ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 15 บทที่ 438 เรื่องราวสิ้นสุด

บทที่ 438 เรื่องราวสิ้นสุด

เซียวหยวนนับเงินอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงเก็บเงินเข้าไปในอกเสื้อ ก่อนยิ้มพร้อมกล่าว “เดิมทีข้าไม่ได้คิดจะทำอะไรเจ้า แต่เป็นเจ้าเองที่หน้าไม่อาย บากหน้าไปตามราวีเซียวยวี่! แต่เขาก็ไม่เอาเจ้า เจ้าเป็นเด็กดีเถิด วางใจได้ ทางนั้นเองก็มีบุรุษ อยากได้เท่าไรก็ให้เจ้าได้ทั้งนั้น”

“เซียวหยวน เจ้าเดรัจฉาน! ” เซียวหมิงจูถ่มน้ำลายใส่ “ท่านพ่อท่านแม่ของข้าดีต่อเจ้าถึงเพียงนั้น เจ้ายังจะมีหน้าไปหาพวกท่านได้อย่างไร! ”

เซียวหยวนถูกถ่มน้ำลายใส่หน้า ไม่คิดหงุดหงิด เขาเพียงยิ้มพร้อมกล่าว “หากข้าไม่ทำให้บิดาของเจ้าตาย เงินของบ้านเจ้า มารดาของเจ้ามีหรือจะมอบให้ข้า? ตอนนี้เงินบ้านเจ้าอยู่ที่ข้าทั้งหมดแล้ว ข้ายังจะกลับไปทำไมอีก? เจ้าถูกขายทิ้ง ข้าเองก็หนีไปไกล มารดาของเจ้าจะหาข้าพบหรือ? ให้ยายแก่บ้านั่นรอไปทั้งชีวิตเถอะ! ”

เซียวหมิงจูผงะไป “เจ้าว่าอะไรนะ? ท่านพ่อของข้า? ท่านพ่อของข้าถูกเจ้าสังหาร?”

“ถูกต้อง สุราที่ข้านำกลับมา บิดาของเจ้าดื่มมากไป สุรานั่นเป็นสุราดีก็จริง เพียงแต่ ข้าใส่ยาเพิ่มลงไปเล็กน้อย” เซียวหยวนหัวเราะร่า เมื่อเห็นสีหน้าของเซียวหมิงจูเปลี่ยนไป ก็รู้สึกอารมณ์ดียิ่งนัก “บิดาของเจ้าตายไป ข้าถึงจะเอาเงินทั้งหมดในบ้านเจ้ามาได้ไม่ใช่หรือ? ไม่เช่นนั้น ที่ข้าออกเงินห้าสิบตำลึงช่วยเจ้าเชิญซินแสสวี่ เจ้าคิดว่าข้าโง่หรืออย่างไร? ”

เซียวหมิงจูแค้นเคืองจนแทบกัดฟันให้แหลกทั้งปาก “เช่นนั้นเจ้าวางแผนไว้นานแล้วงั้นหรือ ทุกอย่างล้วนเป็นแผนการของเจ้า! ”

เซียวหยวนพยักหน้า “เป็นแผนของข้าเอง แต่เพิ่งรู้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว”

กล่าวจบ เขาจึงเดินจากไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เซียวหมิงจูร่ำไห้ราวคนเสียสติ แหงนหน้าแผดเสียงร้อง “ท่านพ่อ ท่านแม่ เซียวหยวนเป็นเดรัจฉาน เป็นเดรัจฉานต่ำช้า พวกเราถูกเขาหลอกแล้ว! ”

เซียวหยวนหัวเราะลั่น เร่งฝีเท้าเดินออกไปข้างนอก

เพียงแต่ เขาเพิ่งเปิดประตู ก็ถูกคนจับกุมตัวไว้ทันที

จากนั้น เจ้าหน้าที่หลายสิบคนที่สวมชุดเครื่องแบบทางการพุ่งพรวดเข้ามา มือกุมดาบอันแหลมคม ล้อมจับคนทั้งหมดภายในเรือน

เซียวยวี่และเซียวจิ้งยี่เดินเข้ามา ท่านป้าสี่ก็มาด้วย ร่ำไห้จนฝีก้าวโซเซ โผเข้ากอดเซียวหมิงจู ร่ำไห้อย่างหนัก “แม่ผิดต่อเจ้า แม่ดูคนผิดไป! พาเดรัจฉานเข้าบ้าน ทำให้บิดาของเจ้าต้องตาย ทั้งยังทำร้ายเจ้าแทบตาย! ”

หลังจากจับโหวจื่อ เซียวยวี่ก็ได้รู้แผนการทั้งหมดของเซียวหยวน

เซียวหมิงจูกอดมารดาของนางไว้ ทั้งอับอายทั้งแค้นเคือง ทั้งชีวิตของนางจบสิ้นแล้ว!

จู่ๆ นางก็ก้มหน้า กัดลำคอของท่านป้าสี่อย่างรุนแรง กว่าทุกคนจะจับนางแยกออก ท่านป้าสี่ก็โดนกัดจนเลือดสดไหลชุ่ม เซียวหมิงจูแผดเสียงตะคอกอย่างน่าเวทนา “เพราะท่าน ท่านทำให้ท่านพ่อต้องตาย ท่านทำให้ข้าต้องทรมานแทบตาย! ”

คนดีอะไรกัน เซียวหยวนเป็นคนเนรคุณ

ครอบครัวดีๆ หนึ่งครอบครัว โดนเซียวหยวนทำลายจนสิ้น!

เซียวหยวนถูกคนจับกดไว้บนพื้น ไม่นานก็โดนมัดอย่างแน่นหนา เวลานี้โหวจื่อก็ถูกพาตัวมาด้วยท่าทางคอตก ไม่กล้ามองเซียวหยวน เห็นได้ชัดว่าสารภาพเรื่องราวทั้งหมดแล้ว

เซียวยวี่จ้องมองเซียวหยวนด้วยแววตาคมกริบ กล่าวอย่างเย็นเยียบ “เซียวหยวน เจ้าร่วมมือกับโหวจื่อ ทำการค้ากับตลาดมืด หลอกหญิงชาวบ้านมาขาย ทั้งยังลักพาตัวเด็ก ฆ่าคนปิดปาก มีทั้งพยานและหลักฐาน เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีก? ”

หยวนซื่อที่ถูกมัดอยู่บนรถม้า รวมทั้งหลัวไห่ฮวาและเสี่ยวฮวาที่ถูกขังไว้ในที่หลบซ่อน ล้วนถูกช่วยออกมาแล้ว หลัวไห่ฮวานึกเสียใจนัก หลังจากได้ยินคำสารภาพจากโหวจื่อ จึงรู้ว่าตัวเองโดนเซียวหยวนหลอก และได้รู้ว่าในครั้งแรกบุตรสาวของตนเองก็โดนพวกเขาลักพาตัวไป หลัวไห่ฮวานึกเสียใจแทบตาย

“ข้ามันบาปหนักนัก เป็นข้าเอง! ข้าทำให้ไฉซุ่นต้องตาย ต้องโทษข้า! ” หลัวไห่ฮวาทุบอกกระทุ้งเท้า แค้นจนแทบอยากฉีกเซียวหยวนเป็นชิ้นๆ

เซียวหยวนหัวเราะ รู้ว่าตัวเองไม่มีทางรอดชีวิต จึงเอ่ยวาจายั่วหลัวไห่ฮวาให้มากขึ้น “ต้าจ้วงของเจ้า ก็ถูกข้าทำให้จมน้ำตายเช่นกัน! ”

หลัวไห่ฮวาหยุดร้องไห้ เพียงมองเซียวหยวนด้วยอาการงงงัน “เจ้า… เจ้าว่าอะไรนะ? ”

“ข้าบอกว่า ต้าจ้วงของเจ้าก็ถูกข้าทำให้จมน้ำตาย! ดูเจ้าสิ เจ้าพาเสี่ยวฮวาไปด้วยก็สิ้นเรื่อง ทำไมต้องพาตัวภาระไปด้วย จะขายให้ใครได้! ข้าเห็นเขาว่ายน้ำในแม่น้ำพอดี จึงลากเขาลงไปใต้น้ำ ให้เขาจมน้ำตาย ฮ่าฮ่าฮ่า! ” เซียวหยวนกล่าวไปพลางหัวเราะไปพลาง “ข้าเดาว่าตอนต้าจ้วงของเจ้าตาย ต้องไม่รู้แน่นอน ว่าคนที่เอาชีวิตเขาคือชายชู้ของแม่ตัวเอง! ”

หลัวไห่ฮวาเข้าใจทันที ส่งเสียงกรีดร้องแหลมพร้อมกระโจนขึ้นหน้า “ข้าจะฆ่าเจ้าซะ! ”

คนอื่นๆ ไม่คิดห้ามปราม ปล่อยให้หลัวไห่ฮวาทั้งดึงทึ้งทั้งกัด เซียวหยวนไม่อาจหลบได้ แต่กลับส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างคลุ้มคลั่ง

เซียวยวี่หลับตา ไม่อาจทนดูต่อได้

เริ่มจากท่านลุงสี่ จนถึงเซียวไฉซุ่น แล้วยังเซียวต้าจ้วง ชีวิตคนเป็นๆ สามชีวิต ต้องจากไปทั้งอย่างนี้

และต้นตอของเรื่องราวทั้งหมด ก็คือเซียวหยวน คือความเห็นแก่ตัวของมนุษย์

ตอนเซียวยวี่กลับถึงโรงผลิต เซี่ยยวี่หลัวยังรอเขาอยู่ที่บ้าน

ในหมู่บ้านเกิดเรื่องมากมาย เซี่ยยวี่หลัวได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากปากเซียวยวี่ พอได้ยินว่าคนที่มีชีวิตอยู่ถูกช่วยออกมาสำเร็จทั้งหมด เซี่ยยวี่หลัวจึงผ่อนลมหายใจยาวด้วยความโล่งอก

ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว

สภาพจิตใจของเซียวยวี่ค่อนข้างหดหู่ ตัวเขาดูเหม่อลอย ราวกับกลายเป็นเจ้าทึ่มก็มิปาน เซี่ยยวี่หลัวไม่ถามอะไรเขา เพียงกอดเขาเงียบๆ ปลอบโยนเขาเบาๆ

“อาหลัว เจ้าว่าจิตใจมนุษย์ จะเลวร้ายได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ? ” ผ่านไปครู่ใหญ่ เซียวยวี่จึงเอ่ยถามเสียงเบา

เซี่ยยวี่หลัวกล่าวตอบ “มนุษย์เกิดมา ล้วนมีจิตใจดี แต่เมื่อเวลาผ่านไป สภาพแวดล้อมของทุกคนต่างกัน พวกเขาก็จะค่อยๆ กลายเป็นคนเลว เปลี่ยนไปจนไม่เหมือนพวกเขาในอดีต! ”

เหมือนเซียวหยวนในวัยเยาว์ เขารับตัวเซียวหมิงจูที่หล่นลงมาจากต้นไม้จนแขนหัก ก็ยังกัดฟันไม่ส่งเสียงออกมา เหมือนหลัวไห่ฮวาและเซียวไฉซุ่น หากความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาไม่ดีพอ จะมีบุตรร่วมกันได้อย่างไร?

“อาหลัว เจ้ากล่าวไว้ไม่ผิด มีแต่ต้องเล่าเรียนต่อ ถึงจะสามารถผดุงคุณธรรม ถึงจะสามารถแก้ไขความอยุติธรรมทั้งปวงได้! ”

เป็นอาจารย์สอนหนังสือ คือการสอนให้เด็กๆ เป็นคนดี แต่เขายังอยากเป็นอาจารย์ที่จะสอนผู้อื่น เขาต้องการสอนผู้ใหญ่ที่กระทำผิด ให้รู้จักกลับตัวเมื่อเดินทางผิด

และหากคิดจะสอนสั่งผู้ใหญ่ เช่นนั้นก็ต้องยืนอยู่ในตำแหน่งที่ผู้อื่นไม่อาจเอื้อมถึง ขจัดความชั่วร้าย ให้คนกระทำผิดกลับตัวกลับใจ ทำให้ทุกคนในต้าเยว่มีจิตใจดี และกระทำความดี

“ได้! ” เซี่ยยวี่หลัวกล่าวช้าๆ “ข้าเชื่อว่าเจ้าทำได้แน่นอน! ”

คนของทางการสืบสาวจนจับพวกค้ามนุษย์ได้ไม่น้อย แม้แต่ตลาดมืดในอำเภอกว่างชาง ก็ถูกที่ว่าการอำเภอทำลายในคราเดียว

พวกค้ามนุษย์ที่สมควรตายเหล่านี้ คนที่ควรถูกตัดคอก็ตัดคอ คนที่ควรถูกประหารก็ประหาร ได้ยินว่าวันประหาร ทั้งลานตลาดเต็มไปด้วยศีรษะที่ถูกตัด ประชาชนต่างปรบมือชื่นชม ศีรษะที่ถูกประหารยังแขวนไว้บนกำแพงเมืองเพื่อเป็นการตักเตือน เวลานี้ตั้งแต่อำเภอกว่างชาง จนถึงเมืองต่างๆ และหมู่บ้านต่างๆ ล้วนสงบสุขขึ้นไม่น้อย

หลัวไห่ฮวาทำร้ายสามีตัวเองจนตาย ถึงแม้จะถูกเซียวหยวนยุยง โทษไม่ถึงตาย แต่ก็ต้องถูกจองจำไปชั่วชีวิต ส่วนเสี่ยวฮวาก็ถูกส่งกลับบ้านเดิม มอบให้พี่ใหญ่ของนางเลี้ยงดู

ท่านป้าสี่รู้ว่าตัวเองกระทำผิด ชักศึกเข้าบ้าน ทำให้สามีตัวเองต้องตาย ทั้งยังทำร้ายบุตรสาวตัวเอง จึงใช้เชือกป่านเส้นหนึ่งผูกคอตายบนคานบ้านในค่ำคืนหนึ่ง

กว่าจะพบศพ ร่างกายก็เย็นเฉียบแล้ว

การจัดพิธีศพให้ท่านป้าสี่ในคราวนี้ เซียวหมิงจูเพียงทำอย่างขอไปที โดยไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว

คนทั้งหมู่บ้านได้รู้เรื่องนี้ ต่างก็รู้สึกสงสาร และปลงอนิจจังเป็นอย่างมาก

“คิดไม่ถึงเลยว่าเซียวหยวนจะเป็นคนเช่นนั้น เฮ้อ ครอบครัวดีๆ หนึ่งครอบครัว ถูกทำลายทั้งอย่างนั้น! ”

“รู้คนรู้หน้าไม่รู้ใจ! ”

“เซียวหยวนช่างเป็นเดรัจฉานที่เลวทรามนัก! ” มีคนทอดถอนใจพลางกล่าว

“เดรัจฉาน? เจ้าด่าเขาว่าเป็นเดรัจฉาน แม้แต่เดรัจฉานยังรู้สึกว่าแปดเปื้อน สุนัขได้กินอาหารสองมื้อยังคิดจะช่วยเฝ้าบ้าน สุกรยังเลี้ยงไว้กินเนื้อได้ คนอย่างเซียวหยวน เลวยิ่งกว่าเดรัจฉานด้วยซ้ำ”

เซียวหมิงจูจัดพิธีศพเสร็จ ก็อยู่ในบ้านอีกสองวัน ไม่ได้ออกจากบ้านไปไหน

นางกล้าออกบ้านแค่ตอนกลางคืนเท่านั้น ตอนกลางวันจะเห็นสายตาประหลาดของทุกคน

ถึงแม้ทุกคนจะรู้สึกสงสารเห็นใจนาง ทว่า ตอนนี้นางเปรียบเสมือนนกที่หวาดกลัวต่ออันตราย ไม่กล้ามองแม้แต่แววตาสงสารเห็นใจเหล่านั้น

เซียวยวี่ไม่อยู่บ้านตลอด เซียวหมิงจูเฝ้ารอคอยอย่างยากลำบากถึงสามคืน ก็ยังไม่ได้พบกับเซียวยวี่

เซียวหมิงจูไม่คิดรอคอยต่อ นางเองก็ไม่มีหน้าจะพบเซียวยวี่อีก เพียงแค่อยากอำลาเท่านั้น นางไม่ได้พบคนที่นางอยากกล่าวอำลา จึงออกจากหมู่บ้านสกุลเซียวไป

นับแต่นั้นก็ไม่มีข่าวคราวอีก

ในภายหลังมีคนบอกว่า เคยเห็นคนผู้หนึ่งที่มีหน้าตาคล้ายคลึงกับเซียวหมิงจูในอารามแห่งหนึ่ง เพียงแต่พอลองถามดู แม่ชีผู้นั้นเพียงพนมมือพร้อมกล่าว “อามิตตาพุธ” ไม่ยอมกล่าวอะไรอีก

นางใช่เซียวหมิงจูหรือไม่ ก็ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้