You Cannot Afford To Offend My Woman ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ! - ตอนที่ 227

บทที่ 227 วันนั้นฉันไม่สะดวก

ชิงหยากระโดดขึ้นไปบนเตียงพร้อมกับคร่อมไปบนตัวเย่ฮัวและใช้หมอนตีเขาไปหลายที

เย่ฮัวเองก็ไม่ปล่อยให้ตีเปล่า เขารอจังหวะและจัดการพลิกสถานการณ์กลับไปเป็นฝ่ายกดเธอแทนพร้อมทั้งพ่นลมหายใจเย็นๆออกมา “เธอกล้าที่จะล้มฉันงั้นเหรอ?”

“แล้วถ้าบอกว่ากล้าล่ะ!”

ในตอนนั้นเอง จู่ๆประตูก็เปิดออก อาหลี่ที่เปิดฝ่ายเปิดเข้ามามองภาพตรงหน้าก่อนจะอุทานออกมา “เฮ้ กำลังตกลงกันสินะคะ แจ๋วไปเลย”

ชิงหยานั้นดิ้นไปมาพร้อมทั้งผลักเย่ฮัวไปด้วย เย่ฮัวนั้นไม่ได้อยากจะทำร้ายเธออยู่แล้ว เพราะงั้นเข้าจึงไม่ได้รุนแรงอะไรกลับไปก่อนจะลุกแล้วเดินไปอุ้มเด็กสาวขึ้นมา “อาหลี่ ป้าของเธอมาเพื่อจะยอมรับความผิดน่ะ”

ชิงหยานั้นเดือดดาลมากๆหากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะเธอกำลังอยู่ต่อหน้าเด็ก มันไม่ดีแน่ๆถ้าแสดงท่าทีแบบนั้นออกไป

“เยี่ยมไปเลย!” อาหลี่ยกนิ้วโป้งขึ้น

“แบบนี้เรียกว่าปรับปรุงตัว ถูกไหมคะ?”

อาหลี่พยักหน้ากับคำพูดตัวเองแล้วจึงพูดขึ้นมา “อาหลี่เหนื่อยมากๆ ตอนนี้อยากนอนสุดๆเลยล่ะค่ะ”

“งั้นให้ป้าชิงอยู่ด้วยจะได้หลับสบาย โอเคมั้ย? เพราะคืนก่อนป้าชิงก็หลับไม่สบายซักเท่าไหร่” เย่ฮัวรู้ว่าถ้าทำแบบนี้ชิงหยาก็จะปฏิเสธไม่ได้แน่ๆ นั่นเพราะว่านั้นก็เหมือนกับเขา ดังนั้นแล้วเขาจึงใช้อาหลี่เข้าไปทำลายความหยิ่งยโสของเธอที่เป็นศัตรูตัวฉกาจซะก็สิ้นเรื่อง

อาหลี่นั้นตาใสปิ๊งเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ดีเลย”

“งั้นชิงหยา ฝากอาหลี่ด้วยนะ” เย่ฮัววางร่างของเด็กสาวลงบนเตียงและพูดเบาๆ

ชิงหยาตอนนี้สับสนไปหมด แต่กระนั้นเธอก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอชอบความแสนรู้และมีเสน่ห์ของอาหลี่ส่วนอีกอารมณ์นั้นก็กำลังชั่งใจเรื่องที่ว่าอาหลี่เป็นลูกของผู้หญิงอีกคนของเย่ฮัว

เธอเองก็ไม่ได้อยากจะเป็นปรปักษ์กับผู้หญิงคนนั้นหรอก เพราะได้ฟังเรื่องของเธอมันก็ทำให้ชิงหยารู้สึกสงสารเธอมากๆ ถ้าคนๆนั้นตั้งท้องแล้วเย่ฮัวไม่ดูแล จนกระทั่งเธอคลอดลูก เลี้ยงลูกขึ้นมาด้วยตัวคนเดียว เขาจะรู้ไหมว่ามันยากลำบากขนาดไหน…

ถ้าไม่ใช่เพราะอาหลี่หนีออกจากบ้านมาจนมาเจอที่นี่ เย่ฮัวก็คงไม่รู้ว่าเขามีลูกอยู่ที่ด้านนอกนั่น ช่างเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารจริงๆนั่นแหละ แต่การที่เย่ฮัวโกหกว่าเป็นลุงนั้นก็ยิ่งแย่เข้าไปอีก แย่ที่สุดเลย!

ชัดเจนเลยว่าเขาไม่ได้รู้สึกเสียใจกับความผิดของตัวเองเลย แถมยังทำผิดเรื่องอื่นๆเพิ่มอี่ก

ถึงตัวเขาเองจะเป็นผู้ฝึกตนแต่ยังไงก็ตามก็ไม่ควรจะทำตัวยโสแบบนี้ นั่นภรรยาของนายนะ ไม่ใช่ศิษย์น้องหรืออะไรพวกนั้น

เย่ฮัวออกมาจากห้องหลังปล่อยให้ทั้งสองพักผ่อนไป เขาลงมาด้านล่างเพื่อจะศึกษาตงฮวงไป่หลี่พร้อมๆกับมอบบทเรียนให้เธอได้กลายเป็นผู้หญิงที่มีคุณภาพอีกคน

เพราะอีกฝ่ายเป็นตงฮวงไป่หลี่ คงต้องเที่ยงตรงเข้าไว้ นี่เป็นครั้งที่สองหากนับเมื่อ 3 ปีที่แล้วเป็นครั้งแรก จริงๆไม่คาดคิดถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ

เมื่อลงมาถึงด้านล่าง เขาเห็นตงฮวงไป่หลี่นั่งอยู่บนบาร์เครื่องดื่มที่พังยับเยิน สายตาของเธอดูคลุมเครือสุดๆ

เมื่อปราศจากออร่าใดๆแล้ว ตงฮวงไป่หลี่ก็ยังเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง แน่นอนว่าเธอกำลังจะเมาแล้วล่ะดูจากสภาพ

มองไปยังเธอ ณ ตอนนี้ เย่ฮัวก็ได้แต่ถอนหายใจ ถ้าเขาลงมาที่นี่เมื่อสามปีที่แล้ว ในตอนนี้ก็คงจะไม่มีชิงหยาอยู่ด้วย โชคดีจริงๆที่ไม่ได้ลงมา ไม่เช่นนั้นเขาก็คงจะไม่ได้เจอชิงหยาเลย

หากแต่เป็นได้ครอบครองเธอแทน

เขาเดินไปยังด้านข้างของเธอพร้อมกับรินไวน์ใส่แก้ว

ทั้งสองต่างดื่มไวน์เข้าไปแก้วแล้วแก้วเล่าโดยไม่มีใครพูดอะไร

“ก้นนั่น ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?” เย่ฮัวที่ท้ายสุดก็เอ่ยถามขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบที่ตงฮวงไป่ลี่สร้างเอาไว้

เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น ก็ทำหน้าเหยียดใส่ทันที “อะไร ไม่ทำตัวเจ๋งแล้วหรือไง?”

“ถ้าไม่ทำฉันโกรธ เธอก็จะไม่โดนตีอีกนะ” เย่ฮัวพูดอย่างสงบนิ่ง หากเขายอมเปลี่ยนตัวเองและเข้าไปขอโทษเธอล่ะก็ บางทีใจของเธอคงจะอ่อนลงและอาจจะกลับมาคืนดีด้วยกันได้

ยิ่งไปกว่านั้นตงฮวงไป่หลี่เองก็แอบคิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกันว่าถ้าหากเย่ฮัวขอโทษเธออย่างจริงใจแล้วล่ะก็ ในอนาคตเธอกับลูกสาวก็อยากจะพาเขาไปยังโลกเสมือนของเธอด้วยเช่นกัน

และชื่อเสียงของเธอก็คงดีกว่านี้เพราะเย่ฮัวไม่ใช่คนทั่วไป หนำซ้ำเขายังแข็งแกร่งกว่าเธอเสียอีก

ดังที่อธิบายไปด้านบน เธอนั้นเต็มใจที่จะได้ยินเรื่องซุบซิบนินทาเรื่องที่เธอแต่งงานกับคนธรรมดา นี่มันเหมือนเรื่องตลกในชีวิตเธอเลยหากแต่เธอก็ไม่เคยปฏิเสธเรื่องลูกสาวของเธอ

อย่างน้อยๆเธอก็คิดแบบนี้มาตลอด

ที่ของอาหลี่ในหัวใจของเธอนั้นชัดเจนอยู่แล้ว ต่างกับเรื่องของเย่ฮัวที่ความรู้สึกที่มีให้เขาสำหรับเธอมันค่อนข้างคลุมเครือ เธอจำแค่ว่าเธอเกลียดเขามาตลอด 3 ปี กังวลมาตลอด 3 ปี และตลอด 3 ปีมานั้น การได้เห็นหน้าอาหลี่มันทำให้เธอนึกถึงเย่ฮัวตลอด

เหมือนว่าเย่ฮัวจะฝังรากลึกลงไปในหัวใจของเธอไปเสียแล้ว และเมื่อได้ยินว่าเขามีภรรยาแล้ว ตงฮวงไป่หลี่ก็โมโหมากๆ เธอตัดสินใจที่จะให้เย่ฮัวต้องรับกรรมจนถึงที่สุดและวางแผนที่จะทำให้ภรรยาของเขามองว่าเขานั้นมีชู้เพื่อที่จะแก้แค้น

แต่โชคร้ายที่แผนของเธอไปได้ไม่ถึงฝั่ง ที่สำคัญเธอดันมาโดนจับตัวไว้แบบนี้ด้วย

“ทำไมถึงไม่ลงมาในวันนั้น?” ตงฮวงไป่หลี่พึมพัมกับตัวเอง

แล้วทำไมหล่อนถึงได้สนอกสนใจกับไอคำถามนี้ซะเหลือเกินเนี่ย มันมีอะไรน่าขยี้นักเหรอ? นี่มันผ่านมานานแล้วนะ

ในขณะที่คำถามนี้ไม่ได้สำคัญอะไรกับเย่ฮัว แต่สำหรับเธอแล้วมันคือตัวชี้วัดเลยว่าจะยอมยกโทษให้หรือไม่

เย่ฮัวเงียบลงไป จะให้พูดออกไปได้ยังไงกัน….

ในวันนั้น เขาอารมณ์ไม่ดีนั่นก็เพราะว่าเลี่ยกูดันละเมอแล้วไปปัดสายเคเบิ้ลขาด ทำให้เขาไม่ได้ดูพี่น้องน้ำเต้าช่วยคุณปู่

พล็อตหนังสารเลวนี่จะไม่เกิดถ้าเจ้าหมานั่นไม่หลับลึกขนาดนั้น เพราะเจ้านั่นจะไม่ละเมอ และถ้ามันไม่ละเมอเขาก็จะอารมณ๋ดี จากนั้นเขาก็จะยอมลงมา ท้ายสุดก็จะลงเอยที่อยู่ด้วยกันโดยที่ไม่ได้พบกับชิงหยา

อ่า…

พอได้คิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกว่าให้มันละเมอไปนั่นแหละดีแล้ว กัดได้เยี่ยมมากเลี่ยกู…

หลังจากขบคิดอยู่ครู่ใหญ่ เย่ฮัวจึงตอบไปด้วยเสียงเบา “วันนั้นฉันไม่ค่อยสะดวก”

เมื่อเธอได้ยินเย่ฮัวตอบ ตงฮวงไป่หลี่ก็หลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง “ ไม่สะดวก? ป้ามาเยี่ยมหรือไง ฮะ?”(เป็นประจำเดือน)​

“ป้า? ฉันไม่มีอะไรพวกนั้นหรอก” เย่ฮัวไม่เข้าใจว่าป้าที่เธอจะสื่อคืออะไร และเขาก็ไม่เข้าใจสุดๆด้วยว่าการที่เขาไม่สะดวกนั้นมันเกี่ยวอะไรกับป้าวะ

ตงฮวงไป่ลี่ยิ้ม “ฉันไม่เข้าใจเรื่องนึง เรื่องที่ว่าทำไมนายถึงกลายเป็นลูกผู้ชายได้”

นี่พูดอะไรอีกเนี่ย เธอไม่ควรดื่มจนเมานะรู้มั้ย? เมาแล้วเลอะเทอะ

“ถ้าเธอยังอยากจะเรียกร้องเกี่ยวกับเรื่องเมื่อ 3 ปีก่อนล่ะก็ ฉันจะค่อยๆตอบแทนเธอให้ในอนาคตละกัน” ในฐานะลูกผู้ชาย เมื่อเผลอผูกปมในอดีตไว้แล้ว คุณควรจะทำในสิ่งที่คุณพอจะทำได้นั่นก็เพื่อให้ครอบครัวของคุณเองเกิดความปรองดองกัน

ไม่เช่นนั้นแล้วคงจะไม่มีอารมณ์มาดูแลจัดการสิ่งที่พังไปแล้วได้หรอก

“ตอบแทน? นายจะชดใช้ฉันยังไง? ฉีกฉันเป็นชิ้นๆเหรอ?” ตงฮวงไป่ลี่ยังนั่งอยู่บนบาร์ เธอหัวเราะและดื่มหนักขึ้นเรื่อยๆ

เย่ฮัวทำได้แค่ถอนหายใจและจิบไวน์ไปพลางๆ “อยากจะให้ชดใช้อะไรล่ะ?”

“โอ้ ฉันไม่ต้องการอะไรนั่นหรอก แค่อยากจะออกไป นายทำมาดีพอแล้ว เพราะงั้นก็ไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก”

เพล้ง!

แก้วในมือเย่ฮัวนั้นแตกกระจาย ผู้หญิงคนนี้ช่างหยาบกระด้างเสียจริง

“อะไร? อยากจะสู้กับฉันอีกเหรอ? ถ้าจะสู้เนี่ย ฆ่าฉันให้ตายเลยไม่ดีกว่าหรือไง? จะได้ไม่มีใครมารบกวนใจนายด้วย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเย่ฮัวก็ลอยขึ้นไปบนอากาศ แม้แต่ชิงหยาก็ไม่อาจหาญทำกับเขาแบบนี้ อยากมากสุดก็แค่ขู่ แต่ก็โดนเหมือนกัน…

เย่ฮัวยืนขึ้นต่อหน้าเธอและพูดอย่างเยือกเย็น “วางใจได้เลย ฉันจะไม่กำจัดเธอหรอก แต่จงรับรู้ไว้ว่า เธอไม่สามารถออกจากที่นี่ได้ไปจนวันตายเลย!”

เมื่อพูดจบเขาก็หันหน้าเตรียมจะขึ้นไปชั้นบนตามเดิม

ดวงตาที่งดงามของตงฮวงไป่หลี่นั้นกลั่นน้ำตาออกมา เธอหยิบขวดเหล้าขึ้นมาพร้อมเดินไปหาเย่ฮัว “เย่ฮัว! ฉันเกลียดนาย! และฉันจะไม่มีวันยกโทษให้นายไปตลอดชีวิต!!”