ภารกิจขโมยใจ ผจญภัยต่างโลก - ตอนที่ 12 ตกหลุมรักศัตรูหัวใจ (12)
สายลมของฤดูใบไม้ร่วงยามค่ำคืนค่อนข้างเย็น เซียวชิงที่สวมเสื้อคลุมยืนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์จึงตัวสั่นเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้
ในตอนนี้เอง มีรถยนต์คันหนึ่งเคลื่อนเข้ามาอย่างช้า ๆ
โธ่เอ๊ย เบนซ์คันใหญ่!
เซียวชิงเบ้ปาก ตอนนี้ข้าขับเฟอร์รารี่แล้วโว้ย เบนซ์ของนายก็แค่หลักล้าน
รถเข้ามาจอดข้างตัวเซียวชิงพอดี เมื่อเห็นสาวสวยยืนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ ชิวเฟิงที่กำลังขับรถอยู่ก็อึ้งไปชั่วขณะ
ไม่ว่าจะหน้าตา หรือรูปร่าง ลักษณะของเซียวฉิงย่อมอยู่ในจุดสูงสุด
“ถึงแล้ว”
เมื่อเห็นว่าชิวเฟิงมองเซียวชิงผ่านหน้าต่างรถอย่างไม่กระพริบตา ซูรุ่ยก็ยกยิ้มเบา ๆ จากนั้นจึงกระโดดลงจากรถก่อน และโบกมือให้เซียวชิง
“รอนานมั้ย หนาวหรือเปล่า”
“นายว่าไงล่ะ” เซียวชิงค้อนควับให้ซูรุ่ย
ชิวเฟิงที่อยู่อีกด้านยังคงไม่ละสายตา คนอะไรขนาดทำท่าค้อนยังสวยกระชากวิญญาณได้
ชิวเฟิงจึงอดไม่ได้ที่จะลงจากรถตาม จัดแจงชุดสูทแบรนด์เนมของตนให้เรียบร้อย แล้วยืนอย่างสุภาพอยู่ด้านข้าง พลางปรายตามองหน้าเซียวชิงเป็นระยะ
“เสียวหว่าน มู่ไป๋ นี่เพื่อนของพวกคุณหรอ”
ซูหว่าน “…..”
ทำตีสนิทได้เนียนจริง ๆ!
“ใช่ ฉันชื่อเซียวฉิง”
เซียวชิงจ้องมองชิวเฟิงที่อยู่ตรงหน้า คุณพระ เขานึกออกแล้ว หมอนี่ก็คือญาติผู้น้องของหลัวเยี่ยน
เมื่อก่อนในงานเลี้ยงสังสรรค์ของบริษัทซูหว่านครั้งหนึ่ง เซียวชิงเคยพบเจอชิวเฟิง ตอนนั้นเขาก็รู้สึกแล้วว่า สายตาที่ไอ้บ้ากามคนนี้มองดูซูหว่านมีบางอย่างแปลก ๆ
พับผ่าสิ ที่แท้ก็วางแผนไว้แต่แรกแล้ว!
พอนึกถึงตรงนี้ เซียวชิงก็ยิ่งยิ้มหว่านเสน่ห์ให้ชิวเฟิง
“ไม่ทราบว่าหนุ่มหล่อคนนี้ ชื่ออะไรคะ”
ว่ากันว่า ผู้ชายนี่ล่ะที่เข้าใจผู้ชายด้วยกันเองมากสุด พอเห็นชิวเฟิงจ้องตนตาเป็นมัน เซียวชิงก็อดไม่ได้ที่จะสางผมสลวย จนนิ้วมือเรียวยาวพาดผ่านทรวงอกโดยไม่ได้ตั้งใจ
ชิวเฟิง “…..”
มีคนเลือดกำเดากำลังจะไหล
ผู้หญิงที่มีจริตจะก้านเป็นอย่างไร ผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่เป็นอย่างไร อะไรคือ หน้านางฟ้า หุ่นนางมาร
วันนี้ชิวเฟิงได้เห็นกับตาตนเองแล้วจริง ๆ ชั่วพริบตานั้น เขาได้ลืมซูหว่าน นางฟ้าตัวน้อยที่อยู่กลางใจตนเองเสียสิ้น
พอเห็นว่าชิวเฟิงกำลังหลงใหลในตัวของเขาจนลืมตัว เซียวชิงก็แอบส่งสัญญาณมือให้ซูรุ่ย
เมื่อก่อนพวกเขาทั้งสองช่วยกันคิดสัญญาณมือนี้ขึ้น เพื่อเอาไว้ใช้เวลาที่ไปก่อเรื่องเกเรด้วยกัน และสัญญาณมือในตอนนี้ก็บอกให้ซูรุ่ยรีบหนีไป
พอเห็นท่าทางของเซียวชิง ซูรุ่ยก็เข้าใจในทันที จึงพาซูหว่านวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์สกุลเซียวอย่างรวดเร็ว
หน้าประตูเหลือเพียงเซียวชิงและชิวเฟิง
“ผมชื่อชิวเฟิง คุณเซียวเรียกผมว่าอาเฟิงก็ได้”
ชิวเฟิงกำลังจ้องมองเซียวชิงอย่างเคลิบเคลิ้ม โดยมิได้ตระหนักถึงการจากไปของพวกซูรุ่ยแต่อย่างใด
ชิวเฟิง?
แม่เจ้า วันนี้ล่ะ ฉันจะให้นายได้ลิ้มรสชาติของการตกระกำลำบาก
เซียวชิงหรี่ตามอง ก่อนฉวยโอกาสพิงข้างรถเบนซ์คันใหญ่ของชิวเฟิง
“โอ๊ย จู่ ๆ ก็รู้สึกเซ็งขึ้นมา”
เขายกมือขึ้นขยับปกคอเสื้อตนเองไปมา ชิวเฟิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ และเห็นเนินอกตรงริมคอปกเสื้อ ก็ลอบกลืนน้ำลายไปหลายอึกใหญ่
“อะแฮ่ม”
เซียวชิงกระแอมไอออกมาอย่างอดไม่ได้ หลังจากดึงดูดความสนใจของชิวเฟิงแล้ว เขาก็ดันตัวขึ้นจากข้างรถ “ว้าย”
เหมือนข้อเท้าพลิก ร่างทั้งร่างของเซียวชิงล้มลงบนร่างของชิวเฟิง โอกาสฟ้าประทานแบบนี้ ชิวเฟิงย่อมไม่พลาด เขารีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นหมายจะโอบกอดเซียวชิง หากมองจากระยะไกล จะเห็นว่าเขาได้กอดเซียวชิงไว้ในอ้อมอกของตนเองแล้ว แต่ในความเป็นจริง ร่างกายของทั้งสองยังอยู่ห่างกันระยะหนึ่ง—
“ไอ้คนฉวยโอกาส!”
เซียวชิงยกมือขึ้นตบหน้าชิวเฟิงอย่างแรงในทันที
หึๆๆ คิดจะแต๊ะอั๋งคนสวยรึ ถุย ข้าเองวุ้ย!
คิดแต๊ะอั๋งข้า? ไร้น้ำยาสิ้นดี!
“ไอ้คนนิสัยไม่ดี! ไอ้คนต่ำช้า!” เซียวชิงยกมือขึ้นตบหน้าชิวเฟิงซ้ายขวาติดต่อกันเป็นชุด
ชิวเฟิงซึ่งกำลังงุนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหัน จึงโต้ตอบด้วยการยื่นมือผลักเซียวชิงออกอย่างแรง
น่าสงสารวีรบุรุษเซียว ผู้มีสรีระบอบบางในตอนนี้ เมื่อถูกชิวเฟิงใช้แรงผลักเช่นนี้ ทั้งร่างก็พลันหงายหลังล้ม เซียวชิงนึกว่าตนกำลังจะเป็นปลาตายน้ำตื้น แต่กลับมีคนช่วยพยุงไว้ทันอย่างไม่คาดคิด
“คุณไม่เป็นไรนะ”
เสียงของกู้ซูสิงยังคงเย็นชาเหมือนเช่นเคย อาจเป็นเพราะเขาเพิ่งอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามา ร่างกายของเขาจึงมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ
เมื่อรู้สึกถึงมือใหญ่ ๆ ของกู้ซูสิงที่จับเอวตนอยู่ เซียวชิงก็รู้สึกเขินอายขึ้นมา
เมื่อก่อนเขาก็รู้เช่นกันว่า ผู้หญิงทุกคนล้วนมีจุดที่ไวต่อการสัมผัส แต่ทำไมรอบเอวของเซียวฉิงถึงได้อ่อนไหวขนาดนี้กัน
“นาย ปล่อยมือนะ”
เซียวชิงรีบผละออกมายืนให้มั่น จากนั้นก็หันไปอีกด้าน จ้องมองชิวเฟิงที่กำลังยืนอับอายอยู่อย่างแค้นเคือง
“นายมันต่ำช้า กล้าผลักกระทั่งผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ฉันจะฟ้องให้ล้มละลายเลยคอยดู!”
ไม่ผิด มีเงิน ก็ทำอะไรได้ตามอำเภอใจ!
ชิวเฟิง “…..”
“พอเถอะ คุณอย่ามีเรื่องจะดีกว่า!” กู้ซูสิงที่อยู่อีกด้านพอได้ยินคำพูดของเซียวชิง กลับยกมือขึ้นปราม
“กู้ซูสิง? นาย…”
เมื่อเห็นว่ากู้ซูสิงไม่ได้อยู่ข้างตน เซียวชิงก็โกรธขึ้นมาทันที “นี่มันเรื่องของฉัน นายมายุ่งอะไรด้วย”
“หึ”
พอได้ยินคำพูดของเซียวชิง กู้ซูสิงก็พับแขนเสื้อขึ้น จากนั้นจึงค่อย ๆ ถอดเสื้อนอกของตนออก และโยนใส่หน้าของเซียวชิง
เซียวชิง “ไอ้…”
เซียวชิงจับเสื้อนอกไว้ เตรียมจะด่า กลับเห็นกู้ซูสิงใช้มือเปล่าทั้งสองข้าง ชกต่อยชิวเฟิงจนฟันหน้าหักหมด แม่เจ้า ชิวเฟิงถึงคราวตกระกำลำบากของจริงแล้ว
“บางครั้งการใช้ความรุนแรงสยบความรุนแรงก็ได้ผล!”
กู้ซูสิงหันมามองเซียวชิง จากนั้นก็ก้มหน้าลงเตะชิวเฟิงอย่างแรงไปอีกที “ไสหัวไป!”
เซียวชิง “…..”
คุณพระ ข้าเพิ่งรู้สึกว่าไอ้หน้าตายกู้ซูสิงนี่ก็หล่อดีเหมือนกันแฮะ
เอาล่ะ เห็นแก่เอ็งที่เป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง ข้ายอมเป็น…เพื่อน กับเอ็ง
ต่อไปข้าจะไม่ด่าเอ็งในใจว่าไอ้หน้าตาย ไอ้หน้าขาวอีก
กู้ซูสิงจัดแจงเสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อยครู่หนึ่ง และขมวดคิ้วอย่างไม่คุ้นเคยเล็กน้อยเมื่อเห็นฝุ่นเลอะแขนเสื้อของตัวเอง
“ว้าว! กู้ซูสิง ร้ายกาจนี่! ที่แท้ก็ต่อสู้ในระยะประชิดเป็น นายแน่มาก!”
เซียวชิงที่อยู่อีกด้านวิ่งไปยืนข้างกายเขา ก่อนยกศอกขึ้นกระแทกหน้าอกของกู้ซูสิงเล็กน้อย
“ไอ้ต้าวอย่างนายนี่ ซ่อนความสามารถได้มิดชิดมาก! ฉันมองไม่ออกจริง ๆ ว่า คนตัวเล็กอย่างนายจะระเบิดความรุนแรงได้เด็ดสะระตี่ขนาดนี้! นายเข้าฟิตเนสบ่อยใช่มั้ย มีกล้ามเนื้อหน้าท้องแปดแพ็คหรือเปล่า มาให้พี่ เอ่อ ให้ฉันดูหน่อย”
เซียวชิงว่าพลางทำท่าจะยื่นมือเข้าไปจับเสื้อยืดของกู้ซูสิง
กู้ซูสิง…
“อย่าซน”
กู้ซูสิงทำหน้าขรึม พลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเซียวชิง “คุณไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรือ ทำไมมายืนอยู่ข้างนอก แถมยังใส่เสื้อบางขนาดนี้”
“อ้อ จริงด้วย!”
พอได้ยินกู้ซูสิงพูดแบบนี้ ในที่สุดเซียวชิงก็นึกถึงซูรุ่ยกับซูหว่านขึ้นมา
“ฉันออกมารับเสี่ยวไป๋กับเสียวหว่านไง แต่ไอ้บ้ากามนั่นกลับคิดตามตื้อเสียวหว่านของฉันไม่เลิก คางคกอยากกินเนื้อหงส์จริง ๆ เลย!”
ว่าแล้วเซียวชิงก็ยกมือขึ้น ลากกู้ซูสิงไปที่ชานบ้าน
“ไหน ๆ นายก็มาพอดี งั้นเข้าบ้านไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อสิ”
เหยียนมู่ไป๋กับเสียวหว่านก็มาหรือ
กู้ซูสิงรู้สึกสงสัยเล็กน้อย ทันทีที่ก้าวเข้ามาในชานบ้านก็เห็นร่างของคนทั้งสอง
เซียวฉิงคุณ...สนิทสนมกับคนทั้งสองขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“หมอกู้?”
เมื่อเห็นเซียวชิงลากกู้ซูสิงเข้ามาในชานบ้านอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส ดวงตาของซูหว่านก็เปล่งประกาย—
หรือนี่คือรัศมีของตัวเอกในตำนาน
ไม่ว่าเวลาใด ไม่ว่าอยู่ที่ไหน ขอเพียงเป็นที่ที่นางเอกอยู่ ก็จะดึงดูดสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าพระเอกไปโดยอัตโนมัติ
YOU MAY ALSO LIKE
