Xian Ni ฝืนลิขิตฟ้า ข้าขอเป็นเซียน - ตอนที่ 1993 ราชครูตัวจริง!

มหาชั้นฟ้าทั้งสี่พยายามทะลวงผ่านแสงสีทองจนเกิดเป็นเสียงดังสนั่นกึกก้อง ตอนนี้เวลาเป็นสิ่งสำคัญและจักรพรรดิเทพก็ไม่ยอมเสียเวลามากเกินไป!

หากเขาไม่สามารถฝืนบังคับให้ดูดซับพลังอำนาจของบรรพชนเทพได้ก่อนที่มหาชั้นฟ้าทั้งสี่จะทะลวงผ่านแสงสีทองมาได้ ทุกอย่างที่ทำลงไปจะสูญเปล่า

เขาไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ตอนนี้มาถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว เขากำลังจะสำเร็จและไม่ยอมให้เกิดเรื่องผิดพลาด!

‘แม้แต่ราชครูก็ไม่สามารถมองแผนการของข้าออก จิ่วตี้เข้ามาได้เพราะอยู่ใกล้เมืองหลวง แต่ต้าวยี่และหวู่เฟิงมารวดเร็วยิ่งนัก!’

จักรพรรดิเทพกัดฟันและชี้นิ้วไปที่ศีรษะด้านล่าง วินาทีที่ดัชนีสัมผัสกับศีรษะมันจึงพังทลายกลายเป็นก้อนเลือดเนื้อ

“ด้วยโลหิตและร่างเนื้อในฐานะลูกหลานของบรรพชนเทพ จงเปิดกฎแห่งแผ่นดินเซียนดาราเพื่อปลดปล่อยผนึกชั่วนิรันดร์แห่งเผ่าต้าวหวัง!!” บรรพชนเทพร้องคำราม ดัชนีที่เหลืออยู่ของเขาพังทลาย ซึ่งไม่ใช่แค่นิ้วมือแม้แต่ฝ่ามือก็แตกสลายไปด้วยกัน

การแตกสลายดำเนินต่อไปจนกระทั่งจักรพรรดิเทพกล่าวจบ แขนขวาของเขาได้หายไปครึ่งท่อน

โลหิตสีทองจำนวนมากแผ่กระจายและก่อเกิดอักขระรูนเบื้องหน้า อักขระรูนนี้ได้เผาไหม้กลายเป็นฝุ่นผง!

วินาทีที่อักขระรูนสีทองเผาไหม้จนหมดสิ้น ราชครูที่กำลังครอบครองร่างหวังหลินจึงเกิดอาการสั่นเทา ผนึกที่ได้จองจำเผ่าต้าวหวังเอาไว้มานานหลายชั่วอายุคนพลันหายไป

เมื่อผนึกถูกปลดปล่อย ราชครูอดกลั้นน้ำตาแห่งความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่ นี่คือเป้าหมายในชีวิตของเขา เขาใช้ทุกอย่างเพื่อปลดปล่อยผนึกนี้เพื่อที่เผ่าพันธุ์ของเขาจะได้หนีรอดไปจากการถูกกำหนดชะตาตั้งแต่เกิด!

วินาทีที่ผนึกปลดปล่อยออกมา พลังจากจักรพรรดิเทพจึงพุ่งเข้าไปในร่างหวังหลินและลบล้างตัวตนของราชครูอย่างง่ายดาย!

นี่คือไพ่ตายของจักรพรรดิเทพ เขาไม่ยอมปล่อยให้ราชครูมีชีวิตอยู่ต่อไปหลังจากคลายผนึก ดังนั้นในจังหวะที่ปลดปล่อยผนึกจึงเป็นตอนที่ราชครูต้องตาย

ทว่าขณะที่ราชครูกำลังจะตาย ความทรงจำส่วนหนึ่งที่ถูกปิดผนึกเอาไว้มานานก็ตื่นขึ้น

เขาจำได้เลือนลางว่าเผ่าพันธุ์ต้าวหวัง หลังจากสืบเชื้อสายมาหลายปีก็แทบจะสูญพันธุ์กันหมดแล้ว เขาจำได้ว่าตั้งแต่เขาเกิดมีคนในเผ่ารวมถึงเขาอยู่เพียงแค่สามคนเท่านั้น

เขาไม่รู้ว่าใครคือพ่อแม่และไม่มีใครบอกเขา เขารู้แต่เพียงว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของเผ่าพันธุ์ต้าวหวัง…นอกจากเขาแล้วก็ได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งและทารกหญิงอีกคนเท่านั้น

แม่และน้องสาวทั้งสองคนคือญาติพี่น้อง!

เขาจำได้ว่าหญิงสาวผู้นั้นคือราชครูรุ่นก่อนและตัวเขาเองก็ไม่ใช่ราชครู ราชครูตัวจริงคือทารกหญิง

เขาไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของทารกหญิงและไม่นานนักนางได้หายตัวไป ตัวเขาถูกหญิงสาวรับเอาไว้และส่งต่อวิชาของราชครูให้

ตัวเขาค่อยๆ เติบโตขึ้นและความทรงจำได้ถูกปิดผนึก เขายังคิดว่าตัวเองคือราชครู เมื่อเติบโตขึ้น หญิงสาวก็ได้ตายไปไป จากนั้นเขาก็กลายเป็นหนุ่ม ภายในความทรงจำมีสมาชิกเผ่าหลายคนกำลังหลับใหล ภารกิจของเขาคือการปลดปล่อยโชคชะตาของคนในเผ่าที่กำลังหลับใหลอยู่ทั้งหมด

เขายังเชื่อว่ามีสมาชิกเผ่าอีกหลายคนที่ยังอยู่…แต่ตอนที่ความทรงจำเดิมได้ตื่นขึ้น เขาจำได้ว่านอกจากทารกหญิงที่หายตัวไป เหลือตัวเขาเพียงคนเดียวในเผ่าเท่านั้น…

‘มิน่าเล่าจักรพรรดิเทพถึงกล้าปลดปล่อยผนึก…เพราะจักรพรรดิเทพรู้ว่าข้าเหลือเพียงคนเดียวในเผ่าต้าวหวัง…ตราบใดที่ข้าตาย แม้จะปลดปล่อยผนึกแล้วก็ไม่เป็นไร’

‘เช่นนั้นแล้วข้าก็ไม่ใช่ราชครู…แล้ว…ข้าเป็นคนของเผ่าต้าวหวัง…ข้า…ตอนนี้ผนึกได้ปลดปล่อยแล้ว ทารกหญิงที่หายตัวไปน่าจะเป็นราชครูตัวจริง นางอยู่ที่ไหน นางเป็นใครกัน…’ เขาคิดว่าตัวเองคือราชครูตลอดเวลาและยอมใช้ทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือเผ่าพันธุ์ของตัวเอง ตอนนี้เขาล้มเหลว ความทรงจำถูกปลดปล่อยและความคิดเขาค่อยๆ หายไป

แม้แต่ตอนตาย เขาก็ยังไม่รู้ว่าใครคือราชครูตัวจริง…

แต่ถึงจะตาย เขาก็ไม่กล่าวโทษอะไรเลย เขาเข้าใจดีว่าบางทีสิ่งนี้คือภารกิจของเขา เพื่อปกป้องราชครูตัวจริงและปลดปล่อยผนึกของเผ่าพันธุ์ นี่คือภารกิจที่เขาถูกลิขิตไว้ตั้งแต่เกิด

ขณะที่เขาตาย พลังจากจักรพรรดิเทพได้กวาดผ่านร่างของหวังหลิน จากนั้นเมื่อมั่นใจว่าไม่มีวิญญาณผันผวนอันใดเหลืออยู่แล้ว มันได้ตรวจดูอีกครั้งและจากไป

กระนั้นจักรพรรดิเทพก็ไม่ได้สังเกตเห็นลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าในร่างหวังหลิน หรือกระทั่งวิญญาณของหวังหลินในลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าเลย!

หลังจากปลดปล่อยผนึกของเผ่าพันธุ์ต้าวหวังไปแล้ว จักรพรรดิเทพจึงเกิดอาการตื่นเต้น เขายังคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม เขายังมีความมั่นใจและรีบดูดซับพลังอำนาจของศีรษะบรรพชนเทพ!

สายใยสีทองโผล่ออกมาจากรูขุมขนบนศีรษะบรรพชนเทพและเข้าสู่ร่างจักรพรรดิเทพ ทำให้ระดับบ่มเพาะของจักรพรรดิเทพเพิ่มพูนขึ้นทันที

จักรพรรดิเทพเต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่เขาไม่ได้เห็นว่าห่างออกไปไกล ตอนที่ปลดปล่อยผนึกของเผ่าต้าวหวัง ผู้สูงส่งชั้นฟ้าไฮ่จื่อกำลังตัวสั่นอย่างรุนแรง

ไฮ่จื่อมีสายตาสับสนและดิ้นรน ความทรงจำหนึ่งกำลังตื่นขึ้นมา พอผนึกของเผ่าพันธุ์ต้าวหวังหายไป ต้นกำเนิดพลังจึงตื่นขึ้นในร่างกาย!

พลังงานนี้มาจากเผ่าพันธุ์ต้าวหวัง มันเป็นของราชครูตัวจริงแห่งเผ่าเทพ!!

สายตาค่อยๆ เปล่งประกายสดใส นางยกแขนขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ชี้ไปที่ศีรษะของบรรพชนเทพที่กำลังส่องสว่าง!

“ทุกสิ่งทุกอย่างดำรงอยู่เพราะมันสามารถสูญเสียไปได้ นี่คือความตาย…”

“สรรพสิ่งทั้งหลายที่ตายไปเพราะความคิดของผู้มีชีวิตกลับเป็นความว่างเปล่า นี่คือเต๋า…”

“เผ่าพันธุ์ต้าวหวังสามารถใช้ความคิดของผู้มีชีวิต ใช้ตัวตนของความตาย ใช้การไล่ตามความหวัง ใช้พลังงานของชีวิตหลังความตายมาสร้างเพลิงนรกานต์ ด้วยสิ่งนี้…เราจึงเปลี่ยนเต๋ากลายเป็นความตายเพื่อปลดปล่อยสิ่งที่มีตัวตนดำเนินต่อไป และปล่อยให้ความตาย…กลับเป็นความว่างเปล่า!” ไฮ่จื่อพึมพำพลางชี้ไปที่ศีรษะ แสงสีทองทุกเส้นหดตัวกลับเข้าไปในศีรษะของบรรพชนเทพ

เมื่อแสงสีทองหายไป ศีรษะของบรรพชนเทพข้างในแสงสีทองจึงเผยออกมา!

ศีรษะของบรรพชนเทพได้สูญเสียแสงสีทองทั้งหมดและค่อยๆ หลับตาลง มันเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตายอีกครั้งและสูญเสียพลังในการเหาะเหิน จึงร่วงลงสู่พื้นดิน

นี่คือการขัดขวางการดูดซับกลิ่นอายสีทองของจักรพรรดิเทพ ตอนนี้ต้นกำเนิดกลิ่นอายได้หายไปแล้ว แสงสีทองที่กระจัดกระจายจากร่างจักรพรรดิเทพได้กลับเข้าสู่ศีรษะของบรรพชนเทพ

การเปลี่ยนแปลงฉับพลันนี้ทำให้จักรพรรดิเทพตกตะลึง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อและมองขึ้นไปทันที เขาเห็นว่าเป็นผู้สูงส่งชั้นฟ้าไฮ่จื่อ!

“นี่…นี่มันเป็นไปไม่ได้!! ราชครูตายไปแล้ว เจ้าไม่ใช่เผ่าพันธุ์ต้าวหวัง เจ้ามีพลังของราชครูได้อย่างไร!?” จักรพรรดิเทพแทบเป็นบ้า เขาไม่กล้าเชื่อว่าตัวเองกำลังเห็นอะไรอยู่ เขาไม่กล้าเชื่อและไม่ยอมเชื่อ!

“เจ้าไม่ใช่คนของเผ่าพันธุ์ต้าวหวังแน่นอน!! ด้วยผนึกของบรรพชนเทพ เผ่าพันธุ์ต้าวหวังไม่สามารถออกไปจากวังหลวงได้…เจ้าไม่ตาย เจ้าเป็นใคร!?” จักรพรรดิเทพหน้าซีด เขาคิดว่าตัวเองรู้ทุกอย่างและไม่มีใครรู้แผนของตัวเอง จึงเต็มไปด้วยความมั่นใจ

ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามแผน มีเพียงต้าวยี่และหวู่เฟิงที่ปรากฏขึ้นฉับพลันจนทำให้แผนการของเขาเปลี่ยนแปลงบางอย่าง แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม!

เพียงแต่ตอนที่เขากำลังดูดซับพลังจากศีรษะบรรพชนเทพได้สำเร็จเพื่อที่จะได้กลายเป็นบรรพชนเทพคนที่สอง เขากลับพบว่าทุกสิ่งไม่ได้เป็นไปตามที่คิด เขาตกอยู่ในแผนการของคนอื่น!

“ข้าคือ…ราชครู…” ไฮ่จื่อพูดขึ้นด้วยท่าทีอันสับสน ความทรงจำของนางตื่นขึ้นพร้อมกับความทรงจำของมารดาและมรดกที่ตกทอดมาจากราชครูรุ่นก่อนทั้งหมด

“คนที่ตายผู้นั้น นอกจากข้าแล้วเขาเป็นคนสุดท้ายของเผ่าพันธุ์บนแผ่นดินเซียนดารา…” ไฮ่จื่อถอนหายใจ

“บัดซบ นี่มันอะไรกัน? เป็นไปไม่ได้ หากเจ้าคือราชครูตัวจริง เจ้าออกไปจากเมืองหลวงได้อย่างไร?! จิ่วตี้ บอกข้ามา!” จักรพรรดิเทพสูดหายใจลึก เขาคือมหาชั้นฟ้าและแม้ว่ากำลังจะบ้าคลั่ง แต่ก็ยังฝืนตัวเองให้สงบอารมณ์ได้!

“แผนการนี้ถูกสร้างขึ้นจากอัจฉริยะของเผ่าพันธุ์ เขาทำสิ่งที่เหมือนแยกตัวออกมาจากเผ่าพันธุ์ตัวเองโดยไม่มีความลังเล เขาพยายามหลายวิธีทางจนกระทั่งออกจากที่นี่ได้สำเร็จและสร้างสำนักมหาวิญญาณขึ้นมา…”

“แม้เขาจะตายไปแล้วก็ได้ส่งต่อแผนการมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ เขายังค้นพบกุญแจสำคัญของแผนการนี้ด้วย คือคนที่มีชื่อว่าหวังหลิน! เซียนจากโลกถ้ำ…มีเพียงร่างกายเขาที่เหมาะสมต่อการครอบงำของเผ่าพันธุ์ข้า เพื่อให้แผนการนี้ออกมาสมบูรณ์แบบ…”

“ส่วนคำถามที่ว่าทำไมข้าถึงสามารถออกไปนอกเมืองหลวงได้…นั่นเพราะวิญญาณข้าเป็นส่วนหนึ่งของเผ่าต้าวหวัง แต่ร่างกายข้าเป็นส่วนหนึ่งของแผ่นดินเซียนดารา…” ไฮ่จื่อพูดขึ้นเบาๆ

จิ่วตี้ขบคิดและจากนั้นค่อยๆพูดขึ้น “จักรพรรดิเทพ นางคือลูกสาวข้า!”

“เหตุผลที่ข้าสามารถมีอายุขัยได้นานขนาดนี้และยังได้กลายเป็นมหาชั้นฟ้าก็เพราะความช่วยเหลือจากเผ่าพันธุ์ต้าวหวัง!”

“เผ่าพันธุ์ต้าวหวังเตรียมการเรื่องนี้มานาน กระทั่งทำนายการปรากฏตัวของหวังหลินเอาไว้ จากนั้นแผนการก็เริ่มขึ้น!” จิ่วตี้สงบนิ่งมองจักรพรรดิเทพที่กำลังตกตะลึงกับความจริงตรงหน้า

หวังหลินได้ยินเสียงจากในศีรษะบรรพชนเทพเช่นกัน ขณะที่ทุกคนกำลังให้ความสนใจจิ่วตี้และไฮ่จื่อ วิญญาณหวังหลินจึงผุดออกมาจากลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า เข้าควบคุมร่างกาย!

‘ความจริงเป็นแบบนี้เอง!!’ แววตาหวังหลินเปล่งประกายเจิดจ้า!

……………………………………………………..