ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 10 บทที่ 276 เปลี่ยนท่าทีเร็วกว่าพลิกหน้าหนังสือเสียอีก

ฮวาเหนียงและถงเต๋อ ถงเต๋อหอบผ้าอยู่สองพับ ดูท่าว่าคงมีธุระมาหาคุณชาย

“ท่านซ่งอยู่หรือไม่? ” ฮวาเหนียงเอ่ยถาม

ซ่งฝูชี้ไปยังชั้นบน “อ่านตำราอยู่ในห้องขอรับ ฮวาเหนียงมีธุระหรือไม่? ” หากไม่มีธุระก็อย่ามาหาคุณชายเลย!

ฮวาเหนียงชี้ผ้าสองพับที่ถงเต๋อหอบไว้ “นี่คือผ้าสองพับที่คุณหนูกู้เลือกไว้ให้ท่านซ่ง ข้าคิดดูแล้ว ควรจะมาวัดขนาดตัวท่านซ่งก่อน เช่นนี้ถึงจะตัดเย็บเสื้อได้พอดีตัว”

ซ่งฝูขมวดคิ้วพร้อมเอ่ยถาม “ที่ท่านก็มีขนาดตัวของคุณชายไม่ใช่หรือ? ”

ฮวาเหนียงยิ้มพร้อมกล่าว “นั่นเป็นขนาดเมื่อหนึ่งเดือนกว่าที่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้น คุณชายเพิ่งอายุสิบแปดปี ร่างกายยังอยู่ระหว่างการเจริญเติบโต ขนาดร่างกายในหนึ่งเดือนย่อมเปลี่ยนไปมาก”

ซ่งฝูคิดถึงใบหน้าเย็นเยียบของคุณชายเมื่อครู่นี้ ภายในใจก็รู้สึกหวั่นเกรงขึ้นมา “คุณชายกำลังอ่านตำรา” หากไปรบกวนอีกเกรงว่าคงต้องเกรี้ยวกราดเป็นแน่

“ไม่รบกวนเวลาของคุณชายนานนักหรอก พวกเราวัดขนาดร่างกายเสร็จก็จะไปทันที หวังว่าท่านซ่งน้อยจะช่วยไปรายงานให้ด้วย” ฮวาเหนียงอยากพบซ่งฉางชิงอย่างเร่งด่วน

เดิมทีผ้าสองพับนี้ช่างตัดเย็บจะนำไปตัดเย็บเสื้อผ้าแล้ว หลังจากฮูหยินเฒ่ากู้และคุณหนูกู้ไปแล้ว ฮวาเหนียงจึงนำผ้ากลับมา

เสื้อผ้าทั้งหมดของซ่งฉางชิงล้วนตัดเย็บที่ฮวาหม่านยี สิ่งที่เขาชอบและสิ่งที่เขารังเกียจ ฮวาเหนียงรู้ดี

เขาไม่ชอบผ้าที่มีสีสันฉูดฉาด สีน้ำเงินและสีม่วง ล้วนเป็นสีสันสดใสฉูดฉาด ซ่งฉางชิงจะชอบหรือ?

ฮวาเหนียงไม่แน่ใจ

ได้แต่ใช้ข้ออ้างว่าจะวัดขนาดตัวให้ซ่งฉางชิง เพื่อให้ซ่งฉางชิงดูก่อน รอดูว่าซ่งฉางชิงจะมีท่าทีอย่างไร

หากเปลี่ยนสี ครั้งหน้าฮวาเหนียงก็สามารถบอกได้ว่าซ่งฉางชิงเป็นคนให้เปลี่ยน หากไม่เปลี่ยน นางจะได้ตัดเย็บเสื้ออย่างสบายใจ

ซ่งฉางชิงเป็นลูกค้าประจำของฮวาหม่านยี ฮวาเหนียงย่อมต้องเอาใจใส่เป็นพิเศษ

ซ่งฝูเห็นว่าฮวาเหนียงมีธุระด่วน ได้แต่ไปรายงาน

ซ่งฉางชิงถูกรบกวนระหว่างอ่านตำราอีกครั้ง สีหน้าดูบึ้งตึงเสียยิ่งกว่าอะไร

ซ่งฝูแทบอยากร้องไห้ แต่ละคนที่มา เขาเองก็อับจนหนทางเหมือนกัน

“ท่านซ่ง ท่านอย่าได้โทษท่านซ่งน้อยเลย ข้าเป็นคนขอให้เขามารายงานเอง รบกวนท่านซ่งแล้ว ขอวัดขนาดร่างกายท่านซ่ง วัดเสร็จพวกเราจะไปทันที” ฮวาเหนียงรีบอธิบาย ถือว่าช่วยพูดแทนซ่งฝูด้วย

สีหน้าของซ่งฉางชิงดีขึ้นเล็กน้อย ลุกขึ้นยืน เดินมาหน้าโต๊ะหนังสือ กางแขนออก

ฮวาเหนียงไม่ได้เดินขึ้นหน้า เป็นถงเต๋อที่อยู่ข้างๆ ไปวัดให้

ถงเต๋อวางของไว้บนโต๊ะ ฮวาเหนียงจึงกล่าว “นี่เป็นผ้าสองพับที่คุณหนูกู้เลือกไว้ให้ท่านซ่งตอนเช้า ท่านซ่งชอบหรือไม่? ”

ซ่งฉางชิงมองแวบหนึ่งก่อนเบือนหน้าไปทางอื่น “เปลี่ยนเป็นสีฟ้าครามทั้งหมด”

ฮวาเหนียงมีท่าทีคล้ายจะลังเล แต่ก็ยังกล่าว “ได้ เช่นนั้นจะเปลี่ยนเป็นสีฟ้าครามทั้งหมด” ถ้านางจะฟัง ก็ย่อมต้องฟังคำสั่งของท่านซ่ง

ถงเต๋อวัดขนาดร่างกายเสร็จ จดบันทึกอย่างตั้งใจ ก่อนกล่าว “ท่านซ่ง วัดเสร็จแล้วขอรับ”

“เช่นนั้นท่านซ่งทำงานก่อน พวกเราไม่รบกวนแล้ว” ฮวาเหนียงกล่าวอำลาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ให้ถงเต๋อหอบผ้า กำลังจะออกไป

ในตอนนี้เอง นางตาไวจึงเห็นว่าในกองกระดาษที่ซ่งฝูจะทิ้ง มีของคุ้นตาอยู่สองชิ้น

“นี่คือ…” ฮวาเหนียงพูดโพล่งออกมาอย่างอดไม่ได้ “ท่านซ่งไม่ชอบเช่นนั้นหรือ? ”

ไม่ชอบก็อย่าทิ้งเลย นางจะนำกลับไป

ที่ร้านไม่เหลือแล้ว

ซ่งฉางชิงขมวดคิ้ว “อะไรหรือ? ”

ฮวาเหนียงชี้สบู่ในมือซ่งฝู “สบู่ดอกจินหยินสองก้อนนี้”

ซ่งฉางชิงเพิ่งเข้าใจ “อ่อ”

เขานึกขึ้นได้แล้ว นี่เป็นสบู่ที่กู้ซินเยว่ส่งมาให้

ตอนนั้นเขาอ่านซีโหยวจี้อย่างเพลิดเพลิน จึงไม่ทันได้ฟังสิ่งที่กู้ซินเยว่กล่าวแม้แต่น้อย

“นี่คือสบู่ที่ฮูหยินเฒ่าให้คนส่งมา? ” ซ่งฉางชิงเอ่ยถามตามเรื่องราว

ฮวาเหนียงยิ้มพร้อมกล่าว “ไม่ใช่เช่นนั้น คุณหนูกู้ได้ยินว่าใช้สบู่ดอกจินหยินอาบน้ำในฤดูร้อนสามารถคลายร้อนขจัดความแห้งกร้านได้ คุณหนูกู้จึงเสนอว่าจะนำมามอบให้ท่านซ่งสักสองก้อน”

ซ่งฉางชิงขมวดคิ้วมุ่น หากเขาจำไม่ผิด ก่อนหน้านี้กู้ซินเยว่บอกว่า ฮูหยินเฒ่ากู้ซื้อมา ให้นางนำมามอบให้เขา

“เอาของออกไปทิ้งเสีย” ซ่งฉางชิงขมวดคิ้ว กล่าวโดยไม่หยุดคิดด้วยซ้ำ

ซ่งฝูเพิ่งเดินไปหยิบของเพื่อนำไปโยนทิ้ง ฮวาเหนียงกลับขวางไว้ ยิ้มพร้อมกล่าวด้วยความเกรงใจ “สบู่นี่ใช้ดีมากทีเดียว ข้าลองใช้ดูแล้ว ยวี่หลัวก็บอกว่าเคยใช้ ผลลัพธ์ดีเป็นพิเศษ หากท่านซ่งไม่ชอบ ถ้าอย่างไรให้ฮวาเหนียงนำกลับไป? สบู่นี่ยวี่หลัวทำเองกับมือ จะให้เสียเปล่าเช่นนี้ก็ไม่ดี”

ซ่งฉางชิงเงยหน้าอย่างฉับพลัน

ซ่งฝูกำลังจะยื่นส่งสบู่ให้ฮวาเหนียง ซ่งฉางชิงกลับเดินมา ชิงหยิบสบู่ในมือซ่งฝูไปก่อน

นำไปใกล้จมูกเพื่อสูดดมเบาๆ ซ่งฉางชิง “อืม หอมมากทีเดียว สบู่นี่ ได้ผลดีอย่างที่ฮวาเหนียงกล่าวมาจริงหรือ? ”

ฮวาเหนียง “…” เมื่อครู่ท่านบอกว่า เตรียมจะนำไปทิ้งไม่ใช่หรือ?

ซ่งฉางชิงวางสบู่สองก้อนไว้กลางฝ่ามือ ดูแล้วดูอีก ยังเหลือความรังเกียจอย่างเมื่อครู่ที่ไหนกัน

“ใช่ ยวี่หลัวบอกว่าดอกจินหยินมีสรรพคุณคลายร้อนล้างพิษ ระบายลมกระจายความร้อน ผสมดอกจินหยินลงไปในสบู่ สามารถชำระล้างร่างกายให้สะอาด รักษาความชุ่มชื้น ทั้งยังช่วยปกป้องผิวไม่ให้เกิดตุ่มแดงง่ายๆ” ฮวาเหนียงกล่าวตามที่เซี่ยยวี่หลัวบอกให้ซ่งฉางชิงฟังโดยละเอียด

ซ่งฉางชิงหรี่ตาเล็กน้อย “สบู่นี่ฮูหยินเซียวทำด้วยตัวเอง? ”

“ใช่แล้ว ฝากขายในร้านข้า” ฮวาเหนียงตอบตามตรง “ตอนเช้าฮูหยินเฒ่ากู้ซื้อไปสี่ก้อน”

“เหลืออีกกี่ก้อน? ”

“หมดแล้ว” ทั้งหมดสิบก้อน นางส่งไปเมืองหลวงหกก้อน ฮูหยินเฒ่ากู้ซื้อไปสี่ก้อน มอบสองก้อนให้ซ่งฉางชิง อีกสองก้อนฮูหยินเฒ่ากู้นำกลับไป

ซ่งฉางชิงหันหลังให้ฮวาเหนียง ไม่มีผู้ใดเห็นประกายเสียดายจากเบื้องลึกในแววตาของเขา

แต่ไม่เป็นอะไร มีหนแรกย่อมมีหนที่สอง บางทีครั้งหน้านางอาจทำอีก

ซ่งฉางชิง “หากครั้งหน้าฮูหยินเซียวทำสบู่อีก รบกวนฮวาเหนียงส่งมาจำนวนหนึ่งด้วย”

เมื่อครู่ยังรังเกียจ ตอนนี้กลับอยากได้เพิ่ม เปลี่ยนท่าทีเร็วเกินไปแล้ว เร็วกว่าพลิกหน้ากระดาษเสียอีก

ออกจากเซียนจวีโหลว ถงเต๋อรู้สึกมึนงง “ฮวาเหนียง ท่านซ่งไม่ชอบสบู่นั่นไม่ใช่หรือขอรับ? หากวันนี้พวกเราไม่ได้มา เขาก็ทิ้งไปแล้ว เหตุใดจู่ๆ ไม่เพียงแค่ชอบขึ้นมา ทั้งยังคิดจะซื้อสบู่ที่เหลือด้วย? ”

ฮวาเหนียงเองก็รู้สึกมึนงง “นั่นสิ ข้าเองก็สงสัยอยู่เหมือนกัน! ”

นางได้ยินอย่างชัดเจน ซ่งฉางชิงบอกว่าไม่ชอบ แต่ในภายหลัง นางบอกว่า นั่นเป็นสบู่ที่เซี่ยยวี่หลัวทำกับมือ หลังจากนั้น สีหน้าและน้ำเสียงของซ่งฉางชิงก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

ถึงจะเปลี่ยนไปเพียงเล็กน้อย แต่ฮวาเหนียงก็สัมผัสได้อย่างชัดเจน

คนผู้หนึ่งเปลี่ยนจากตอนแรกที่รังเกียจ จนถึงภายหลังที่รู้สึกสนอกสนใจ ความเปลี่ยนแปลงนี้ชัดเจนเกินไป

ฮวาเหนียงครุ่นคิดอยู่ในใจครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็นึกถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง

หรือว่า ซ่งฉางชิงจะรู้สึกกับเซี่ยยวี่หลัว…