การต่อสู้ชิงบัลลังก์ในเงามืดของเจ้าชายไร้ค่าสุดแกร่ง (Saikyou Degarashi Ouji no An’ yaku Teii Arasoi ) - ตอนที่ 85

พอเข้ามาในเมืองบัสเซา, ลินเฟียกับคนอื่นๆก็มองไปที่ลูกบอลสีดำที่ลอยอยู่เหนือเมืองและหลุมสีดำขนาดยักษ์ที่อยู่ข้างใต้มัน

 

“ไม่จำเป็นต้องอธิบายเลย นี่คือหลุมที่เชื่อมต่อกับโลกปีศาจแน่ๆ”

 

เนื่องจากบาลัมเรียกมอนส์เตอร์ออกไปพร้อมกัน, จึงไม่ค่อยมีมอนส์เตอร์อยู่ที่นี่แต่โครงกระดูกก็ยังคงออกมาจากหลุมเรื่อยๆ

 

ถ้าพวกเขาปล่อยมันเอาไว้เฉยๆ, ก็จะยิ่งมีมอนส์เตอร์ออกมาเรื่อยๆ

 

“พวกเราต้องทำอะไรซักอย่างกับลูกบอลสีดำนี่ก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้น….”

 

“ถ้าน้องสาวของข้าอยู่ข้างในนั้นมันก็น่าจะมีปฏิกิริยาอะไรบางอย่างถ้าข้าเรียกเธอ”

 

“แสดงว่าพวกเราต้องหาทางขึ้นไปบนนั้นสินะ”

 

ลีเซเงยหน้ามองลูกบอลที่กำลังลอยอยู่

 

ลูกบอลนั้นไม่ได้ลอยอยู่ในระดับที่จะสามารถกระโดดไปหาได้

 

ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นเอง, ลีเซก็ถูกโจมตีจากด้านข้างอย่างกระทันหัน

 

เธอถูกซัดกระเด็นแต่ก็สามารถกลับตัวกลางอากาศและลงพื้นได้อย่างปลอดภัย อย่างไรก็ตาม, ดาบที่ลีเซถืออยู่นั้นหักไปครึ่งนึง

 

“หืม, มันรับความเสียหายขนาดนี้จากการโจมตีแค่ครั้งเดียวนี่นะ”

 

“แต่นั่นมันการโจมตีกะให้ตายเลยนะ”

 

ฟูรแคสควงดาบอย่างนุ่มนววแล้วพูดออกมา

 

เขาไม่สามารถเก็บความประหลาดใจที่มีคนสองคนสามารถรับการโจมตีจากปีศาจสายต่อสู้อย่างเขาได้

 

อย่างไรก็ตาม, มันมีความแตกต่างระหว่างป้องกันการโจมตีและต่อสู้เผชิญหน้ากัน

 

ฟูรแคสค่อยๆเข้าไปหาลีเซแต่ลินเฟียกับพวกทหารก็เข้ามาขวางเอาไว้

 

“ถอยกลับไปจะดูฉลาดกว่านะ ไม่คิดอย่างนั้นหรอ?”

 

“แล้วเจ้าหล่ะ? ถ้าเข้ามาโจมตีข้าจะซวยเอานะไม่คิดอย่างนั้นหรอ?”

 

“ไม่มีความจำเป็นต้องห่วงเรื่องนั้นอีกแล้ว ข้าได้ทำให้ผู้อัญเชิญหลับไหลไปแล้ว ในลูกบอลสีดำนั่น”

 

“เจ้าทำอะไรกับน้องสาวของข้า…..!”

 

“ความโกรธของเจ้าช่างไร้เหตุผลเสียจริง เด็กคนนั้นคือคนที่เรียกพวกเรามา ในความสิ้นหวัง, เธอกำลังมองหาใครซักคนให้มาปกป้องเธอ, เธอคิดว่าจะเป็นใครก็ได้ เธอแค่ต้องการอยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัย, เพราะฉะนั้นข้าก็เลยปกป้องเธอเอาไว้ในลูกบอลนั่น”

 

“ปกป้องหรอ…..!?”

 

ปีศาจไม่สามารถต่อต้านผู้อัญเชิญได้โดยตรง อย่างไรก็ตาม, การเติมเต็มความต้องการของผู้อัญเชิญนั้นขึ้นอยู่กับการตีความของปีศาจ

 

ถ้าขอให้มันช่วย, มันก็จะช่วย อย่างไรก็ตาม, ด้วยคำสั่งที่คลุมเครือเช่นนี้, การเลือกวิธีก็จะเป็นอิสระสำหรับปีศาจ

 

เพราะความเสี่ยงนี้เอง, เทคนิคการอัญเชิญปีศาจจึงถูกยกเลิก ในกรณีส่วนใหญ่, ปีศาจนั้นฉลาดและเจ้าเล่ห์กว่ามนุษย์ดังนั้นผู้อัญเชิญจะเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบเนื่องจากอิสระในการตีความของปีศาจ

 

ลินเฟียอาจจะดูโกรธเพราะสิ่งที่ฟูรแคสพูดแต่เธอก็ไม่ได้รีบร้อนโจมตีเขา

 

ฟูรแคสก้าวไปหาลินเฟียหนึ่งก้าวแต่ในตอนนั้นเอง, ซิลเวอร์ก็เคลื่อนย้ายมาอยู่เบื้องหน้าเธอ

 

“ข้าจะเป็นคู่ต่อสู้ให้เจ้าเอง”

 

“หืม? เจ้าตัดสินใจปล่อยให้บาลัมอยู่กับเจ้านั่นหรอเนี่ย?”

 

“เจ้าชายไม่ใช่คนที่จะถูกคู่ต่อสู้ระดับนั้นจัดการได้หรอก”

 

“อย่าดูถูกปีศาจจะดีกว่านะ”

 

“ขอคืนคำพูดนั้นให้ละกัน อย่ามาดูถูกมนุษย์”

 

พลังเวทย์ของทั้งคู่เพิ่มขึ้นมาอย่างพรวดพราด

 

ในระหว่างนั้น, ลินเฟียกับคนอื่นๆก็ทิ้งระยะจากพวกเขา พวกเขาคิดว่าพวกเขาจะเป็นตัวถ่วงเอาได้ถ้าอยู่ใกล้เกินไป

 

“องค์หญิง, บาดเจ็บรึเปล่าคะ?”

 

“ข้าไม่เป็นไร, ที่สำคัญกว่านั้น, พวกเราจำเป็นต้องหาวิธีขึ้นไปที่นั่น”

 

ในตอนที่ลีเซพูดออกมานั้นเอง, บาเรียที่มีรูปร่างเหมือนบันไดก็ถูกสร้างขึ้นเบื้องหน้าพวกเขา

 

มันทอดยาวขึ้นไปถึงลูกบอล

 

“รู้ใจจังเลยนะ, นักผจญภัยสวมหน้ากาก”

 

“ข้ารู้สึกเป็นเกรียติจริงๆที่ได้รับคำชมจากท่าน ลินเฟีย, ไปเถอะ, นี่เองก็เป็นบาเรียประเภทหนึ่ง ถ้าเจ้าปลุกผู้อัญเชิญที่อยู่ข้างในให้ตื่นได้พวกเราก็น่าจะสามารถทำอะไรซักอย่างกับสถานการณ์นี้ได้”

 

“ค่ะ! ขอบคุณค่ะ! ซิลเวอร์”

 

เพื่อขัดขวางไม่ให้พวกเขาปีนขึ้นไป, โครงกระดูกจึงมารวมกันแล้วล้อมพวกเขาเอาไว้แต่คนของลินเฟียก็ตั้งแนวป้องกันขึ้นมาเป็นวงกลมรอบตัวเธอ

 

“พวกเราจะปกป้องที่แห่งนี้เอาไว้ตราบจนชีวิตหาไม่!”

 

ภายใต้คำสั่งของลีเซ, โครงกระดูกถูกกันเอาไว้ได้อยู่ซักพักแต่ในที่สุดพวกเขาก็พ่ายแพ้เพราะศัตรูมีจำนวนไม่จำกัดและยังเพิ่มจำนวนได้อย่างรวดเร็วอีก

 

เมื่อคิดว่าเธอต้องรีบแล้ว, ลินเฟียก็วิ่งสุดกำลัง

 

ข้างหน้าเธอ, ฟูรแคสปรากฎตัวขึ้นมาขวางเอาไว้

 

“เจ้าคิดว่าข้าจะยอมปล่อยเจ้าไปหรอ?”

 

“แน่นอนสิ, ข้าจะทำให้เจ้าปล่อยเอง”

 

ลินเฟียยังคงวิ่งต่อไปอย่างสุดกำลัง

 

และเพื่อเป็นการสนับสนุนเธอ, มีเวทมนตร์มากมายพุ่งไปหาฟูรแคส

 

ฟูรแคสปัดพวกมันออกไปโดยใช้แค่ดาบแต่เหมือนกับว่ารอบตัวเขา, มีเวทมนตร์ยิงมาใส่จากรอบด้าน, เขาจึงถูกกันออกจากเส้นทางของลินเฟีย

 

“หนอย!”

 

“ข้าบอกว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ให้เจ้าเองไม่ใช่รึไง?”

 

“ดูเหมือนว่าข้าจะต้องจัดการกับแกก่อนเป็นคนแรกสินะ!”

 

ด้วยประการฉะนี้เอง, ทั้งสองก็เริ่มสู้กัน

 

ในขณะนั้น, ลินเฟียก็ถือโอกาสมุ่งหน้าไปหาลูกบอลสีดำ

 

“ชินฮวา! ชินฮวา!!”

 

โดยไม่ได้ใช้ความคิดเลยว่าจะทำยังไงดี, เธอก็เรียกชื่อน้องสาวของเธอ

 

อย่างไรก็ตาม, ไม่มีปฏิกิริยาจากลูกบอลสีดำเลย

 

ลินเฟียทำการตัดสินใจแล้วสอดมือขวาเข้าไปในลูกบอลสีดำ

 

“อึ้กกก!!”

 

สายฟ้าไหลแปล๊บไปตามแขนขวาของเธอ

 

อย่างไรก็ตาม, ลินเฟียไม่ได้ยอมแพ้แล้วดันแขนขวาเข้าไปในลูกบอลสีดำ

 

“ชินฮวา….! นี่ข้าเอง….! ลินเฟีย!!”

 

เธอค่อยๆเสียความรู้สึกที่แขนขวา แต่, เธอเธอก็ยังคงดันแขนขวาลึกเข้าไปทีละน้อย

 

ซึ่งผลก็คือ, แขนขวาของลินเฟียเริ่มจมเข้าไปในลูกบอลสีดำ

 

อย่างไรก็ตาม, กระแสไฟฟ้าก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆราวกับว่าลูกบอลสีดำพยายามจะกำจัดวัตถุแปลกปลอม

 

“อึ้กก!! อ้ากกก!!”

 

ลินเฟียกัดฟัน, กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

 

เธอเฝ้าบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่ามันไม่เจ็บ

 

“ข้าขอโทษนะ…..ข้าปกป้องเจ้าไม่ได้….ชินฮวา…ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะ….พี่มาช่วยเจ้าแล้ว…..”

 

แขนขวาของลินเฟียจมลึกเข้าไปในลูกบอล

 

จากนั้น,ในตอนที่ไหล่ของเธอเริ่มจมไปด้วย

 

เสียงนึงก็ดังก้องในศรีษะของเธอ

 

[[พี่……ลิน……?]]

 

“ชินฮวา!? ชินฮวา!! อยู่ในนั้นใช่ไหม!?”

 

[[ข้ากลัวจังเลย….พี่ลิน….]]

 

“ไม่เป็นไรนะ….ข้าอยู่ที่นี่แล้ว…..”

 

อย่างไรก็ตาม, ลินเฟียไม่ได้รู้สึกอะไรเลยที่ปลายมือขวาของเธอ

 

ในขณะที่สอดมือเข้าไปต่อ, ลินเฟียก็พูดกับพี่สาว

 

“ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะ….กลับบ้านกันเถอะ……”

 

[[แต่ว่า…..]]

 

“ไม่ต้องกลัว…..ข้าจะปกป้องเจ้าเอง…..”

 

[[คนที่พยายามจะช่วยข้าตายไปแล้ว…..พี่ลินก็จะตายด้วย……]]

 

“พูดอะไรกัน….ข้าไม่ตายหรอก….เพราะข้ามีเพื่อนเยอะเลย”

 

[[เพื่อนหรอคะ…..? ผู้ใหญ่พวกนั้นเป็นเพื่อนของพี่หรอ…..?]]

 

“ใช่จ้ะ…..พวกเขามาที่นี่เพื่อช่วยชินฮวานะ…..”

 

[[….ผู้ใหญ่น่ากลัว….]]

 

พอได้ฟังคำพูดที่ดูไม่มั่นใจของน้องสาว, ลินเฟียก็กัดฟัน

 

ตอนที่อยู่ในหมู่บ้านนั้นชินฮวาเป็นเด็กที่เข้ากับคนได้ง่าย

 

การที่เด็กแบบเธอพูดออกมาเช่นนี้ เธอเคยเจอประสบการณ์แบบไหนมากันนะ? เธอต้องเผชิญหน้ากับสายตาแบบไหนมา?

 

“…..ข้าขอโทษ…..ข้าขอโทษนะ….ชินฮวา…..”

 

[[พี่ลิน, พี่ร้องไห้อยู่หรอ……?]]

 

“เปล่า….ข้าไม่เป็นไร…..ข้าแค่ดีใจที่ชินฮวาปลอดภัย….เจ้าไม่ต้องกลัวแล้วนะ…..ข้าจะปกป้องเจ้าจากทุกอย่างเอง…..ต่อให้มีพวกผู้ใหญ่น่ากลัวอยู่ข้าก็จะปกป้องเจ้าเอง…..”

 

[[จริงหรอ….? มันไม่น่ากลัวจริงๆนะ….? ไม่ใช่แค่ข้า….จะปกป้องทุกคนด้วยใช่ไหม?]]

 

“ทุกคนหรอ…..? ยังมีเด็กคนอื่นนอกจากเจ้าด้วยหรอ? พวกเขาปลอดภัยรึเปล่า?”

 

“อื้ม…..”

 

“เจ้าปกป้องพวกเขาอยู่ไม่ใช่หรอ….เด็กดี….ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะ…..ข้าจะปกป้องพวกเจ้าทุกคนเอง”

 

กระแสไฟฟ้ายังไม่หยุด

 

อย่างไรก็ตาม, ลินเฟียไม่ได้แสดงท่าทีเจ็บปวดแล้ว

 

เธอไม่อยากทำให้พวกเขาเป็นห่วงเธอ

 

ถ้าตอนนี้เธอกลัวชินฮวาทุกอย่างที่ทำมาก็จะพังหมด

 

มีผู้คนมากมายสนับสนุนเธอ เธอไม่ได้อยู่คนเดียว

 

ถ้าเธอล้มเหลวเพราะกระแสไฟฟ้านี่เธอก็คงจะสู้หน้าทุกคนไม่ไหว

 

“จับมือข้าเอาไว้นะ! ชินฮวา!”

 

[[อื้ม….ว่าแต่พี่ลิน, พี่อยู่ที่ไหนหรอ?]]

 

“แค่ยื่นมือออกมาก็พอ! ข้าเองก็จะยื่นไปหานะ!”

 

พอพูดจบ, ลินเฟียก็ยื่นมือเข้าไปให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

จากนั้น, ก็มีบางอย่างมาสัมผัสที่ปลายมือของเธอ

 

ด้วยความมั่นใจว่ามันคือมือของน้องสาว, ลินเฟียก็ตัดสินใจเอาร่างกายท่อนบนของเธอมุดเข้าไปในลูกบอลสีดำ

 

กระแสไฟฟ้าแล่นผ่านร่างกายของเธอและเธอก็หายใจไม่ออก

 

แต่ถึงอย่างนั้น, ลินเฟียก็ยังคงเข้าไปต่อโดยไม่สนใจเรื่องนั้นเลย

 

มีสิ่งที่สำคัญอยู่ตรงหน้าเธอ

 

ลีโอบอกว่าเขาจะทำตามอุดมคติของเขาไม่ว่าจะยังไงก็ตามและเธอก็ตัดสินใจที่จะทำเหมือนกัน

 

นั่นก็คือการไม่ยอมแพ้

 

ด้วยความมุ่งมั่นอย่างเต็มที่, ลินเฟียก็ยื่นมือขวาเข้าไปอีก

 

จากนั้น, บางสิ่งก็สัมผัสมือขวาของเธออีกครั้ง ซึ่งลินเฟียก็ไม่ปล่อยให้พลาด, เธอจับมันเอาไว้อย่างมั่นใจแล้วดึงมันออกมาพรวดเดียว

 

สิ่งที่เธอดึงออกมาจากลูกบอลสีดำก็คือเด็กสาวที่มีผมสีน้ำตาลแดง

 

สีของดวงตาเธอมีแดงกับฟ้า

 

“โถ่….ชินฮวา….”

 

“พี่ลิน…..”

 

เด็กที่เธอดึงออกมานั้นคือน้องสาวของเธอจริงๆ, ชินฮวา

 

น้องสาวที่เธอสาบานว่าจะปกป้อง น้องสาวที่เธอไม่สามารถปกป้องได้

 

พอตัดสินใจได้ว่าเธอจะไม่มีวันปล่อยน้องสาวไปอีก, ลินเฟียก็กอดเธอแน่น

 

อย่างไรก็ตาม, ช่วงเวลานี้ก็อยู่ได้ไม่นาน

 

เนื่องจากชินฮวา, ที่เป็นแก่นของมัน, ได้ออกมาข้างนอกแล้ว, ลูกบอลสีดำก็เริ่มพังทลาย

 

จากนั้น, ลูกบอลก็เปล่งแสงออกมาแล้วหายไป ด้วยความที่ไม่มีลูกบอลแล้ว, เด็กๆที่อยู่ข้างในจึงเริ่มตกลงมา

 

“!?”

 

ลินเฟียกระโดดออกไปแล้วตะโกนสุดเสียง

 

“ซิลเวอร์!!!!!”

 

ลินเฟียตะโกนแล้วคว้าเด็กเอาไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่างไรก็ตาม, เธอไม่สามารถรับพวกเขาได้ทุกคน

 

พอสังเกตเห็น, ลีเซที่อยู่ใต้พวกเด็กๆก็เริ่มเคลื่อนไหวแต่ดูยังไงเธอก็ไม่น่าจะมาทันเลย ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป, พวกเขาจะตกเข้าไปในหลุมที่เชื่อมต่อกับโลกปีศาจ

 

และในตอนนั้นเอง, อินทรียักษ์สีเงินก็ปรากฎขึ้นเบื้องหน้าลินเฟียกับพวกเด็กๆ

 

อินทรีรับพวกเขาเอาไว้บนหลังแล้วกระพือปีกอย่างทรงพลัง

 

“ว้าว….เป็นคุณนกที่งดงามมากเลย….”

 

“นั่นสินะ…..”

 

“มันคือนกอินทรีที่จำลองขึ้นมาด้วยเวทมนตร์ เอาจริงๆข้าก็อยากลองอัญเชิญมันออกมาเหมือนกันนะ”

 

พอพูดจบ, ซิลเวอร์ก็ปรากฎตัวขึ้นข้างๆอินทรีเงิน

 

ในตอนที่ซิลเวอร์เห็นชินฮวาและพวกเด็กๆที่หมดสติในอ้อมแขนของลินเฟีย, เขาก็ยิ้มออกมา

 

“เจ้าทำได้เยี่ยมมาก ที่เหลือไว้ใจข้าได้เลย”

 

“ค่ะ…..ฝากด้วยนะคะ”

 

“พี่จ๋า พี่จ๋า, คุณนกมีชื่อไหม?”

 

“ชื่อหรอ? นั่นสินะ ข้ายังไม่ได้ตั้งชื่อเลย ทำไมเจ้าไม่ลองตั้งให้ซักชื่อหล่ะ”

 

“ได้หรอคะ!? อืมม, ชื่ออะไรดีน้า”

 

หลังจากยิ้มให้กับชินฮวาที่ดูมีความสุข, ซิลเวอร์ก็รับเวทมนตร์ที่กำลังเข้ามาด้วยบาเรียของเขา

 

ข้างหลังเขาคือฟูรแคสที่กำลังดูโกรธสุดๆ

 

“ยกโทษให้ไม่ได้…..เจ้ากล้ามาทำลายแผนการของข้าได้ยังไง…..!”

 

“ยกโทษให้ไม่ได้หรอ? นั่นมันเป็นประโยคของข้าต่างหากหล่ะ อย่าคิดหล่ะว่าข้าจะให้เจ้าได้ตายสบายๆ”

 

“บลัฟไปก็เท่านั้นแหล่ะ ข้าเข้าใจพลังของเจ้าแล้ว พลังของเจ้ามันไม่ได้ใกล้เคียงกับข้าเลยซักนิด”

 

“หรอ….ถ้างั้นก็มาลองดูสิ”

 

ในตอนที่เขาพูดออกมาแบบนั้น, พลังเวทย์ที่แผ่ออกมาจากซิลเวอร์ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นและรุนแรงขึ้นกว่าตอนแรก

 

เมื่อเห็นแบบนี้, ลินเฟียก็เข้าใจอะไรบางอย่าง

 

เขาต้องคอยคำนึงถึงสิ่งรอบข้างดังนั้นเขาเลยยังไม่ได้แสดงพลังทั้งหมดออกมา

 

แต่นับจากนี้ไป, ซิลเวอร์จะเอาจริงแล้ว