ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 62 ซ่อนมีดสั้นในม้วนแผนที่

บทที่ 62 ซ่อนมีดสั้นในม้วนแผนที่

ในความเป็นจริง เสิ่นจุนเหวินในตอนนั้นแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

ก่อนจะถึงคืนนี้ เขาบอกคนทั้งเมือง ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะต้องเปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงของเขา แต่ในตอนนี้ เสี้ยเมิ่งเหยาที่อยู่ต่อหน้าเขากลับไปอิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายอีกคน

เสิ่นจุนเหวินรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองคงเขียวไปหมดแล้ว

“เสี้ยเมิ่งเหยา หวานเลี่ยนกันเสร็จรึยัง?”เสิ่นจุนเหวินมองเสี้ยเมิ่งเหยาด้วยสายตาเย็นชา “หวานกันเสร็จแล้วก็กลับมาหาฉันได้แล้ว อย่าลืมว่าตอนนี้เธอเป็นผู้หญิง!”

ซ่อนมีดสั้นไว้ในม้วนแผนที่！（ใช้เพื่อเปรียบเปรยว่าเมื่อเหตุการณ์ดำเนินมาจนถึงจุดสิ้นสุด ข้อเท็จจริงย่อมปรากฏออกมา）

เสิ่นจุนเหวินฉีกหน้ากากออกจนหมด ในเมื่อเสี้ยเมิ่งเหยาจะดื้อด้านไม่เอามีดจี้ไม่ยอมทำ งั้นเขาเองก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งต่อไป ยังไงในมือเขาก็ยังมีสัญญาที่ทำไว้กับหลินหลันอยู่ ขอแค่ยังถือสัญญาไว้อยู่ในมือ เสี้ยเมิ่งเหยาก็ต้องยอมเชื่อฟังแน่นอน

“เสิ่นจุนเหวิน ฉันไม่รู้ว่านายกับแม่ฉันไปตกลงอะไรกัน แต่ฉันจะขอบอกนายให้ชัดเจน ไม่ว่าจะมีข้อตกลงอะไร ฉันก็ไม่ยอมรับทั้งนั้น ทางที่ดีนายยอมแพ้ไปซะเถอะ!”เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“เสี้ยเมิ่งเหยา เรื่องที่แม่ของเธอเอาเงินฉันไปหนึ่งพันล้าน เธออย่าพูดว่าไม่รู้!”เสิ่นจุนเหวินน้ำเสียงเย็นเยือก เงินของเขามันได้ง่ายขนาดนั้นเลยรึไง?

“เรื่องเงินน่ะฉันให้แม่คืนให้นายเหมือนเดิมก็ได้”เสี้ยเมิ่งเหยาพูดเบาๆ

เสิ่นจุนเหวินแสยะยิ้ม “แล้วเธอคิดว่าฉันขาดเงินเหรอ?”

“งั้นนายจะเอายังไง?”เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟัน พูดอย่างโกรธเคือง

“ง่ายๆ นะ เธอหย่ากับเจ้ากระจอกเฉินเฟิงนั่นเดี๋ยวนี้ แล้วมาเป็นผู้หญิงของฉันซะ!”เสิ่นจุนเหวินแลบเลียริมฝีปาก ไม่ได้ซุกซ่อนความปรารถนาในดวงตาเลยแม้แต่น้อย เจ้ากระจอกเฉินเฟิงนั่นจะมีพรสวรรค์แล้วยังไงล่ะ เมื่อมาอยู่ต่อหน้าอำนาจที่แท้จริง พรสวรรค์ก็เป็นได้แค่เรื่องห่วยๆ นั่นแหละ

“ไม่มีทาง!”เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอย่างเย็นชา

“ไม่มีทางเหรอ?”เสิ่นจุนเหวินเอ่ยเสียงเย็น “งั้นเธอก็รอแม่เธอเข้าไปนอนในคุกได้เลย”

เสิ่นจุนเหวินพูดขณะหยิบมือถือขึ้นมา เงินที่หลินหลันได้รับไม่ใช่ก้อนเล็กๆ แต่เป็นพันล้าน ถ้าให้ทนายของเขาดำเนินการล่ะก็ มันก็เพียงพอที่จะทำให้หลินหลันติดคุกไปชั่วชีวิต

ใบหน้าสวยของเสี้ยเมิ่งเหยาปรากฏแววตื่นตระหนก หรืออยากจะเห็นแม่แท้ๆ ติดคุกชั่วชีวิตจริงกันล่ะ?

อีกด้านหนึ่ง หลินหลันที่เฝ้าอยู่หน้าจอถ่ายทอดสดกำลังร้องไห้ ตอนนี้ในที่สุดเธอก็เข้าใจ ว่าทำไมซุนกุ้ยฟางถึงบอกว่าถือเงินเสิ่นจุนเหวินนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

จะถือไม่ได้ ก็เพราะมันร้อนจนลวกมือ!

“คุณเสิ่น ไว้หน้าผมหน่อยได้ไหม?”เฉินเฟิงถอนหายใจ สุดท้ายก็ลุกขึ้นอย่างอดไม่ได้

เขาอยากจะให้บทเรียนกับหลินหลันสักหน่อย แต่ก็ไม่ได้วางแผนว่าจะให้หลินหลันติดคุก แบบนั้นเสี้ยเมิ่งเหยาก็คงรับไม่ไหว

“ไว้หน้านาย? คิดว่าตัวเองเป็นใคร!”เสิ่นจุนเหวินมองเฉินเฟิงอย่างเหยียดหยาม พูดอย่างเย็นชา เจ้ากระจอกตอนนี้ก็รู้จักขอร้องฉันเหรอ? สายไปแล้ว!

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว “คุณไม่ไว้หน้าผมเลยจริงๆ เหรอ?”

ทันใดนั้นเสิ่นจุนเหวินก็หัวเราะขึ้น “อยากให้ฉันไว้หน้านายเหรอ? ก็ได้ คุกเข่า เห่าเหมือนหมาสามครั้ง จากนั้นก้มหัวแทบเท้าฉัน แล้วฉันจะไว้หน้านาย!”

เสิ่นจุนเหวินร้ายกาจอย่างไม่มีใครเปรียบ นี่เป็นโอกาสดีที่จะทำให้เฉินเฟิงอับอาย และให้เขาได้ระบายความโกรธได้อย่างดี

“เสิ่นจุนเหวิน อย่าให้มันมากเกินไปนัก!”

เสี้ยเมิ่งเหยาโกรธสุดๆ ถ้าต้องทำให้เฉินเฟิงอับอายเพื่อช่วยหลินหลันจริงๆ งั้นเธอก็ยอมที่จะไม่สนหลินหลัน!

“เกินไปงั้นเหรอ? เสี้ยเมิ่งเหยา ให้เจ้ากระจอกนี่เห่าสามครั้งแล้วก้มหัวให้ฉัน ก็ช่วยแม่เธอให้ไม่ต้องนอนคุกไปอีกนานเชียวนะ ฉันไม่รู้สึกว่ามันเกินไปเลยสักนิด”เสิ่นจุนเหวินเอ่ยอย่างเหยียดหยาม แน่นอน ต่อให้เฉินเฟิงจะทำเรื่องพวกนั้นจริงๆ แต่เขาที่สมควรจะข่มก็ต้องข่มอยู่ดี จะให้ปล่อยเสี้ยเมิ่งเหยาไปคงไม่ได้

“คุกเข่าลง! รีบคุกเข่าแล้วเห่าสิ!”หลินหลันที่อยู่หน้าจออยากจะบินไปหาเฉินเฟิง แล้วจับหัวเขาก้มลงไปเลยซะเดี๋ยวนั้น

เฉินเฟิงไม่ได้รู้ถึงความคิดของหลินหลันในตอนนั้น ถ้าหากเขารู้ล่ะก็ น่ากลัวว่าคงจะพาเสี้ยเมิ่งเหยาหนีไปทันที

“คิดดูแล้วเป็นไง? เจ้าขยะ หลินหลันก็เป็นแม่ยายนายนะ หรือนายจะใจร้ายทนเห็นเธอติดคุกจริงๆ เหรอ?” เสิ่นจุนเหวินพูดอย่างยั่วยุ แม้ว่าวันนี้จะเอาเสี้ยเมิ่งเหยามาไม่ได้ แต่ความสัมพันธ์ของเสี้ยเมิ่งเหยากันเฉินเฟิงในอนาคตจะต้องปรากฏรอยร้าวขึ้นแน่

เฉินเฟิงยิ้มก่อนเดินไปหน้าเสิ่นจุนเหวิน “ยังจำได้ไหมว่าไม่กี่วันก่อนที่บ้านสวีเฟยหรงฉันจัดการนายยังไง?”

เสี้ยเมิ่งเหยานิ่งอึ้ง เฉินเฟิงเคยสู้กับเสิ่นจุนเหวินที่บ้านสวีเฟยหรงเหรอ? ทำไมเธอถึงไม่รู้ มิน่าเธอถึงรู้สึกว่าเป้าหมายที่แท้จริงในวันนี้ของเสิ่นจุนเหวินคือเฉินเฟิง ไม่ใช่เธอ ที่แท้เสิ่นจุนเหวินก็โดนเฉินเฟิงทำร้ายมา

ใบหน้าของเสิ่นจุนเหวินเปลี่ยนเป็นสีแดง หรี่ตาลงแล้วพูด “ทำไม เจ้ากระจอกนี่อยากจะลองดีกับฉันอีกเหรอ?”

เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย “นายเดาถูกแล้ว”

“ไอ้เวร!”

เสิ่นจุนเหวินด่าออกมา จิตใต้สำนึกอยากจะถอยออกมา

แต่เฉินเฟิงก็กระแทกเข่าไปยังท้องน้อยของเสิ่นจุนเหวิน

ทันใดนั้น เสิ่นจุนเหวินก็รู้สึกได้แค่เพียงความเจ็บปวดที่แล่นปราดขึ้นมาจากส่วนท้อง จากนั้นร่างกายก็ทรุดลงกับพื้น บิดตัวงอเหมือนกุ้งอย่างควบคุมไม่ได้

บอดี้การ์ดหลายคนที่อยู่ข้างหลังเสิ่นจุนเหวินตกตะลึง ไม่มีใครคาดคิดว่าเฉินเฟิงจะลงมือโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

ที่จริงแล้ว ที่เสิ่นจุนเหวินมาวันนี้ก็ไม่ได้ถึงกับไม่ได้เตรียมตัวอะไรมาเลย เขาคิดถึงสถานการณ์ที่เฉินเฟิงจะลงมือไว้อยู่แล้ว เพราะงั้นเขาถึงได้พาบอดี้การ์ดมาเป็นโหล เพียงแต่ไม่นึกว่าเฉินเฟิงจะเร็วขนาดนี้ บอดี้การ์ดหลายคนยังไม่ทันจะรู้ตัว เสิ่นจุนเหวินก็ถูกจัดการไปซะแล้ว

“ไอ้พวกไร้ประโยชน์ มัวยืนเซ่ออะไรอยู่ รีบไปฆ่าไอ้นั้นซะสิ”เสิ่นจุนเหวินคำราม ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเข่านั่นของเฉินเฟิง เขารู้สึกเจ็บจนน้ำตาจะไหลอยู่แล้ว

“ไป!”

“ฆ่ามัน!”

สีหน้าของเหล่าคนสวมสูทดำเปลี่ยนไป แล้วเข้าประกบเฉินเฟิง

พวกเขาเป็นบอดี้การ์ดมืออาชีพที่ได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพ ปกติแล้วสู้กับคนธรรมเจ็ดแปดคนได้สบายๆ

เฉินเฟิงตรงหน้านี้ ถึงแม้จะดูไม่ธรรมดา แต่พวกเขาก็ยังมั่นใจว่าจะสามารถจัดการเฉินเฟิงได้ในไม่กี่อึดใจ

“ตูม”

ใครจะไปรู้ เมื่อบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าสุดพุ่งเข้าไป ยังไม่ทันได้แตะชายเสื้อของเฉินเฟิงก็ถูกเขาแตะเข้าที่ปากจนลอยไปชนกับโต๊ะอาหาร

ราวสายฟ้าฟาด

เรื่องหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรน่าพูดถึงสักเท่าไหร่ เฉินเฟิงราวกับเสือตะปบฝูงแกะ เขาใช้เวลาเพียงไม่ถึงนาทีก็สามารถคว่ำบอดี้การ์ดเป็นโหลที่เสิ่นจุนเหวินพามาได้ทั้งหมด

เสิ่นจุนเหวินแทบจะร้องไห้เต็มที

ให้ตายเขาก็ไม่อยากจะเชื่อ เฉินเฟิงฝีมือร้ายกาจอะไรขนาดนี้

นี่ใช่เจ้ากระจอกที่พวกตระกูลเสี้ยพูดถึงจริงๆ เหรอ?

ถ้าคนโหดขนาดนี้แล้วยังกระจอกอีกล่ะก็ งั้นในสายตาของตระกูลเสี้ย ต้องเป็นคนแบบไหนถึงจะเรียกว่าเป็นหัวกะทิได้ล่ะ

ห้องถ่ายทอดสดแทบระเบิด

จำนวนผู้ชมพุ่งขึ้นถึง1.5ล้านคน ในความจริง หลายคนที่ชีวิตนี้ยังไม่เคยได้เห็นการถ่ายทอดสดที่มหัศจรรย์ขนาดนี้

รู้สึกเหมือนแทบจะเอาไปทำหนังสั้นได้สักเรื่อง

คุณแค่เล่นเปียโนเก่งก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ถึงขนาดต่อสู้ได้ดุเดือดขนาดนี้ ยังจะเหลือที่ให้คนอื่นมีชีวิตอยู่อีกมั้ย?