Xian Ni ฝืนลิขิตฟ้า ข้าขอเป็นเซียน - ตอนที่ 1996 อวดดี!

การปรากฏตัวของหวังหลิน การกระทำอันหมดจดและคำพูดของเขาทำให้ทุกคนถึงกับเงียบสนิท

มหาชั้นฟ้าจิ่วตี้มีสีหน้ามืดมน เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดดุจแรงฉีกกระชากและการเผาไหม้อยู่ในร่างกาย แต่เขาก็ระงับเอาไว้ด้วยระดับบ่มเพาะอันทรงพลัง สายตาจ้องมองหวังหลินและปรากฏจิตสังหาร!

เขาคาดคำนวณทุกอย่างเอาไว้แต่ก็ไม่คิดว่าจักรพรรดิเทพจะยอมละทิ้งร่างมหาชั้นฟ้าและเลือกทำลายตัวเอง ซึ่งมันทำให้เขาไม่เข้าใจความคิดของจักรพรรดิเทพได้เลย

ถึงเป็นเช่นนั้นมันก็เป็นเรื่องดี แม้จักรพรรดิเทพระเบิดไปแล้ว ศีรษะได้เปิดออก คำสาปบรรพชนกระจายเข้าใส่พวกเขาแต่มันไม่ได้ร้ายแรง แต่ละคนไม่มีเหตุผลให้ต้องต่อสู้กัน ดังนั้นคงไม่ทำให้คำสาปย่ำแย่ไปกว่านี้ พวกเขาเพียงหยิบฉวยสิ่งที่ต้องการและจากนั้นกลับถ้ำของตัวเองไปปิดด่านบ่มเพาะเพื่อลบล้างคำสาป

แต่สิ่งที่ทำให้จิ่วตี้คาดคำนวณผิดอีกครั้งคือหวังหลินยังมีชีวิตอยู่!

ไม่เพียงแต่จะไม่ตาย ดูเหมือนระดับบ่มเพาะยังเพิ่มขึ้นไปอีก ยิ่งตอนนี้พวกเขาได้รับผลกระทบจากคำสาปบรรพชน จึงตกอยู่ในตำแหน่งโต้ตอบอะไรไม่ได้!

ด้านมหาชั้นฟ้าหวู่เฟิงห่างออกไปไม่ไกลกำลังมีใบหน้าแก่ชราขึ้น ดวงตามืดมนแทบไร้แสง ร่างกายสั่นสะท้านและมองหวังหลินด้วยสายตาอันซับซ้อน

ส่วนมหาชั้นฟ้าต้าวยี่ เขาถูกควันสีดำปกคลุมและอดทนด้วยความเจ็บปวดต่อคำสาปที่กำลังพยายามหลอมละลายร่างของเขา พอหวังหลินปรากฏตัวขึ้นมาทำให้เขารู้สึกโกรธไปพร้อมกับความเจ็บปวด!

ความโกรธนี้เกิดขึ้นจากมาจากมดแมลงที่กล้าแหย่เขี้ยวสิงโต!

“โอหัง รนหาที่ตาย!” ต้าวยี่ส่งเสียงคำราม เขามีระดับบ่มเพาะอ่อนแอที่สุดในเหล่ามหาชั้นฟ้าและตอนนี้ก็ตกอยู่ใต้คำสาปบรรพชน ดังนั้นจึงไม่มีเวลาให้คิดมากความ แม้หวังหลินจะเป็นอันดับหนึ่งท่ามกลางเหล่าผู้สูงส่งชั้นเทวะ แต่เขาก็ยังเป็นแค่มดปลวกอยู่ดี

ต้าวยี่เปลี่ยนความเจ็บปวดให้กลายเป็นจิตสังหารและพุ่งทะยานหาหวังหลิน ขณะที่เขาเข้าไปใกล้เขาได้ยกแขนขวาขึ้นมา ควันสีดำล้อมรอบเอาไว้จนดูน่าตกตะลึง

หนึ่งฝ่ามือร่อนลงไป โลกหยุดหมุนคล้ายกับทุกอย่างผสานกันเป็นหนึ่งและกระทบลงหาหวังหลิน

หวังหลินผมดำพลันมองขึ้นไป สายตาเต็มไปด้วยความไม่แยแส เพียงฝ่ามือร่อนลงมา เขาวางเหลียนต้าวเฟยลงและสะบัดแขน เกิดเสียงดังสนั่นกึกก้องพร้อมกับสายฟ้าสังหารก่อตัวเป็นตาข่ายเบื้องหน้าหวังหลิน

เรือนผมสีดำของหวังหลินกำลังพริ้วไหวโดยไม่มีแรงลม กลิ่นอายสังหารและการทำลายล้างแผ่กระจายออกมาจากร่างกาย วินาทีนี้หวังหลินคือจิตวิญญาณแห่งมือสังหาร!

เมื่อปรากฏมือสังหาร มันคือจุดเริ่มต้นของจุดจบ!

ตาข่ายสายฟ้าดำทะยานเป็นวงโค้งกว้างออกไปและมีพลังสังหารทำลายล้างอยู่ด้วย มันเข้าปะทะกับฝ่ามือของต้าวยี่ทันที

ตาข่ายสายฟ้าส่งเสียงดังปังและแตกสลาย ร่างหวังหลินสั่นเทาและแบ่งตัวออกเป็นควันสีดำหลายเส้นนับไม่ถ้วน เขาคืนกลับมาร่างเดิมอีกครั้งในพริบตา สายตายังคงเย็นเยียบไม่แยแส

มือสังหารไม่สามารถถูกทำลายได้!

แม้ต้าวยี่จะเป็นมหาชั้นฟ้า ตอนนี้เขาได้รับผลกระทบจากคำสาปบรรพชน ดังนั้นจึงสามารถใช้พลังได้เพียงห้าในสิบส่วน เขายังต้องเผชิญหน้ากับสายฟ้าสังหารของหวังหลินซึ่งทำให้เขาต้องสั่นสะเทือนและถอยไปหลายก้าว สายตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและรู้สึกถึงกลิ่นอายประหลาดโผล่ออกมาจากตาข่ายสายฟ้า กลิ่นอายนี้เริ่มปั่นป่วนในร่างกายและไม่สามารถขับไล่ออกไปได้ นี่เป็นครั้งแรกที่ต้าวยี่กระเด็นกลับไปจากคนที่ไม่ใช่มหาชั้นฟ้าแบบนี้!

เขาแทบลืมความรู้สึกนี้ไปแล้วและเมื่อมันแทรกซึมเข้ามาใส่ เขาจึงรู้สึกไม่เชื่อว่ามันจะเป็นความจริง กลิ่นอายสังหารนี้ยังทำให้คำสาปบรรพชนในร่างกายรุนแรงขึ้นไปอีก เศษใบหน้าเน่าเปื่อยของเขากำลังหลุดร่วง

พลังคำสาปบรรพชนรุนแรงขึ้นมากกว่าเดิม!

“เจ้า…เจ้า…” พอต้าวยี่พูดขึ้น คำพูดส่วนหนึ่งหายไปจากความเจ็บปวดอันรุนแรง ราวกับผู้สูงส่งชั้นเทวะคนหนึ่งได้ทำให้เขาพังพินาศจากความเจ็บปวดครั้งนี้

หวังหลินสะบัดแขนและเอ่ยขึ้นมา “ต้าวยี่ หากเจ้ายังต้องการต่อสู้ ข้าจะเฝ้าดูคำสาปบรรพชนรุนแรงขึ้นโดยไม่รังเกียจและดูว่าเจ้าจะล้มลงไปหรือไม่!”

ต้าวยี่จ้องมองหวังหลินแต่ไม่พูด เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกหวาดกลัวแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่อยากเชื่อ จนกระทั่งเศษเนื้อเน่าเปื่อยหลุดร่วงจากใบหน้า เขาจึงดูไม่หล่อเหลาเหมือนในอดีตอีกต่อไป

ทางด้านจิ่วตี้ส่งสายตามองหวังหลินอย่างมืดมน

“หวังหลิน ข้าประเมินเจ้าต่ำไปอีกครั้งแล้ว! เจ้าซ่อนตัวเองจนกระทั่งถึงจังหวะเวลาอันเหมาะสมและปรากฏตัวขึ้นมาช่วงชิงทุกอย่าง กระทั่งข้ายังต้องขอชื่นชม!”

“แต่เจ้าคิดหรือว่าจะสามารถใช้โอกาสที่พวกเราต้องต่อกรกับคำสาปบรรพชนเพื่อเอาศีรษะบรรพชนไป มันเป็นไปไม่ได้!”

“หวังหลิน เจ้าเป็นคนฉลาด ข้าไม่อยากลงมือจริงๆ แต่อย่าบังคับข้า! ส่งศีรษะนั้นมาและข้าจะปล่อยเจ้าออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย เราขอสาบานว่าจะไม่ทำร้ายเจ้าในอนาคตและยังช่วยเจ้าให้กลายเป็นมหาชั้นฟ้า หากเจ้ายังคงโลภมาก เช่นนั้นที่นี่คือหลุมฝังศพของเจ้า!” จิ่วตี้พูดออกมาพลางมองหวังหลินด้วยความสงบนิ่ง

“แม้แต่ชวงจื่อในตอนนี้ก็อ่อนแอเต็มทีแล้ว ดังนั้นนางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าแน่! อีกทั้งยังมีหวู่เฟิงและต้าวยี่ด้วย ถึงจะไม่สามารถแสดงพลังได้เต็มทีและต้องต่อกรกับคำสาปบรรพชน พวกเราก็ยังถ่วงเวลาชวงจื่อได้!”

“นอกจากนี้ ราชครูไฮ่จื่อแห่งเผ่าต้าวหวังก็อยู่ที่นี่ด้วย หวังหลิน อย่ารนหาที่ตาย! ยิ่งไปกว่านั้น มหาชั้นฟ้าคนใดก็สามารถเผาผลาญพลังมหาชั้นฟ้าเพื่อบดขยี้เจ้าได้ด้วยซ้ำ!”

หวังหลินกวาดสายตาผ่านทุกคนด้วยท่าทีสงบนิ่ง

ขณะเดียวกันมหาชั้นฟ้าชวงจื่อได้ทะยานมาอยู่ข้างหวังหลิน นางมีใบหน้าซีดเผือดและมีแสงสีม่วงปกคลุมทั่วร่าง ร่างกายนางเกิดการละลายและกลับเป็นสาวน้อยทั้งสอง

สาวน้อยทั้งสองมีใบหน้าซีดเผือดและดูอ่อนแอมาก ดูเหมือนการผสานเป็นหนึ่งเดียวทำให้พวกนางต้องใช้พลังไปมหาศาล

พอแต่ละคนปรากฏขึ้นด้านข้าง หวังหลินยกแขนขวาขึ้นมาโดยไม่ลังเลและเหยียบย่ำไปบนศีรษะบรรพชน ศีรษะสั่นสะท้าน ดวงตาสองดวงปกคลุมด้วยแสงสีทองจึงกระเด็นออกจากศีรษะ!

ศีรษะบรรพชนมีคำสาปบรรพชน แต่คำสาปนี้ถูกจักรพรรดิเทพและมหาชั้นฟ้าคนอื่นทำลายไปแล้ว ตอนที่หวังหลินเก็บวิญญาณของจักรพรรดิเทพ เขาระมัดระวังและไม่กังวลเรื่องคำสาป

ดวงตาบรรพชนเทพเคยกลายเป็นหนึ่งเดียว หลังจากลอยออกไป สาวน้อยทั้งสองคว้าเอาไว้ทันที

“ในเมื่อของสิ่งนี้เป็นประโยชน์ต่อมหาชั้นฟ้าชวงจื่อ เช่นนั้นก็โปรดรับมันไว้ด้วย! ขอบคุณที่ท่านช่วยเหลือ!” เพียงหวังหลินเอ่ยกล่าว จิ่วตี้มีสีหน้าเปลี่ยนไป เขาร้องคำรามและพุ่งทะยานหาหวังหลิน

ต้าวยี่มีดวงตาแดงฉานพลางพุ่งออกไปแม้ยังปกคลุมอยู่ในควันสีดำ!

“หวู่เฟิง ไฮ่จือโจมตีพร้อมกัน!” จิ่วตี้รู้สึกเสียใจมาก เขาคือมหาชั้นฟ้าผู้มีชีวิตมาอย่างยาวนานแต่ตอนนี้กลับต้องขอให้คนอื่นช่วยเหลือ นี่ถือเป็นความอับอายขายขี้หน้า

“เจ้าเด็กคนนี้ไม่อยากมีชีวิต!” จิ่วตี้เต็มไปด้วยจิตสังหาร ด้านมหาชั้นฟ้าชวงจื่อที่ได้กลับกลายเป็นสาวน้อยสองคนซึ่งถือดวงตาคนละข้าง แม้ใบหน้าจะซีดเซียวแต่สายตากลับมุ่งมั่น ร่างกายสั่นสะท้านพลางผสานกลับเป็นชวงจื่อร่างจริง พุ่งเข้าหาจิ่วตี้และต้าวยี่!

ห่างออกไปไกลหวู่เฟิงกำลังลังเล ผู้สูงส่งชั้นฟ้าไฮ่จื่อกัดริมฝีปากพลางกำลังดิ้นรนพยายามอย่างเห็นได้ชัด

ขณะที่มหาชั้นฟ้าชวงจื่อกำลังต้านทานจิ่วตี้และต้าวยี่ หวังหลินมีแววตาเปล่งประกาย แขนขวาสร้างลำแสงสีดำสองสายตัดหูสองข้างของบรรพชนเทพ!

โลหิตสีทองสาดกระจายออกมาพร้อมกับหูสองข้างทะยานไปหาหวู่เฟิง!

“มหาชั้นฟ้าหวู่เฟิง นี่คือสิ่งที่ท่านต้องการ! ข้าขอไม่ไปส่งแล้วกัน!” มหาชั้นฟ้าหวู่เฟิงยกแขนขึ้นมารับเอาไว้ เขาเก็บหูกลับไปอย่างเงียบๆ และก้าวถอยหลัง ตนเองไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีคำสาปอยู่กับตัวด้วยแล้วจึงยิ่งไม่อยากลงมือ เขาแค่ต้องการกลับไปยังถ้ำเพื่อลบล้างคำสาป

พอล่าถอยไปแล้ว มหาชั้นฟ้าหวู่เฟิงได้เงียบลงและหันไปมองหวังหลินด้วยความซาบซึ้ง จากนั้นหันกลับและหายตัวไป!

ตอนที่จิ่วตี้เห็นแบบนี้ จิตสังหารยิ่งรุนแรงมากขึ้น เขากัดฟันแน่นและร้องคำราม แสงสีขาวระเบิดออกมาจากร่างกายและกลายเป็นดวงอาทิตย์สีขาวด้านหลัง!

สุนัขป่าสีขาวร้องคำราม ศีรษะทะลุร่างของจิ่วตี้เข้ามาและทะยานเข้าหาช่วงจื่อ!

“ต้าวยี่ ไฮ่จื่อ ขโมยศีรษะ!!” จิ่วตี้ระเบิดพลังเต็มที่เพื่อต่อสู้กับชวงจื่อ พริบตาเดียวต้าวยี่ได้ทะยานข้ามชวงจื่อมาและปรากฏดวงอาทิตย์ขึ้นด้านหลังเช่นกัน เขากำลังจะทุ่มออกไปสุดตัวแม้คำสาปกำลังจะทำให้เขาแย่ลง!

แต่เขาเป็นมหาชั้นฟ้าที่อ่อนแอที่สุดและคำสาปบรรพชนบนร่างกายก็ทำให้เขาย่ำแย่มาก ตอนนี้แม้แต่ดวงอาทิตย์ยังหมองหม่นราวกับสามารถสลายไปได้ทุกเวลา เขาไม่สามารถใช้พลังนี้ได้มากนัก

แม้มันมากพอที่จะสังหารผู้สูงส่งชั้นเทวะได้สักคน แต่การสังหารหวังหลินผมดำในเวลาสั้นๆ ถือว่าเป็นไปไม่ได้! เขายังต้องใช้ไฮ่จื่อช่วยเหลือ หากไฮ่จื่อสนับสนุนเขาด้วยวิชาของเผ่าต้าวหวัง พวกเขาก็จะมีโอกาสชนะ!

หวังหลินสงบนิ่งและถอยร่นไปพร้อมกับศีรษะบรรพชนเทพ เขายกศีรษะขึ้นมาและพูดกับไฮ่จื่อที่กำลังพยายามดิ้นรน

“ข้าไม่รู้ว่าข้าควรเรียกเจ้าว่าผู้สูงส่งชั้นฟ้าไฮ่จื่อหรือราชครูไฮ่จื่อ…เผ่าพันธุ์ต้าวหวังของเจ้าใช้ข้าเพื่อปลดปล่อยผนึก แม้เจ้าจะเข้าร่วมกับจิ่วตี้ อย่างมากข้าก็แค่เสียศีรษะไปแต่จะให้ข้าตายที่นี่นับว่าเป็นไปไม่ได้!”

“ดังนั้นถึงแม้เจ้าจะร่วมมือ เจ้าก็ไม่ได้อะไรเลยและไม่ส่งผลดีต่อเผ่าพันธุ์ต้าวหวังของเจ้าอีกต่างหาก แต่หากเจ้าไม่ร่วมมือ ข้าสามารถละทิ้งเรื่องที่ผ่านมาได้! ราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!”

………………………………………………..