การต่อสู้ชิงบัลลังก์ในเงามืดของเจ้าชายไร้ค่าสุดแกร่ง (Saikyou Degarashi Ouji no An’ yaku Teii Arasoi ) - ตอนที่ 81

“คุณอาเบล! ไหวไหมคะ!?”

 

“ก็นะ, พอได้อยู่!!”

 

อาเบลเตะโครงกระดูกในขณะที่ตอบลินเฟีย

 

การปิดล้อมครึ่งวงกลมพร้อมกับแนวหน้าที่ยื้อหยุดอันเดดเอาไว้ได้พังทลายลงแล้ว

 

ลีโอ, ในอีกด้านนึง, ปฏิเสธที่จะถอยและสร้างกระบวนป้องกันขึ้นมารอบตัวเขา

 

ด้วยสภาพการณ์เช่นนี้, พวกเขาแทบจะถูกศัตรูล้อมทุกด้านแล้วแต่เขาก็ยังสามารถรักษาพื้นที่ป้องกันที่แข็งแกร่งเอาไว้ได้

 

อย่างไรก็ตาม, เวลาไม่มีเหลือแล้วเพราะพวกเขาถูกโจมตีจากทุกด้าน ตั้งแต่ก่อนหน้านี้, นักผจญภัยระดับสูงอย่างอาเบลและลินเฟียพร้อมกับอัศวินฝีมือดีต้องต่อสู้เพื่อรักษาการปิดล้อม

 

“ลินเฟีย, พวกเราจะต้องทนแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน?”

 

“ข้าคิดว่าอีกไม่นานพวกเราก็น่าจะเคลื่อนไหวได้แล้วแต่ว่า…..”

 

“แม้แต่เจ้าก็ไม่รู้สินะ”

 

อาเบลมองไปรอบๆในขณะที่พูดออกมาแบบนั้น

 

พรรคพวกของพวกเขาเริ่มเสียท่าไปทีละนิด พวกเขาสามารถดันพวกมันกลับเข้าไปในวงล้อมได้ดังนั้นก็เลยไม่มีความสูญเสียแต่ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปก็จะไม่เหลือใครที่สู้ไหว

 

“ถ้าพวกที่หนีไปตัดสินใจกลับมาก็คงจะเยี่ยมไปเลยนะ……”

 

“นับพวกขี้ขลาดแบบนั้นไปก็คงไม่ช่วยอะไรหรอก”

 

มีแค่ประมาณพันคนที่มารวมกันภายใต้ลีโอ ส่วนอีกพันนั้นหนีไปหลังจากที่แนวหน้าพังทลาย

 

พวกที่หนีไปส่วนใหญ่นั้นเป็นอัศวินและพวกที่ยังอยู่ข้างลีโอส่วนใหญ่เป็นนักผจญภัย ความแตกต่างทางความคิดระหว่างนักผจญภัยที่ยอมรับเรดเควสด้วยความตั้งใจของตัวเองกับอัศวินที่ถูกลอร์ดของพวกเขาสั่งให้มาที่นี่ได้แสดงออกมาอย่างชัดเจนแล้ว

 

แน่นอนว่า, มีอัศวินหลายคนที่ตัดสินใจจะอยู่ต่อแต่เธอก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าถ้าพวกที่หนีไปตัดสินใจอยู่ต่อนั้นสถานการณ์จะต่างกันออกไปยังไง

 

สิ่งที่อาเบลรู้สึกขัดใจเป็นพิเศษก็คือการหายไปของอัศวินหลวงบางส่วนที่สมควรจะทำหน้าที่เป็นคนคุ้มกันให้ลีโอ

 

“ชิ! ว่าแล้วเชียว, ข้าไม่น่ารับคำขอนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว! ตั้งแต่มาที่นี่ข้าไม่ได้อะไรเลยนอกจากความรู้สึกแย่ๆเนี่ย!”

 

“แล้วทำไมเจ้าไม่หนีซะละ?”

 

“อย่าโง่ไปหน่อยเลย พวกเราเป็นนักผจญภัย ไม่มีทางที่พวกเราจะทิ้งภารกิจที่รับมาแล้วหรอกนะ!”

 

“แต่นี่มันอยู่นอกเหนือรายละเอียดภารกิจของเจ้าไม่ใช่หรอ?”

 

“ภารกิจที่พวกเราได้รับมาคือการปกป้องหมู่บ้าน การจัดการมอนส์เตอร์ที่นี่และปกป้องเจ้าชายตรงนั้นคือโอกาสที่ดีที่สุดที่พวกเรามีถูกไหม?”

 

สมาชิกปาร์ตี้ของอาเบลเองก็เห็นด้วยกับเขา

 

ไม่เหมือนกับอาเบลที่ถูกมองว่าเป็นคนมีประสบการณ์ในบรรดากลุ่มนักผจญภัย, สมาชิกปาร์ตี้ของเขานั้นเนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล แต่พวกเขาก็ยังยิ้มได้

 

พวกเขารู้ดีว่าการทำสีหน้าหม่นหมองนั้นไม่มีประโยชน์อะไรในสถานการณ์ที่เป็นตายเท่ากันแบบนี้

 

“หัวหน้า! ถ้าจบงานนี้ต้องไปขอให้องค์ชายลีโอนาร์ดเพิ่มเงินด้วยนะครับ!”

 

“ได้ ได้! ในเมื่อพวกเราทำงานหนักก็ต้องจ่ายหนักๆนี่นะ!”

 

“จริงๆเลย, มาลุยกันให้ตายไปข้างเถอะ”

 

ในช่วงที่อาเบลกับปาร์ตี้ของเขากำลังมีบทสนทนาที่ดูผ่อนคลายนี้อยู่

 

ลีโอที่อยู่ตรงกลางของกระบวนป้องกันก็พึมพำออกมา

 

“พวกเขากลับมาแล้วสินะ”

 

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง, ทหารม้าก็กำลังเข้ามาหาพวกเขาจากทางเหนือ

 

พวกเขาคือทหารที่หนีไปในตอนที่แนวหน้าแตกก่อนหน้านี้

 

“เปิดวงล้อม! พวกเราจะบุกบัสเซา! ทุกคนตามข้ามา!!!”

 

ลีโอชักนำอัศวินที่เหลืออยู่กับเขาบุกเข้าไปทางบัสเซา

 

ในขณะเดียวกันนั้นเอง, ทหารม้าที่มาจากทางเหนือก็มุ่งหน้าฝ่าฝูงโครงกระดูกมาเข้าร่วมกับลีโอ

 

“เห้ย เห้ย!? เกิดบ้าอะไรเนี่ย!? จู่ๆพวกนั้นคิดเปลี่ยนใจขึ้นมารึไง!?”

 

“มันเป็นแผนขององค์ชายลีโอนาร์ด”

 

“แผนหรอ?”

 

“เขาตั้งใจสั่งให้อัศวินหลวงบางส่วนถอนตัวจากการต่อสู้และนำอัศวินที่หนีไปกลับมาหาเขา ถึงยังไงมันก็มีพวกที่แค่ตามกระแสและถอยไปพร้อมกับพวกที่อยากหนีจริงๆ”

 

“เขาทำแบบนั้นในสถานการณ์ที่วุ่นวายแบบนี้เนี่ยนะ…..?”

 

“โดยปกติแล้ว, ในสถานการณ์แบบนี้ความคิดแรกของคนส่วนใหญ่คงจะเป็นการถอย แต่องค์ชายลีโอนาร์ดไม่ได้พิจารณาทางเลือกนั้นมาตั้งแต่แรกแล้ว นั่นจึงเป็นสาเหตุที่เขาวางแผนจะเคลื่อนไหวขั้นต่อไปจากตรงนั้น

 

“แต่ถ้าเขาตัดสินใจถอยมันคงจะง่ายกว่าสำหรับพวกเราหล่ะนะ”

 

“นั่นสินะ, สมกับเป็นคนที่มุ่งหวังชิงบัลลังก์ใช่ไหมหล่ะ”

 

ลินเฟียแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับลีโอแล้วไล่ตามเขาไป

 

ด้วยลีโอกับอัศวินที่กรุยทางให้พวกเขา, นักผจญภัยก็ตามหลังพวกเขาไป

 

เป้าหมายของพวกเขาคือบัสเซาซึ่งเป็นจุดที่ลูกบอลสีดำอยู่

 

“องค์ชาย! ได้โปรดถอยไปเถอะครับ! ท่านทำมามากพอแล้ว!”

 

“นี่มันยังไม่ใกล้กับคำว่าพอเลยซักนิด!”

 

อัศวินหลวงแนะนำให้ลีโอถอยกลับแต่ลีโอก็ยังคงดื้อดึงไม่ยอมแพ้

 

เขากรุยทางฝ่าฝูงโครงกระดูกอย่างต่อเนื่อง, และสร้างเส้นทางเอาไว้ข้างหลังพวกเขา

 

ขวัญกำลังใจเพิ่มขึ้นมาพอแล้ว ทั้งหมดที่เหลืออยู่ก็คือส่งไม้ต่อไปให้อัศวินหลวงที่อยู่ข้างหน้า

 

อีกหน่วยเองก็เข้ามาใกล้แล้ว ถ้าพวกเขาสามารถมาเจอกันได้พลังการรุดหน้าของพวกเขาก็จะเพิ่มขึ้น

 

ดูเหมือนว่าจะไม่มีเหตุผลให้ลีโอต้องฝืนทำงานหนักแล้ว

 

“อย่างน้อยก็ช่วยถอยไปอยู่แนวที่สองหรือสามเถอะครับ!”

 

“อย่าไร้สาระหน่า! ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นอัศวินหรือนักผจญภัย, คนที่พาพวกเขามาเจออันตรายก็คือข้า! แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น, พวกเขาก็ยังเลือกที่จะลุยพร้อมไปกับข้า! ซึ่งมันเป็นเพราะข้ากำลังต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับพวกเขา! ใครจะไปติดตามคนที่เอาแต่ออกคำสั่งจากสถานที่ที่ปลอดภัยหล่ะ!?”

 

พวกอัศวินถึงกับพูดไม่ออก

 

ลีโอพึ่งจะแสดงให้พวกเขาเห็นด้านที่แตกต่างออกไปจากด้านที่พวกเขารู้จักโดยสิ้นเชิง

 

ถึงแม้ว่าจะเก่งศิลปะการต่อสู้, แต่ลีโอก็ไม่ใช่คนโหดร้าย เขามีภาพลักษณ์ของเจ้าชายที่ใจดีและมีอัธยาศัยดี

 

อย่างไรก็ตาม, ตอนนี้, เจ้าชายที่กำลังชี้นำพวกเขาบนสนามรบนั้นเหมือนกับนายพลเลย

 

“องค์ชาย….”

 

“เงียบแล้วตามข้ามา! พวกเราจะฝ่าฟันเรื่องนี้ไปได้อย่างแน่นอน!”

 

พอพูดจบ, ลีโอก็เร่งม้าของเขาให้เร็วขึ้นอีก

 

หลังจากนั้น, พวกเขาก็ไปเจอกับอีกหน่วยและความสามารถในการเคลื่อนพลของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นไปอีก

 

บัสเซาที่เคยอยู่ไกลๆตอนนี้อยู่ในระยะสายตาของพวกเขาแล้ว

 

“บัสเซาอยู่ใกล้แล้ว! ใช้พลังที่มีทั้งหมดฝ่าเข้าไปเลย!”

 

ในตอนที่ลีโอออกคำสั่งแบบนั้น, ก็มีคนเหวี่ยงดาบใส่ลีโอ

 

ลีโอสามารถรับมันเอาไว้ได้แต่ฝีเท้าของม้าก็หยุดลง

 

ในตอนที่ลีโอหยุด, มันก็หมายความว่าทุกคนต้องหยุดและตอนนี้พวกเขาก็อยู่ท่ามกลางทะเลมอนส์เตอร์

 

การหยุดที่นี่มีแต่ตายกับตายเท่านั้น

 

ลีโอพยายามจะวิ่งไปข้างหน้าแต่ก็มีคนๆนึงเข้ามาขวางทางเขาเอาไว้

 

“เจ้าเป็นใคร!?”

 

“อืมม…ก็ไม่รู้สินะ?”

 

คนที่พูดนั้นคือชายชุดดำ

 

เขาคือครูฝึกที่ฆ่าเดนนิสในชั้นใต้ดินของคฤหาสน์ อย่างไรก็ตาม, ตอนนี้ดวงตาของเขาถูกย้อมด้วยสีดำ

 

แม้กระทั่งส่วนที่ไม่สมควรจะเป็นสีดำก็ยังเป็นสีดำสนิท

 

รูปลักษณ์ของชายคนนี้ผิดปกติอย่างเห็นได้ชัดแต่สิ่งที่โดดเด่นที่สุดสำหรับลีโอก็คือความสามารถของเขา

 

พละกำลังของเขานั้นไม่สามารถอธิบายได้ด้วยแค่คำว่าแข็งแกร่ง

 

อัศวินหลวงที่เห็นว่าลีโอกำลังสู้อยู่ก็เข้ามาช่วยเขาเหมือนกันแต่พวกเขาก็ยังไม่สามารถผลักเขาถอยกลับไปได้

 

“หนอย!? ไอ้เจ้านี่มันอะไรกันเนี่ย!?”

 

“ทำไมคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้!?”

 

นอกจากลีโอ, แม้กระทั่งพวกระดับสูงของจักรวรรดิอย่างอัศวินหลวงก็ยังบอกว่าเขาผิดปกติ

 

ชายที่พวกเขาไม่สามารถแตะต้องได้แม้ว่าพวกเขาจะโจมตีใส่พร้อมกันอย่างต่อเนื่องก็ตาม

 

คนที่มีความสามารถระดับนี้ควรจะเป็นที่รู้จักกันทั้งโลกแล้ว

 

“เจ้าเป็นใคร?”

 

ลีโอถามอีกครั้ง

 

เขาถามกลับไปด้วยคำถามเพราะโครงกระดูกที่อยู่รอบๆนั้นไม่มีทีท่าว่าจะโจมตีชายคนนี้เลย

 

“ถ้าเจ้าจะถามชื่อข้าเจ้าก็ควรบอกชื่อของตัวเองมาก่อนไหม?”

 

“…..ลีโอนาร์ด เลคส์ แอดเลอร์ เจ้าชายลำดับแปดของจักรวรรดิ”

 

“อย่างนี้นี่เอง ราชวงศ์สินะ ถ้างั้นข้าก็คงรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้บอกชื่อของข้า ข้ามีชื่อว่าบาลัม สำหรับมนุษย์ชั้นต่ำอย่างเจ้ามันอาจจะง่ายกว่าถ้าเรียกข้าว่าปีศาจ”

 

“ปีศาจหรอ!?”

 

นี่คือคำกล่าวที่น่าตกใจจริงๆ

 

ปีศาจถูกพิจารณาว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในโลกที่แตกต่างออกไปจากโลกใบนี้, โลกปีศาจ ในหลายๆแง่, พวกมันคือตัวตนที่แข็งแกร่งกว่ามนุษย์มาก

 

เคยมีกรณีที่พวกมันถูกนักเวทย์อัญเชิญออกมาและนำพาภัยพิบัติมาสู่ทั่วทั้งทวีป จะบอกว่าราชาปีศาจที่ผู้กล้าเคยกำราบไปในอดีตนั้นก็ถือว่าเป็นปีศาจเหมือนกัน

 

และตอนนี้ปีศาจที่ว่าก็มาปรากฎตัวเบื้องหน้าพวกเขา

 

ได้ยังไงกัน?

 

“อย่าบอกนะว่า…..มอนส์เตอร์พวกนี้มาจากโลกปีศาจ……?”

 

“ถูกต้อง พวกนี้ก็แค่ทัพหน้า มีประตูอัญเชิญที่เชื่อมต่อโลกปีศาจกับโลกนี้เข้าด้วยกันอยู่ที่ใจกลางของเมืองนี้ ในท้ายที่สุดนั้น, ปีศาจจำนวนมหาศาลจะหลั่งไหลเข้ามาในดินแดนนี้ มันไม่มีวันพรุ่งนี้สำหรับพวกเจ้าหรอก”

 

“ถ้างั้นพวกเราก็จะปิดประตูนั่นซะ!”

 

จากนั้นลีโอก็ฟันบาลัมแต่เขาก็รับมันเอาไว้ได้อย่างสบายๆ

 

“ถอดใจซะเถอะ ไม่มีทางปิดผนึกประตูนั่นได้หรอก”

 

“เสียใจด้วย, ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะไม่มีวันถอดใจ!”

 

“เห้อ, โง่จริงๆ แต่ถึงยังไงพวกเจ้ามาช้าเกินไปแล้ว”

 

“—–มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกนะ”

 

มีเสียงที่สดใสดังขึ้น

 

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง, มือซ้ายของบาลัมก็ถูกซัดลอยขึ้นฟ้า

 

บาลัมทิ้งระยะออกมาในทันทีและหันไปมองฝ่ายตรงข้ามที่จัดการมือซ้ายของเขา

 

“ผู้หญิง…..เจ้าเป็นใคร?”

 

“จอมพลแห่งกองทัพจักรวรรดิ, ลีเซล็อตต์ เลคส์ แอดเลอร์ พี่สาวของลีโอยังไงหล่ะ”

 

“ท่านพี่….!?”

 

ดวงตาของลีโอเบิกกว้างในขณะที่เข้าจ้องมองพี่สาวที่ไม่ได้เจอกันมานาน

 

เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น, และผ้าคลุมของเธอก็พริ้วไหวไปตามลม

 

ลีเซยังคงเหมือนกับที่ลีโอจำความได้