Xian Ni ฝืนลิขิตฟ้า ข้าขอเป็นเซียน - ตอนที่ 2086 การเกิดใหม่อยู่ตรงนั้น

“ข้าเคยลังเลทุกอย่างจนกระทั่งได้เห็นภูเขาที่มีหิมะสีรุ้งถึงสองครั้ง รวมถึงร่างที่กอดอีกร่างหนึ่งตอนที่ข้าอยู่ในอารามบรรพชนอาณาเขตฉี ข้ารู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดพลาดแต่ขณะเดียวกันได้เกิดความคิดบ้าๆ ขึ้นมา!” หวังหลินไม่ได้มองเทียนหยุน แต่เป็นสะพานด้านหลังเทียนหยุน

“ข้ากลัวความล้มเหลวที่ข้าเห็น กลัวว่าข้าชุบชีวิตหวานเอ๋อร์ไม่ได้ ข้ากลัวว่าทุกอย่างเป็นชีวิตชาติที่แล้วที่ได้เจอหวานเอ๋อร์และทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อชุบชีวิตนางแต่ก็ล้มเหลว ดังนั้นข้าจึงดิ่งลงไปในภวังค์เต๋าแห่งความฝันเพื่อเปลี่ยนแปลงการเกิดใหม่จนความฝันของข้ากลายเป็นจริง!”

“แต่ทว่า มันคือชีวิตก่อนของข้าจริงหรือไม่…ข้าไม่คิดแบบนั้น! ข้ากลัวว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ดังนั้นจึงต้องพิสูจน์มัน จึงต้องเปลี่ยนแปลงมัน!” หวังหลินมีแววตาเป็นประกาย

“ตอนนั้นในลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า ข้าได้ยินเสียงหนึ่ง เสียงนั้นเฝ้าบอกกับข้าว่า หายไปหนึ่ง หายไปหนึ่ง…”

“ข้าไม่รู้ว่าอะไรที่ขาดหายไป…”

“ในโลกถ้ำข้าเห็นเหตุการณ์หนึ่ง จักรพรรดิเทพป๋ายฟ่านชี้ไปที่ท้องฟ้าและบ้าคลั่งขึ้นมา จากนั้นข้าจึงได้เรียนรู้ว่าเขาเห็นว่าโลกแห่งนี้เป็นถ้ำแห่งหนึ่งโดยไม่รู้ตัว เขายอมรับไม่ได้และเกิดความบ้าคลั่ง”

“เช่นเดียวกับจิตวิญญาณแตกสลาย แต่ป๋ายฟ่านไม่ได้มีความกล้าหาญแบบจิตวิญญาณแตกสลายหรือความหมั่นเพียรเช่นนั้น”

“ฉากเหตุการณ์นั้นจุดประกายให้ข้าและทำให้เกิดความหวาดกลัวหยั่งลึกด้วยเช่นกัน”

“และในโลกถ้ำอีกครั้ง ตอนที่ข้าพยายามบรรลุขั้นที่สาม ประตูดับสูญได้ปรากฏ…และเสียงนั้นดังออกมาจากด้านหลังประตู ต่อมาข้าค้นพบว่าเสียงนั้นคล้ายกับเสียงในลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าที่เฝ้าบอกข้าว่ามีบางอย่างหายไป”

“สุดท้ายจนข้าเกิดความคิดบ้าคลั่งขึ้นมาตอนที่ข้าค้นพบกะโหลกของจื่อเฉียงและสัมผัสวิญญาณที่ทิ้งเอาไว้ในนั้น” พอหวังหลินพูดขึ้นมาจึงยกแขนขวาขึ้นปรากฏกะโหลกของจื่อเฉียง

มีอักขระประทับไว้บนกะโหลกซึ่งเปล่งแสงเยือกเย็นและจิตสังหาร

“ข้ามีคำตอบสำหรับทุกอย่าง!” หวังหลินมองกะโหลกในมือและเผยใบหน้าอันซับซ้อน

“ที่ขาดหายไปในลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าก็คือเจ้า! เจ้าไม่ได้ถูกเรียกว่าองครักษ์แต่เป็นจิตวิญญาณสมบัติของเข็มทิศไร้ขอบเขต!” หวังหลินมองขึ้นไป ดวงตาเปล่งประกาย สายตานี้ทำให้เทียนหยุนต้องสั่นเทา

“เดิมทีข้าได้แต่สงสัยเรื่องการชุบชีวิตลี่มู่หวาน ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะชุบชีวิตนางอย่างไรจนกระทั่งเจ้าปรากฏตัวขึ้นมาในภูเขาร้างของอาณาเขตเต๋า”

“ข้าจำคำพูดของเจ้าได้และด้วยประสบการณ์ของข้า ข้าคิดถึงวิธีหนึ่งตอนที่ข้าเห็นร่างที่กำลังคำรามในขณะที่ข้าอยู่ที่อารามบรรพชนอาณาเขตฉี!”

“ตอนที่ข้าคิดถึงวิธีนี้และใช้วิธีนี้ ข้าเกิดความลังเลว่าตัวตนของข้าเป็นความจริงหรือแค่ความฝัน? แผ่นดินเซียนดารามีตัวตนจริงหรือไม่?”

“จนกระทั่งข้าได้เห็นกะโหลกนี้…” หวังหลินพึมพำ

“เจ้า…เจ้าคิดวิธีอะไร…” ควันสีดำรอบเทียนหยุนกำลังปั่นป่วน เขามองดูหวังหลินที่มีความสงบนิ่งและฟังคำพูดไปทำให้จิตใจเขาหวาดกลัว

เขาค้นพบว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่รู้นั้นแตกต่างจากตอนนี้ เขาพลันรู้สึกเหมือนหายนะกำลังท่วมเข้าใส่ตอนที่ได้ยินหวังหลินพูดถึงความคิดและวิธีการอันบ้าคลั่ง

หวังหลินจ้องมองเทียนหยุนอย่างเยือกเย็น

“วิธีของข้าเรียบง่าย ข้ารู้วิชาห้วงเวลา เจ้าน่าจะรู้เรื่องนี้…หลังจากร่างอวตารมือสังหารของข้าสมบูรณ์ ข้าได้ใช้วิชาห้วงเวลาของข้าด้วยพลังทั้งหมดเพื่อย้อนเวลาและส่งเขากลับไป…ในอดีต!”

“ข้าส่งเขากลับไปในอดีตเพื่อเลียนแบบชีวิตข้า เขาใช้เต๋าแห่งความฝันเพื่อทำนายและคำนวณทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นในชีวิต!”

“ข้าให้อิสระภาพกับเขา ให้อิสระกับร่างอวตาร!”

“หลังจากทำแบบนั้น ข้าจึงตระหนักได้ว่าทุกอย่างกำลังชัดเจนขึ้น ถ้าสิ่งที่เรียกว่าชีวิตที่แล้วคือร่างอวตารมือสังหารที่ข้าส่งไปในอดีต เจ้าบอกว่าแผ่นดินเซียนดาราคือภาพลวงตา ข้าขอบอกเจ้าตอนนี้เลยว่าแผ่นดินเซียนดาราไม่ใช่ความฝัน ไม่ใช่ภาพลวงตา!”

“ข้าหวังหลิน ไม่ได้กลับมาเกิดใหม่ ข้าเกิดบนดาวซูซาคุและบรรลุถึงปัจจุบันนี้ ข้าก็คือข้า!”

“เหตุผลที่เจ้าและบางคนคิดว่าทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความฝันก็เพราะร่างอวตารมือสังหารของข้าเปลี่ยนแปลงบางอย่างในอดีตได้สำเร็จ”

“ข้าไม่รู้ว่าร่างอวตารมือสังหารของข้าทำอะไรในอดีตหรือตอนนี้อยู่ที่ไหน แต่เมื่อข้าได้เห็นกะโหลกของจื่อเฉียง ข้าเห็นสัมผัสวิญญาณของข้า ข้าเห็นวิธีในการฟื้นคืนชีพลี่มู่หวานซึ่งข้าได้มอบงานให้เขาไปค้นหา!”

“สัมผัสวิญญาณบอกเรื่องราวในอดีตชัดเจน ร่างอวตารมือสังหารได้ย้อนทวนโลกแห่งนี้และเป็นคนยืมเข็มทิศ เข็มทิศคือกุญแจสำคัญในการชุบชีวิตหวานเอ๋อร์”

“เขาวางเข็มทิศไว้บนแผ่นดินเซียนดาราและเข้าไปหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่เขาเข้าไปมันจะหายไปในเวลาไม่นาน”

“ในระหว่างการเกิดใหม่เขาได้มาที่แผ่นดินเซียนดารา ก่อนเขาจะหายตัวไป เขาได้ทำงานที่ข้าให้ไว้สำเร็จและเปิดเข็มทิศได้ ซึ่งทำให้เข็มทิศไม่สมบูรณ์และยังปลดปล่อยจิตวิญญาณสมบัติในเข็มทิศออกมาด้วย!”

“นั่นก็คือเจ้า” หวังหลินมองดูเทียนหยุน พอเทียนหยุนได้ยินเช่นนี้ ร่างกายจึงสั่นเทาอย่างรุนแรง สายตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ได้

“เป็นไปไม่ได้ นี่มันเป็นไปไม่ได้!”

“วิธีการของข้าคือปลดปล่อยเจ้าและใช้เจ้าผู้เป็นแกนหลักของเข็มทิศไร้ขอบเขต ให้มาชุบชีวิตภรรยาข้า”

“การเกิดใหม่อยู่ที่นั่น เมื่อเจ้าเข้าใจมันอย่างถ่องแท้ เจ้าก็สามารถขยับมันได้ตามที่ต้องการ หากเจ้าไม่เข้าใจ เจ้าก็เรียกมันว่าชีวิตที่แล้ว มันคือวงกลมและอยู่ตรงนั้นเสมอ เจ้ามองเห็นมัน เจ้าสัมผัสมันได้”

“เหมือนคำพูดของโม่จื่อ เหมือนความทรงจำของผีเสื้อสีชาด เหมือนที่เจ้าจดจำร่างอวตารมือสังหารในภูเขาร้างบนอาณาเขตเต๋าได้”

“บรรพชนโบราณและบรรพชนเทพมองทะลุการเกิดใหม่ไม่ออก พวกเขาคิดว่าทุกอย่างเป็นเรื่องโกหกและตายท่ามกลางการค้นหาเต๋า…นี่คือวัฏจักรแห่งการเกิดใหม่…”

“หลังจากเข้าใจวัฏจักรแห่งการเกิดใหม่ เจ้าก็จะเห็นว่ามันเป็นแค่วงกลม เจ้าสามารถเดินไปที่จุดใดก็ได้และคว้ามันมา” หวังหลินส่ายศีรษะและมองมาที่เทียนหยุน

“เจ้ากำลังหลอกข้า แต่เจ้าไม่รู้ว่าท้ายที่สุด ข้ากำลังหลอกเจ้า…เหมือนค้นหาบางอย่าง กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อเจ้าหันกลับมาดู”

“เป็นไปไม่ได้ มันเป็นแบบนี้ไม่ได้!! ข้าเห็นชีวิตที่แล้วของเจ้ากับตา ข้าเห็นเจ้ายืมเข็มทิศของข้ากับตา ข้าเห็นเจ้าเข้าไปในเต๋าแห่งความฝันพร้อมกับเข็มทิศด้วยตัวเอง!!”

“ข้ายังเห็นเจ้าไปเกิดใหม่หลายครั้งและมาถึงจุดนี้ก็จะหายไปในเข็มทิศ!!” เทียนหยุนดูเหมือนบ้าคลั่งไปแล้ว เขาวางแผนมาทั้งชีวิต แต่ท้ายที่สุดก็ยังคำนวณผิดพลาด

ตอนที่เขาถูกปลดปล่อยจากเข็มทิศ เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นส่วนหนึ่งของแผนหวังหลิน

“เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่เชื่อ!!” เทียนหยุนร้องคำราม ร่างกายที่สร้างขึ้นจากควันสีดำเข้าปกคลุมท้องฟ้า เขาพุ่งเข้าหาหวังหลินราวกับต้องการกลืนกินเขาไปทั้งตัว

“เพียงเพราะเจ้าเห็นมัน ไม่ได้หมายความว่ามันเป็นเรื่องจริง…เพราะเจ้ามองวัฏจักรแห่งการเกิดใหม่ไม่ออก มันอยู่ที่นั่นแล้ว หากเจ้าเข้าใจ เจ้าก็เข้าใจ แต่หากเจ้าไม่เข้าใจ เมื่อนั้นเจ้าจะไม่มีวันเข้าใจมันเลย” หวังหลินส่ายศีรษะ

…………………………………………………..