Xian Ni ฝืนลิขิตฟ้า ข้าขอเป็นเซียน - ตอนที่ 1981 หวังหลินผมดำ!

เสียงคำรามแห่งการเข่นฆ่าและการทำลายล้างได้ผสานกันกลายเป็นสายฟ้าสังหารที่ต้องการทำลายทุกชีวิต!

สายฟ้าสังหารมีโครงสร้างของพลังทำลายล้าง ตัวตนของมันคือต้นตอของความมืดมิดในโลกนี้ เป็นทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับความตายและการทำลายล้าง

พอหวังหลินลืมตา กลับไร้แสงและมืดสนิท เรือนผมเปลี่ยนกลายเป็นสีดำ!

ผมยาวสีดำและดวงตาสีดำ!

‘ข้าสงสัยจริงว่าด้วยสภาพตอนนี้ข้าจะผ่านตำหนักระดับแรกในบททดสอบชั้นฟ้าได้หรือไม่…’ หวังหลินผุดรอยยิ้มบนมุมปาก หากใครที่เห็นรอยยิ้มนี้คงรู้สึกหนาวเย็น

มันไม่ใช่รอยยิ้มแห่งความสุข แต่เป็นรอยยิ้มแห่งความอำมหิต!

พอไฮ่จื่อเห็นรอยยิ้มหวังหลิน ทั้งร่างของนางก็หนาวเย็น นางรู้สึกว่าหวังหลินที่นางคุ้นเคยได้เปลี่ยนกลายเป็นคนแปลกหน้าอย่างสิ้นเชิง!

หวังหลินผมดำทำให้นางรู้สึกหวาดกลัวจนขนลุก ราวกับเขาเป็นศัตรูคู่อาฆาต ร่างกายของนางสั่นเทาและถอยหลังไปหลายก้าว

ดัชนีที่ปรากฏขึ้นมาในอากาศค่อยๆ ถอนกลับไป ราวกับดวงตาหนึ่งคู่ในอากาศนั้นกำลังตกตะลึง!

‘การสังหารเริ่มต้นแล้ว’ หวังหลินกระโจนขึ้นไปในอากาศ เสียงดังลั่นออกมาจากร่างกาย ประกายสายฟ้าสีดำปรากฏขึ้นรอบตัวหวังหลินนับไม่ถ้วน เขาร้องคำรามใส่ท้องฟ้าและพุ่งทะยานเข้าหาร่างนับร้อยที่กำลังเข้ามา

ร่างนับร้อยเหล่านั้นปกติคงไม่รู้สึกกลัว พวกมันคือเซียนไร้ชีวิตและมีเป้าหมายคือการตายเพื่อทำงานของตัวเองให้เสร็จสิ้น แม้แต่อารมณ์ความรู้สึกยังถูกลบล้างออกไปจนหมด!

แต่วินาทีนี้พอได้ยินเสียงคำรามของหวังหลิน จิตใจแต่ละคนสั่นไหว พวกเขาไม่มีเส้นทางให้ถอยหนีดังนั้นจึงพุ่งเข้าหาไปพร้อมกับพรรคพวก

รอยยิ้มของหวังหลินผมดำเผยความอำมหิต ดวงตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง เพียงเขาก้าวออกไปข้างหน้าจึงเข้าไปใกล้ผู้คนนับร้อย สะบัดแขนขวาให้สายฟ้าสีดำกลายเป็นตาข่าย

คนหลายสิบด้านหน้าล้วนทำการระเบิดตัวเองจนเกิดเสียงดังสนั่นกึกก้อง พลังการทำลายล้างเข้าปะทะกับตาข่ายสายฟ้า

แต่เรื่องน่าประหลาดก็คือถึงแม้พลังนี้จะสามารถทำลายพื้นที่บริเวณได้ มันกลับเปราะบางเมื่ออยู่เบื้องหน้าตาข่าย ตาขายสายฟ้าแตกกระจายเป็นตาข่ายนับไม่ถ้วนและพุ่งต่อไป

คนที่โดนสายฟ้านี้เข้าสัมผัสจะเกิดอาการสั่นเทา ร่างกายแตกสลาย!

หวังหลินเดินต่อไปดุจสายลม เผชิญหน้ากับคนหลักร้อยจนสายฟ้าแผ่กระจายออกมาจากร่างอย่างต่อเนื่อง ใครที่พุ่งเข้ามาหาเขาล้วนถูกทำลายสิ้น!

หวังหลินเคลื่อนร่างเร็วมาก ปรากฏเบื้องหลังร่างหนึ่งในพริบตา ยกแขนขวาขึ้นมาชี้ใส่พลันยิงสายฟ้าสีดำออกไปจนร่างเซียนคนนั้นสั่นสะท้านและเกิดการระเบิด

หวังหลินสังหารอย่างต่อเนื่องราวกับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยหรือไม่รู้สึกเจ็บปวด พลังการทำลายล้างตัวเองเข้ากระหน่ำใส่เขาแต่กลับไม่สามารถทำให้หวังหลินหยุดชะงักได้เลย

เพียงชั่วเวลาสั้นๆ ร่างกว่าครึ่งล้วนตกตกตายด้วยพลังสายฟ้าของหวังหลิน คนที่เหลืออยู่รวมตัวกันกลายเป็นค่ายกลและมีคนหนึ่งร้องออกมา “ค่ายกลผูกมัด!” พื้นดินสั่นสะเทือน พลังงานไหลออกมาจากด้านล้าง คนนับร้อยเปลี่ยนกลายเป็นฝ่ามือยักษ์สีดำและพุ่งตรงมาหาหวังหลิน!

หวังหลินไม่หยุดชะงัก ยกแขนขวาขึ้นมาปรากฏประกายสายฟ้าสีดำนับร้อยสาย พลังทำลายล้างและจิตสังหารข้างในก่อตัวเป็นควันสีดำปกคลุมหวังหลิน จากนั้นก็พุ่งเข้าหาฝ่ามือราวกับอุกกาบาตนับไม่ถ้วน

ตึงตัง ตึงตัง ตึงตัง ตึงตัง!!

ฝ่ามือพลันแตกสลาย คนนับร้อยข้างในตายทุกคน พอหวังหลินก้าวเดินออกมา โลหิตไหลย้อนออกมาจากปาก ทว่าสายตาบ้าคลั่งยิ่งรุนแรงเป็นทวีคูณ ระลอกคลื่นส่งเสียงดังออกมาในอากาศเบื้องหน้า ดัชนีที่หายไปพลันปรากฏขึ้นมาอีกครั้งและชี้กลางหน้าผากหวังหลิน!

“ทุกตัวตนจะกลายเป็นความว่างเปล่า…” เพียงดัชนีมาถึง เสียงลึกลับก็ดังกึกก้อง

ทว่าหวังหลินแหงนหน้ามองขึ้นไป แววตาบ้าคลั่งรุนแรงยิ่งขึ้นและไม่มีทีท่าว่าจะสลายไป

“การทำลายคือการทำให้ทุกอย่างสูญสิ้น ด้วยพลังของเจ้าแค่นี้ กล้ามาทำให้ข้าสูญสิ้น!?” หวังหลินยกแขนขึ้นมาส่งกำปั้นออกไป ระลอกคลื่นจำนวนมากผุดขึ้นมาในอากาศและมีเสียงร้องในลำคอดังออกมา ราวกับมีคนบาดเจ็บ ดัชนีที่กำลังชี้ใส่หวังหลินจึงแตกสลายไปทันที

ขณะที่ดัชนีหายไป ร่างเลือนรางนับพันร่างปรากฏขึ้นมาบนสองฝั่งถนน จากนั้นพวกมันก็พุ่งเข้าหาหวังหลิน!

หวังหลินยังคงมีรอยยิ้มอันโหดเหี้ยมและสายตาบ้าคลั่ง เขาหันกลับมา ผมสีดำยาวมากขึ้นจนแบ่งออกเป็นเส้นมากมายกระจายออกไปทั่วทิศทางเข้าสัมผัสกับร่างที่ใกล้เข้ามา

พอร่างเหล่านั้นถูกผมสีดำสัมผัสจึงตัดสินใจระเบิดตัวเอง กลายเป็นวังวนทำลายล้างล้อมรอบหวังหลิน

หวังหลินกระอักโลหิตจำนวนมาก แต่การโดนกระหน่ำโจมตีนี้กำลังถูกสายฟ้าสังหารรอบตัวเขาต่อต้านเอาไว้

เหล่าร่างนับพันปรากฏขึ้นบนถนนอีกครั้ง ด้านหลังมีอีกพันร่าง พวกมันตั้งใจให้กับดักนี้บรรลุเป้าหมายตามต้องการ!

หวังหลินมีสีหน้าดุดันและร้องคำรามใส่ท้องฟ้า แขนขวาคว้าจับบางอย่างออกมาจากหน้าอก!

“เกราะวิญญาณกระทิงสวรรค์ ออกไป!” เพียงส่งเสียงคำราม แขนขวาดึงเกราะวิญญาณกระทิงสวรรค์ออกมา เขาไม่มีเกราะวิญญาณอยู่บนร่างกายอีกแล้ว

หลังจากโยนเกราะออกไป แววตาบ้าคลั่งของหวังหลินกลับหายไปและเปลี่ยนกลายเป็นสงบนิ่งสุดขั้ว ทว่าใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มอำมหิต

พอสูญเสียเกราะวิญญาณ ระดับบ่มเพาะของหวังหลินผมดำได้ตกลงมา แต่ไอสังหารเพิ่มขึ้นหลายเท่า เพียงไม่กี่ลมหายใจ ไอสีดำรอบตัวหวังหลินก็ควบแน่นขึ้นและพุ่งทะยานเข้าหาคนนับพัน!

การสังหารดำเนินไปอย่างต่อเนื่องจนไฮ่จือจิตใจสั่นเทา หวังหลินดุจเทพปิศาจ ทุกคนที่เขาสังหารจะมีเส้นใยสังหารหนึ่งเส้นโผล่ขึ้นมารอบตัว

ทุกคนที่หวังหลินสังหารทำให้ไฮ่จื่อยิ่งรู้สึกต่อหวังหลินเป็นคนแปลกหน้ามากขึ้น!

ท่ามกลางการสังหารอันบ้าคลั่ง ร่างนับพันถูกฉีกกระจากเพียงชั่วจังหวะ หวังหลินห่อหุ้มไปด้วยสายควันสีดำมากมายจนแทบมองไม่เห็นร่าง

วินาทีนั้นดัชนีที่หายไปจึงปรากฏนอกควันสีดำรอบตัวหวังหลินอีกครั้งและชี้เข้าหาเขาอย่างรุนแรง แต่ก่อนที่ดัชนีจะร่อนลงมาถึง หวังหลินคว้าเอาไว้และดึงออกมาพร้อมเสียงหัวเราะ

เท่านั้นเองแขนจึงถูกดึงออกมาครึ่งท่อน

“ออกมาหาข้า!” หวังหลินร้องคำรามพลางดึงให้สุด โลกแห่งนี้ส่งเสียงดังสนั่นและแขนก็แตกสลาย เสียงพึมพำดังออกมาจากความว่างเปล่าอีกครั้ง!

“ทุกคนเข้าไปและสังหารมันซะ!” น้ำเสียงปนไปด้วยจิตสังหารดังออกมาจากความว่างเปล่า

วินาทีนั้นมีร่างปรากฏขึ้นบนสองฝั่งถนนอย่างรวดเร็ว กลายเป็นคนจำนวนหลายหมื่นคน ทุกคนไม่สนผู้สูงส่งชั้นฟ้าไฮ่จื่อและพุ่งหาหวังหลิน

หวังหลินผมดำถอยหลังไปสองสามก้าว ตอนนี้ควันสีดำจำนวนมากอยู่รอบตัว แววตาแห่งความตายก่อเกิดเป็นภาพสะท้อนกับรอยยิ้มอำมหิตบนใบหน้า เขายกแขนขึ้นมาและตีใส่หน้าผากตัวเองอย่างรุนแรง!

“ร่างแก่นแท้ห้าธาตุ ออกไป!!” เพียงเท่านั้นร่างหวังหลินก็สั่นเทา ร่างเงาหนึ่งทับซ้อนกับร่างกาย ร่างแก่นแท้ห้าธาตุกระเด็นออกมาจากร่าง!

ร่างแก่นแท้ห้าธาตุกระเด็นไปและมีท่าทีเคร่งขรึม เขาปรากฏตัวข้างไฮ่จื่อและส่งสายตาเข้ามา

หลังจากสูญเสียร่างแก่นแท้ห้าธาตุไป ระดับบ่มเพาะของหวังหลินจึงตกลงมาอีกครั้ง แต่กลิ่นอายสังหารรอบตัวยิ่งบริสุทธิ์มากขึ้น!

“แก่นแท้เขตอาคม ออกไป!”

“แก่นแท้จุดเริ่มต้นแท้จริง ออกไป!!”

“แก่นแท้สายฟ้า ออกไป!!” หวังหลินผมดำคำรามต่อไปจนกระทั่งแก่นแท้หลายอย่างกระเด็นออกไปจากร่างกาย!

เพียงเหล่าคนนับหมื่นเข้ามาใกล้ หวังหลินเงยหน้าขึ้นมา แววตายังคงเหมือนเดิมแต่รอยยิ้มอำมหิตเลือนหายไปจำนวนมาก เขาพุ่งทะยานเข้าหาคนนับหมื่นและเริ่มการสังหาร

ครู่ต่อมาเกิดเสียงดังสนั่นกึกก้อง หวังหลินกระเด็นกลับและกระอักโลหิต เขารู้สึกเหมือนร่างกายกำลังแตกสลาย ไม่ว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็ไม่สามารถรอดชีวิตจากการโจมตีของคนนับหมื่นได้!

“ชีวิตและความตาย เวรกรรม จริงเท็จ ออกไป!!” หวังหลินผมดำส่งเสียงคำราม ร่างกายสั่นสะท้าน แก่นแท้นามธรรมทั้งสามถูกขับออกไปจากร่างกายด้วย!

วินาทีนี้หวังหลินผมดำเหลือแก่นแท้เพียงแค่สองอย่างเท่านั้น คือแก่นแท้สังหารและแก่นแท้จุดจบแท้จริง! ไม่มีร่างแก่นแท้อื่น เหลือเพียงแต่ร่างดั้งเดิมเท่านั้น!

ควันสีดำรอบตัวพลันหดกลายเป็นชุดคลุมสีดำ เส้นผมสีดำสนิท ดวงตาเต็มไปด้วยไอแห่งความตายและไม่มีเผยรอยยิ้มอีกแล้ว เขาดูเหมือนศูนย์รวมแห่งความตาย!

สายตาที่มองเหล่าคนนับหมื่นที่กำลังพุ่งเข้ามาหาด้วยความสงบนิ่งและหลับตาลง เหล่าคนนับหมื่นสั่นสะท้าน พอหวังหลินลืมตาทุกคนล้วนหายวับไปเบื้องหน้า!

สิ่งที่หายไปยังรวมถึงถนนและบ้านสองข้างทางด้วย พวกเขากลายเป็นฝุ่นผงในประวัติศาสตร์ แม้แต่เกล็ดหิมะยังตกลงมาเปลี่ยนเป็นสีดำ

“ยับยั้งเต๋าแห่งสวรรค์ วิญญาณทั้งหมดใต้อำนาจสวรรค์จะต้องทนทุกข์กับทัณฑ์สวรรค์ ใช้ความเชื่อมั่นของตัวเองเดินผ่านเส้นทางแห่งการทำลายล้างและก้าวเข้าสู่เส้นทางแห่งเต๋าที่แท้จริง” หวังหลินพึมพำพลางยกแขนขวาขึ้นมาคว้าดัชนีที่ปรากฏขึ้นด้านข้าง จากนั้นก็บีบแน่นขึ้น

ดัชนีถูกบดขยี้ไปพร้อมกับเสียงแตกร้าว! เพียงแค่ดึงออกมา ร่างเปล่งแสงสีขาวก็หลุดออกมาจากความว่างเปล่า

“เจ้าไม่ใช่ราชครู” หวังหลินไม่ได้มองร่างเปล่งแสงสีขาว เขาปล่อยแขนและตรงเข้าจับลำคอของร่างนั้นก่อนจะบีบแน่นขึ้นอีกครั้ง

ร่างนั้นสั่นเทาอย่างรุนแรงและแตกสลายทันที

“เจ้า…เจ้าไม่ใช่หวังหลิน!!! เจ้าเป็นใคร?!” ผู้สูงส่งชั้นฟ้าไฮ่จื่อเอ่ยเสียงหวาดกลัวและดังกึกก้องในความเงียบ

หวังหลินผมดำหันกลับมามองไฮ่จื่ออย่างเยือกเย็น จากนั้นก้าวเดินเข้าหา

………………………………………