Xian Ni ฝืนลิขิตฟ้า ข้าขอเป็นเซียน - ตอนที่ 1998 ทิ้งต้าวเฟยเอาไว้!

ดวงตะวันมหาชั้นฟ้ามีสีขาวและดำปะปนกัน มันเปล่งแสงแปลกประหลาดส่องสว่างขึ้นและครอบคลุมพื้นที่ว่างด้านหลังหวังหลิน!

นี่คือพลังที่แข็งแกร่งที่สุดของหวังหลิน เมื่อดวงตะวันมหาชั้นฟ้าปรากฏขึ้นมา หวังหลินก้าวทะยานและพุ่งเข้าหาต้าวยี่ที่กำลังตกตะลึง!

จิ่วตี้มีสายตาเคร่งเครียด พลางพุ่งเข้าไปหยุดหวังหลิน เขาไม่สามารถมองดูต้าวยี่ต้องตายจากคำสาปบรรพชนได้ เขาไม่ต้องการให้เผ่าเทพตกอยู่ในสภาพย่ำแย่จนสมดุลระหว่างเผ่าเทพและเผ่าโบราณต้องพังทลาย!

ตอนนี้จักรพรรดิเทพตายไปแล้ว มันไม่ควรเกิดขึ้นกับต้าวยี่ไปอีกคน!

เพียงจิ่วตี้เคลื่อนไหว แสงสีขาวปกคลุมทั่วร่าง ด้านหลังปรากฏดวงตะวันสีขาวและก่อเกิดหมาป่าสีขาวขนาดยักษ์ มันร้องคำรามและพุ่งเข้าไปขัดขวางหวังหลิน

ทั้งสองเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ!

“หวังหลิน!!! ต้าวยี่ไม่ควรโดนสังหาร!!” จิ่วตี้ร้องคำราม หมาป่าสีขาวรอบร่างอ้าปากเพื่อจะกลืนกินหวังหลิน

หวังหลินมีสีหน้าสงบนิ่ง เพียงหมาป่าสีขาวใกล้เข้ามา ดวงตะวันสีขาวดำได้เรืองแสงพร่าเลือน จากนั้นหดลงอย่างรวดเร็วและเข้าไปในร่างหวังหลิน

ทำให้ร่างหวังหลินมีพลังอำนาจของเค้าโครงดวงตะวันมหาชั้นฟ้า เขาหันกลับมาและเตะหมาป่าสีขาวไป!

ถึงจุดนี้ จะหนึ่งกำปั้นหรือหนึ่งแรงเตะก็มีพลังสั่นสะเทือนโลกา อากาศโดยรอบสั่นสะท้าน!

หากมองไกลๆ นี่มันไม่ใช่การปะทะของหมาป่าสีขาวและการเตะของหวังหลิน แต่เป็นการปะทะของดวงตะวันสีขาวและดวงตะวันสีขาวดำ!

เสียงดังสนั่นกึกก้องไปทั่วทุกทิศทาง ดวงตะวันสีขาวของมหาชั้นฟ้าจิ่วตี้เกิดการสั่นเทา หมาป่าสีขาวส่งเสียงร้องในขณะที่ร่างกายแตกสลายเนื่องจากแรงกระแทกจนเหลือเพียงศีรษะและกระเด็นถอยกลับมา

จิ่วตี้หน้าซีดและเต็มไปด้วยความตกตะลึง ตัวเขายังอยู่ในผลของคำสาปบรรพชนจึงต้องแบ่งพลังออกไปข่มไว้และเพิ่งต่อสู้กับชวงจื่อมาจนเขาตกอยู่ในสภาวะอ่อนแอที่สุด แต่เขายังเป็นมหาชั้นฟ้าและยังเป็นมหาชั้นฟ้าที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่ม!

แม้อีกฝ่ายจะสร้างโครงร่างดวงตะวันมหาชั้นฟ้าขึ้นมาได้ มันก็เป็นแค่โครงร่างเท่านั้น เหมือนเมล็ดพันธุ์ที่ยังไม่เติบโตขึ้นมาจริงๆ

อย่างไรก็ตามเพียงแค่โครงร่างดวงตะวันมหาชั้นฟ้าของหวังหลินกลับสามารถบังคับให้เขาถอยกลับไปได้แล้ว!!

นี่มันไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิง สิ่งเดียวพอที่พอธิบายได้คือดวงตะวันมหาชั้นฟ้าที่หวังหลินสร้างขึ้นมาไม่ใช่ของธรรมดา!!

‘นี่มันไม่ใช่ตะวันมหาชั้นฟ้าธรรมดาแน่นอน!’ จิ่วตี้พุ่งออกไปอีกครั้ง พอตะวันมหาชั้นฟ้าทั้งสองดวงปะทะกัน หวังหลินกระเด็นกลับมาและโลหิตไหลจากมุมปาก ร่างกายสั่นสะท้านและพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า!

การขัดขวางของจิ่วตี้ไม่สามารถป้องกันหวังหลินได้ พริบตาเดียวหวังหลินได้พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าเข้าหาต้าวยี่ซึ่งถูกควันสีดำจำนวนมากปกคลุมและร่างกายกำลังเน่าสลาย

เพียงก้าวคราเดียวก็เข้าประชิดได้แล้ว เมื่อต้าวยี่เห็นว่าตัวเองหนีไปไม่รอด แววตาเกิดความบ้าคลั่งและยกแขนขวาขึ้นมาร้องคำราม เขาพุ่งเข้าไปในชั้นบรรยากาศ คมมีดเสี้ยวพระจันทร์สีดำปรากฏขึ้นในมือ คมมีดปกคลุมด้วยจิตสังหารและเขาหันตัวกลับมาฟันใส่หวังหลิน!

“หวังหลิน หากเจ้าต้องการสังหารข้า เช่นนั้นก็ตายไปด้วยกัน!” ต้าวยี่บ้าคลั่ง คมมีดฟาดลงใส่หวังหลิน แต่ในขณะที่มันเข้ามาใกล้ ร่างหวังหลินกลับสั่นเทาและเปลี่ยนกลายเป็นภาพติดตา 99 ร่าง

ภาพติดตา 99 ร่างล้อมรอบบริเวณ พอคมมีดกวาดผ่านไปจนเกิดเสียงดังสนั่น เหล่าร่างหายไปมากกว่า 90 ร่างแต่ที่เหลือผ่านมาได้และกลับเป็นร่างหวังหลินเบื้องหน้าต้าวยี่

หวังหลินหน้าซีด หลังจากปรากฏขึ้นมาจึงยกแขนขวาชี้ไปที่จุดกลางหน้าผากของต้าวยี่

ปัง!

ร่างต้าวยี่ตกลงมาจากท้องฟ้าและส่งเสียงกรีดร้องดังสนั่น คำสาปบรรพชนระเบิดออกมาอย่างสมบูรณ์ เลือดเนื้อจำนวนมากร่วงหล่นลง ร่างกายใต้เสื้อผ้าในตอนนี้เหลือเพียงแค่กระดูก!

ปัง!

ร่างกายตกลงมากระทบกับพื้นดิน

“ข้าไม่ยอมให้เป็นแบบนี้!!” ต้าวยี่เต็มไปด้วยความอาฆาต ถ้าไม่ใช่เพราะคำสาปบรรพชน เขาคงไม่ลงเอยแบบนี้เบื้องหน้าหวังหลิน! แต่เขากลับต้องมาอยู่ในสภาพน่าเวทนาเช่นนี้!

จิ่วตี้หันกลับมากัดฟันและร้องคำราม “หวังหลิน พอได้แล้ว!! เจ้าเอาศีรษะบรรพชนเทพไปได้เลย! ไฮ่จื่อ เจ้าไม่ต้องโจมตีหวังหลิน แต่เจ้าต้องช่วยต้าวยี่!”

ไฮ่จื่อขบคิดเงียบๆ และยกแขนขึ้นมา นางสะบัดเข้าหาต้าวยี่ที่อยู่บนพื้น

“ด้วยพลังของเผ่าพันธุ์ต้าวหวัง รวบรวมความคิดของสิ่งมีชีวิตและตัวตนแห่งความตาย…ปล่อยสิ่งที่มีอยู่ให้ดำรงอยู่ ปล่อยสิ่งที่กำลังสลาย…ให้หยุด!”

ไฮ่จื่อสะบัดแขนเกิดเป็นระลอกคลื่นสีฟ้ารอบตัวต้าวยี่ พอหวังหลินเข้ามาใกล้เขารู้สึกเหมือนเข้าไปในทรายดูด

หวังหลินแววตาเป็นประกาย รอบร่างแผ่กระจายเส้นด้ายสีดำจำนวนมากออกใส่ต้าวยี่ มันแทงทะลุระลอกคลื่นเข้าไปและก่อตัวเป็นร่างหวังหลินอีกครั้งเบื้องหน้าต้าวยี่

ต้าวยี่ต้องการโต้กลับ แต่คำสาปบรรพชนระเบิดออกมาอีกครั้ง ขณะที่เขากำลังจะใช้วิชามันจึงสลายไปและร่างกายเน่าสลายมากขึ้น จากนั้นพอหวังหลินปรากฏขึ้นเบื้องหน้า เขาจึงกรีดร้องโหยหวน หวังหลินเหยียบเท้าไปบนหน้าอกทำให้เขาไม่สามารถดิ้นรนต่อไปได้

“เจ้าสู้เมื่อเจ้าอยากสู้และหยุดเมื่อเจ้าอยากหยุด เจ้าคิดว่าจะทำทุกอย่างได้ตามที่ต้องการได้อย่างไร? ต้าวยี่เจ้าโจมตีข้าก่อน หากต้องการให้ข้าหยุดก็ต้องชดใช้!” หวังหลินเหยียบเท้าลงบนมหาชั้นฟ้าต้าวยี่และมองมหาชั้นฟ้าจิ่วตี้ที่กำลังเข้ามาด้วยท่าทีสงบนิ่ง

จิ่วตี้หยุดห่างหวังหลินไปหนึ่งพันฟุตด้วยท่าทีมืดมน เขาจ้องมองหวังหลินสักพัก คำสาปบรรพชนในร่างกายเขาเริ่มเกิดความรุนแรง

จิ่วตี้สูดหายใจอย่างหนักและฝืนบังคับให้สงบลง “เจ้าต้องการอะไร?”

หวังหลินใส่แรงเหยียบใส่ร่างต้าวยี่เพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย ควันสีดำแผ่กระจายมากขึ้น แรงกระตุ้นนี้ทำให้ความบ้าคลั่งของต้าวยี่หายไปและเกิดความเจ็บปวดที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนพร้อมกับความรู้สึกอัปยศจากการโดนหวังหลินเหยียบหน้าอก

หวังหลินกะพริบแววตาโดยมิอาจตรวจจับได้ พลางเอ่ยขึ้น “ข้าต้องการกะโหลกทารกนั่น!”

จิ่วตี้ขมวดคิ้ว

“ต้าวยี่ ส่งกะโหลกนั่นมา เจ้าถึงจะไปได้” หวังหลินมีสีหน้าสงบนิ่งพลางกุมความได้เปรียบเอาไว้ เขาไม่เคยคิดเรื่องการสังหารต้าวยี่ นอกจากนี้การที่เขาสามารถควบคุมสถานการณ์ได้เนื่องมาจากมหาชั้นฟ้าทั้งหมดกำลังโดนคำสาปบรรพชนเข้าโจมตี ไม่ใช่เพราะพลังของเขาทำให้ไม่สนอะไรก็ได้

ต้าวยี่จ้องมองหวังหลินราวกับกำลังจดจำภาพหวังหลินเอาไว้ให้ขึ้นใจ

“ต้าวยี่ มอบมันให้เขา!” จิ่วตี้พ่นลมหายใจ

ต้าวยี่รู้ว่าเขาไม่มีเวลามากนัก ด้วยอาการบาดเจ็บในตอนนี้แค่การถอนคำสาปก็เป็นเรื่องยากอยู่แล้ว หากชักช้าไม่ทันการ ถึงแม้จะลบล้างคำสาปไปได้ ระดับบ่มเพาะก็คงเสียหายมากเกินไป

พอหวังหลินถอนเท้าขวาออก เขาจึงยื่นมือออกไปในอากาศและนำกะโหลกขนาดเท่ากำปั้นออกมา

ต้าวยี่ปล่อยกะโหลกในมือ จากนั้นพุ่งทะยานขึ้นไปในท้องฟ้า ทะลวงผ่านอากาศและหายไปอย่างไร้ร่องรอย

กะโหลกชิ้นนี้ดูเหมือนของเด็กทารกและเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย ให้ความรู้สึกกลมกลืนและพรั่งพรูออกไปทั่วทิศทาง

ในใจหวังหลินเกิดความรู้สึกคุ้นเคยอย่างชัดเจน เขาสะบัดแขนขวาให้กะโหลกลอยเข้ามาหา จากนั้นเก็บไว้ในมิติเก็บของ

หลังจากรับกะโหลกมา หวังหลินจึงถอยกลับไปหาศีรษะบรรพชนเทพ เหลียนต้าวเฟยยังอยู่บนศีรษะด้วยสภาพย่ำแย่

“หวังหลิน เผ่าพันธุ์ต้าวหวังและข้าเป็นคนวางแผนนี้ ทว่าคนที่เก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้มากที่สุดก็คือเจ้า ข้าจะจำเรื่องนี้เอาไว้ จงออกไปจากที่นี่และกลายเป็นมหาชั้นฟ้าให้เร็วที่สุดยิ่งดี ไม่เช่นนั้นเมื่อข้าลบล้างคำสาปออกไปได้ ข้าจะไปคิดบัญชีกับเจ้า!” จิ่วตี้มองหวังหลิน

“ส่วนเจ้า ชวงจื่อ หากต้าวยี่ไม่ฟื้นฟูกลับมาและเราต้องเข้าร่วมสงครามกับเผ่าโบราณ เจ้าจงมองดูสายโลหิตของเผ่าเทพไหลนองเป็นสายได้เลย เซียนในสำนักตะวันม่วงของเจ้าจะไม่สามารถหนีรอดไปได้แม้ซักคนเดียวแน่!”

“เดิมทีข้าวางแผนไว้ว่าจะบอกให้มหาชั้นฟ้าทั้งหมดแบ่งสมบัติของบรรพชนเทพให้เท่ากันเพื่อที่เราจะได้แข็งแกร่งขึ้น จะได้ไม่เป็นแบบจักรพรรดิเทพอีก!”

“แต่เพราะเจ้า ทุกอย่างจึงเปลี่ยนไป เจ้าต้องรับผลที่ตามมาของเรื่องนี้!” จิ่วตี้เยาะเย้ย

ชวงจื่อขบคิดและไม่เอ่ยตอบ แววตาสับสนและยากอธิบาย

หวังหลินขอโทษอยู่ในใจ เขามองมหาชั้นฟ้าชวงจื่อและตัดสินใจเอาไว้!

‘ข้าเป็นหนี้มหาชั้นฟ้าชวงจื่อไว้มาก…ข้าจะทำให้ดีที่สุดเพื่อหยุดยั้งสงครามระหว่างเผ่าเทพและเผ่าโบราณ ไม่ให้นางรู้สึกเสียใจต่อการตัดสินใจในวันนี้’

มหาชั้นฟ้าชวงจื่อขบคิดและพูดขึ้นอย่างเย็นเยียบ “ในเมื่อข้าตัดสินใจจะทำอะไรไปแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดหรอก!”

“ดี เยี่ยม!” จิ่วตี้เริ่มหัวเราะ สายตาเย็นเยียบพลางมองมาที่หวังหลิน

“ข้าจะให้เจ้าเอาศีรษะบรรพชนเทพไป แต่เจ้าไม่สามารถเอาเหลียนต้าวเฟยไปได้!! เรื่องนี้ไม่ได้ตกลงกันไว้ เก็บศีรษะและไปซะ!”

“ข้าถอยลงมาแล้ว! หากเจ้ายังดื้อดึงจะเอาเขาไป ข้าจะหยุดยั้งการระงับคำสาปบรรพชน จะใช้ทุกอย่างเพื่อรั้งให้เจ้าอยู่ที่นี่และไปเดิมพันกับการฟื้นพลังในอนาคตแทน!”

“ชวงจื่อ เจ้าจะช่วยเขาให้เอาศีรษะบรรพชนไปก็ได้ แต่ตอนนี้จักรพรรดิเทพตายแล้วและศีรษะบรรพชนก็เสียหาย เจ้าควรรู้ว่าที่นี่เหลียนต้าวเฟยมีตำแหน่งอะไร” จิ่วตี้เอ่ยตอบ

หวังหลินมีท่าทีสงบนิ่งแต่ก็หรี่ตาลง

ชวงจื่อขบคิดและมองมาที่หวังหลิน “หวังหลิน…ทิ้งเหลียนต้าวเฟยเอาไว้”

…………………………………………………