[นิยายวาย] ทะลุระบบข้ามภพมาหารัก - ตอนที่ 122 เจ้าของร่างคือยอดชาเขียวแห่งจักรวาล (abo 10) / ตอนที่ 123 เจ้าของร่างคือยอดชาเขียวแห่งจักรวาล (abo 11)

ตอนที่ 122 เจ้าของร่างคือยอดชาเขียวแห่งจักรวาล (abo 10)

ริมถนนมีดอกชบาปลูกเรียงรายไว้มากมาย สายลมยามค่ำคืนพัดพากลิ่นหอมของพวกมันกระจายไปทั่วบริเวณ

กงฉือยังจมดิ่งอยู่กับคำพูดของตันหวายโดยไม่รู้สึกตัว จนกระทั่งตันหวายหยิกเข้าที่แก้มเขา เขาจึงค่อยได้สติกลับมา คว้าแขนของตันหวายไว้แล้วเอ่ยถาม “เขายังไม่ตีตราอาจารย์หรือครับ?”

ตันหวายแย้มยิ้ม ตบศีรษะของกงฉือเบาๆ พลางกล่าวอย่างจนใจ “เข้าไปกันเถอะ หนังใกล้จะเริ่มแล้ว”

กงฉือพยักหน้าตอบรับ จ้องมองตันหวายราวกับครุ่นคิดบางอย่าง

ภาพยนตร์เป็นแนวไซไฟที่เพิ่งเข้าฉายใหม่ล่าสุด ดัดแปลงมาจากนวนิยายของนักเขียนชื่อดัง ได้รับความนิยมเป็นอย่างสูง เทคนิคพิเศษก็อลังการตระการตา กล่าวโดยสรุปว่าเป็นหนังที่ยอดเยี่ยมเรื่องหนึ่ง

กงฉือจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เดี๋ยวก็หันไปดูหนัง เดี๋ยวก็หันมามองตันหวาย มองเสียจนตันหวายรู้สึกเขินอาย นึกอยากจะกดหัวกงฉือมุดลงกับเก้าอี้ไปซะ

ดวงตาของกงฉือใสกระจ่าง ให้ความรู้สึกสงบเยือกเย็นอย่างยิ่ง เวลาที่เขาจ้องมองคนอื่นมักจะทำให้คนคนนั้นรู้สึกว่าตนเองได้รับความสำคัญ

ในช่วงเวลานี้โรงภาพยนตร์คนไม่เยอะมากนัก ที่นั่งรอบข้างพวกเขาส่วนมากล้วนว่างเปล่า

ตันหวายขยับเข้าไปใกล้ชิด พลางขบกัดใบหูของกงฉือ “คุณไม่สนใจอาชีพผู้กำกับแบบนี้บ้างเหรอ?”

เพราะว่าลมหายใจที่พ่นออกมาขณะพูดเป่ารดใบหูของกงฉือ ใบหูของเขาจึงแดงก่ำอย่างรวดเร็วประหนึ่งดอกชบาที่บานสะพรั่ง

“ผู้…ผู้กำกับเหรอครับ…ผมไม่เคยศึกษาเลย” กงฉือขยับใบหูหลบ นึกอยากเว้นระยะห่างจากคนขี้แกล้งคนนี้สักหน่อย แต่ก็ตัดใจไม่ลงอีกอยู่ดี จำใจต้องเกร็งหนังหัวกล่าวว่า “ถ้าผมไปเป็นผู้กำกับ เกรงว่าจะได้แต่สอนฟอสซิลบนภูเขาหิมาลัยแสดงหนัง”

กงฉือไม่ได้ถ่อมตัวเลยจริงๆ พ่อแม่ของเขาต่างก็เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านธรณีวิทยา เขาเองก็สนใจเกี่ยวกับธรณีวิทยามาตั้งแต่เด็ก นับจากตอนประถมจนกระทั่งถึงบัดนี้ เขาได้วางแผนชีวิตของตนเองไว้เรียบร้อยแล้ว

ตันหวายผุดรอยยิ้ม กล่าวหยอกเย้าว่า “พูดไปแล้วคุณอาจจะไม่เชื่อ ผมเคยแสดงหนังมาก่อนนะ ได้เป็นราชาภาพยนตร์ด้วย”

กงฉือกะพริบตาปริบอย่างตื่นตะลึง ไม่แน่ใจนักว่าตันหวายกำลังหลอกเขาเล่นหรือพูดเรื่องจริง เขาไม่สนใจวงการนี้มาแต่ไหนแต่ไร อาจจะไม่ทันสังเกตเห็นจริงๆ ก็เป็นได้

พอเห็นกงฉือทำหน้าตางงงวย ตันหวายก็เผลอหลุดขำออกเสียง “คุณเชื่อจริงด้วย!”

กงฉือ “…”

ตันหวายหยิกแก้มกงฉืออย่างมันเขี้ยว รู้สึกว่าเขาช่างผิวพรรณดีเหลือเกิน ผิวพรรณของเบต้ากลับดีกว่าโอเมก้าอย่างเขาเสียอีก

“ผมพูดอะไรคุณก็เชื่อหมดเลยใช่ไหมเนี่ย!” ตันหวายเกือบจะหัวเราะลั่นโรงหนัง ถึงแม้โรงหนังจะไม่มีคนเท่าไหร่ แต่ตันหวายก็ยังไม่กล้าหัวเราะออกเสียง จึงกลั้นขำจนหน้าแดงพลางสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

กงฉืออ่อนใจ เขาไม่เห็นว่ามันจะน่าตลกตรงไหน

ภาพยนตร์กินเวลาไม่นาน ตอนฉายจบยังไม่ดึกดื่นมากนัก ตันหวายจึงเสนอให้ไปถนนคนเดิน

แน่นอนว่าข้อเสนอนี้ถูกกงฉือตอบปฏิเสธกลับมา

“ถึงตลาดกลางคืนจะเป็นความคิดที่ดี แต่อาจารย์ไปไม่ได้ครับ ตอนนี้อาจารย์อยู่ในระยะพิเศษห้ามเกิดอุบัติเหตุใดๆ เด็ดขาด”

“ก็ได้” ตันหวายไหล่ตกทันที รู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว ความรักระหว่างอัลฟ่ากับเบต้ามันไม่อินหรือยังไง ทำไมจะต้องให้เขากลายมาเป็นโอเมก้าด้วย

กงฉือเห็นสีหน้าหงุดหงิดน้อยใจของตันหวายก็ใจอ่อนลงบ้าง รีบร้อนกล่าวว่า “อาจารย์อยากทานอะไรพวกเราไปร้านอาหารที่มีห้องส่วนตัวก็ได้ครับ อย่างนี้จะได้ไม่เกิดเหตุสุดวิสัย”

ตันหวายตาเป็นประกาย เอื้อมมือไปกระตุกแขนเสื้อของกงฉือพลางพยักหน้าอย่างตื่นเต้น

“เอาสิๆ!” แม้จะกินของว่างรองท้องไม่ได้ แต่ไปกินให้เต็มคราบที่ร้านอาหารสักมื้อก็ไม่เลวเลยทีเดียว

พาดแขนคล้องคอกงฉือเอาไว้ ตันหวายยืดอกกล่าว “ไปกันเถอะเจ้าหนู เดี๋ยวผมจะเลี้ยงข้าวคุณเอง”

ตอนที่ 123 เจ้าของร่างคือยอดชาเขียวแห่งจักรวาล (abo 11)

กงฉือพยักหน้าโดยไม่คัดค้านอะไร ถึงอย่างไรก็อยู่ระหว่างทาง ถกกันเรื่องใครเลี้ยงใครมันยังเร็วไปนัก

ในท้ายที่สุดก็เลือกไปร้านอาหารที่กงฉือแนะนำ เขาว่ากันว่าร้านนี้อร่อยมาก พอเดินถึงหน้าประตูร้าน จู่ๆ ตันหวายก็เอ่ยถามเขาอย่างมีลับลมคมใน “คุณเคยดื่มหลูกูเมิ่งหรือเปล่า?”

กงฉือส่ายหัว เหล้าชนิดนี้เขาไม่เคยได้ยินชื่อเลยด้วยซ้ำ อีกอย่างพวกเขามักจะต้องออกสำรวจบนเขา ยิ่งห้ามดื่มเหล้าโดยเด็ดขาด เพราะอาจจะก่อให้เกิดอันตรายแก่พวกเขาได้

ตันหวายพยักหน้า เขาไม่ได้คาดหวังอะไรตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแค่ลองถามดูเท่านั้น

พวกเขามากันแค่สองคน จึงต้องการเพียงห้องอาหารเล็กๆ และสั่งอาหารหลากหลายจำนวนพอประมาณ ล้วนแต่เป็นเมนูพิเศษของทางร้าน ถือว่าลองชิมอาหารแปลกใหม่

ภายในห้องอาหารมีหน้าต่างกระจกขนาดใหญ่บานหนึ่ง เพราะว่าทำจากวัสดุพิเศษ ด้านในจึงสามารถมองเห็นด้านนอกได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ทว่าด้านนอกกลับมองไม่เห็นด้านใน

ถนนสายนี้มีเอกลักษณ์อย่างยิ่ง อาคารสิ่งปลูกสร้างเป็นทรงตะวันตกทั้งหมด เสาไฟออกแบบตามสไตล์ดั้งเดิม เมื่อเดินอยู่ท่ามกลางราวกับย้อนเวลากลับไปยังศตวรรษก่อน

ฝั่งตรงข้ามของร้านอาหารเป็นหมู่บ้านแห่งหนึ่ง หมู่บ้านตกแต่งตามสไตล์ตะวันตกเช่นเดียวกัน ด้านในมีคฤหาสน์หรูตั้งเรียงรายปลูกพรรณไม้ล้ำค่าราคาแพง ไม่ต้องพูดถึงผู้พักอาศัยข้างในว่าร่ำรวยมากขนาดไหน

คีบเนื้อชิ้นหนึ่งใส่เข้าปาก ตันหวายที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆ พลันหยุดชะงัก ก่อนเพ่งตามองไปทางทิศของหมู่บ้าน

กงฉือสังเกตเห็นท่าทีของตันหวายก็หันไปตามสายตาของเขา จึงมองเห็นชายสองคนจูบกันดูดดื่มพลางเดินเข้าไปยังหมู่บ้านแห่งนั้น ในขณะที่จูบอย่างเร่าร้อน ฝ่ามือของชายหนุ่มตัวสูงใหญ่กว่าก็ลูบคลำไปบนร่างของชายหนุ่มตัวผอมบางกว่าอย่างคิดไม่ซื่อ

กงฉือเบิกตากว้าง พอเห็นหน้าของชายหนุ่มตัวสูงใหญ่คนนั้นก็พลันนั่งไม่ติดที่ ชายคนนั้นคือคนที่วางท่าโอ้อวดใส่เขาว่าตัวเองเป็นอัลฟ่าของตันหวายเมื่อวานนี้

กงฉือสัมผัสได้ถึงเพลิงโทสะอันแรงกล้าที่สุมอยู่ในอกของตน ราวกับจะแผดเผาตัวเขาจนมอดไหม้

มือข้างหนึ่งเอื้อมมาคลายหมัดที่กำแน่นของเขาออก จ้องมองการกระทำของกงฉืออย่างไม่เห็นพ้อง กล่าวด้วยน้ำเสียงโมโหว่า “คุณเรี่ยวแรงเยอะนักหรือไง นี่ไม่ใช่มือของคุณเหรอ คุณไม่เห็นเหรอว่าเลือดออกใหญ่แล้ว?”

คำถามสามข้อรวดทำเอากงฉืองงงันไป พอก้มหน้าลงมองก็พบว่าอุ้งมือของตนปรากฏรอยเล็บจิกหลายรอยอย่างชัดเจน ทั้งยังมีเลือดไหลซึมออกมา

เห็นตันหวายไม่ได้เก็บภาพเมื่อสักครู่มาใส่ใจ กงฉือก็ผ่อนลมหายใจเงียบๆ และตระหนักได้อย่างน่าละอายว่าตนรู้สึกยินดีอยู่ลึกๆ

ถูกต้อง เขารู้สึกยินดีอยู่ลึกๆ ดูท่าทางแล้ว คนตรงหน้าไม่ได้ใส่ใจอัลฟ่าเพียงในนามของเขาแม้แต่น้อย เป็นไปได้สูงว่าพวกเขาจะหย่าร้างกัน

“เขา…” กงฉือเอ่ยปากถามก่อน จ้องมองตันหวายอย่างสองจิตสองใจ ราวกับครุ่นคิดว่าตนจะเอ่ยถามอย่างไรให้ฟังดูนิ่มนวล

พอเขาอ้าปากตันหวายก็เดาออกแล้วว่าเขาต้องการถามอะไร จึงแถลงไขข้อข้องใจของเขาในทันที

“คุณก็รู้ว่าพวกเราแต่งงานบังหน้า” ตันหวายชะงักไปสักครู่ กำลังคิดหาถ้อยคำที่ดีกว่านี้เช่นกัน “แต่ก่อนผมหน้ามืดตามัว เคยชอบเขามาก่อนจริงๆ เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ก็คือโอเมก้าที่จูบนัวเนียกับเขาเมื่อกี้นี้ แต่ว่าโอเมก้าคนนั้นไปต่างประเทศ เขาก็เลยแต่งงานกับผม”

“พวกเราเคยทำข้อตกลงกันไว้ หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอยากยุติการแต่งงาน อีกฝ่ายจะต้องยินยอมอย่างไม่มีเงื่อนไข แน่นอน โดยมีข้อแม้ว่าห้ามนอกใจกัน เขาผิดสัญญา”

“ถ้าอย่างนั้นอาจารย์ยังชอบเขาอยู่ไหมครับ?” กงฉือจ้องตันหวายเขม็งอย่างกังวล กลัวว่าเขาจะหลุดปากพูดคำว่าชอบออกมา อย่างนั้นเขาจะต้องไม่พอใจอย่างแน่นอน

ตันหวายหัวเราะ “คุณคิดว่าผมชอบทำร้ายตัวเองเหรอ ต่อให้ผมโง่สักแค่ไหน ก็ไม่มีทางชอบผู้ชายไร้น้ำยาแบบนี้อีกแล้ว”