You Cannot Afford To Offend My Woman ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ! - ตอนที่ 225

บทที่ 225 ถึงเวลาที่ต้องเหนื่อยกันแล้ว!

ภายในออฟฟิศ

ชิงหยานั้นถูกห้อมล้อมไปด้วยหมอน คราบน้ำตา และเปี่ยมไปด้วยความน่าสงสาร

ชิงยูตรงที่นั่งอยู่ตรงข้ามพี่สาวของเธอก็ดูภาพตรงหน้าอย่างเป็นห่วง ถึงเธอจะร้องไห้จนหมดซึ่งความน่าหลงไหล แต่อย่างน้อยที่สุดเธอก็ยังเป็นพี่น้องกัน

ถ้าจะไม่แคร์กันก็ควรจะแสดงความอ่อนโยนให้อีกฝ่ายเห็นแทน

“นี่มันบ้ามากเลย พี่จะระงับบัตรเครดิตของเขา!” ชิงหยาพูด ว่าแล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหาธนาคารเพื่อจะระงับบัตรเครดิตของเย่ฮัวทันที

เย่ฮัวผู้ที่แอบฟังอยู่ด้านนอกนั้นอยากจะวิ่งเข้าไปห้ามเสียจริง เพราะเขาเพิ่งจะสัญญากับเว่ยชางไว้ ถ้าเกิดบัตรโดนระงับแบบนี้เขาจะต้องทำตามสัญญาไม่ได้แน่ๆ แล้วแบบนี้จะให้ฉันเป็นหัวหน้าเจ้าพวกนี้ได้ยังไงกัน!

ชิงหยาสำลักแล้วพูด “เดี๋ยวนะ พี่ว่าพี่เห็นเขากินกุ้ง..ยูตง พี่เขยของเธอนั้นเป็นพวกชอบซ้ำเติมนะ!”

“เย็นไว้ก่อนพี่จ๋า นี่ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? อย่างน้อยๆกุ้งก็ถูก…” ชิงยูตงแสดงท่าทีสบายๆออกมา เธอหยิบทิชชู่และส่งให้พี่สาวเธออย่างอ่อนโยน

ชิงหยารับมันมาและพูดขึ้น “มันก็โอเค!”

“แน่นอน แล้วว่าแต่เมื่อไหร่พี่เขยจะบรรจุหนูเข้าไปในฮาเร็มของเขาด้วยนะ แล้วตกลงพี่จ๋าจะยังอยู่ในก๊วนนี่มั้ย?”

“ชิงยูตง! พี่ให้เธอเข้ามาที่นี่ไม่ได้หมายความว่าให้เธอมาล้อเลียนหรือซ้ำเติมพี่นะ! พี่เรียกเธอมาเพื่อช่วยหาทางออก!” ชิงหยานั้นทั้งอับอายและหยิ่งผยองในเวลาเดียวกันเมื่อน้องสาวของเธอดูจะมองว่าเรื่องของเธอนั้นเป็นเรื่องตลก

เย่ฮัวที่ยืนฟังอยู่นั้นพยายามอดนึกถึงเรื่องลากชิงยูตงมาตีก้นไม่ได้เลย ไม่รู้หรือไงว่าพี่สาวเธอกำลังโกรธน่ะ อย่าเอาน้ำมันไปราดกองไฟสิเฟ้ย!

เมื่อยูคงได้ยินพี่สาวเธอพูดเช่นนั้น เธอจึงพูดตัดด้วยความเป็นห่วง “พี่จ๋า ถอยกลับไปซักก้าวแล้วคิดเรื่องนี้ใหม่ดีๆเถอะ พี่น่ะเปรียบเสมือนดอกพีชในใจพี่เขยเลยนะ แล้วถ้าพี่จะพาลูกของเขาหนีไปอีก ยังไงพี่เขยก็ต้องรู้ และเมื่อพี่เขยรู้ เดี๋ยวเขาก็ต้องไปตามพี่กลับมาอยู่ดี ไม่กี่วันมานี้พี่น่าจะเห็นแล้วว่ามุมมองที่เขามีต่ออาหลี่เป็นอย่างไร”

“แต่สิ่งที่พูดให้ฟังเมื่อครู่นี่พี่เขยยังไม่รู้หรอกนะ” ชิงยูตงยังคงพูดถึงความจริงและให้ความเป็นธรรม

เย่ฮัวนั้นยืนฟังเงียบๆและพยักหน้ารับ สิ่งที่ยูตงพูดนั้นไม่ใช่ปัญหาอะไรหรอกอันที่จริง

“แต่สำหรับผู้หญิงที่ดูจะเติบโตมาในสังคมชั้นสูงคนนั้นพี่เขยต้องไปล่อลวงเธอมาแน่ๆ”

และไม่ทันจะได้ใจชื้น คำต่อมาของชิงยูตงก็ทำเย่ฮัวหน้าเสีย เรื่องนี้ไม่ต้องพูดก็ได้เฟ้ย! ยัยนั่นน่ะเป็นผู้หญิงของเทวทูตอยู่แล้ว จะให้ฉันล่อลวงมาอีกทำไมเล่า? ถึงไม่ทำเจ้าหล่อนก็มาหาเองอยู่แล้ว!

ชิงหยาได้ฟังก็เกิดน้ำตาพรากมากกว่าเดิม “พี่เขยของเธอมันปีศาจ! พี่ไม่เห็นรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย! เพราะงั้นพี่จะไปเคลียร์!”

“พี่จ๋า ผู้ชายน่ะไม่แคร์เรื่องพวกนี้เป็นรากฐานอยู่แล้ว”

“เดี๋ยวนะยูตง ต้องนี่พี่สาวของเธอกำลังโดนนอกใจนะ! ทำไมเธอยังยิ้มได้เล่า!!”

ชิงยูตงสำลักและยิ้มออกมา “พี่จ๋า…ที่บอกว่าพี่เขยโกหกน่ะ เขาโกหกพี่ยังไงกันน่ะ?”

“เขา…เอ่อ…ข-เขาหลอกลวงพี่ทุกวิธีทางนั่นแหละ!!”

ถ้าไม่ใช่ว่าชิงหยากำลังตั้งครรภ์อยู่ล่ะก็ เย่ฮัวคงจะเข้าไปจับเธอฟาดก้นไปอีกคนแล้วแน่ๆ

“พี่เขยน่ะหลอกให้ไปนอนเองไม่ใช่เหรอ? ไม่ใช่ว่าที่เหลือพี่หลอกตัวเองอยู่นะ?” ชิงยูตงยักคิ้วซึ่งเพียงแค่มอง ชิงหยาก็เข้าใจได้ง่ายๆ

“ชิงยูตง ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”

“พี่ลองคิดถึงตอนที่ไปฮันนีมูนด้วยกันสิ ฉากรักของพี่นั้นทำเอาคนอื่นเฉาตายกันไปหมด ขณะที่ฉันและจีจี้ทำอะไรไม่ได้ ลิ้นของพี่จ๋าก็กำลังสอดใส่เข้าไปในโพรงปากอุ่นของพี่ขาย จากนั้นก็ ฮ๊า~ ดูเรือนร่างของฉันสิ ฮึ่ม~~”

“ออกไป๊!!” ใบหน้าของชิงหยาแดงแปร๊ด เธอหยิบหมอนมาและเขวี้ยงใส่ชิงยูตงใบแล้วใบเล่า

ยูตงทำท่าจะอ้วกก่อนจะชักชวน “เอาจริงๆนะ ฉันคิดว่าพี่เขยน่ะ ดีจริงๆนะ เขาดีกับฉันรวมถึงพี่จ๋ามากๆ ถึงบางครั้งจะชอบใช้กำลังแล้วก็ดื่มเหล้าเก่งก็ตาม…แต่นอกเหนือจากนั้นก็ไม่มีอะไรไม่ดีนี่ใช่ม้า”

“แล้วที่พูดมานั่นมันดีตรงไหนยะ?”

“เอาเป็นว่าพี่เขยน่ะ ก็ไม่ใช่พวกดีไปซะหมด แต่เขาก็เป็นคนที่พี่ยอมรับว่าดีนี่ พี่พูดเองนะคำนี้” ชิงยูตงพูด

“…”

“ออกไปได้แล้ว ถ้าขืนฟังเธอต่อไปพี่ต้องสับสนแน่ๆ นี่พี่เขยของเธอให้เธอมากล่อมพี่ล่ะสิ รู้นะ!”

ชิงยูตงสัมผัมที่สะโพกของอีกฝ่ายเบาๆ “พี่จ๋า พี่จะดูถูกฉันก็ได้ แต่พี่จะมองข้ามตัวตนของฉันไม่ได้ ฉันน่ะคือเด็กสาวที่เกิดมาคนละยุคกับพี่ ฉันไม่สนใจผลประโยชน์อะไรนั่นหรอก เมื่อคืนก่อนฉันก็เพิ่งจะเป่าหูพี่เขยไป ให้เขาหย่ากับพี่”

“ห้ะ!?” ชิงหยาอุทานออกมา และเพียงได้ยินเช่นนั้น ชิงยูตงก็รู้สึกได้เลยว่าเธอทำสำเร็จแล้ว ดังนั้นจึงผละตัวออกมาจากเป้าหมาย

ใบหน้าของชิงยูตงนั้นดูเย้ยหยั่นสุดๆ และนั่นมันยั่วโมโหชิงหยาได้ดี เพราะเพียงแค่พูดถึงเรื่องหย่า พี่สาวของเธอก็จะมีท่าทีเช่นนี้

“พี่คงไม่ได้เห็นสีหน้าของพี่เขยตอนนั้น เขาทำหน้ายังกับเมียเขาตายแล้วอย่างงั้นแหละ”

“ชิงยูตง! เธอแช่งใครให้ตาย รู้ตัวหรือเปล่า!!”

“พี่จ๋า นั่นมันคำเปรียบเทียบ เล่นนิดเล่นหน่อยก็ไม่ได้เหรอ”

ชิง-ยู-ตง……………..เบื่อการมีชีวิตแล้วใช่มั้ย…..

เย่ฮัวนั้นสูดหายใจเข้าลึกๆและพยายามสะงบสติอารมณ์ไว้ สัญญาเลยว่าถ้าอนุญาตให้ตีก้นสั่งสอนยูตงได้ จะยอมให้เธอมานั่งดูเลย! เทวทูตอย่างฉันไม่มีวันขอผู้หญิงด้วยเรื่องพรรค์นั้นหรอกเฟ้ย! ตลกน่า!

“หึ ยูตง ละครครั้งนี้ของเธอไม่เนียนเลยนะ เย่ฮัวไม่มีวันพูดแบบนั้นหรอก” ชิงหยานั้นเข้าใจเย่ฮัวมากขึ้นเรื่อยๆ คนที่เคยบอกไม่ยอมหย่ามาครั้งนึงแล้วน่ะ ไม่กลืนคำพูดตัวเองให้เสียหน้าหรอก

“อ่า…”

“อย่าไปสนใจเรื่องยิบย่อยนั่นสิ! พี่เขยน่ะเพิ่งพูดกับฉันเมื่อคืนก่อนเอง ไม่ต้องไปสนใจความอเน็จอนาถของเขาด้วย….” ถ้าจำไม่ผิด คืนนั้นเหมือนว่าพี่เขยจะฆ่าคนอย่างเมามันส์แถมตัวเธอเองยังได้กินไก่เพราะการชักนำของเย่จีจี้ด้วย…

“งั้นเหรอ ถ้างั้นฉันก็ได้ยินมามากพอแล้ว ไปได้แล้ว” ชิงหยารู้สึกได้ว่าเธอไม่ควรฟังยูตงมากไปกว่านี้ ยิ่งฟังมันก็ยิ่งทำให้ตัวเธอรู้สึกใจอ่อนมากขึ้น ไม่ได้นะชิงหยา! เธอต้องใจแข็งและยึดมั่นในหนทางของตัวเองเข้าไว้! ใช่แล้ว! ต้องยึดมั่น!

ชิงยูตงนั้นเหมือนจะรับรู้ความคิดของพี่สาวเธอได้ การได้เห็นพี่ของเธอเป็นเช่นนั้น คือความสำเร็จของเธอ มันทำให้เธอรู้ว่า คนตรงหน้าไม่ได้อยู่บนความเป็นความตายแล้ว แค่กำลังหึง เพราะงั้นวางใจได้แล้ว

เย่ฮัวรีบพุ่งกลับออกไปและทำท่าว่ามองขึ้นไปที่ชั้นบนแทน

เมื่อประตูเปิดออก ชิงยูตงก็ยิ้มเย้ยและพูด “พี่เขย ไม่ต้องมาเนียน รู้นะว่าได้ยิน”

ยัยนี่พูดไม่ไว้หน้าเลยแฮะ

“แล้วพี่เธอเป็นยังไงบ้าง?” เย่ฮัวถามเบาๆ

ชิงยูตงยักคิ้วเช่นเดิม และนั่นหมายถึง ‘รู้นะว่ารู้เรื่องหมดแล้ว’

“เย็นนี้จะกินเนื้อ อย่าพลาดซะละ” เย่ฮัวพูดทิ้งท้ายแบบไม่โกรธ

“เย้~ขอบคุณค่ะพี่เขย พี่จ๋าน่ะก็แค่หึง ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรหรอก พี่เขยปล่อยพี่จ๋าไว้งี้ซักครึ่งเดือน เดี๋ยวพี่ก็ยอมใจอ่อนแล้วก็วิ่งแจ้นมาหาพี่เขยเองแหละ” ชิงยูตงพูดเหมือนมันเป็นเรื่องง่ายๆ พูดซะเหมือนเขาเป็นแบบมนุษย์ทั่วไป

เย่ฮัวไม่รู้สึกดีขึ้นซักเท่าไหร่ ครั้งนี้ชิงหยาดูหนักขึ้นกว่าเดิม

แต่แล้วชิงยูตงก็พูดขึ้นมาอีก “พี่เขย บางทีมันก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิดก็ได้นะ”

“เธอหมายความว่ายังไง?”

“พี่สาวฉันเป็นแค่คนทั่วๆไป เพราะงั้นมันจะไปยากอะไร?” คำพูดของเธอทำเย่ฮัวทึ่งไปเลย แน่นอนว่าเขาไม่เข้าใจจุดนี้มันจึงเป็นเรื่องยาก…

แต่กระนั้นเขาก็เข้าใจถึงเรื่องที่ยูตงพูด “ยาก!”

“เอ๋ ถ้างั้นก็พยายามเข้านะคะพี่เขย เชียร์~ ไม่ว่าจะยากยังไงพี่เขยต้องทำได้อยู่แล้ว~”

“ชิงยูตง ไว้รอจบเรื่องนี้ อยากได้อะไรก็ขอมาเลย เดี๋ยวฉันจัดการให้” เย่ฮัวที่ได้รับการเชียร์รู้สึกดีใจขึ้นมากๆ จนกว่าเขาจะทำให้ชิงหยาเปลี่ยนใจได้ เมื่อนั้นเขาจะกลับเป็นผู้ยิ่งใหญ่อีกครั้ง

ชิงยูตงแสยะยิ้ม “ฉันว่าพี่เขยเอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า หมดเนื้อหมดตัวแบบนี้ฉันก็ไม่มีให้ยืมนะ”

หลังจากพูดจบเธอก็เดินออกไป

เย่ฮัวค่อยๆหายใจช้าๆและรอที่จะไปเจอหน้าชิงหยา เธอคนนี้ร่ำรวยจนเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เพราะงั้นเขายิ่งไม่อยากจะปล่อยเธอไปง่ายๆหรอกนะ

เอาล่ะ เวลาที่ยากลำบากมาถึงแล้ว!

เขาเปิดประตูออฟฟิศเข้าไป

“ยูตง พี่ไม่อยากพูดอะไรแล้ว ออกไป!” ชิงหยาเอ่ยขึ้น

“ฉันต่างหาก!”

เมื่อชิงหยารู้ว่าเป็นเย่ฮัวเธอก็นอนลงไปทันที

“นายจะมาทำไมน่ะ ออกไป!” ชิงหยาไล่

เย่ฮัวเดินไปยังโซฟาและพูดขึ้น “ชิงหยา ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้งที่จะเปลี่ยนใจ ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”

“นายคิดว่าฉันกลัวนายงั้นเหรอ! ฝันไปเหอะ!”

“นายจะไม่มีวันทำได้!”

“ไปตายซะ!!”

โฮ่ นี่เธอเพิ่งจะไล่เทวทูตให้ไปตายเองนะ เธอคงกลัวว่าจะแบบตงฮวงไป่ลี่ล่ะสิ!