ทะลุมิติไปเป็นเศรษฐีนียุค 80 [重生八零致富记] - ตอนที่ 337 งานยุ่งจนเท้าไม่ติดพื้น - novel-lucky

ตอนที่ 337 งานยุ่งจนเท้าไม่ติดพื้น

จี้เจี้ยนอวิ๋นเข้าใจในเรื่องนี้ดี เขาจึงเอ่ยขึ้น “ตอนนี้พวกเขายังเด็ก ทำงานได้จำกัด ผมจะให้พวกเขาทำงานเก็บเงิน แต่ว่าคงได้เงินเดือนไม่สูงเท่าคนอื่น ๆ ได้แค่ 40 หยวนต่อเดือนนะครับ”

40 หยวนถือว่ามากกว่าเงินเดือนในโรงงานมาก จริงอยู่ที่โรงงานให้เงินเดือน 40 หยวน แต่ที่สำคัญคือพวกเขาต้องไปทำงานไกลบ้าน ค่าครองชีพย่อมต้องมี เมื่อหักแล้วคงเหลือราว ๆ 30 หยวน แล้วจะเทียบกันได้อย่างไร? สู้ทำงานที่บ้านเกิดตัวเองไม่ดีกว่าหรือ?

พวกเขาจึงตอบรับอย่างยินดี

จี้เจี้ยนอวิ๋นตั้งกฎกับพวกเขา ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่หลังจากเข้ามาในสวนของเขา จะต้องปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัด รักษาความสะอาดมือเท้าให้ดี โดยเฉพาะหน้าตา นี่ถือเป็นเรื่องจริงจัง

เงินเดือนจะมีการเปลี่ยนแปลงเสมอ โดยต่อไปจะขึ้นเงินเดือนให้ ไม่ว่าจะนำไปออมไว้เป็นค่าสินสอด หรือเก็บไว้เป็นสินเดิม ล้วนเป็นประโยชน์ทั้งนั้น!

เด็กชายทั้งสามต่างเขินอายเล็กน้อย

ไม่ต่างกับท่าทางเขินอายของเด็กหญิง

ชาวบ้านส่วนใหญ่ค่อนข้างยากจน ลูกหลานจึงมักออกเรือนกันตั้งแต่ยังอายุน้อย จะไม่ให้เด็กอายุเท่าพวกเขาคิดเรื่องเช่นนี้บ้างได้อย่างไร?

เพียงเวลาพ้นผ่านไปไม่นาน ตอนนี้พวกเขาอายุ 13 ถึง 14 ปี เมื่อผ่านไป 3 หรือ 4 ปี ก็คงได้เวลาอันเหมาะสมแล้ว

3 หรือ 4 ปีอาจดูเหมือนจะยาวนาน แต่ตอนนี้หยางต้าหยาได้แต่งงานแล้ว

หล่อนหมั้นหมายกับจี้กวงซงเมื่อ 3 ปีก่อน 3 ปีที่ผ่านมาแม้จะดูยาวนาน แต่เมื่อมองย้อนกลับไป กลับรู้สึกเหมือนเป็นเพียงเมื่อวาน

จี้กวงซงกับหยางต้าหยาฝ่าฝันกับรักทางไกลกันมานาน 3 ปีให้หลังจึงได้เวลาที่ความรักสุกงอมเต็มที

จี้เจี้ยนอวิ๋นถูกชะตากับจี้กวงซงมาโดยตลอด

ปีนี้จี้กวงซงมาขอลาออก เขาเช่าบ่อบัวเอาไว้หลายบ่อ และลงปลูกรากบัวเอาไว้เอง

เป็นจุดเริ่มต้นในการทำธุรกิจของเขา

ส่วนหยางต้าหยาที่แต่งงานไปแล้วยังคงยืนกรานว่าจะช่วยงานที่ร้านของสะใภ้รองซูต่อไป

ครั้งนี้ที่หล่อนแต่งงาน สะใภ้รองซูได้ให้กระติกน้ำร้อนไว้ 2 ขวด รวมถึงผ้าปูที่นอน 2 ชุด และตู้เสื้อผ้าอีกตู้หนึ่ง

อีกทั้งยังช่วยหยางต้าหยาในอีกหลายเรื่อง

ขณะเดียวกันก็เห็นได้ว่าสะใภ้รองซูเอ็นดูหยางต้าหยามาก เด็กสาวทำงานที่ร้านของหล่อนตั้งแต่ยังเด็ก หลายปีที่ผ่านมาสือโถวมีหยางต้าหยาคอยช่วยเลี้ยงดูให้

หยางต้าหยาเป็นคนตั้งใจทำงาน เรื่องงานบ้านไม่ต้องคอยให้สะใภ้รองซูสั่งเลยแม้แต่น้อย แถมหล่อนยังสามารถช่วยงานที่ร้านได้ดีมาก สะใภ้รองซูประทับใจในตัวหล่อนมากทีเดียว

คนเราก็เป็นเช่นนี้ ความรู้สึกรักใคร่ล้วนเกิดด้วยจากเหตุนี้ มันไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นลอย ๆ แต่เป็นความรู้สึกที่ทยอยสั่งสมมา

พักเรื่องราวของหยางต้าหยาไว้ก่อน ตอนนี้ที่สวนเพิ่งมีคนงานใหม่ 4 คน

เด็กหญิงชื่อจวี๋จื่อ ส่วนเด็กชายอีกสามคนมีชื่อว่าจั๋งจิ้น ต้าจื่อ และจินจื่อ

ทั้ง 4 คนไม่ได้เป็นคนในครอบครัวเขา แต่เป็นเด็กในหมู่บ้าน

ฐานะทางบ้านของพวกเขาค่อนข้างยากจน แต่ได้รับการอบรมมาดี แม้จะมีข้อเสียบ้าง แต่ยังเป็นที่ยอมรับได้

มีใครที่ไหนสมบูรณ์แบบบ้างล่ะ?

หน้าที่เก็บไข่ ให้อาหารแกะและไก่ และงานที่ไม่หนักอื่น ๆ ล้วนเป็นหน้าที่ของพวกเขา

อย่าคิดดูถูกที่พวกเขายังเด็ก พวกเขาตั้งใจทำงานได้ดี เนื่องจากกำลังอยู่ในวัยที่พลังงานล้นเหลือ

เหมือนกับพระอาทิตย์ขึ้น แม้จะมีเมฆดำบดบังชั่วครั้งชั่วคราว แต่ความสดใสมีชีวิตชีวาของพวกเขาก็ผิดกับคุณพ่อจี้และคนงานอื่น ๆ ลิบลับ

ทุกวันล้วนเต็มไปด้วยแรงขับเคลื่อน

บางครั้งเหล่าจางยังลงมาจากสวนเพื่อนำขนมมาให้พวกเขากิน และบางครั้งพวกเขาก็อยู่กินมื้อเย็นด้วย

พวกเขาชอบกินข้าวที่สวน ด้วยอาหารที่สวนบนภูเขามีรสชาติดีกว่าอาหารที่บ้านตน

แต่เป็นเพียงส่วนหนึ่ง เนื่องจากเด็ก ๆ เหล่านี้ยากจน พวกเขายังต้องเติบโตขึ้น และเงินเดือน 40 หยวนนั้นก็เพียงพอในการหาซื้อของกินแล้ว

อย่างไรก็ตามหลังจากช่วงเก็บเกี่ยวสตรอเบอร์รี่เริ่มขึ้น จี้เจี้ยนอวิ๋นจึงบอกพ่อบุญธรรมว่าเขาจะให้อาหารเช้าเป็นสวัสดิการกับพวกเขาด้วย

อาหารเช้าอย่างโจ๊ก พร้อมด้วยไข่เค็ม ถั่วลิสง ผักต่าง ๆ และเครื่องเคียงอื่น ๆ ถือว่าครบครันและยังเอร็ดอร่อย และเนื่องจากอยู่กันหลายคน บางครั้งจึงมีหมูตุ๋นด้วย

เป็นของที่ภรรยาของเถ้าแก่บอกให้เหรินเหรินนำขึ้นมาให้

หลังกินเสร็จ กลุ่มเด็กชายก็กลับไปเก็บสตรอเบอร์รี่ต่อ ส่วนจวี๋จื่อเป็นผู้ล้างจานชามและตะเกียบในครัว ก่อนจะตามไปช่วยงาน

เหล่าจางกับคุณพ่อจี้ไม่ต้องสลับเวรกันล้างจาน ทำให้พวกเขาดีใจไม่น้อย

ใช่แล้ว เหล่าจางกับคุณพ่อจี้เคยต้องล้างจานที่สวนมาก่อน เหล่าจางไม่ได้ทำคนเดียวทั้งหมด บางครั้งพวกเขาจะใช้เกมหมากรุกเป็นเดิมพันกัน

เพื่อเลี่ยงหน้าที่การล้างจาน ชายชราทั้งสองต่างงัดเชาว์ปัญญาและความกล้ามาฟาดฟันกันอย่างสุดฝีมือ

ฤดูกาลสตรอเบอร์รี่เป็นช่วงที่งานยุ่งมาก สตรอเบอร์รี่ในสวนทั้ง 2 แห่งสุกพร้อมกัน และจำเป็นต้องเก็บในทันที ไม่เช่นนั้นจะเน่าเสียหาย

แต่เพราะมีคนงานเด็กเหล่านี้ เรื่องนี้จึงไม่ต้องถึงมือผู้ใหญ่ ฉีฉีพาเพื่อน ๆ ขึ้นมาที่สวน และพบว่าไม่เหลือสตรอเบอร์รี่ให้เก็บแล้ว

“พวกมันถูกเก็บไปหมดแล้วครับ เกลี้ยงจนเหลือแต่แปลงเปล่าเลย” ฉีฉีบอกกับแม่เมื่อกลับถึงบ้าน

ซูตานหงหัวเราะ “ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? พวกเขาไม่ได้อู้งาน อย่างนั้นก็สมควรให้รางวัลน่ะสิ”

“รางวัลอะไรกันครับ พวกเขาได้ค่าจ้างกันนี่” ฉีฉีเอ่ย

“เงินเดือนก็ส่วนเงินเดือน แต่ก็จำเป็นต้องให้รางวัลเป็นกำลังใจด้วย นี่ลูกอมกระต่ายขาวคนละ 2 เม็ด ลูกเอาไปให้พวกเขาสิจ๊ะ” ซูตานหงส่งลูกอม 8 เม็ดให้ขณะบอก

“เพื่อนผมเลยไม่ได้เงินไปกินขนมอีกแล้ว” ฉีฉีว่าขึ้นหลังจากรับลูกอมมา

“ได้สิ ตอนนี้มีแมลงเยอะมาก ไปบอกเพื่อน ๆ ว่าถ้าจับมาได้เต็มขวดน้ำแร่นี้ จะเอามาแลกเป็นลูกอมกระต่ายขาวได้ 3 เม็ด” ซูตานหงส่งขวดให้และเอ่ย

“ได้ครับ!” ฉีฉีดวงตาเป็นประกาย “ยังมีขวดที่บ้านอีกเยอะเลย!”

บางครั้งพ่อของเขาลืมนำน้ำไปจึงต้องซื้อมาจากนอกบ้าน

“งั้นลูกก็เอาไปให้พวกเขาคนละขวดสิ” ซูตานหงกล่าว

ฉีฉีไปเอาลูกอมให้จวี๋จื่อและเด็กชายทั้งสาม พร้อมบอกว่ารสชาติหวานอร่อยมาก

ก่อนไปบอกเพื่อน ๆ พร้อมส่งขวดน้ำให้ และขึ้นสวนไปจับแมลงกัน

สำหรับเด็กในวัยนี้ ขอเพียงมีของกิน อย่างเช่นลูกอมกระต่ายขาว พวกเขาก็ยินดีจะช่วยจับแมลงแล้ว

ที่สวนรัดกุมปลอดภัย พวกเขาไม่ได้ไปเล่นที่อื่น ผู้ใหญ่จึงไม่ต้องเป็นห่วง

ขึ้นไปที่สวนทั้งที มีหรือจะไม่ได้กินผลไม้บ้าง?

พวกเขาได้กินผลไม้จริง หลังจากที่จับแมลงได้ เหล่าจางบอกให้ฉีฉีไปเอาลูกอมมาให้เพื่อน ๆ ก่อนให้พวกเขาไปล้างมือ และให้กินสตรอเบอร์รี่คนละ 2 ลูกเป็นกำลังใจที่มาช่วยงาน

เด็ก ๆ ที่สวนต่างสนุกสนาน ในขณะที่ช่วงนี้จี้เจี้ยนอวิ๋นงานยุ่งมาก

เนื่องจากเขาเพิ่งเปิดร้านค้าอีก 2 ร้านที่เมืองเจียงสุ่ย ทั้ง 2 ร้านได้จ้างคนงานเพื่อดูแลร้าน และร้านที่อยู่ในความดูแลของพี่ใหญ่อวิ๋นก็ถูกจี้เจี้ยนอวิ๋นยึดกลับมา

เหตุผลเป็นที่ชัดเจนมาก นั่นเป็นเพราะรายการบัญชีเริ่มมีจุดผิดพลาดอีกแล้ว

ตอนนี้จี้เจี้ยนอวิ๋นจึงจ้างคนในพื้นที่โดยตรง เขาลงรายการบัญชีได้อย่างละเอียดชัดเจน

ด้วยรายได้เท่านี้ เขาจึงไม่ต้องกังวลว่าจะไม่สามารถจ้างคนงานได้ สายตาของเขาเฉียบแหลม ทั้งคนที่เข้าตาเขาส่วนใหญ่ยังเป็นคนที่ใช้ได้