พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - บทที่ 41 กลับเมืองหลวง

บทที่ 41 กลับเมืองหลวง

ลู่เฉินรู้ดีว่าสถานะครอบครัวของตนเองในเมืองหลวงแม้ถือไม่ได้ว่าอยู่ในลำดับหนึ่งหรือสอง แต่ก็อยู่ในห้าอันดับแรกเช่นกัน เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าพ่อของเขาจะทำเช่นนี้ และยังประกาศว่าตระกูลลู่จะไม่มีอยู่ในโลกนี้อีกต่อไป

เกิดอะไรขึ้นก่อนที่พ่อจะตัดสินใจเรื่องนี้?

“ท่านนายบอกก่อนว่าเขามีเรื่องสำคัญที่จะต้องออกจากเมืองหลวง และเขาฝากบอกคุณว่าอย่ากลับไปที่เมืองหลวงอีก ทีหลังก็ดำรงชีวิตที่เมืองหยูโจว”หลู้จองพูด

“แม้ว่าเขาต้องการออกจากเมืองหลวงช่วงเวลาหนึ่ง เขาก็ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ใช่ไหม?” ลู่เฉินจ้องมองไปที่หลู้จองด้วยความรู้สึกวิตกกังวลในใจ

“ฉันไม่รู้ว่าท่านนายคิดอย่างไร อย่างไรก็ตามท่านนายยังบอกว่า คุณควรจะพยายามทำเป็นคนธรรมดาในหยูโจว ดีที่สุดคืออย่าให้คนอื่นรู้ว่าคุณมาจากตระกูลลู่ในเมืองหลวง” หลู้จองส่ายหัวและพูด

“ลุงจอง คุณไม่สามารถบอกความจริงเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันได้หรือ?” ลู่เฉินถามด้วยเสียงที่ดังขึ้น

“คุณชาย ฉันไม่รู้จริงๆ ท่านนายยังบอกฉันว่าดีที่สุดก็ทำให้กลุ่มแกรนด์ไฮแอทจวินเยวี่ยล้มละลายและหายไปด้วย”หลู้จองยิ้มอย่างขมขื่น

“เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อใด” ลู่เฉินถาม

“เมื่อคืน” หลู้จองตอบ

ลู่เฉินขมวดคิ้วรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาและหาเบอร์ของลู่เทียนซิงซึ่งก็คือพ่อของเขานั่นเอง

แต่เขาโทรติดต่อหลายครั้ง ได้รับแจ้งว่าหมายเลขที่กดนั้นไม่มีอยู่

ลู่เฉินเกิดความกระวนกระวายใจขึ้นมา

“ฉันเข้าใจแล้ว คุณทำตามที่พ่อบอกเลย” ลู่เฉินหยิบบัตรเพชรและออกจากโรงแรมแกรนด์ไฮแอท

กลับมาบนรถ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและจองตั๋วไปเมืองหลวงแต่สามารถจองตั๋วของวันพรุ่งนี้เช้าเท่านั้นเอง

ยังไงเขาก็ต้องกลับไปดู

เขาเกลียดลู่เทียนซิงที่ฆ่าแม่ของเขาในทางอ้อม แต่ยังไงลู่เทียนซิงก็เป็นพ่อผู้ให้กำเนิดของเขา

ในช่วงบ่ายลู่เฉินได้รับโทรศัพท์จากหลินอี้จุน โดยบอกว่าเธอต้องการเลี้ยงทุกคนในแผนกไปทานอาหารค่ำ เธอจึงขอให้ลู่เฉินไปรับฉีฉี

ลู่เฉินรับฉีฉีเสร็จและไม่ได้กลับไปทำอาหารที่บ้าน แต่กลับพาฉีฉีไปทานที่ร้านอาหารข้างนอก

หลังห้าทุ่มหลินอี้จุนถึงจะกลับมา

ลู่เฉินหลับไปแล้ว แต่ตอนที่หลินอี้จุนเข้านอนเขาก็ถูกปลุกขึ้นมา

ลู่เฉินมองไปที่หลินอี้จุน แม้จะอาบน้ำแล้วเขาก็ได้ดมกลิ่นเหล้า

พวกเขานอนห้องแยกกันในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา และลู่เฉินก็ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้หลินอี้จุนต้องนอนกับเขา

ราวกับเห็นรอยยิ้มในดวงตาของลู่เฉิน หลินอี้จุนกล่าวว่า “ฉีฉี หลับไปแล้วฉันไม่อยากไปรบกวนฉีฉี คุณอย่าคิดมาก”

ลู่เฉินยิ้มจางๆ ไม่พูด พลิกตัวและนอนต่อ

“ฉันมีข่าวดีจะบอกคุณ วันนี้ฉันได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการฝ่ายขาย” หลินอี้จุนเอนไปด้านข้างลู่เฉิน วางมือขวาของเธอไว้บนไหล่ของเขาแล้วพูด

“โอ้ ขอแสดงความยินดีด้วยนะ”ลู่เฉินพูดอย่างไร้อารมณ์ใดๆ

“เฮ้ นี่เป็นวิธีที่คุณแสดงความยินดีกับผู้คนหรือ” หลินอี้จุนเริ่มไม่พอใจ นี่เป็นท่าทีแบบไหนของลู่เฉินวะ

“แล้วถ้าไม่แสดงความยินดีเเบบนี้ คุณจะให้ฉันแสดงความยินดีอย่างไร?” ลู่เฉินนอนราบและมองไปที่หลินอี้จุนพร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของเขา

“หึ วันนี้ฉันอารมณ์ดี ฉันไม่อย่าเถียงกับคุณ แต่ฉันต้องการตอบแทนคุณ” หลินอี้จุนกระพริบตา พลิกตัวและกดลู่เฉินไว้ใต้ตัวเธอ

ทั้งสองจูบกันสักพักลู่เฉินก็ผลักหลินอี้จุนออกจากร่างของเขาและพูดว่า “โอเค นอนเถอะ วันนี้ฉันง่วงหน่อย”

“คุณหมายความว่าอย่างไร”ไม่ได้มีเซ็กส์กับลู่เฉินมาสิบวันแล้ว แถมวันนี้ก็ดื่มไวน์เยอะมากด้วย ตอนนั้นความต้องการทางเพศของหลินอี้จุนจึงสูงขึ้น แต่ลู่เฉินกลับไม่ยอม เธอจึงรู้สึกโกรธทันที

“โอ้ ฉันง่วงจริงๆ” ลู่เฉินอธิบาย

“คุณง่วงมาก คุณไม่สนใจความรู้สึกของฉันเหรอ?” หลินอี้จุนกล่าวอย่างโกรธเคือง

ลู่เฉินขมวดคิ้วและพูดว่า “วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี ไม่อยากทำเรื่องแบบนั้น”

หลินอี้จุนจ้องไปที่ลู่เฉินจากนั้นก็พูดว่า “ลู่เฉิน คุณคิดว่าตำแหน่งของฉันได้มาจากการกระทำที่ไม่เหมาะสมหรือไม่ คุณสงสัยในตัวฉันหรือไม่?”

ลู่เฉินรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาบอกอยู่ในใจว่า ฉันนี่แหละเป็นคนที่เลื่อนตำแหน่งให้คุณ ฉันสงสัยคุณทำไม มีอะไรให้สงสัย?

“คุณไม่ได้พูดอะไรเลย คุณยอมรับใช้ไหม” หลินอี้จุน กล่าวอย่างโกรธเคือง

“คุณคิดมากเกินไปแล้ว” ลู่เฉินพูดเสียงแผ่ว

“ตกลงฉันคิดมากเกินไปแล้วคุณให้เหตุผลที่เหมาะสมกับฉันได้ไหมล่ะ?” หลินอี้จุนกล่าวอย่างไม่มีเหตุผล

“ฉันบอกคุณแล้วว่าวันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี ยังไงก็ตามฉันจะกลับไปที่เมืองหลวงในวันพรุ่งนี้ อย่าลืมไปรับส่งฉีฉีให้ตรงเวลานะ” ลู่เฉิน กล่าว

“คุณจะไปทำอะไรที่เมืองหลวง” หลินอี้จุนถามด้วยความตกใจ

“บ้านของฉันอยู่ในเมืองหลวงไง ฉันไม่ได้กลับบ้านมาหลายปีแล้ว ฉันจะกลับไปดู” ลู่เฉินพูด

หลินอี้จุนตะลึง แต่จำได้ว่ลู่เฉินดูเหมือนจะเป็นคนของเมืองหลวงจริงๆนะ แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยบอกจะกลับไปและเธอก็ลืมเรื่องนี้ไป

“มีบางอย่างเกิดขึ้นกับครอบครัวของคุณหรือไม่?” หลินอี้จุนสงบลงและถามเบา ๆ

“ไม่ ฉันแค่ไม่ได้เจอพ่อมานาน แล้วฉันอยากกลับไปเยี่ยมเยียนเขา” ลู่เฉินพูดอย่างใจเย็น

ลู่เฉินนึกถึงคำพูดของหลู้จองในตอนเช้า และแผนการเดิมของเขาคิดจะค่อยๆให้หลินอี้จุนรู้ว่าเขาเป็นลูกคนรวยที่ร่ำรวยมากๆแต่ตอนนี้แผนนี้ก็ต้องถูกละทิ้งก่อน คงต้องรอจนกว่าเขาจะเข้าใจว่าทำไมพ่อของเขาถึงต้องการทำเช่นนี้ และก่อนที่เขาจะทำความเข้าใจก็จะไม่ให้คนอื่นรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาด้วย

“พวกเราพาฉีฉีไปกันเถอะ คุณไม่เคยได้พาฉันไปพบครอบครัวของคุณหลังจากแต่งงานมาเลย” หลินอี้จุนกล่าว

ลู่เฉินผงะและส่ายหัว “ฉันจองตั๋วแล้วฉัน ครั้งหน้าเถอะ”

พ่อของเขาได้จัดการเรื่องนี้แล้วและแน่นอนว่าเขาไม่สามารถพาหลินอี้จุนไปเมืองหลวงได้

ไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาคิดที่จะพาหลินอี้จุนและฉีฉี กลับไปให้พ่อดู

แต่ตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าจะได้เจอพ่อหรือเปล่า

“ลู่เฉิน คุณรู้สึกว่าฉีฉีและฉันไม่มีสิทธิ์ได้เจอญาติพี่น้องของคนใช่ไหม?” หลินอี้จุนคิดว่าลู่เฉินจงใจแก้ตัว จึงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่?ไม่ต้องกังวล สักวันหนึ่งฉันจะบอกตัวตนที่แท้จริงของฉันให้คุณทราบ” ลู่เฉินพูดอย่างไร้เสียง

“ตัวตนของคุณ?คุณยังมีตัวตนที่โดดเด่นหรือ” หลินอี้หยุนตกใจและจ้องมองไปที่ลู่เฉินอย่างแน่วแน่

“ช่างเถอะ คุณอย่ามาหาข้ออ้างเยอะขนาดนี้คุณ คุณไม่อยากให้ ฉีฉี กลับไปที่ตระกูลของตัวเองก็เป็นเรื่องของคุณ ไม่มีความเกี่ยวข้องกับฉัน” หลินอี้จุนมองไปที่ลู่เฉินสักพัก และก็เอนตัวไปอีกด้านและหยุดคุย

เพียงแค่ว่าเธอรู้สึกไม่สบายใจ

เธอรู้สึกว่าลู่เฉินมีหลายสิ่งปิดบังเธอไม่ให้เธอรู้

ลู่เฉินยิ้มอย่างจนปัญญาและเอื้อมมือไปปิดไฟเพื่อเข้านอน

ในเวลาสิบโมงเช้าวันรุ่งขึ้นลู่เฉินก็มาถึงเมืองหลวง

เขาไม่ได้กลับมาที่นี่หลายปีแล้ว เมื่อมองไปที่เมืองหลวงที่พลุกพล่าน เขามีความรู้สึกแปลกๆเป็นพิเศษ

ลู่เฉินนั่งแท็กซี่มาที่วิลล่าของตระกูลลู่ ภายในวิลล่าดูหดหู่และร้างไปเล็กน้อย

ถ้าไม่ถึงว่ามองไม่เห็นคนแม้แต่คนเดียว

ความวิตกกังวลในใจของลู่เฉินเริ่มมากขึ้นและเขาผลักเปิดประตูวิลล่าแล้วเดินเข้าไป

เมื่อเขาเดินผ่านลานหินแห่งหนึ่ง ตาของเขาก็สว่างขึ้นและเขาก็หยุดลง

ชายชราผมขาวคนหนึ่งเดินออกมาอย่างช้าๆ

“หยุนเหลา” เมื่อเห็นชายชราผมขาว ลู่เฉินก็ดีใจและทักทายเขา