You Cannot Afford To Offend My Woman ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ! - ตอนที่ 211

บทที่ 211 โดนเล่นงานเข้าแล้ว!

ตงฮวงไป๋ลู่ยืนรอด้วยความสงบ

ทันใดนั้น! เสียงก้าวเท้าอันหนักหน่วงก็ดังขึ้น แน่นอนว่ามันเป็นเสียงที่ไม่มีวันลืมได้เลย เขากำลังลงมาด้านล่าง มาตามหมายเชิญของเธอ มันทำให้เธอรู้สึกเซไปมานิดหน่อย บางสิ่งบางอย่างมันผิดปกติ!

แต่เขาก็อยุ่ที่นี่ด้วย! เขาอยู่ที่นี่จริงๆ! ตงฮวงไป๋ลู่นั้นรู้สึกสับสนอยู่ข้างใน อะไรกันน่ะชายคนนี้? ความน่าหลงไหลที่แผ่ออกมาจากตัวเขานั้นไม่ได้ต่างไปจากปีที่แล้วเลย!

นัยน์ตาของเย่ฮั่วมองลึกกลับมาอยู่ไม่ไกล มันช่างเหมือนกับเมื่อปีที่แล้วจริงๆ!

หยิบบุหรี่มาจุดสูบ เย่ฮั่วไม่ได้แสดงท่าทางรีบร้อนที่จะเข้าไปพบ แต่กำลังกังวลเกี่ยวกับชิงหยา

เมื่อเทวทูตผู้นี่เปี่ยมไปด้วยความกลัวในจิตใจ เขาจะกลับเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น อย่างไรก็ตาม เขาจะต้องเข้าไปพบเธออยู่ดีไม่เร็วก็ช้า เพราะงั้นแล้วซ่อนไปก็คงไม่ได้อะไร

ตั้งแต่ตืนนั้นจนกระทั่งเธอให้กำเนิดลูกสาวออกมา ถึงมันจะยากที่จะยอมรับและแน่นอน เมื่อถึงเวลา ชิงหยาคงต้องพูดถึงมันแน่ๆ

เว่ยชางและเลี่ยกูรวมไปถึงสองพี่น้องเขียวแดงต่างก็แอบซ่อนอยู่ที่ด้านใดด้านหนึ่งด้วยหัวใจที่สั่นไหวราวกับว่ากำลังลุ้นว่าใครจะตายเป็นรายต่อไป

เย่ฮั่วเดินตรงไปนั่งพร้อมบุหรี่ ตรงหน้าหญิงสาวที่เขาเชิญเธอมา

เธอเปลี่ยนไป ดูมีวุฒิภาวะมากขึ้นกว่า 3 ปีที่แล้ว ทั้งยังดูจองหองขึ้นอีก…แต่ก็เป็นแบบที่เขาชอบนั่นแหละ ไม่งั้นครั้งหนึ่งเขาคงไมกล้าที่จะยอมรับเธอหรอก

ตงฮวงไป๋ลู่นั้นมองไปยังชายหนุ่มที่เธอไม่ได้เจอหน้ามากว่า 3 ปี เขาไม่เปลี่ยนไปเลย ทั้งใบหน้าที่ไร้อารมณ์ แล้วไหนจะมองทุกคนเป็นมดอีก แถมยัง…ติดบุหรี่ไม่เปลี่ยน

เขาคือคนที่ต้องการจะวันไนท์เธอ เป็นพวกบ้าที่ทำให้เธอไม่ได้หลับได้นอนทั้งคืน พอเพลียจะหลับก็ปลุกขึ้นมาอีก เป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำแล้ว พอเช้ามาก็ต่างคนต่างตื่นนอนโดยไม่ได้รู้สึกรักใดๆ แถมยังพูดอีกว่า เราจะไม่ได้เจอกันอีกในอนาคต แม้แต่ชื่อก็ไม่ยอมบอก

“อย่ามาทำไขสือน่า เย่ฮัว!” ตงฮวงไป๋ลู่พูดขึ้นมา

เย่ฮัวขมวดคิ้วขึ้นทันใด “ไปรู้ชื่อฉันมาจากไหน?”

ทันใดนั้นเขาก็คิดขึ้นได้ถึงเหตุการณ์ที่ร้านกะทะร้อนเมื่อครั้งนั้น นี่เธอแอบไปเช็คมาจากที่นั่นงั้นเหรอ? น่าจะเป็นแบบนั้นแน่ๆ อาหลี่เพิ่งไปเมื่อวาน และวันนี้เธอก็มา

สงสัยคงต้องเปลี่ยนพนักงานกันหน่อยแล้ว

ตงฮวงไป๋ลู่ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “ฉันก็ไม่ได้อยากรู้ชื่อของนายหรอกนะ เพราะมันรู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งที่ได้ยิน”

ดูสิ ยัยนี่ไม่มีใครเคยสอนมารยาทหรือไงน่ะ? นี่เพิ่งเจอหน้ายังขนาดนี้ แม้แต่ชิงหยายังไม่ออกลายตั้งแต่ต้นเลยนะ!

แต่มันน่าจะเป็นเพราะเธอเป็นแม่คนแล้วนั่นแหละ การเดินทางบทเส้นทางที่แตกต่างกว่า 3 ปีนั้น คงจะต้องผ่านอะไรแย่ๆรวมถึงต้องทำงานหนักมากๆมาเป็นแน่ๆ เอาเป็นว่าจะไม่สั่งสอนตอนนี้ละกัน ไว้ทีหลัง เธอยังมีโอกาสนะ รีบๆเปลี่ยนตัวเองซะล่ะ

“พอจะเข้าใจจุดประสงค์ของเธอที่มาที่นี่แล้ว” เย่ฮัวพูดอย่างแผ่วเบา

ตงฮวงไป๋ลู่ได้ฟังก็ส่งเสียงหัวเราะที่ชวนหลงไหลออกมา “จะคุยกันเรื่องเหตุผลที่ฉันมาที่นี่เหรอ?”

“ฉันรู้ว่าเธอกำลังตกทุกข์ได้ยาก และเมื่อเธอมาอยู่ที่นี่แล้ว นั่นหมายถึงเธอยังไม่ลืมฉัน เพราะงั้นเลิกระแวงแล้วมาเป็นผู้หญิงของฉันในอนาคตซะ”

ทั้ง 4 ที่ซ่อนตัวอยู่ต่างอยู่ในสภาพอ้าปากหวอ เอาจริงๆก็ไม่แปลกเท่าไหร่ ถึงมันจะอยู่เหนือการคาดหมายก็ตามโดยเฉพาะไอ้ประโยคสุดท้ายนั่น…

มาเป็นผู้หญิงของฉันซะ!

เกิดคาดหมายไปแล้วโว้ยยยย! จะมาดแมนอะไรขนาดนี้! ไม่มีผู้หญิงคนไหนรอดไปได้จากประโยคนี้ซักคน!

เว่ยชางและพี่น้องเขียวแดงหยิบสมุดเล่มเล็กๆขึ้นมาและเขียนมันลงไป

“ฮะ…ฮะๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ!”

ตงฮวงไป๋ลู่หัวเราะออกมาเสียงดัง ดังจนรู้สึกว่าดังที่สุดในชีวิตเธอเลย เขายังคงไม่เลิกโยงทุกอย่างเข้าหาตัวเอง แถมยังกล้าพูดด้วยว่าเธอมาที่นี่ก็เพราะเขา! แล้วจะให้เธอรู้สึกมีเกียรติที่ได้เป็นผู้หญิงของเขาด้วยงั้นเหรอ? ปุปปัปไปหน่อยมั้ง หลงตัวเองไม่เปลี่ยน คิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายคนเดียวที่เหลือบนโลกหรือไง?

แต่…

แต่ถ้านายพูดแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อตอนนั้น…ครอบครัวของเรา 3 คนคงไม่แตกแยกแบบนี้!

“เธอจะหัวเราะทำไม…” เย่ฮั่วขมวดคิ้ว

ตงฮวงไป๋ลู่ยกยิ้มและพูดด้วยเสียงเยือกเย็น “หัวเราะให้กับคนโง่อย่างนายไง!”

ทันใดนั้นเย่ฮั่วก็ปรี๊ดแตกขึ้นมาทันที “อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงของฉันแล้วจะด่าฉันได้นะ!”

มันมีข้อแตกต่างระหว่างตงฮวงไป๋ลู่และชิงหยาอยู่นิดหน่อย ตรงที่ชิงหยาไม่เคยต่อต้านเขา แต่ตงฮวงไป๋ลู่นั้นถ้ามีมีดในมือเธออาจจะเสียบคอเขาไปแล้วก็ได้

ความสบายกายสบายใจถูกทำลายโดยตงฮวงไป๋ลู่ แรงกดดันมหาศาลแผ่กระจายออกมาจากทั้งสองจนพัดที่นั่งรอบๆให้กระเด็นกระดอนออกไป

เก้าอี้พวกนั้นทำให้เว่ยชางได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาถึงตายหรอก เดี๋ยวค่อยรักษาก็ได้

“ผู้หญิงของนาย? เย่ฮั่ว เลิกทำตัวใหญ่คับโลกได้แล้ว!!” ตงฮวงไป๋ลู่ตะโกนก้อง ต่างฝ่ายต่างประหลาดใจในความแข็งแกร่งของกันและกัน ซึ่งมันพอๆกันเลย!

เย่ฮั่วเองก็ประหลาดใจไม่น้อยที่ผู้หญิงตรงหน้าแข็งแกร่งไม่น้อยเลยทีเดียว ไม่แปลกใจทำไมเธอกล้าที่จะหยิ่งยโสขนาดนี้ แต่แย่หน่อยนะที่ไม่มีอะไรที่จะมาแข็งแกร่งกว่าเทวทูตได้

“เธอยังคงหยิ่งผยองจองหองและโอหังเหมือนเดิมเลยนี่!”

“ทำอะไรอยู่น่ะ?”

เสียงหวานดังลงมาจากบันไดนั่นทำให้หัวใจเย่ฮัวร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ตงฮวงไป๋ลู่เองก็มองย้อนขึ้นไปและเธอก็เห็นคนที่น่าจะเป็นหวานใจคนใหม่ของเขา น่าจะใช่แหละ…ใจเธอเชื่ออย่างนั้น

ชิงหยาได้ยินเสียงดังมาจากด้านล่าง เธอเลยเดินลงมาดูแม้จีจี้จะพยายามขัดขวางก็เถอะ เธอเห็นเย่ฮั่วกำลังคุยกับผู้หญิงอีกคน ผู้หญิงที่กำลังมองมาที่เธอแบบไม่เต็มใจนัก

เธอจะมาไม่พอใจฉันทำไมน่ะ? ชิงหยาไม่เข้าใจถึงจุดนี้ แต่เธอตรงนั้นช่างสวยเหลือกัน…ไม่ใช่ว่าเย่ฮัวจะกลับไปหาเธอคนนั้นหรอกนะ!

ตาบ้าเอ้ย!

ทั้ง 4 ที่อยู่ในที่ซ่อนมองไปยังชิงหยาที่ลงบันไดมา ทันใดนั้นพวกเขาก็รีบกลั้นหายใจ เลี่กูเอามือปิดหูน้องเล็กแดงไว้และตัวน้องเล็กเองก็เอามือเกาะขาพี่ใหญ่ของเขาไว้แน่นเลยจนตัวปลิวเองเกิดเจ็บขึ้นมา

เอามือไปปิดปากตัวเองสิวะ!

เว่ยชางมองเหตุการณ์ตรงหน้าเข้าและพยายามคิดถึงเรื่องที่จะเกิดต่อไปนี้…

ทั้งสองคงไม่ลงรอยกันแน่ๆ และหลังจากนั้น…อ่า…ไม่คิดแล้ว…

ชิงหยามองไปยังสามีของเธอ

จะมองทำไมน่ะ…พวกเธอก็เมียฉันเหมือนกันทั้งหมด ลากตัวเองแล้วก็น้องสาวของเธอกลับไปนอนไป๊ ไม่อยากอยู่แล้วหรือไง…จะกลับไปดีๆหรือจะให้ตีก้นฮะ…

ดูท่าเสียงนั้นจะไปไม่ถึงชิงหยาเพราะเธอเดินไปนั่งและยิ้มให้กับตงฮวงไป๋ลู่ “ขอโทษด้วยนะคะ เขาเป็นพวกชอบก่อเรื่องวุ่นวาย อย่าไปใส่ใจเลย”

ตงฮวงไป๋ลู่มองไปยังเย่ฮั่วด้วยสายตาที่ไปพร้อมคำถาม ‘หล่อนไม่รู้ถึงการมีอยู่ของฉันหรือไง!?’

สถานการณ์ตอนนี้มันชัดเจนมากๆเลย นั่นทำให้เธอหัวเราะออกมาอีก ยิ้มด้วยความตำหนิตัวเองและหัวเราะให้ความงี่เง่าของเขา

เธอพูดกับชิงหยา “เธอโดนตานี่หลอกมาหรือเปล่า?”

ชิงหยารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและมองไปยังเย่ฮั่ว ใบหน้าของเขาดูไม่ดีนัก สับสนจังแฮะ

“เอ่อ เขาเป็นสามีของฉันน่ะค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?” ชิงหยายังคงแสดงท่าทีสุภาพออกมา เธอกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่หรือเปล่านะ…

ตงฮวงไป๋ลู่ยิ้มและส่ายหน้าเล็กน้อย “แต่งงานกันแล้วเหรอ?”

“ใช่แล้วค่ะ” ชิงหยาเริ่มรู้สึกเป็นปรปักษ์กับเธอแล้ว ผู้หญิงคนนี้มันอะไรกันน่ะ อึดอัดจังเลย

จริงจังป่ะนิ? เหมาะสมกันตรงไหน? ผู้หญิงคนนี้มีดีอะไรกว่าฉันน่ะ? ทำไมถึงทิ้งฉันมาแล้วเลือกเธอ!

“ให้ฉันเดาดีกว่าว่าพวกเธอเจอกันได้ยังไง”

“พอได้แล้ว!” เย่ฮัวตะโกน

ชิงหยาเริ่มที่จะจริงจังขึ้นมาแล้ว ดูท่ามันจะมีปัญหากันตรงนี้สินะ ดูจากที่เย่ฮั่วเริ่มอยู่ไม่สุขเนี่ยแสดงว่ามีอะไรไม่ถูกต้องแน่ๆ!

“เย่ฮั่ว ฉันอยากฟัง” ชิงหยาพูดอย่างสงบนิ่ง

เย่ฮั่วรับรู้ว่าเขาคงเลี่ยงเหตุการณ์นี้ไม่ได้แล้ว เพราะงั้นจึงดึงบุหรี่มาจุดสูบ โดยที่ตัวเขาเองกำลังโดนสองสาวนี้เผาไหม้อยู่ตลอดเวลา นี่ฉันกำลังพ่ายแพ้เหรอ? ควรจะทำหน้ายังไงดีนะ…

ตงฮวงไป๋ลู่เริ่มพูดต่อ “ถ้าเดาไม่ผิด พวกเธอเจอกันที่นี่สินะ?”