Xian Ni ฝืนลิขิตฟ้า ข้าขอเป็นเซียน - ตอนที่ 1984 มาถึงแล้ว!

ยามเช้าในเมืองหลวงหิมะปิดบังทัศนวิสัยจนมองเห็นได้ไม่ไกล หิมะนั้นทำให้เกิดความเลือนลางทั้งยังเผยความเย็นเยียบเสียดแทงหัวใจ

หวังหลินหันหลับมาและเดินต้านสายลมหิมะกลับเข้าสู่เมืองหลวง

ในมือมีหินหยกหนึ่งก้อน มันคือไพ่ตายในการกลับเมืองหลวงครั้งนี้ ซึ่งคือข้อตกลงของเขากับมหาชั้นฟ้าชวงจื่อและผู้สูงส่งชั้นฟ้ากุ้ยหยา

เมื่อใดที่หวังหลินต้องการนาง มหาชั้นฟ้าชวงจื่อจะต้องมาช่วย มันคือคำสัญญาที่มีให้แก่หวังหลิน!

อีกทั้งเพราะหินหยกชิ้นนี้หวังหลินจึงกลับเข้ามาแม้จะรู้ว่าเขาอาจกลายเป็นศัตรูกับจักรพรรดิเทพ!

สายลมหิมะแทบขีดขวางกำแพงเมืองไปเกือบหมด หวังหลินยืนอยู่ในเงาของประตูเมือง มองหินหยกในมือและบีบให้แตก!

วินาทีนั้นแสงสีแดงและสีม่วงกะพริบวูบวาบ กลายเป็นค่ายกลเคลื่อนย้ายประหลาดเบื้องหน้า มันดูเก่าแก่และซับซ้อนมาก!

เพียงแสงจากค่ายกลกะพริบขึ้นมา มีร่างสาวน้อยสองคนปรากฏตัว ดวงตาแต่ละคู่ค่อยๆ ลืมขึ้นมาราวกับโดนอัญเชิญช่วงที่กำลังหลับ หนึ่งในนั้นกำลังกอดตุ๊กตา

“ง่วงจัง เอ๋ นี่มันที่ไหน?”

“หวังหลินน้อย!! นั่นเจ้า!”

สาวน้อยทั้งสองมองไปรอบตัว สายตาจับจ้องมาที่หวังหลิน ทันใดนั้นจึงเผยอาการคล้ายกับมีความสุขและประหลาดใจ

“หวังหลินขอคารวะมหาชั้นฟ้าชวงจื่อ!” หวังหลินคำนับฝ่ามือและโค้งคำนับ

“ไม่จำเป็นต้องโค้ง ไม่จำเป็นต้องโค้ง หลังจากเจ้าจากไปเราก็คิดถึงเจ้ามาก เราไม่คิดว่าจะได้เจอเจ้าเร็วๆนี้ เปียวจื่ออยู่ไหน? รีบเรียกเขาออกมาเร็ว”

“ใช่แล้ว ข้าคิดถึงเปียวจื่อน้อย” สองสาวน้อยเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

หวังหลินเอ่ยด้วยท่าทีสงบ “ที่นี่คือเมืองหลวงของเผ่าเทพ ท่านมหาชั้นฟ้าชวงจื่อจำข้อตกลงของเราได้หรือไม่?”

“ข้อตกลง? อาา ข้าจำได้สิ เจ้าบอกว่าเมื่อใดที่เจ้าต้องการ เราจะต้องช่วยเจ้าหนึ่งครั้ง เจ้าต้องการให้ช่วยตอนนี้หรือ?”

“ใครล่วงเกินเจ้า? ฮึ่มฮึ่ม ถึงกับกล้ามาตอแยหวังหลินน้อยของตระกูลเรา เราจะสะสางให้เจ้าเอง!” สองสาวน้อยเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

หวังหลินมองสาวน้อยทั้งสองและพูดเบาๆ “ข้าอยากขอให้มหาชั้นฟ้าชวงจื่อช่วยข้ารั้งจักรพรรดิเทพไว้สักพัก ข้าต้องการเดินทางเข้าไปในวัง!”

“จักรพรรดิเทพ? ไม่มีปัญหา!” สองสาวน้อยขยับสายตาขึ้นลงและมีสายตาจริงจังด้วยความบริสุทธิ์ใจ แต่ทั้งสองก็ไม่ถามอะไรมาก จากนั้นถอนสายตาและทะยานเข้าสู่วัง

วินาทีนั้นพื้นดินสั่นสะเทือนเบาๆ คล้ายกับมีเสียงคำรามดังออกมาจากวัง

หวังหลินสัมผัสแรงสั่นสะเทือนได้จากใต้ประตูและหลับตาลง

“ปล่อยมือสังหารจุติลงมาที่นี่ ใช้การทำลายล้างเข้าบดบังแสงสว่าง…ข้าหวังหลิน ขอจมดิ่งเข้าไปในการทำลายล้าง…” หวังหลินพึมพำ เรือนผมยาวสีขาวเปลี่ยนกลายเป็นสีดำตั้งแต่โคนราก เพียงเท่านั้นหิมะที่กำลังตกลงมาจากท้องฟ้าก็เปลี่ยนไปด้วย

หิมะกลายเป็นสีดำ จากนั้นกลายเป็นพายุพัดขึ้นด้านบน เมื่อเส้นผมของหวังหลินเปลี่ยนกลายเป็นสีดำอย่างสมบูรณ์ หิมะล้วนกลายเป็นสีดำทั้งหมด!

หิมะสีดำตกลงมาปกคลุมท้องฟ้ายามเช้า ทำให้เมืองทิศตะวันออกกลายเป็นสีดำสนิท!

หวังหลินลืมตาขึ้นมาเต็มไปด้วยสัมผัสเย็นเยียบอันโหดเหี้ยม หวังหลินผมดำควรจะปรากฏขึ้นมาในตอนมืด แต่ตอนนี้เขาได้ใช้วิชาเปลี่ยนหิมะไปเป็นสีดำและเปลี่ยนแสงสว่างไปเป็นความมืด!

หากมองเมืองหลวงในตอนนี้ไกลๆ ช่างเป็นภาพที่แปลกประหลาดยิ่ง เมืองหลวงฝั่งตะวันออกอยู่ในเวลากลางคืนส่วนที่เหลือเป็นเวลากลางวัน เหล่าเซียนทุกคนในเมืองฝั่งตะวันออกพุ่งออกมาจากห้องตัวเองและมองไปบนท้องฟ้า ทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความตกตะลึงและหวาดหวั่น

แต่ไม่นานพวกเขาพลันรู้สึกถึงพลังทำลายล้างอันโหดเหี้ยมโผล่ออกมาจากเมืองตะวันออก กลิ่นอายนี้ไม่ใช่การข่มเหงหรือสดใส แต่วินาทีที่พวกเขาสัมผัสได้ จึงคิดว่าเป็นการทำลายล้างและจุดจบ!

หวังหลินก้าวเดินออกมา ควันสีดำหลายเส้นห่อหุ้มรอบเสื้อผ้าสีขาว มันรวมกันมากยิ่งขึ้นจนคนภายนอกไม่สามารถมองเห็นร่างข้างในได้ เห็นแต่เพียงก้อนควันสีดำเท่านั้น!

เพียงหวังหลินมุ่งหน้า หิมะสีดำจึงเข้าแทรกซึมแสงสว่าง ทุกครั้งที่เขาก้าวเท้า ความมืดก็จะแผ่กระจายออกไปหนึ่งขั้น!

‘เดิมทีข้าเก็บมือสังหารกลับไปแล้ว ข้าพร้อมที่จะออกไป…แต่จักรพรรดิเทพ ในเมื่อท่านต้องการให้ข้าไปหา เช่นนั้นวันนี้ก็ต้องรับจุดเริ่มต้นของการทำลายล้าง!’ หวังหลินก้าวทะยาน ควันสีดำพุ่งออกไปดุจเปลวเพลิงเผาผลาญโลกแห่งนี้!

เซียนคนใดที่เห็นเขาจะรู้สึกหวาดกลัวจับใจลึกไปถึงวิญญาณ ราวกับควันสีดำคือศัตรูทางธรรมชาติและทำลายชีวิตตัวเองได้

ไม่ว่าหวังหลินจะเดินไปทางไหน หิมะสีดำก็จะหลอมละลาย เปลี่ยนพื้นดินให้กลายเป็นเศษซาก ไม่แน่ใจว่านี่เกิดจากจิตสังหารเข้ากัดกร่อนหรือมาจากหิมะสีดำที่หลอมละลาย

เพียงแค่หวังหลินเดินผ่าน สิ่งก่อสร้างทั้งหมดรอบด้านคล้ายกับเวลาผ่านไปนานหลายปี พวกมันเปลี่ยนกลายเป็นฝุ่นผงและสลายไป

หวังหลินก้าวทีละก้าวเข้าหาใจกลางเมือง ระยะทางดูจะห่างไกลเกินไปแต่นาทีนั้นมีระลอกคลื่นสีดำผุดขึ้นมาทุกก้าวที่เขาเหยียบย่ำ คล้ายกับหวังหลินได้ผสานเข้ากับความมืดมิด แม้จะดูเชื่องช้าแต่เขารวดเร็วยิ่งและเห็นแต่เพียงฝุ่นผงที่กำลังลอยไป

ความมืดกลืนกินแสงสว่างในท้องฟ้าและปกคลุมเมืองทิศตะวันออก มุ่งหน้าเข้าหาวังหลวง

มีเซียนน้อยมากที่กล้าขัดขวางหวังหลินตอนนี้ พวกเขาเฝ้าดูความมืดมิดที่กำลังลงมากลืนกินแสงสว่างด้วยความหวาดกลัว

เศษซากความทรุดโทรมกำลังเดินทางจากเมืองทิศตะวันออกไปสู่วังหลวง ด้านหลังหวังหลินไม่ใช่เมืองอีกแล้วแต่เป็นเศษฝุ่นของกาลเวลา

ภายนอกวังหลวง เหล่าทหารเกราะดำนับหมื่นคนตั้งแถวจ้องมองหวังหลิน ด้านหลังมีร่างอีกหลายคนทะยานออกมาจากทุกมุมของวัง

บนท้องฟ้ากำลังเปลี่ยนสี มีดวงอาทิตย์สองดวง หนึ่งเป็นสีม่วงและหนึ่งเป็นสีทอง! ข้างในดวงอาทิตย์สีม่วงคือมหาชั้นฟ้าชวงจื่อ ส่วนข้างในดวงอาทิตย์สีทองคือจักรพรรดิเทพ!

การต่อสู้ของสองมหาชั้นฟ้าได้ทำให้เกิดเสียงดังสนั่นกึกก้อง โลกกลายเป็นภาพพร่าเลือน ระลอกคลื่นกระแทกออกไปทั่วทุกสารทิศ

“มหาชั้นฟ้าชวงจื่อ หวังหลินกำลังบุกรุกวังหลวงและไม่เคารพต่อบรรพชนเทพ นี่เป็นพฤติกรรมของคนทรยศ!! เจ้าทั้งสองจะดันทุรังต่อไปอีกหรือ?” เสียงของจักรพรรดิเทพดังกึกก้องในท้องฟ้าพร้อมกับมีวิชาหลายอย่างกระหน่ำเข้าใส่

หวังหลินยืนอยู่นอกวังหลวงและมองขึ้นไป ควันสีดำทั้งหมดรวมกันรอบตัวเขากลายเป็นชุดคลุมสีดำ เส้นผมสีดำยาวขึ้นเล็กน้อย เขามองดูดวงอาทิตย์สีทองในท้องฟ้า สายตานิ่งเฉยไร้อารมณ์ความรู้สึก

ความมืดมิดในท้องฟ้าแผ่กระจายออกมาดุจน้ำหมึก ท้องฟ้าด้านนอกวังหลวงถูกแบ่งออกเป็นสามส่วน หนึ่งเป็นสีดำ หนึ่งเป็นสีทองและตรงกลางเป็นสีม่วง!

“เดิมทีข้าไม่ต้องการไล่ตามกับดักบนถนนและแค่ต้องการจากไป…ข้าไม่ได้ต้องการให้มือสังหารลงมาอีก แต่เจ้า…บังคับให้ข้าต้องมาที่นี่โดยใช้เหลียนต้าวเฟยต่อรอง…ตอนนี้ข้าจะไปหา!” สายตาหวังหลินยิ่งไม่สนใจและไม่มีอารมณ์ความรู้สึก เขามองทหารเกราะดำนับหมื่นคนที่กำลังทะยานออกมาจากวัง

หวังหลินยกเท้าและก้าวเข้าไป ร่างกายพลันขยายกลายเป็นก้อนเมฆสีดำเคลื่อนตัวไปข้างหน้า

เหล่าทหารนับหมื่นต่างก็มองดูก้อนเมฆที่หวังหลินสร้างขึ้นมาด้วยท่าทีเคร่งเครียด พวกเขาร้องคำราม แสงสีดำโผล่ออกมาจากชุดเกราะแต่ละคน เปลี่ยนกลายเป็นกลิ่นอายทรงพลัง และรวมเข้าด้วยกันจากคนนับหมื่น!

กลุ่มก้อนจิตสังหารมหึมาส่งเสียงคำรามและเปลี่ยนกลายเป็นเต่ามังกรตัวยักษ์! อสูรตัวนี้มีหัวและหางเป็นมังกรแต่มีร่างกายเป็นเต่า บนกระดองยังมีรอยสักภูติผีอยู่นับไม่ถ้วน

อสูรตัวนี้ไม่ใช่เต่าดำ ในเผ่าเทพมันมีชื่อเรียกพิเศษ ซึ่งถูกเรียกกันว่า มังกรผี!!

เต่า(กุย 龟) และผี (กุย 鬼) ทั้งคู่ออกเสียงเดียวกัน!

มังกรผีเกิดจากจิตสังหารของทหารเกราะดำที่รวบรวมกันมานานหลายปี มันร้องคำรามและพุ่งเข้าหาเมฆดำที่หวังหลินสร้างขึ้น

พริบตาเดียวมันก็เข้าปะทะ แต่พอสัมผัสกับก้อนเมฆดำ ร่างกายก็สั่นเทาและส่งเสียงคำรามโหยหวน!

ไม่ว่าจะมีจิตสังหารทรงพลังแค่ไหน มันก็สูญสลายไปเบื้องหน้ามือสังหาร!

ก้อนเมฆสีดำเดินหน้าโดยไม่หยุดชะงัก มังกรผีพังทลายและเหล่าทหารนับหมื่นล้วนกระอักโลหิต ร่างกายถูกพลังแข็งแกร่งโจมตีใส่และกระเด็นถอยหลัง

หวังหลินผ่านประตูวังเข้าไป ประตูวังหลวงคล้ายกับมีเวลาผ่านไปนานหลายปีในพริบตาและพังทลาย พื้นดินของวังหลวงได้เปลี่ยนกลายเป็นสีดำ ทั้งประตูเหลือเพียงแต่เถ้าธุลี!

เหล่าทหารเกราะดำนับหมื่นต่างก็หวาดกลัว เพียงก้อนเมฆสีดำพัดเข้ามา เสียงกรีดร้องโหยหวนดังไปทั่ว เมื่อก้อนเมฆผ่านพวกเขาไป เหล่าทหารเกราะดำทุกคนเปลี่ยนกลายเป็นซากศพ จากนั้นก้อนเมฆก็กลับคืนเป็นหวังหลินผมดำ

เพียงแค่สายลมพัดผ่าน ซากศพก็กลายเป็นฝุ่นผงและแตกสลายไป!

………………………………