ทะลุมิติไปเป็นเศรษฐีนียุค 80 [重生八零致富记] - ตอนที่ 410 ยาบำรุง - novel-lucky

ตอนที่ 410 ยาบำรุง

เห็นท่าทางของหล่อนแล้ว อวิ๋นต้าไห่ยิ่งโมโหมากกว่าเดิม

ช่วงนี้เขางานยุ่งทุกวัน ตอนที่เขาทำธุรกิจเสื้อผ้ากับจี้อวิ๋นอวิ๋น หล่อนให้เงินเขาไปเรียนขับรถ และรับผิดชอบเรื่องการส่งของ เขาจึงมีทักษะการขับรถติดตัว

เขาหาเลี้ยงชีพด้วยความสามารถนี้อยู่ หลายคนจ้างเขาไปขนสินค้า เขาทำงานหัวหมุนทั้งวัน แต่ได้เงินเดือนเพียง 80 ถึง 90 หยวน

เขาให้ภรรยาเป็นค่ากินอยู่ 20 หยวน ซึ่งถือว่ามากแล้ว ก่อนหน้านี้เงินเดือนน้อยเท่านี้ เขาก็ยังมีอาหารการกินเหลือเฟือ

ตอนนี้กลับไม่มีเนื้อบนโต๊ะอาหารแม้แต่น้อย มีเพียงอาหารจานเล็ก ๆ ซ้ำยังเค็มเกินไปด้วย เขาจะกินลงได้อย่างไร?

อวิ๋นต้าไห่มาเคาะประตูและก่นด่า แต่สะใภ้ใหญ่อวิ๋นคร้านจะใส่ใจเขา และไม่ตอบกลับไปสักคำ

ลูก ๆ กินอาหารส่วนของตนเองไป ก่อนจะไปทำการบ้านหลังจากกินเสร็จ พวกเขาเก็บล้างจานและตะเกียบ มันกลายเป็นเรื่องปกติที่เห็นพ่อแม่ทะเลาะกันไปเสียแล้ว โดยเฉพาะช่วงไม่กี่เดือนหลัง มานี้

มันยิ่งรุนแรงมากกว่าก่อน จนเกือบจะได้หย่าร้างกัน

อวิ๋นต้าไห่กลั้นหายใจ แต่เขาไม่อาจทนอยู่บ้านได้ เขาอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า และออกไปข้างนอก

ทันทีที่เขาออกไป ลูกชายคนหนึ่งก็ไปเคาะประตูเรียกผู้เป็นแม่

สะใภ้ใหญ่อวิ๋นออกมาทันที และแอบตามเขาออกไปติด ๆ

อวิ๋นต้าไห่มีท่าทางอารมณ์ดีไปตลอดทาง เขาไม่ลังเลที่จะซื้อของแพง ๆ ด้วยซ้ำ หลังซื้อพวกมันเสร็จแล้วก็เดินออกมา

ของเหล่านี้ไม่ใช่เพื่อหล่อน ไม่ใช่เพื่อลูก ๆ ต้องเป็นของจี้อวิ๋นอวิ๋นอย่างแน่นอน!

“ถึงขนาดนี้แล้วคุณก็ยังไม่เชื่อ จนต้องตามมาดูให้เห็นกับตาตัวเองเลยเหรอ?” โจวจื่อพูดขึ้น โดยไม่รู้ว่าเขาโผล่มาจากไหน

“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” สะใภ้ใหญ่อวิ๋นเอ่ยพร้อมดวงตาแดงก่ำ

หล่อนผิดหวังเหลือเกิน ผิดหวังกับอวิ๋นต้าไห่คนชั่วอย่างถึงที่สุด เขาให้เงินค่ากินอยู่กับครอบครัว 20 หยวน ลูก ๆ ต้องมีอาหารกิน พวกเขาจะอยู่ด้วยเงิน 20 หยวนได้อย่างไร?

หากหล่อนไม่ได้เก็บหอมรอมริบมาตั้งแต่ก่อน และนำออกมาใช้เรื่อย ๆ เงินเล็กน้อยแค่นี้คงไม่เพียงพอหรอก!

ทั้งที่อวิ๋นต้าไห่มีเงิน เขากลับไม่เอามาเลี้ยงดูภรรยาและลูก แต่เอาไปซื้อของบำรุงราคาแพงให้นังสารเลวจี้อวิ๋นอวิ๋นนั่น!

“จี้อวิ๋นอวิ๋นขอให้ผมจับตามองคุณนี่ ผมก็จับตามองอยู่นี่ไง ไม่อย่างนั้นถ้าอยู่ ๆ หล่อนมาตรวจดู ผมคงอธิบายกับหล่อนไม่ได้” โจวจื่อบอก

ก่อนเขาจะปลอบใจเธอ “ไม่เป็นไรหรอก อย่าเศร้าไปเลยนะครับ ผมบอกคุณแล้วไง ตอนนี้อวิ๋นต้าไห่ทุ่มเทให้กับจี้อวิ๋นอวิ๋นและลูกชายในท้องของหล่อนอยู่ เขาจะนึกถึงคุณกับลูกได้ยังไง ง? ถ้าไม่ใช่เพราะคุณไม่ยอมหย่า เขาคงตีจากคุณไปแล้ว เป็นแบบนี้ คุณคิดว่าเขาจะเหลือความรักอะไรให้คุณอีกล่ะครับ?”

“แล้วมันเรื่องอะไรของคุณ!” สะใภ้ใหญ่อวิ๋นตวาดใส่อย่างหงุดหงิด

“ต้องเป็นเรื่องของผมอยู่แล้วสิ” โจวจื่อกุมมือหล่อน สะใภ้ใหญ่อวิ๋นพยายามชักมือที่รู้สึกราวถูกน้ำร้อนลวกกลับ แต่โจวจื่อยังจับมือหล่อนไว้แน่น “คุณเชื่อผมสักครั้งเถอะนะ แค ค่ครั้งเดียว ผมจะดูแลคุณอย่างดี อย่าอยู่กับอวิ๋นต้าไห่อีกเลย ผู้ชายคนนี้ไม่รู้ว่าคุณทุ่มเทให้เขามากแค่ไหนด้วยซ้ำ มาอยู่กับผมเถอะ แม้ว่าโจวจื่อคนนี้จะไม่ได้มีดีมากมาย ย แต่ผมไม่มีทางปล่อยให้ภรรยาผมอยู่แบบนี้เด็ดขาด!”

“อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ” สะใภ้ใหญ่อวิ๋นว่าเสียงสั่น

“ผมบอกคุณแล้วแต่คุณไม่ยอมเชื่อผม ตอนนี้ได้มาเห็นสิ่งที่อวิ๋นต้าไห่ทำด้วยตาตัวเองแล้ว คุณยังไม่เปิดใจให้ผมอีกเหรอ?” โจวจื่อเอ่ยเว้าวอน

“อะไรของคุณกันคะ ฉันแก่กว่าคุณตั้งเยอะ แล้วชีวิตของคุณก็ดีออกขนาดนี้ หาผู้หญิงที่สาวและสวยกว่านี้ก็ยังได้” สะใภ้ใหญ่อวิ๋นท้วง

จากมุมมองของหล่อน ชีวิตของโจวจื่อช่างดูสุขสบาย ใครๆ ก็รู้ว่าเขาเป็นคนขับรถให้เหล่ากัว ถึงจะเป็นลูกจ้าง แต่อย่างน้อยในสายตาของสะใภ้ใหญ่อวิ๋น เขาก็ถือว่ามีฐานะมากแล้ว

“ผมอยากดูแลครอบครัวของคุณ ถ้าคุณตามผมมา คุณจะได้อยู่ดูแลครอบครัว ผมไปทำงานนอกบ้าน กลับมาจะได้กินข้าวร้อน ๆ ไงครับ” โจวจื่อบอก

“ผมไม่คาดคั้นให้คุณตอบรับผมตอนนี้หรอกนะ ขอแค่คุณรู้ไว้ว่าผมรอคุณอยู่ก็พอ ผมรอได้ แค่หวังว่าคุณจะไม่ปล่อยให้ผมรอคุณนานเกินไปเท่านั้นแหละครับ ตกลงไหม?” โจวจื่อสบต ตาสะใภ้อวิ๋น

ไม่แปลกที่เค้าจะจีบจี้อวิ๋นอวิ๋นติดในตอนแรก จริงอย่างที่ว่าไว้ แม้แต่ผู้หญิงที่ผ่านโลกมามากอย่างสะใภ้ใหญ่อวิ๋นก็ยังอดหวั่นไหวไปกับคำหวานของเขาไม่ได้

นี่เป็นคำที่อ่อนหวานที่สุดในโลก ซึ่งสะใภ้ใหญ่อวิ๋นไม่เคยได้ยินอวิ๋นต้าไห่พูดคำพวกนี้สักครั้ง

หล่อนกลับมาที่บ้านด้วยอาการเหม่อลอย ขังตัวเองอยู่ในห้อง และแตะหน้าผากของตน โจวจื่อเพิ่งจุมพิตหล่อน ส่งผลให้หัวใจหล่อนเต้นระรัว เหมือนกับตอนที่เจออวิ๋นต้าไห่ครั้งแรก เหมื อนตอนที่หล่อนเริ่มใช้ชีวิตคู่กับอวิ๋นต้าไห่

ในขณะที่อวิ๋นต้าไห่ยังคงไม่รู้ถึงสัญญาณอันตรายที่เริ่มก่อตัวที่บ้าน เขามาหาจี้อวิ๋นอวิ๋น และดีใจยิ่งนักเมื่อได้เห็นจี้อวิ๋นอวิ๋นประคองหน้าท้องเอาไว้ โดยเฉพาะสีหน้าของจี้อวิ๋นอ อวิ๋น ซึ่งดูสดใสเหลือเกิน

“คุณคงลำบากแย่ ตอนนี้เด็กคนนี้ดิ้นมากเลยใช่ไหมครับ?” อวิ๋นต้าไห่ถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ดิ้นแรงมาก บางครั้งฉันนอนตอนกลางคืนไม่ได้เลยล่ะค่ะ” จี้อวิ๋นอวิ๋นบอก พลางมองหน้าอวิ๋นต้าไห่

เมื่อเห็นว่าเขามีท่าทางเหมือนแต่ก่อน หล่อนจึงคิดว่าสะใภ้ใหญ่อวิ๋นคงไม่ได้สมคบคิดกับเขา จึงมีท่าทางอ่อนลง และบอกเขา “คุณมาทำอะไรที่นี่? บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา ถ้าเหล่ากัวกล ลับมาเจอเข้าพอดีล่ะจะทำยังไง?”

“ที่นี่ห่างไกลขนาดนี้ เขาไม่รู้หรอกน่า ผมคิดถึงคุณกับลูกไง เลยแวะมาหาที่นี่” อวิ๋นต้าไห่เอ่ย ขณะส่งอาหารบำรุงที่เขาซื้อมาให้ส่งให้หล่อน ก่อนบอก “คุณกินของพวกนี้เถอะน นะ เดี๋ยวผมแวะมาทีหลังจะซื้อมาให้อีก”

“ขอบคุณค่ะ” จี้อวิ๋นอวิ๋นเหลือบมองและว่าขึ้น “ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปเถอะค่ะ ช่วยสนใจยัยแก่หน้าเหลืองที่บ้านคุณด้วย อย่าให้หล่อนมาก่อเรื่องก็พอ!”

“ผมรู้น่า ครั้งก่อนผมขู่ว่าจะหย่าไปแล้ว หล่อนไม่กล้าทำอะไรอีกหรอก” อวิ๋นต้าไห่บอก

จี้อวิ๋นอวิ๋นเม้มปาก ผู้หญิงคนนั้นกล้ามาข่มขู่หล่อนด้วยซ้ำ!

แต่หล่อนก็ไม่ได้พูดอะไรและรับของที่อวิ๋นต้าไห่เอามาให้ ทว่าหล่อนไม่ชอบพวกมันสักนิด ยาธาตุบำรุงอะไรกัน มันจะเทียบกับรังนกทรงเครื่องราคาแพงที่เหล่ากัวนำมาให้หล่อนได้อย ย่างไร?

“แม่บ้านอวี๋ เอายาธาตุพวกนี้กลับไปให้ลูกสะใภ้เธอดื่มสิ ครั้งก่อนได้ยินมาว่าตั้งท้องเหมือนกันนี่” จี้อวิ๋นอวิ๋นเอ่ยกับแม่บ้าน

“คุณนาย จะดีเหรอคะ? ของพวกนี้เป็นของบำรุงอย่างดีทั้งนั้น” แม่บ้านอวี๋ถามเมื่อเห็นเช่นนั้น

“ไม่เป็นไรหรอก เป็นของที่ครอบครัวฉันส่งมาให้น่ะ ฉันมีของที่เหล่ากัวเอามาให้แล้ว กินของพวกนี้ไม่ได้หรอก เอากลับไปเถอะ” จี้อวิ๋นอวิ๋นตอบ

“ขอบคุณมากนะคะคุณนาย” แม่บ้านอวี๋ท่าทียินดี และกล่าวขอบคุณหล่อน

จี้อวิ๋นอวิ๋นพยักหน้าอย่างพึงพอใจ กับสรรพนามว่าคุณนายแล้ว หล่อนรู้สึกชอบใจมากทีเดียว

…………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ดูท่าทางสะใภ้ใหญ่อวิ๋นน่าจะเสร็จตาโจวจื่อแล้วล่ะ เตรียมบ้านพังได้เลยอวิ๋นต้าไห่

ตอนหน้าเป็นตอนของบ้านตานหงแล้วค่ะ ฮือออ ท้องฟ้าช่างสดใสเหลือเกินนนน

ไหหม่า(海馬)