียไห่ชวน
　　แทบจะพร้อมๆกันกับที่ชายหนุ่มชุดขาวกล่าวจบคำ สีหน้าที่พึ่งเผยความโล่งอกของชายชราก็เปลี่ยนไปทันที สองตายังฉายชัดถึงความตื่นตระหนก
　　มันย่อมรู้ดีว่าเชวียไห่ชวนเป็นใคร
　　ศิษย์นิกายหมอกเร้นลับที่ผ่านการประเมินทดสอบศิษย์หลักทั้งๆที่ด่านพลังยังอยู่ในขอบเขตเทพเมื่อหมื่นกว่าปีก่อน ต่อมาก็ไปยังนิกายมังกรสวรรค์ก่อนจะผงาดขึ้นมา
　　เมื่อหลายปีก่อน ร่ำลือกันว่าเชวียไห่ชวนได้กลายเป็นอาวุโสมังกรขาวแล้ว
　　ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็น 1 ใน 3 อาวุโสมังกรขาวที่มีอายุน้อยที่สุดในนิกายมังกรสวรรค์อีกด้วย
　　“เจ้าฆ่าคนของนิกายหมอกเร้นลับไปกี่คนแล้ว?”
　　รอยยิ้มหายากพลันคลี่กลางขึ้นบนใบหน้าเชวียไห่ชวน ก่อนมองถามชายชราเบื้องหน้าออกมาอีกครั้ง
　　“ไม่…ยังไม่ได้ฆ่า”
　　ชายชราที่เปิดปากคิดกล่าวปฏิเสธว่าไม่ได้ฆ่าคนของนิกายหมอกเร้นลับไม่ทันไร พอพบว่าสองตาของเชวียไห่ซวนที่มองจ้องมาเริ่มกลายเป็นเย็นชา มันก็รีบแก้คำพูดทันที “ไม่มาก! ข้าน้อยฆ่าไปเพียงไม่กี่คนเท่านั้น!!”
　　“ตะ…ไต้เท้าเชวียไห่ชวน หากท่านไม่ชอบ ข้ายินดีสาบานต่อโลหิตมารหัวใจ ว่านับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะไม่ฆ่าศิษย์นิกายหมอกเร้นลับอีกแล้ว กระทั่งต่อไปยามพบเจอศิษย์นิกายหมอกเร้นลับ ข้ายังจะหลีกทางให้ กระทั่งหากพบเห็นศิษย์นิกายหมอกเร้นลับกำลังมีปัญหา ข้าน้อยจะยื่นมือเข้าช่วย…”
　　ชายชราเร่งดิ้นรนกล่าวคำเพื่อเอาตัวรอด
　　อย่างไรก็ตาม การพยายามเอาตัวรอดของมันถูกลิขิตให้เปล่าประโยชน์
　　ปงงง!!
　　เชวียไห่ชวน เพียงผลักฝ่ามือออกไปส่งๆอย่างไร้เรื่องราว ร่างชายชราก็ปลิดปลิวละลิ่วไปดั่งลูกเกาทัณฑ์พ้นคันศรกว่าร้อยหมี่ ก่อนจะระเบิดบึ้มกลายเป็นละอองโลหิต ตกตายอย่างที่ไม่อาจตกตายมากไปกว่านี้ได้อีกแล้ว
　　“เก็บหนี้ก็ต้องเก็บกับลูกหนี้ ข้าสงสารลูกชายกับหลานชายเจ้าที่ตกตายอย่างไม่ยุติธรรมอยู่หรอก แต่เจ้าก็ไม่ควรเข่นฆ่าศิษย์นิกายหมอกเร้นลับที่บริสุทธิ์…”
　　เชวียไห่ชวนมองไปยังทิศทางที่ชายชราร่างแหลกพลางกล่าวพึมพำเสียงเบา จากนั้นร่างคนก็ไหววูบ พุ่งไปดั่งเงาเลือนลางสายหนึ่งหายเข้าไปในนิกายหมอกเร้นลับ
　　พอเชวียไห่ชวนเข้ามาในนิกายหมอกเร้นลับ หัวหน้าหน่วยลาดตระเวนชราของนิกายหมอกเร้นลับที่จดจำได้ว่าเชวียไห่ชวนเป็นใคร มันก็เร่งก้าวเข้ามาทักทายด้วยความตื่นเต้นทันที “อะ…อาวุโสเชวียไห่ชวน!!”
　　“อาวุโสเชวียไห่ชวน!!”
　　“สวรรค์! เป็นท่านผู้อาวุโสเชวียไห่ชวนจริงๆด้วย!”
　　…
　　ศิษย์ลาดตระเวนที่อยู่ในหน่วยของชายชรา พอได้รับทราบตัวตนของชายหนุ่มจากคำทักของชายชรา สองตาแต่ละคนก็ลุกวาวขึ้นมาทันที ยังแลดูตื่นเต้นกันนัก
　　เชวียไห่ชวน คนๆนี้สำหรับนิกายหมอกเร้นลับแล้วถือได้ว่าเป็น ‘ตำนาน’ ก็ว่าได้ แถมยังเป็นแบบอย่างของเหล่าศิษย์นิกายหมอกเร้นลับมากมาย ศิษย์ในหน่วยลาดตระเวนหน่วยนี้ก็เช่นกัน
　　และในอดีตพวกมันก็เคยแต่ได้ยินชื่อเสียงเชวียไห่ชวนเท่านั้น และพวกมันก็ปรารถนาอยากพบคนตัวเป็นๆสักครั้งมาโดยตลอด
　　วันนี้ในที่สุดก็ได้พบ จะไม่ให้พวกมันตื่นเต้นได้อย่างไรไหว
　　“ข้านึกไม่ถึงจริงๆ ว่าทั้งๆที่ข้าไม่ได้กลับนิกายหมอกเร้นลับมาตั้งนานแล้ว แต่ยังมีคนรู้จักข้าอยู่อีก….”
　　เชวียไห่ชวนกล่าวพลางคลี่ยิ้มอ่อนๆ
　　และพอดีกับที่เชวียไห่ชวนกล่าวจบคำ เงาร่างปานภูตผีมากมายที่พุ่งออกมาจากส่วนลึกของนิกายหมอกเร้นลับก็บรรลุถึง
　　เพราะตอนที่หัวหน้าหน่วชราเห็นเชวียไห่ชวน มันก็เร่งส่งข่าวออกไปทันที
　　อาวุโสและเหล่าศิษย์ของนิกายในละแวกใกล้เคียงที่ได้ยินข่าวก็เร่งรุดมาทันที
　　ตลอดระยะเวลา 10 กว่าปีที่ผ่านมา นิกายหมอกเร้นลับเสมือนถูกปกคลุมไปด้วยเมฆแห่งหมอกอย่างไรอย่างนั้น ตั้งแต่อาวุโสฟงระเบิดโลกใบเล็กภายในกายที่เมืองหลิงหู ศิษย์นิกายหมอกเร้นลับจำนวนมากก็เกิดเรื่องขึ้นทั้งๆที่ไม่ได้ทำผิดอะไร…
　　ตอนนี้พอเชวียไห่ชวนซึ่งเป็นตัวตนในตำนานกลับมา ก็ทำให้เหล่าศิษย์และอาวุโสทั้งหลายคล้ายเห็นแสงแห่งความหวัง
　　บางที ตัวตนในตำนานผู้นี้ย้อนกลับมานิกายหมอกเร้นลับ ก็เพื่อแก้ปัญหานี้กระมัง?
　　“ฮ่าๆๆๆ…!!”
　　เสียงหัวเราะหนึ่งลั่นดังมาแต่ไกล จากนั้นชายชราในชุดคลุมสีม่วงก็พุ่งลัดฟ้ามาปานเส้นสายอัสนี เหินร่างข้ามหัวผู้คนที่กำลังเดินทางมาคนแล้วคนเล่า ก่อนบรรลุถึงเบื้องหน้าเชวียไห่ชวนในพริบตา “เจ้าหนูไห่ชวนเจ้ายังมีใจกลับมาที่นี่อีกหรือ? ข้านึกว่าเจ้าลืมเลือนนิกายหมอกเร้นลับไปหมดสิ้นแล้วเสียอีก”
　　“อาวุโสเหล่ย…”
　　พอเห็นชายชราในชุดคลุมสีม่วงสองตาเชวียไห่ชวนก็เป็นประกายขึ้นมาทันที ยังก้มหน้าเล็กน้อยพลางกล่าวคำทักทายอีกฝ่าย