ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 11 บทที่ 305 สวรรค์สร้างมาให้คู่กัน
เซียวยวี่ที่อยู่ข้างๆ เห็นว่าตั้งแต่เข้ามาในเซียนจวีโหลว รอยยิ้มบนใบหน้าเซี่ยยวี่หลัวก็ไม่เคยหายไป ภายในใจพลันเกิดความรู้สึกแปลกประหลาด
เขาเกิดความวู่วามจนอยากเก็บนางไว้ในบ้าน ไม่ให้ผู้ใดได้เห็นนาง
เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นในห้วงภวังค์ เซียวยวี่เองยังรู้สึกตกใจสะดุ้ง
ซ่งฉางชิงพยักหน้าเบาๆ ตัดสินใจจะซื้อสูตรอาหารนี้แล้ว “เมื่อครู่ฮูหยินเซียวกล่าวว่าถั่วแระมีสารอาหารเปี่ยมล้น เช่นนั้นสรรพคุณทางยาของถั่วแระคือ…”
“ถั่วแระที่ยังไม่สุกเหมือนกับถั่วแระที่สุกแล้ว ล้วนอุดมไปด้วยสารอาหาร ถั่วแระมีรสหวาน ฤทธิ์เป็นกลาง บำรุงม้ามและลำไส้ใหญ่ มีสรรพคุณเพิ่มความชุ่มชื้นลดอาการบวมน้ำ คลายร้อนล้างพิษ และเสริมชี่[1] ” เซี่ยยวี่หลัวกล่าวอย่างฉะฉาน พอบอกกล่าวสรรพคุณทางยาของถั่วแระ ซ่งฉางชิงก็ยิ้ม “ฮูหยินเซียวรู้มากเสียจริง”
สบู่ดอกจินหยินครั้งก่อน นางก็เป็นคนทำ เหตุใดนางถึงรู้อะไรมากมายถึงเพียงนี้?
เซี่ยยวี่หลัวได้ฟังดังนั้น ก็หันกลับไปมองเซียวยวี่ตามสัญชาตญาณ
เห็นเซียวยวี่กำลังมองนางด้วยท่าทีสงสัย เซี่ยยวี่หลัวจึงรีบอธิบาย “คือ ท่านตาเป็นคนสอนข้า ข้าจึงได้รู้”
เซียวยวี่ขานตอบทีหนึ่ง บ่งบอกว่าเขาเข้าใจแล้ว
ท่านตาของเซี่ยยวี่หลัวเป็นท่านหมอ ถึงแม้นางจะไม่ชอบเรียนรู้ แต่อยู่กับท่านตาตลอด ได้ฟังได้เห็นเป็นประจำ ก็คงได้เรียนรู้มาไม่น้อย
เขาสามารถเข้าใจได้
เห็นว่าเซียวยวี่ไม่คิดสงสัยอีก เซี่ยยวี่หลัวจึงผ่อนลมหายใจยาว ซ่งฉางชิงเห็นท่าทางน่ารักของนางที่เหมือนถูกคนอื่นจับจุดอ่อนไว้ได้ สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง “คุณชายเซียวและฮูหยินเซียวรอสักครู่ ข้าไปครู่หนึ่งจะกลับมา”
ทั้งสองคนรออยู่ในโถงใหญ่ ซ่งฉางชิงหันเดินไปยังห้องส่วนตัว ในชั่วพริบตาที่หันไป ดวงหน้าเรียบสงบของเขาเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน
หากบอกว่าก่อนหน้านี้เป็นสีหน้าเรียบสงบ มาบัดนี้ กลับมีประกายเย็นเยียบ ประหนึ่งเกล็ดน้ำแข็งในเดือนสิบสองก็มิปาน เพียงหลับตาหนหนึ่ง ก็กลับคืนสู่สีหน้าเรียบสงบดังเดิม ราวกับว่าความเย็นเยียบนั่นเป็นเพียงภาพลวงตาอย่างไรอย่างนั้น
ทางซ่งฝูรับซื้อผักเสร็จแล้ว
“ฮูหยินเซียว ฮูหยินเซียว…”
ซ่งฝูตื่นเต้นจนวิ่งไปพลางตะโกนเรียกไปพลาง สีหน้าเคารพอย่างเปี่ยมล้นของเขา กลับทำให้เซี่ยยวี่หลัวตกใจสะดุ้ง
ซ่งฝูผู้นี้ เป็นอะไรไป?
เขาเพิ่งมาถึงตรงหน้าเซี่ยยวี่หลัว ไม่รอให้เซี่ยยวี่หลัวกล่าวอะไร ก็คุกเข่าลงบนพื้นดังตุ้บ เซี่ยยวี่หลัวตกใจจนรีบกระโดดออกด้านข้าง หลบไปอยู่ด้านหลังเซียวยวี่ทันที “ท่าน… ท่านจะทำอะไร? ”
สวรรค์ คุกเข่าลงไปแรงถึงเพียงนั้น เข่าจะเจ็บเพียงใดกัน!
เซียวยวี่สัมผัสได้ว่ามีมือคู่หนึ่งจับแขนเสื้อของเขาไว้ เขายิ้มจนคิ้วเข้มโก่งโค้ง อารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“ฮูหยินเซียว โปรดรับการคำนับจากข้า” ซ่งฝูไม่กล่าวอะไรอีก คำนับลงไปทันที
หลังจากคำนับเสร็จ จึงกล่าวด้วยความตื้นตัน “ฮูหยินเซียว เรื่องครั้งก่อน หากไม่ได้ท่าน ไม่แน่ว่าเซียนจวีโหลวอาจจะ… ข้าน้อยขอบคุณท่าน ขอบคุณท่านจริงๆ ! ”
เซี่ยยวี่หลัวจับต้นชนปลายไม่ถูก “เรื่องอะไรหรือ? ”
“เรื่องที่ครั้งก่อนท่านบอกว่าแป้งจะระเบิดอย่างไรขอรับ มีภัตตาคารแห่งหนึ่งระเบิดจริงๆ ห้องครัวถูกระเบิดจนไม่เหลือชิ้นดี ยังดีที่คนวิ่งหนีเร็ว แค่บาดเจ็บ ไม่เป็นอะไรมาก” ซ่งฝูกล่าวด้วยความรู้สึกหวาดผวา
ยังดีที่ภัตตาคารแห่งนั้นไม่มีลูกค้าเท่าไร ห้องครัวก็ไม่ค่อยมีคน หากเป็นห้องครัวของเซียนจวีโหลวที่ระเบิด…
พอคิดว่าในครัวด้านหลังมีคนอยู่หลายสิบคน ซ่งฝูก็รู้สึกหวาดหวั่นยิ่งนัก
“แต่ก่อนข้ามีตาหามีแววไม่ ทั้งยังคงคิดโทษฮูหยินเซียว วันนี้ข้าน้อยขอคำนับฮูหยินเซียวด้วยความสำนึกผิดขอรับ! ” ซ่งฝูจะคำนับอีกครั้ง
คราวนี้เซี่ยยวี่หลัวไม่กล้าให้เขาคำนับแล้ว รีบเดินขึ้นหน้าจะพยุงเขาลุกขึ้น เซียวยวี่ที่อยู่ข้างๆ เห็นเข้า จึงรีบเดินขึ้นหน้าสองก้าว ชิงพยุงซ่งฝูขึ้นก่อนเซี่ยยวี่หลัว “ท่านลุกขึ้นเถอะ”
“ขอบคุณคุณชายเซียว ขอบคุณ”
คุณชายที่อยู่ตรงหน้า ดูดีประหนึ่งเทพเซียนในภาพวาดก็มิปาน!
“คุณชายและฮูหยินช่างเป็นคู่สร้างคู่สม สวรรค์สร้างมาให้คู่กันจริงๆ ขอรับ” หลังจากซ่งฝูลุกขึ้น จึงพูดจาเป็นสิริมงคล
เซี่ยยวี่หลัวหัวเราะเบาสองที สวรรค์สร้างมาให้คู่กัน? ท่านไม่รู้ว่าเมื่อก่อนเขาโหดร้ายกับข้าเพียงใด หากได้รู้ ใครเล่าจะกล้าเอ่ยวาจาเช่นนี้ออกมา
เซียวยวี่อยู่ข้างๆ ได้ยินซ่งฝูกล่าววาจาอย่างนอบน้อม เดิมทีก็รู้สึกยินดีเต็มประดา แต่พอเห็นเซี่ยยวี่หลัวฝืนหัวเราะ เซียวยวี่ “…”
นางไม่ชอบให้คนอื่นกล่าวเช่นนี้หรือ?
เซียวยวี่ทอดสายตามองไปทางเซี่ยยวี่หลัว มองอย่างพินิจและระมัดระวัง
ทั้งสามคนไม่ทันสังเกต ว่าซ่งฉางชิงที่กำลังลงมาจากชั้นบนทำสีหน้าถมึงทึงแล้ว
ซ่งฉางชิงลงมาจากชั้นบน ให้เงินสามสิบตำลึง
เซี่ยยวี่หลัวบ่ายเบี่ยง “ข้าเอาแค่สิบตำลึงก็พอแล้ว อีกสองสูตรมอบให้ท่านเป็นของแถม” นางเอื้อนเอ่ยวาจาด้วยท่าทางน่ารัก ดวงหน้าเต็มไปด้วยประกายยิ้มแย้ม
ซ่งฉางชิงเผยรอยยิ้มบางที่มุมปาก “ตกลงกันไว้แล้ว สูตรอาหารหนึ่งสูตรสิบตำลึง ฮูหยินเซียวรับไว้เถอะ”
เซี่ยยวี่หลัว “แต่…”
นางมาเพื่อขายเพียงถั่วแระต้มจริงๆ อีกสองสูตรเป็นของแถม
ซ่งฉางชิงแย้มรอยยิ้ม “หากฮูหยินเซียวรู้สึกว่าไม่ดี เช่นนั้นเอาอย่างนี้ หมู่บ้านสกุลเซียวมีการปลูกถั่วแระไว้จำนวนมากใช่หรือไม่? ”
เซี่ยยวี่หลัวพยักหน้า “ปลูกไว้จำนวนมากเป็นพิเศษ ข้าเองก็ปลูกไว้ไม่น้อย”
ปลูกกันแทบทุกบ้านทีเดียว เท่าที่ดู ต่างก็คิดจะรอให้ถั่วสุกแล้วค่อยขายให้ช่างทำเต้าหู้
ซ่งฉางชิงเสนอ “ที่ผ่านมาถั่วเหลืองราคาจินละสามอีแปะ ตอนนี้ถั่วใหม่เพิ่งเปิดตัวในตลาด ราคาย่อมต้องสูงกว่าเล็กน้อย ข้าจะรับซื้อในราคาสี่อีแปะ แต่วิธีปรุงนี้เป็นความคิดของฮูหยินเซียว ฮูหยินเซียวควรได้มากกว่านั้น ขอเพียงเป็นถั่วแระที่ฮูหยินเซียวรับซื้อมา ข้าจะรับซื้อจินละหกอีแปะ ส่วนถั่วแระจากผู้อื่น ข้าจะรับเพียงสี่อีแปะ ฮูหยินเซียวคิดเห็นเช่นไร? ”
แม่เจ้า เมื่อครู่เพิ่งบอกไปว่าให้เงินมากเกินไป คราวนี้จะให้นางเป็นผู้จัดหาวัตถุดิบ พูดไปพูดมาก็คือจะให้เงินอีก
เซี่ยยวี่หลัวรู้ว่าตัวเองไม่อาจปฏิเสธได้
เมื่อปฏิเสธไม่ได้ ก็ได้แต่ตอบรับ และรับไว้ “เช่นนั้นก็ได้…”
นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ซ่งฉางชิงรับซื้อมะเขือยาวด้วย เซี่ยยวี่หลัวรับเงินไว้ ก่อนยิ้มพร้อมกล่าว “เถ้าแก่ซ่ง ข้ามอบสูตรอาหารให้ท่านอีกหนึ่งสูตรโดยไม่คิดเงินแล้วกัน ใช้วัตถุดิบในร้านท่าน ห้ามมอบเงินให้ข้าอีก หากท่านมอบเงิน ข้าจะไม่ให้สูตรกับท่าน”
ซ่งฉางชิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ได้! ”
ซ่งฝูที่อยู่ข้างๆ เห็นคุณชายของตัวเองที่มีท่าทางยิ้มแย้ม ภายในใจก็รู้สึกดีใจตาม วันนี้ได้สูตรอาหารมาถึงสี่สูตรด้วยกัน คุณชายยิ้มจนหน้าชื่นตาบานเลยทีเดียว
จะไม่ให้ยิ้มจนหน้าชื่นตาบานได้หรือ?
ล้วนแต่เป็นสูตรอาหารที่ไม่เคยเห็นมาก่อน!
กิจการของเซียนจวีโหลวจะรุ่งเรืองขึ้นอีกแล้ว!
ทุกคนเข้าไปในห้องครัว
เซี่ยยวี่หลัวเลือกมะเขือยาวมาหนึ่งผล ให้คนต้มน้ำจนเดือด
นางล้างมะเขือยาวจนสะอาด จากนั้นจึงใส่ลงไปนึ่งในหม้อที่น้ำเดือดแล้ว
ต้องใช้ไฟแรงนึ่งมะเขือยาวอีกนาน นางไม่ได้อยู่เฉย ตบกระเทียมจนแหลก หั่นจนละเอียด เทน้ำมันลงในกระทะเล็กน้อย เจียวกระเทียมจนหอม เติมหมูสับละเอียดที่สับไว้แล้ว ผัดจนเปลี่ยนเป็นสีขาว เทพริกสดหั่นละเอียดที่หมักเกลือไว้ครู่หนึ่งลงไปผัดให้หอม ผัดจนได้เครื่องปรุงรสเนื้อหมู เติมเกลือเล็กน้อยเพื่อเพิ่มรสชาติ ตักขึ้นจากกระทะวางไว้ข้างๆ
เวลานี้ มะเขือยาวก็นึ่งเสร็จแล้ว เซี่ยยวี่หลัวหยิบตะเกียบเสียบเปลือกดู มะเขือยาวอ่อนนุ่มแล้ว ถือว่าใช้ได้ จึงรีบนำขึ้นมา
อาจเพราะมีไอน้ำร้อนมากเกินไป เซี่ยยวี่หลัวถูกไอน้ำร้อนลวกโดนปลายนิ้ว จึงรีบชักมือกลับมาจับหลังใบหู
เซียวยวี่เดินขึ้นหน้าสองก้าว เห็นนางถูกลวก ก็รู้สึกสงสารยิ่งนัก แต่ก็ไม่กล้าจับมือนางมาดู เพียงกล่าว “ข้าเอาขึ้นมาเอง”
ซ่งฉางชิงชักคืนเท้าที่กำลังจะก้าวออกไป จ้องมองอย่างเย็นชา
—————————————–
เชิงอรรถ
[1] ชี่ ตามศาสตร์การแพทย์แผนจีน คือ พลังชีวิตหรือลมปราณ