ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 13 บทที่ 364 เจ้าวางยา ให้นางนอนหนึ่งคืน
เดิมทีเซียวหยวนคิดจะเล้าโลมให้เต็มที่ก่อน แต่ที่ไหนได้เพิ่งยื่นมือไป ก็รู้แล้วว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น
เซียวหยวนหัวเราะอย่างเย็นเยียบอยู่ในใจ ไม่คิดเกรงใจต่อสตรีที่มาหาถึงที่อีก จึงกดทับทั้งอย่างนั้น
ดวงจันทร์ไม่ปรากฏ ท้องฟ้ายามราตรีเปรียบเสมือนผ้าม่านหนึ่งผืน ดวงดาราแต่ละดวงบนนั้นกะพริบตาปริบๆ เหมือนจะนอนหลับ แต่ก็เหมือนจะไม่ได้นอนหลับ
เซียวหยวนนอนค้ำมือหลับตาพักผ่อน หลัวไห่ฮวาที่อยู่ข้างๆ จับใบหน้าเซียวหยวนด้วยความพึงพอใจ “เซียวหยวน เจ้าช่างเก่งกาจนัก!”
มีสตรีชมว่าตัวเองฝีมือเก่งกาจ เซียวหยวนย่อมรู้สึกได้ใจ แต่เขาก็ไม่ได้ลืมเรื่องสำคัญ
ในศาลบรรพชนยังมีคนอยู่!
“สวมเสื้อผ้าเถอะ หากนางออกมาพบเข้าพวกเราจะแย่ได้!”
หลังจากความรู้สึกพึงพอใจถึงขีดสุดกลับเป็นความว่างเปล่าถึงขีดสุด หลัวไห่ฮวาเองก็รู้ว่าเซียวหยวนกล่าวถูก ได้แต่ลุกขึ้น สวมใส่เสื้อผ้าด้วยความจนใจ
เสื้อที่เดิมทีแห้งแล้ว เพิ่งสวมใส่ก็เปียกชุ่มอีก
“เจ้าคิดจะอยู่ในศาลบรรพชนให้ครบสิบสองวันจริงหรือ?” หลัวไห่ฮวาเอ่ยถามอย่างเสียดาย
เช่นนั้นนางก็ต้องเดินผ่านดงต้นไม้มืดทึบนั่นทุกวัน เพื่อวิ่งมาที่นี่
เซียวหยวนเบ้ปาก “ข้าอยู่ที่นี่ ต่างจากตอนข้าอยู่ที่บ้านอย่างไร?”
อย่างไรเสียก็มาหาถึงที่เหมือนกัน
หลัวไห่ฮวาเบ้ปากพร้อมกล่าว “บนพื้นจะสบายเหมือนบนเตียงได้อย่างไร นอกจากนั้น เจ้าไม่กลัวว่าจะโดนคนอื่นเห็นหรือ?”
เซียวหยวนยิ้ม “ที่มืดสนิทไร้แสงไฟเช่นนี้ ทุกคนล้วนนอนหลับแล้ว นอกจากเจ้า ยังจะมีใครมาที่นี่อีก?”
หลัวไห่ฮวา “มันก็ไม่แน่ ไม่ว่าอย่างไรนอนอยู่ในบ้าน ลงกลอนประตูถึงจะปลอดภัยกว่า”
เซียวหยวนขานตอบทีหนึ่ง “ถ้าอย่างไรเจ้ารอให้ข้าออกไปก่อนแล้วค่อยมาหาข้าก็แล้วกัน!”
กล่าวจบ ก็ลุกขึ้นกำลังจะเดินจากไป
หลัวไห่ฮวาได้ฟังดังนั้น มีหรือจะยอมตอบตกลง รีบดึงแขนเซียวหยวนไว้ กล่าวด้วยความร้อนใจ “จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร นานถึงเพียงนี้ หากข้าคิดถึงเจ้าจะทำอย่างไร? ”
เซียวหยวนกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าบอกว่าเจ้ากลัวไม่ใช่หรือ? หากกลัวเจ้าก็ไม่ต้องมา ข้าไม่ได้เป็นคนให้เจ้ามาเสียหน่อย”
หลัวไห่ฮวาเบ้ปาก ถูกเซียวหยวนกล่าวตำหนิจนไม่กล้ากล่าวอะไรแม้แต่คำเดียว
ได้แต่ก้มหน้ากล่าว “เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะแอบมา ไม่ให้คนอื่นเห็น”
เซียวหยวนส่งเสียงเย็นทีหนึ่ง ก่อนหันไปปลอบโยนนาง “เจ้าอย่าโมโหเลย ข้าก็เป็นห่วงเจ้าไม่ใช่หรือ? ข้ารู้ว่าเจ้าคิดถึงข้า อย่าคิดฟุ้งซ่าน ข้าก็คิดถึงเจ้า”
เมื่อครู่โดนเซียวหยวนดุ ตอนนี้กลับถูกเซียวหยวนโอบไว้ในอ้อมอกพลางปลอบใจ ทำให้หลัวไห่ฮวารู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ บีบเสื้อเซียวหยวนไว้แน่น กล่าวอย่างว่าง่าย “ข้าคิดถึงเจ้า อยากอยู่กับเจ้าทุกวัน! ”
ความรู้สึกนั่น ช่างสบายเหลือเกิน สบายจนนางอยากคลอเคลียกับเซียวหยวนโดยไม่ลงจากเตียงเลย
“แต่มาที่นี่ ข้าก็กลัว!” หลัวไห่ฮวาบุ้ยปาก ชี้ไปทางศาลบรรพชน เซียวหยวนรู้ว่านางหมายถึงใคร “ข้าก็กลัวเหมือนกัน! ดังนั้นจึงให้เจ้ากลับบ้านไปรอข้าไม่ใช่หรือ? รอข้าออกไปแล้ว ข้าทำให้เจ้าทุกวันก็ยังได้”
ใครจะรู้ว่าพรุ่งนี้เซียวหมิงจูจะดีขึ้นหรือไม่ หากนางดีขึ้น กลางคืนคงไม่สะดวกเช่นนี้!
หลัวไห่ฮวาไม่ยอม “ไม่ได้ ข้ารอไม่ไหว ข้าอยากมาหาเจ้าทุกวัน”
“แล้วคนในนั้นจะทำอย่างไร?” เซียวหยวนยิ้มขม
ในใจกลับอยากได้เสียยิ่งกว่าอะไร
หลัวไห่ฮวาคิดครู่หนึ่ง ก่อนกล่าว “ถ้าอย่างไร พรุ่งนี้ข้าจะนำยามาเล็กน้อย เจ้าวางยาให้นางกิน? นางนอนหลับถึงตอนเช้า ก็ไม่รบกวนพวกเราแล้ว ได้หรือไม่?”
เซียวหยวนได้ฟังก็เงียบอยู่ครู่ใหญ่ไม่ได้กล่าวอะไร “อย่างนี้ ไม่ดีกระมัง?”
“ไม่ดีอะไรกัน เจ้าบอกมาเจ้ารู้สึกเห็นใจใช่หรือไม่ ไม่อาจทนเห็นข้าลงมือกับคนที่เจ้ามีใจให้ได้?” หลัวไห่ฮวากล่าวด้วยอารมณ์คุกรุ่น
เซียวหยวนรีบปลอบโยน “ใช่ที่ไหนกัน ถึงแม้นางจะเป็นคนที่ข้ามีใจให้ แต่มีความใกล้ชิดเหมือนข้ากับเจ้าที่ไหนกัน พวกเราสองคน หลอมรวมเป็นหนึ่งกันแล้วไม่ใช่หรือ? นางมีหรือจะเทียบเจ้าได้”
หลัวไห่ฮวาถูกปลอบจนยิ้มออกมาทั้งน้ำตา “ถือว่าเจ้ายังมีหัวจิตหัวใจอยู่บ้าง เจ้าวางใจได้ ข้าจะนำยามาเอง เจ้าวางยาในน้ำหรือไม่ก็ในอาหาร ยานี่เพียงพอให้นางนอนหนึ่งคืน ไม่ให้รบกวนพวกเรา!”
เซียวหยวนหลับตาลง คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า “ได้ ฟังเจ้าทั้งหมด!”
หลัวไห่ฮวารู้สึกได้ใจเสียยิ่งกว่าอะไร
เป็นสตรีที่ยังไม่ออกเรือนแล้วอย่างไร?
ใครใช้ให้นางเป็นสตรีคนแรกของเซียวหยวนเล่า? ขอเพียงนางยังมีสัมพันธ์กับเซียวหยวนต่อ ในใจของเซียวหยวน เซียวหมิงจูก็ได้แต่อยู่อันดับต่อจากนาง
เซียวหยวนกอดหลัวไห่ฮวาไว้ ตวัดริมฝีปากทีหนึ่ง เผยรอยยิ้มเย็นเยียบ
เดิมทีนึกว่าช่วงสิบสองวันนี้ต้องทำตัวเหมือนพระอีกแล้ว คิดไม่ถึง ว่าจะมีคนมาหาถึงที่ ชีวิตเช่นนี้ช่าง…
หลัวไห่ฮวาต้องลงกลอนประตูจากด้านนอก เซียวหยวนเดินเข้าไปก่อน
“จำไว้ คืนพรุ่งนี้ข้าจะมาในเวลานี้อีก เจ้ามาเปิดประตูให้ข้า!” หลัวไห่ฮวากล่าวเสียงเบา
เซียวหยวนพยักหน้าขานตอบว่าได้ ประตูถูกลงกลอน เซียวหยวนรอให้เสียงฝีเท้าเดินไปไกลแล้ว จึงลงกลอนประตูด้านใน
เดินไปถึงข้างกายเซียวหมิงจู เมื่อเห็นเส้นผมสีดำของสตรีผู้นี้กระจายอยู่บนพื้น ไม่รู้เพราะเหตุใด ความปรารถนาที่เพิ่งปลดปล่อยออกไปเมื่อครู่พลันถาโถมเข้ามาอีกครั้ง
นี่เป็นสตรีที่ยังไม่ออกเรือน ตอนนี้กำลังหมดสติ ขอเพียงเขา…
เซียวหยวนหรี่ตาทีหนึ่ง ยามนี้เขาเป็นเหมือนหมาป่าที่เห็นแล้วทำให้รู้สึกขวัญผวา ประกายแสงในดวงตา จ้องมองเรือนร่างอรชรของเซียวหมิงจูด้วยแววตาสั่นไหว คอเสื้อของนางถูกปลดออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนดุจหิมะภายใน
เซียวหยวนเอื้อมมือออกไป ในจังหวะที่กำลังจะยื่นมือเข้าไป จู่ๆ เซียวหยวนก็เรียกสติคืนกลับมาได้ รีบชักมือกลับ
เซียวหมิงจูในยามนี้ อาจตื่นขึ้นมาได้ทุกเมื่อ หากเห็นตัวเองกระทำเช่นนี้ ความพยายามทั้งหมดของเขาก่อนหน้านี้ ต้องสูญเปล่าเป็นแน่!
สุดท้ายเซียวหยวนก็ไม่กล้าแตะต้อง เดินกลับไปที่เสื่อฟาง
เช้าวันที่สอง เซียวจื่อเซวียนออกมาด้วยขอบตาดำคล้ำ
เซี่ยยวี่หลัวเห็นแล้วก็อยากขำ กลับยังแสร้งทำเป็นกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ตากุ้งยิงหายหรือยัง? ”
เซียวจื่อเซวียนยังไม่ทันกล่าวอะไร เซียวยวี่ผลักเปิดประตูออกมา มองดูขอบตาดำคล้ำของเซียวจื่อเซวียน ยิ้มพร้อมกล่าว “น่าจะหายแล้ว เมื่อวานข้าเห็นว่าสิบห้าตัวยังไม่พอ จึงให้เขียนเพิ่มอีกห้าตัว เพิ่มยาให้มากขึ้น คราวนี้น่าจะหายดีแล้ว”
เซี่ยยวี่หลัว “…”
มิน่าล่ะขอบตาถึงดำคล้ำราวกับสวงเมา [1] อย่างไรอย่างนั้น คาดว่าเพราะท่านราชบัณฑิตน้อยเล่นงานด้วยเหมือนกัน
เพิ่มอีกห้าตัว ตัวหนึ่งเขียนสามสิบครั้ง เช่นนั้นก็เป็นหนึ่งร้อยห้าสิบตัว!
บวกกับอีกสิบห้าตัวที่นางกำหนดไว้ รวมกันทั้งหมดหกร้อยตัว ปริมาณเพียงพอแล้วจริงๆ!
“ได้รับยาจึงหายแล้ว! ”
เซียวจื่อเซวียน “…”
พวกท่านสองสามีภรรยา เห็นข้าเป็นตัวตลกหรืออย่างไร?
———————-
เชิงอรรถ
[1] สวงเมา คือ หมีแพนด้า
YOU MAY ALSO LIKE
