หมอหญิงจ้าวดวงใจ - ตอนที่ 477 ศัตรูตระหนก เตรียมแผนรับมือ (3)

ตอนที่ 477 ศัตรูตระหนก เตรียมแผนรับมือ (3)

“ข้าจำได้ว่าวรยุทธ์ของเขาดีมาก! วันนั้นพวกเราไปกันเยอะเช่นนั้น พวกเขายังหนีไปได้เลย เหตุใดวันนี้ถึงโดนเจ้าเตะจนขาหักเล่า” เหยาเยี่ยนอวี่ถามด้วยความกังวลใจ

“คงเป็นกลเจ็บกายกระมัง” เว่ยจางพูดด้วยเสียงเบา “นี่มันเข้าใจได้ไม่ยากเลย เขาเป็นบุรุษได้รับการโปรดปรานเช่นนั้น หากมีวรยุทธ์ไร้เทียมทาน เกรงว่าองค์หญิงคังผิงคงไม่วางพระทัยให้เขาติดตามอยู่ข้างกายหรอก”

เหยาเยี่ยนอวี่ได้ยินคำพูดของเว่ยจางก็รู้สึกว่ามีเหตุผล แล้วค่อยๆ สงบสติอารมณ์ได้พลางถามว่า “เจ้าบอกว่าเขาเข้าใกล้องค์หญิงคังผิง ลอบเข้าไปเป็นคนในจวนองค์หญิงเพื่อสังหารฝ่าบาทกระนั้นหรือ องค์หญิงคังผิงคิดจะก่อกบฏหรือไร”

“นี่ก็พูดยาก” เว่ยจางยิ้มเย็นชา คังผิงที่โง่เขลาดักดานเช่นนั้น เกรงว่าคงลุ่มหลงไปกับความงดงามของบุรุษผู้นั้น หากคิดอยากร่วมมือกับศัตรูและทรยศแคว้น ถึงกับสังหารบิดาที่เป็นถึงฮ่องเต้ เกรงว่านางยังไม่กล้าขนาดนั้น ทว่าคำพูดเหล่านี้ เขาไม่อยากจะเอ่ยออกมา เรื่องชั่วร้ายเช่นนี้ เขาเพียงต้องการให้อยู่ห่างจากนางมากๆ เท่านั้น

เหยาเยี่ยนอวี่นิ่งงันไป จู่ๆ ยกมือจับหน้าของเว่ยจาง พร้อมพูดด้วยความกระวนกระวาย “ใช่แล้ว! เขาคือชาวเกาหลี เจ้าฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เกาหลี เขาต้องมาแก้แค้นเจ้าแน่นอน! เจ้าต้องระวังตัวให้มาก! ต้องระวังให้มากจริงๆ!”

เว่ยจางกุมมือนางด้วยรอยยิ้ม พร้อมพูดอย่างไม่แยแส “ฮูหยินวางใจเถอะ ผู้ที่มีปัญญาเอาชีวิตของข้าไปในใต้หล้านี้ เกรงว่ายังไม่เกิด”

“อย่าดูถูกศัตรูเด็ดขาด” เหยาเยี่ยนอวี่แค่คิดถึงภาพในฝันที่เว่ยจางถูกแทงหัวใจ จึงทำให้กลัวยิ่งกว่าเดิม

“อืม รู้แล้ว ดูเจ้าสิ เสื้อผ้าเจ้าเปียกหมดแล้ว เจ้าฝันถึงอะไรกันแน่” เว่ยจางประกบริมฝีปากลงบนหน้าผากของนาง แล้วลูบจับเสื้อผ้าที่ชุ่มเหงื่อของนาง จึงถอนหายใจเบาๆ

“…” เหยาเยี่ยนอวี่ส่ายหน้า คำพูดอัปมงคลพวกนั้น ไม่เอ่ยออกจากปากจะดีกว่า

เว่ยจางยกมือดึงผ้าห่มให้นาง แล้วหันหลังลงจากเตียง เพื่อเอาชุดนอนมาเปลี่ยนให้นาง

สองสามีภรรยานอนลงอีกครั้ง เหยาเยี่ยนอวี่กลับนึกถึงฝันร้ายเมื่อครู่จนนอนไม่หลับ นางเบียดเข้าไปในอ้อมอกของแม่ทัพเว่ย แล้วคล้องคอเขาไว้แน่น ราวกับว่าหากเผลอไม่ระวังตัวหน่อยก็อาจเสียสามีของนางไปได้

เว่ยจางดึงมือนางลงจากซอกคอ แล้วผลักให้ร่างไปอยู่ใต้ร่างเบาๆ จากนั้นก็โน้มตัวลงไปใกล้นาง “นอนไม่หลับหรือ”

“อืม” นางตอบกลับด้วยความเห็นอกเห็นใจ ยื่นมือไปคล้องคอเขาอีกครั้ง

แม่ทัพเว่ยถอนหายใจยาว แล้วเอนกายลงไปบรรเลงเพลงรักเพื่อให้นางไม่คิดฟุ่งซ่าน จวบจนนางเหนื่อยถึงขั้นสุดขีด ไม่มีเรี่ยวแรงคิดสิ่งใด ถึงจะหลับใหลไปกลางอ้อมอกของเขา

และในขณะเดียวกัน ณ ตำหนักองค์หญิงคังผิง

ในตำหนักขององค์หญิงคังผิง แสงเทียนขาวหลายสิบเล่มสะท้อนให้เห็นถึงความหรูหราภายในเรือน

องค์หญิงคังผิงขว้างน้ำแกงบำรุงสุขภาพลงบนพื้น แล้วชี้หน้าสาวใช้ที่อยู่ด้านข้างพลางสบถหยาบด้วยความโมโห “สุนัขรับใช้อย่างเจ้า อยากจะลวกปากเปิ่นกงตายหรือไร! ทหาร เอานางไปตัดมือทิ้งเสีย!”

“องค์หญิงได้โปรดอภัย!” สาวใช้ตกใจจนวิญญาณหลุดออกจากร่าง ตอนที่ถูกลากตัวออกไป เพียงตะโกนคำเดียว “องค์หญิงได้โปรดอภัย…”

องค์หญิงคังผิงทำเสียงฮึดฮัดอย่างโมโห แล้วหันไปนั่งลงบนตั่งไม้หงส์ ดวงหน้าเคล้าด้วยความโมโห

“ทูลองค์หญิง” สาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาจากนอกประตู

“ว่ามา!” องค์หญิงคังผิงถลึงตามองสาวใช้

“ราชบุตรเขยมาเยือนเพคะ และเชิญองค์หญิง…”

“บอกให้เขาไสหัวไป! อย่าเอาเสนียดมาติดตำหนักเปิ่นกง!” องค์หญิงคังผิงเอาถ้วยชาที่วางอยู่ข้างมือปาใส่พื้นปูกระเบื้องทองตรงปลายเท้าของสาวใช้ ถ้วยชาแตกเป็นเสี่ยงๆ ทันที

สาวใช้คนนั้นรีบโค้งคำนับพลางเดินถอยออกไปด้านนอก

พอครุ่นคิดถึงบุรุษที่เป็นถึงสามีขององค์หญิงกลับเที่ยวโสเภณี อีกทั้งยังถูกขุนนางอาลักษณ์หลวงเปิดโปงจนรู้เรื่องฉาวไปทั่วบ้านทั่วเมืองทำให้ต้องเสียหน้า! และครุ่นคิดว่าไม่ง่ายเลยที่จะเลี้ยงดูบุรุษรูปงามไว้ข้างกาย ทว่าอวิ๋นเหยากลับทำให้หน้าเขาเป็นแผล แล้วยังถูกเว่ยจางหักข้อมือหักขา กลับเอาคืนไม่ได้ ไฟแห่งความโมโหในใจของนางอัดอั้นไม่อยู่อีกต่อไป จึงระเบิดออกมาทีเดียว

มีสิทธิ์อะไร! มีสิทธิ์อะไร!

จวนเฉิงอ๋องเหยียบศีรษะตัวเองก็ช่างปะไรไป! แม้กระทั่งหมอหลวงตำแหน่งเล็กๆ คนหนึ่งกลับมีความสุขกว่าตนเอง!

ทางฝั่งองค์หญิงคังผิงกำลังโมโหสุดขีดจนหันไปใช้มือกวาดเครื่องประดับหยกบนโต๊ะลงสู่พื้น ทำให้เกิดเสียงแตกร้าวดังพร้อมเสียงสบถหยาบอันโมโหของนาง “สารเลว! สมควรตายทั้งหมด!”

พวกสาวใช้ที่เฝ้านอกตำหนักต่างก็ถอยไปหลบอยู่ตรงมุมมืด พยายามไม่ให้ตนเองมีตัวตนอยู่ เพื่อไม่ยุให้องค์หญิงโมโหกว่าเดิม

เช้าวันที่สอง ณ จวนเฉิงอ๋อง

อวิ๋นคุนตื่นมาซ้อมมวยและดาบกลางสวนตั้งแต่ยามห้า หลังจากทั้งร่างชุ่มด้วยหยาดเหงื่อถึงจะกลับจวนไปชำระกายและเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นถึงจะไปน้อมคำนับบิดาและมารดา ตอนไปถึงหน้าประตูตำหนักเฉิงหวังเฟย ก็บังเอิญเจอกับอวิ๋นเหยาที่มาน้อมคำนับเหมือนกัน

“ท่านพี่ น้อมคำนับตอนเช้า” อวิ๋นเหยาโค้งคำนับให้อวิ๋นคุน

“ตื่นเช้าเช่นนี้เลยหรือ” อวิ๋นคุนยิ้มจางๆ

อวิ๋นเหยาก็ยิ้มจางๆ กลับ พลางพูด “อืม ไม่รู้นกฮวยบี้เป็นบ้าอะไรขึ้นมา วันนี้ร้องจิ๊บๆ ตั้งแต่ยามสี่”

อวิ๋นคุนส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ เขาไม่ได้สนใจนกฮวยบี้อะไรนั่น ทว่าได้ยินเรื่องๆ นี้แล้วรู้สึกเป็นห่วงอย่างมาก จึงถามขึ้น “เมื่อวานเจ้าไปค่ายทหารซี แล้วเจอกับองค์หญิงคังผิงหรือ”

อวิ๋นเหยายิ้มน้อยๆ “ใครมันปากพล่อยเช่นนี้ ไปฟ้องพี่ชายแล้วหรือ”

“ใครจะบอกข้าก็ช่าง แต่เจ้าเอาแส้โบยคนอื่นเช่นนั้น เป็นเรื่องไม่สมควรอย่างยิ่ง ยิ่งไปกว่านั้น คนๆ นั้นยังเป็นคนขององค์หญิงคังผิง ขืนเรื่องนี้ถึงหูจิ้งเฟยเหนียงเหนียงแล้วจะทำอย่างไร” อวิ๋นคุนสั่งสอนน้องสาวมีเสียงเคร่งขรึม “ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เสด็จแม่เป็นเช่นนี้ เจ้ากลัวว่าในจวนมีเรื่องวุ่นวายไม่พออีกหรือ”

อวิ๋นเหยาทำเสียงฮึดฮัดแล้วแสยะยิ้ม “เว่ยจางเป็นตั้งแม่ทัพฝู่กั๋วของต้าอวิ๋น ไม่ได้เป็นสุนัขรับใช้ที่องค์หญิงคังผิงเลี้ยงไว้ในตำหนัก นางทำเช่นนั้นเกินไปจริงๆ”

อวิ๋นคุนขมวดคิ้วแล้วเปรยว่า “เว่ยเสี่ยนจวินคือใคร จะปล่อยให้คนรังแกง่ายๆ ได้อย่างไร คงไม่ต้องให้เจ้าออกหน้าช่วยเหลือหรอก!”

“ข้าก็ไม่ได้ทำเพื่อเว่ยเสี่ยวจวินเสียหน่อย” อวิ๋นเหยาทำสีหน้าจริงจัง

อวิ๋นคุนถามด้วยความแปลกใจ “เช่นนั้นเจ้าทำเพื่อใคร”

“ข้าทำเพื่อเหยาเยี่ยนอวี่”

“ทำเพื่อ…เหยาเยี่ยนอวี่?” อวิ๋นคุนฉงนสงสัยอย่างมาก นางไม่ได้เป็นหนามในตาของเจ้าหรือ

อวิ๋นเหยาแสยะยิ้มพลางพูด “คังผิงก็ทำเกินไปจริงๆ ไม่ดูแลบุรุษของตนดีๆ กลับไปอิจฉาคู่สามีภรรยาที่รักใคร่กลมเกลียวกัน คนเช่นนี้ หากไม่ใช่สายเลือดราชวงศ์ คงกลายเป็นโสเภณีชั้นต่ำไปแล้ว!”

“เงียบปาก!” อวิ๋นคุนสะดุ้งตกใจ พลางยื่นมือจับข้อมือของอวิ๋นเหยาไว้ พร้อมตวาดด้วยเสียงต่ำ “นี่เป็นเรื่องที่เจ้าจะเอามาพูดเหลวไหลได้หรือ”

อวิ๋นเหยามองอวิ๋นคุนด้วยความนิ่งเฉย แล้วสะบัดมือเขาออกพลางเดินจากไป

“เอ๊ะ!” อวิ๋นคุนมองร่างของน้องสาวจากไป จึงถอนหายใจแรงๆ หนึ่งที ภายในใจกำลังคิดว่า นิสัยเช่นนี้ของนาง จะหาสามีแบบใดดี!

ดวงตาของเฉิงหวังเฟยไม่ได้ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้นางพอมองเห็นแสงสว่างอยู่บ้าง หากมีคนยืนใต้แสงแดด นางยังเห็นได้ลางๆ แต่ไม่เห็นว่าเป็นใคร แม้กระทั่งชายหรือหญิงก็ยังแยกได้ไม่ชัดเจน

ตอนที่อวิ๋นเหยาเข้ามา นางก็ยังไม่ได้ลุกขึ้น ทว่ากลับตื่นแล้ว แล้วกำลังบอกสาวใช้ว่าวันนี้ตนเองอยากสวมเสื้อผ้าและเครื่องประดับอะไร