จอมศาสตราพลิกดารา - บทที่ 158 การเปลี่ยนแปลงอันไม่คาดคิด

ฮวาเสี่ยงหรงกลับคิดโยงไปถึงเรื่องในอดีตบางเรื่อง

คิดถึงตอนนั้น นางเคยเป็นคุณหนูของตระกูลใหญ่ น่าเสียดายตระกูลต้องโทษ ตนต้องมาอยู่ในหอนางโลม ถึงแม้จะได้ชื่อว่าเป็นนางคณิกาอันดับหนึ่ง แต่คุณหนูตระกูลใหญ่ที่แท้จริงใครจะยินดีที่ได้ชื่อแบบนี้กัน หอสดับเซียนนับว่ามีน้ำใจโอบอ้อมอารีมากแล้ว ท่านแม่ไป๋ก็รักนางจริงๆ แต่ตนก็ยังคงถูกบังคับให้ต้องออกรับแขกอย่างเลี่ยงไม่ได้ นี่ไม่เรียกว่าระหกระเหินลำบากแล้วจะเรียกว่าอะไร

กลอนวรรคนี้บรรยายความชอกช้ำที่อยู่ลึกในใจนางออกมาหมดสิ้น

“คุณชายมีความสามารถด้านกวีไร้ผู้เทียบเทียมจริงๆ ข้ายังไม่เคยเห็นผู้ที่มีเสน่ห์ของกวีเช่นคุณชายมาก่อน” ฮวาเสี่ยงหรงอดถามขึ้นไม่ได้ “กลอนบทนี้เหมือนจะยังไม่สมบูรณ์ ไม่ทราบว่าคุณชายจะ…”

ยังพูดไม่ทัน จบหลี่มู่ก็ตัดบททันที “เมื่อครู่ข้าก็แค่พูดออกไปตามความรู้สึก นึกออกแค่สองประโยคนี้เท่านั้น ไม่มีส่วนอื่นอีก”

“อ้อ” น้ำเสียงของฮวาเสี่ยงหรงผิดหวัง

นางรู้สึกว่ากลอนสองประโยคนี้เหมาะกับสถานการณ์ของนางในตอนนี้เป็นที่สุด ราวกับเขียนจากชะตาชีวิตของนาง เสียดายไม่ได้ดื่มด่ำให้เต็มที่ ดูท่าคุณชายผู้นี้ก็ไม่ยินดีที่จะพูดอะไรมาก จึงไม่สะดวกถามอีก

แต่ในใจของนางพูดได้ว่านับถือความสามารถด้านกลอนของหลี่มู่เป็นอย่างยิ่ง เมื่อมองใบหน้าของหลี่มู่อีกครั้ง ก็รู้สึกว่าเด็กหนุ่มคนนี้ถึงแม้จะไม่ใช่ชายรูปงามเหมือนหยกชั้นดี แต่คิ้วตาเด็ดเดี่ยว จมูกโด่งเป็นสัน โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นดำขลับราวท้องฟ้าดารา เหมือนเก็บดวงดาวในจักรวาลเอาไว้ มีเสน่ห์อย่างไม่มีใครเทียบได้ เหมือนจะทำให้วิญญาณของคนจมดิ่งอยู่ข้างในอย่างถอนตัวไม่ได้

ฮวาเสี่ยงหรงถอนใจอยู่ข้างใน

นี่คือบุคคลที่เป็นอัจฉริยะด้านกวี เสียดายว่าชาติกำเนิดต่ำต้อยนัก

ในโลกนี้ กลอนกวีสามารถสั่นสะเทือนโลกหล้าได้ นั่นคือพลังของบทกวี แต่สุดท้ายหากอาศัยแค่ความสามารถด้านนี้ คิดจะโดดเด่นเหนือคนอื่นนั้นยาก

ไม่ใช่ว่านางดูถูกบัณฑิตที่ไร้ซึ่งทุกอย่าง อัจฉริยะกวีสามารถทำให้ใจหวั่นไหว โดยเฉพาะอัจฉริยะที่เขียนกลอนเช่น ‘ล่มเมืองล่มชาติ’ แบบนี้ออกมาได้ ใครเล่าจะไม่ชอบ เรื่องเล่าของหนุ่มมากพรสวรรค์กับสาวงามมากมายนับแต่โบราณกาล ไม่ได้แต่งขึ้นมาลอยๆ

หากเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน ฮวาเสี่ยงหรงต้องหวั่นไหวกับเด็กหนุ่มเบื้องหน้าคนนี้แน่ และยินดีจะอยู่เคียงข้างเขา เพราะนางไม่ขาดทรัพย์สิน ลักษณะกลอนเหมือนนิสัยคน ผู้ที่เขียนกลอนแบบนั้นออกมาได้ คุณสมบัติประจำกายจะต้องไม่ธรรมดา กล่าวกันว่าของล้ำค่าหาง่าย แต่ชายคนรักนั้นหายาก หากสามารถหาสามีเช่นนี้ได้ ก็เป็นสิ่งที่นางเคยคิดจินตนาการไว้ แต่นางรู้ซึ้งดีถึงความเย็นชาและน้ำใจของคนแล้ว ดังนั้นจึงไม่สนใจลาภยศสรรเสริญและอำนาจ ทว่า…

ทว่านางในตอนนี้ตกอยู่ในสภาพลำบาก หากติดตามบัณฑิตหนุ่มเบื้องหน้ากลับจะทำร้ายเขา

ความคิดพวกนี้ผุดขึ้นมาในหัวของฮวาเสี่ยงหรงทันที

นางแย้มยิ้ม รินชา ชงชาให้หลี่มู่ ท่วงท่างดงาม แสงจันทร์ส่องเข้ามาจากทางหน้าต่าง ประหนึ่งเม็ดทรายสีเงินอาบร่างของนาง งามเฉิดฉายราวเซียนเหยาฉืออย่างไรอย่างนั้น

ตอนนี้หลี่มู่ค่อยๆ สงบลงแล้ว ด้วยฝึกฝน ‘วิชาก่อนกำเนิด’ อยู่ไม่หยุด พลังจิตวิญญาณของเขาจึงแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง สามารถชดเชยความอึดอัดที่เป็นหนุ่มซิงตัวน้อยได้ เมื่อมองสาวงามเบื้องหน้าอีกครั้ง ก็ยิ่งรู้สึกปลงอนิจจัง เมื่ออยู่บนโลก การแต่งหน้าและการแต่งภาพยุคปัจจุบันสร้างผู้หญิงสวยออกมาได้ไม่รู้ต่อเท่าไหร่ แต่ไม่มีใครสักคนที่เทียบนางคณิกาอันดับหนึ่งของหอสดับเซียนเบื้องหน้าคนนี้ได้

สาวงามมักจะทำให้คนเกิดความรู้สึกเลื่อมใสและอยากทะนุถนอมได้ง่ายนัก นับว่ามีสิทธิพิเศษ

หลี่มู่แต่เดิมคิดจะดูแล้วก็จากไป แต่ตอนนี้พลันอยากอยู่นานอีกหน่อย

สาวงามชงชา ในโลกที่ทิวทัศน์งดงามแบบนี้ อยู่นานอีกหน่อยก็ไม่เลวเหมือนกัน

หลี่มู่ไม่ใช่สุภาพบุรุษจอมปลอมที่หัวทึบ เขาดื่มด่ำอย่างมีความสุข

“เพื่อเป็นการขอบคุณที่คุณชายแต่งกลอนให้ข้า ข้าจะขอร่ายรำให้ท่านชม” ฮวาเสี่ยงหรงลุกขึ้นทำความเคารพ “คุณชายรอสักครู่ ข้าจะไปเปลี่ยนชุด“

ฮวาเสี่ยงหรงหมุนตัวจากไป

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เมื่อนางกลับมา ก็เปลี่ยนเป็นชุดขนนกแล้วเรียบร้อย งดงามยากจะหาใครเทียบ

ข้างหลังมีนักดนตรีสามสี่คนเดินตามมา ล้วนเป็นสาวใช้แต่งตัวแบบบัณฑิต ถือเครื่องเป่าและเครื่องดีดไว้ในมือ หน้าตาโดดเด่น ในหอสดับเซียนสิ่งที่ไม่ขาดที่สุดก็คือสาวงามวัยแรกแย้มนี่เอง

เสียงดนตรีดังขึ้นมา

เสียงดนตรีแบบโบราณสอดประสานกัน นักดนตรีของที่นี่ต่างผ่านการฝึกซ้อมอย่างเข้มงวด ทักษะช่ำชองยิ่ง เรียกได้กระทั่งว่าเป็นระดับปรมาจารย์มืออาชีพ เสียงดุจน้ำพุไหลรินลอยแว่วเข้ามาในหู หลี่มู่ไม่ใช่ผู้ชื่นชอบดนตรีอะไร แต่ในขณะนี้กลับเหมือนได้ยินเสียงสวรรค์ นั่งตั้งใจฟังโดยละเอียด

เท้าเปล่าเปลือยของฮวาเสี่ยงหรงขาวงดงามดั่งหิมะ เหยียบลงบนพื้นไม้ ร่ายรำพลิ้วไหว

ท่าร่ายรำของนางงามอ่อนช้อย เรือนร่างชวนประทับใจ ท่วงท่าช้าเนิบแต่ลื่นไหล ชุดขนนกปลิวพลิ้วไปตามการเคลื่อนไหว ยามอยู่ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาจากหน้าต่างก็เหมือนกับเซียนใต้แสงจันทร์ มีรัศมีศักดิ์สิทธิ์ไร้มลทิน โปร่งเบาลอยละล่อง ราวเหินลมกลับฟากฟ้าไปทีละก้าว

ในพริบตานี้ หลี่มู่มีความรู้สึกเหมือนถูกไฟดูดคล้ายวิญญาณโดนโจมตี

ได้ยินริมฝีปากแดงของฮวาเสี่ยงหรงร้องเพลงพลางร่ายรำไปด้วย

“ฉางอันมีดรุณีงามโสภา เป็นเอกในหล้าไร้ใครเทียบเคียง เพียงแรกเหลียวมองล่มนครา ชายตาอีกคราจมเมือง…”

บทเพลงที่นางร้องก็คือ ‘กลอนสาวงาม’ ที่หลี่มู่แต่งให้นางก่อนหน้านี้

ใต้แสงจันทร์ เซียนในชุดขนนกร่ายรำเพียงลำพัง เสียงไพเราะจับจิตดั่งเสียงสวรรค์ลอยเอื่อยมา ได้ชื่อว่าเป็นนางคณิกาอันดับหนึ่งของหนึ่งในสามหอคณิกาสำคัญใต้หน่วยเลี้ยงรับรอง ฮวาเสี่ยงหรงไม่ได้มีเพียงรูปโฉมบุคลิก แต่ท่วงท่าร่ายรำ น้ำเสียง วิธีการร้อง และความสามารถล้วนยอดเยี่ยมเป็นที่หนึ่ง

ครั้งนี้หลี่มู่โดนโจมตีเข้าที่หัวใจจริงๆ

สวยเกินไป เหมือนความฝันเกินไป

ก่อนหน้านี้หลี่มู่ไม่เคยคิดว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะสวยชวนตะลึงได้ถึงขั้นนี้

หากก่อนหน้านี้ความประทับใจต่อฮวาเสี่ยงหรงของหลี่มู่คือความงามล้ำที่อ่อนโยนนิ่งสงบละก็ เช่นนั้นตอนนี้ความรู้สึกของเขาคือเซียนภูตพรายที่ไม่ใช่มนุษย์ ยามร่ายรำ ‘กลอนสาวงาม’ ของหลี่เหยียนเหนียนในสมัยฮั่นอู่ตี้ของดาวโลก นางร้องได้ลื่นไหลไร้มลทิน ราวกับเซียนเสวียนหนี่ว์

ขณะชมการร่ายรำที่เหมือนไม่ใช่ของแดนมนุษย์ ฟังเสียงเพลงที่เสมือนเสียงของจิ่วเทียนเสวียนหนี่ว์ ในหัวของหลี่มู่ไม่ใช่แค่ไม่มีกิเลสและความคิดฟุ้งซ่าน ไม่รู้ว่าทำไมกลับยิ่งกระจ่างเบิกบานขึ้น ความหงุดหงิดในใจที่หลายวันมานี้ฝึกฝนวิชานึกนิมิตไม่ก้าวหน้าเท่าใดจางหายไปช้าๆ จิตใจเบาสบายโดยไม่รู้ตัว

นี่เป็นสภาพที่ประหลาดนัก

เขาสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ อย่างอดไม่ได้

และในพริบตาที่สูดลมหายใจครั้งนี้ เรื่องราวที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

‘วิชาก่อนกำเนิด’ หมุนโคจรด้วยตัวเองในกายของเขา

หลี่มู่รู้สึกได้ มีกระแสร้อนกลุ่มหนึ่งไหลไปตามเส้นทางการโคจรลมหายใจทั่วโจวเทียน[1]ของวิชาก่อนกำเนิด เริ่มถาโถมมาในกาย ความเร็วในการโคจรมากกว่าปกติเล็กน้อย อีกทั้งยิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ เหมือนขั้นตอนที่ธารน้ำไหลรินมารวมกันเป็นแม่น้ำไหลบ่า

เกิดอะไรขึ้น?

หลี่มู่สงสัย แต่ก็ไม่ได้ตื่นตระหนกอะไร

เขาสัมผัสการเปลี่ยนแปลงในร่างกายอย่างละเอียด กำลังภายในที่ไม่เคยฝึกออกมาได้ เหมือนว่าในชั่วขณะนี้จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้น ถึงแม้จะไม่ทะลักล้นแต่ก็เกิดขึ้นแล้วจริงๆ จากนั้นไหลไปตามเส้นทางโคจรของ ‘วิชาก่อนกำเนิด’…เคลื่อนตามโจวเทียนไปด้วยตัวเอง

ทุกครั้งที่โคจรโจวเทียนครบหนึ่งรอบ หลี่มู่รู้สึกว่าพลังจิตวิญญาณของตนถูกลากยาวเหมือนเส้นด้าย จากนั้นก็คลาย เดี๋ยวลากเดี๋ยวคลายอยู่แบบนี้ จำนวนของพลังจิตวิญญาณไม่ได้เพิ่มมากขึ้น แต่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น ทนทานยิ่งขึ้น…นี่ไม่ใช่การเพิ่มด้านจำนวน แต่เป็นการเพิ่มด้านความแข็งแกร่ง

‘หรือว่าในที่สุดเราก็ฝึกกำลังภายในออกมาได้แล้ว?’

หลี่มู่ค่อนข้างจะลิงโลด

ทว่า กระแสธารร้อนที่ยังคงโคจรไปตามเส้นทางการหายใจของ ‘วิชาก่อนกำเนิด’ ไม่ยอมอยู่ในการควบคุมของเขา ทว่ายังโคจรเอง หลี่มู่ทดลองอยู่หลายรอบ ก็ไม่อาจ ‘สื่อสาร’ อะไรกับกำลังภายในกลุ่มนั้นได้เลย

เวลาเหมือนยาวนานมาก

เขารู้สึกว่าหลังจากโคจรทั่วร่างยี่สิบสองรอบแล้ว กระแสธารร้อนที่สงสัยว่าจะเป็นกำลังภายในก็ค่อยๆ จางลง จากนั้นหายไปช้าๆ เหมือนว่าใช้ไปจนหมด

และในขณะเดียวกัน หลี่มู่ก็รู้สึกได้ว่าพลังจิตวิญาณของตัวเองเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ความรู้สึกแบบนี้ประหลาดมาก ประหนึ่งสิ่งที่เหมือนกำลังภายในซึ่งถูกใช้จนหมดสิ้น หลังจากทำให้พลังจิตวิญญาณที่มีแต่เดิมของเขาแข็งแกร่งขึ้น ก็เปลี่ยนไปเป็นพลังจิตวิญญาณกลุ่มใหม่ด้วย

จากนั้น เขาพลันสัมผัสได้ว่าที่หว่างคิ้วของตนเจ็บปวดรุนแรงราวถูกเข็มทิ่มแทง

เหมือนบริเวณเหนือดวงตาทั้งสองมีบางอย่างจะผุดทะลุผิวหนังและกล้ามเนื้อออกมา

และพลังจิตวิญญาณทั้งหมดก็รวมไปยังบริเวณที่เจ็บปวดสาหัสนี้

เกิดอะไรขึ้น?

หลี่มู่ตื่นตกใจ

ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้สัมผัสปฏิกิริยาตอบสนองอย่างละเอียด ในสมองก็มีเสียงระเบิด โลกจิตวิญญาณเหมือนเกิดปรากฏการณ์บิ๊กแบงอย่างไรอย่างนั้น จากนั้นทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม คล้ายสิ่งของที่แต่เดิมมีอะไรพันธนาการเอาไว้ แล้วสิ่งที่ผูกมัดพลันถูกฉีกกระชากออก ก่อนดิ้นรนหลุดจากโซ่ตรวนบางอย่าง หลุดพ้นจากพันธนาการที่อธิบายได้ไม่ชัดเจน

เขาลืมตาขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ต่อมาปากก็อ้ากว้าง หัวใจเต้นระรัว

‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ฮวาเสี่ยงหรงถอดเสื้อผ้าร่ายรำตอนไหนกัน?’

ตาเขาใกล้จะพร่าบอดเต็มทีแล้ว

ยามนี้ ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องลงมา นางคณิกาอันดับหนึ่งของหอสดับเซียนผู้งามพิสุทธิ์ ทั่วเรือนร่างไร้ซึ่งอาภรณ์ ร่างกายอันงดงามไร้ที่ติราวกับเปล่งแสงอยู่ใต้แสงจันทร์ ผมดำสลวยยาวถึงข้อเท้าปลิวพลิ้วดุจม่านน้ำตกตามท่วงท่า สัดส่วนเรือนร่างงดงามจนถึงที่สุด ไม่มีตำหนิใดๆ เป็นเทพธิดาผู้สมบูรณ์แบบซึ่งผู้คนคิดจินตนาการออกมาโดยแท้

ท่าร่ายรำของฮวาเสี่ยงหรงศักดิ์สิทธิ์บริสุทธ์ดุจเทพธิดาเสวียนหนี่ว์ ต่อให้เปลือยกายร่ายรำ ทุกการขยับเคลื่อนไหวก็เต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์ ไม่มีทีท่ายั่วยวนเลย ทำให้ในใจหลี่มู่ไม่เกิดความคิดอกุศลแม้แต่น้อย

แต่ถึงอย่างไรภาพนี้พลังโจมตีก็รุนแรงนัก ถึงแม้พลังจิตวิญญาณของหลี่มู่เพิ่งยกระดับ ก็ยังถูกโจมตีอยู่ดี เขารู้สึกว่าจมูกร้อนๆ มีอะไรบางอย่างไหลออกมา

“คุณชาย คุณชาย…” ซินเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ เรียกเขาเบาๆ

“เอ๋?” หลี่มู่คล้ายเพิ่งตื่นจากฝัน หันกลับไปมอง

ครั้งนี้ลูกตาของเขาแทบจะหลุดร่วงไปอยู่บนพื้น

เกิดอะไรขึ้น?

ยัยหนูนี่ก็เปลือยกายเหมือนกัน?

……………………………………………………

[1] โจวเทียน คือคำศัพท์ทางลัทธิเต๋า ใช้เรียกการฝึกกำหนดลมปราณทั่วร่างกาย แบ่งเป็นเสี่ยวโจวเทียน (จักรวาลน้อย) และต้าโจวเทียน (มหาจักรวาล)