ระบบวายร้ายแห่งโชคชะตา - บทที่ 12 หมัวเทียนผิดใจกับผู้เป็นอาจารย์ (ปลาย)

บทที่ 12 หมัวเทียนผิดใจกับผู้เป็นอาจารย์ (ปลาย)

บทที่ 12 หมัวเทียนผิดใจกับผู้เป็นอาจารย์ (ปลาย)

ขณะที่ลู่หยวนเดินออกไป กลิ่นของหมัวเทียนกลายเป็นบางเบา และเศษเสี้ยววิญญาณในกายก็ลอยออกจากร่างกายของเขา

เหยียนโจวลอยไปที่โอสถหล่อวิญญาณ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาพินิจอย่างระมัดระวัง

หมัวเทียนยังจับจ้องยาอายุวัฒนะ ก่อนจะขว้างมันทิ้งไปราวขยะ “ข้าไม่รู้ว่าลู่หยวนมันคิดสิ่งใดกันแน่ เม็ดยานี้ไม่อาจไว้ใจได้!”

“ในฐานะอาจารย์ ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไร แต่เม็ดยานี้เป็นของจริง และเรียกได้ว่าเป็นระดับสูงด้วย”

ยอดฝีมือเฒ่าใส่โอสถหล่อวิญญาณลงในกล่องและกล่าวกับหมัวเทียนว่า “เสี่ยวเทียน ข้ารู้ว่าเจ้าและลู่หยวนต่างมีความคับข้องใจต่อกันอย่างสุดซึ้ง แต่โอสถหล่อวิญญาณนี้มีความสำคัญกับอาจารย์ยิ่ง และอาจารย์ต้องรับมันไว้”

ใบหน้าของหมัวเทียนกลายเป็นซีดเผือด ทั้งสิ้นหวังและอัดอั้นตันใจระคนกัน

เขาเกลียดมัน!

เมื่ออาจารย์ต้องการสิ่งใด คนมอบให้กลับไม่ใช่เขา หากแต่เป็นลู่หยวน!

“หากท่านอาจารย์ต้องการ ก็จงรับไว้เสีย!”

เหยียนโจวทราบอารมณ์ของหมัวเทียนผ่านน้ำเสียงนั้น และเขารู้ว่าลู่หยวนโหดร้ายกับเขาเกินไปในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา

ชายหนุ่มวัยนี้มักเลือดร้อนและหงุดหงิดง่าย ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งกระตุ้นนำพาสู่หนทางแห่งความมืด สิ่งที่จะได้รับย่อมมีแต่สูญเสีย

เหยียนโจวปลอบใจ “เสี่ยวเทียน แม้ตอนนี้จะมีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างเจ้ากับลู่หยวน แต่ตราบใดที่เจ้าฝึกฝนอย่างหนัก สักวัน ขั้นของเจ้าจะมากกว่าลู่หยวนแน่นอน”

คำพูดนี้จุดประกายในใจของหมัวเทียน มันยิ่งทำให้ใบหน้าของเขาหม่นหมองกว่าเดิม

เวลานี้… อาจารย์ยังรู้สึกว่าเขาด้อยกว่าลู่หยวนงั้นหรือ?!

ในอนาคต หากไม่สามารถทำตามที่อาจารย์คาดหวังได้ อาจารย์ก็คงจะหักหลังข้าใช่หรือไม่? แล้วไปอยู่กับเจ้านั่นแทน?!

บุตรแห่งโชคชะตาสำนักฟ้าประทานมองโอสถหล่อวิญญาณในมืออาจารย์ด้วยความหวาดระแวง และพยายามจะระงับความคิดชั่วร้ายเอาไว้

ไม่! ไม่ได้! อาจารย์บอกว่าจะทำให้เขาขึ้นไปยืนอยู่ในจุดสูงสุดของแผ่นดินหยวนหง!

และเขาจะช่วยอาจารย์หลอมสร้างกายาขึ้นมาใหม่!

แต่ลู่หยวนสามารถสร้างร่างกายใหม่ให้อาจารย์ได้เร็วกว่า

แล้วอาจารย์จะไม่หักหลังเขาจริงหรือ?

ลู่หยวนพาซวี่รั่วหลิงเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ขณะนั้นเสียงคุ้นเคยของระบบก็ดังขึ้นในหูของเขา

ระบบแจ้งว่า… [เกิดความแตกแยกระหว่างหมัวเทียน บุตรแห่งโชคชะตาและอาจารย์ของเขา ค่าชะตาของหมัวเทียนลดลง 500 แต้ม! ค่าชะตาวายร้ายเพิ่มขึ้น 1,000 แต้ม!]

[ขณะนี้ค่าชะตาของท่านในปัจจุบันคือ 4,000 แต้ม!]

เฮ้อ… หมัวเทียนผู้โง่เขลา แค่ถูกยั่วยุเล็กน้อยก็กลายเป็นสงสัยในตัวอาจารย์เสียได้

“คุณชาย คุณชาย?”

เสียงของซวี่รั่วหลิงทำให้จิตใจของลู่หยวนฟื้นคืนสติ

“หืม? มีสิ่งใดหรือ?”

ซวี่รั่วหลิงมองลู่หยวนด้วยแววตากังวล “คุณชาย รั่วหลิงอยากถามว่าเกิดอะไรกับหมัวเทียนเมื่อครู่นี้? เหตุใดกลิ่นอายในกายของเขาจึงแปรเปลี่ยนมากมายเช่นนั้น? แม้แต่ขั้นการฝึกฝนยังเพิ่มขึ้นได้?”

ลู่หยวนยังคงเดินไปด้านหน้าพร้อมเอามือไพล่หลังอย่างสบาย ๆ แล้วบอกกล่าวกับนางตามตรงว่า “มีเศษเสี้ยววิญญาณที่แข็งแกร่งติดตามหมัวเทียนอยู่ และความแข็งแกร่งของบุคคลผู้นั้นไม่ธรรมดา เขาเป็นอาจารย์ของหมัวเทียน และการเปลี่ยนแปลงที่เจ้าเห็นเมื่อครู่นี้คือพลังของเศษเสี้ยววิญญาณที่ครอบงำร่างของหมัวเทียน”

ซวี่รั่วหลิงไตร่ตรองสักครู่ก่อนจะพยักหน้าด้วยความประหลาดใจ “ไม่แปลกใจเลย เขามักจะมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม และเขาสามารถทราบถึงสมบัติบางอย่างที่แม้แต่ผู้อาวุโสของกองกำลังยังไม่ทราบ”

“คุณชายคิดปล่อยพวกเขาไปหรือ?”

ซวี่รั่วหลิงกังวลเล็กน้อย

ลู่หยวนหันมองนางพร้อมถามด้วยความสงสัย “เจ้าไม่ชอบหมัวเทียนแล้วหรือ?”

ซวี่รั่วหลิงตื่นตระหนก นางจับจ้องท่าทีของอีกฝ่ายที่ดูไม่เหมือนการหยอกล้อแม้แต่น้อย ก่อนจะตอบออกไปตามตรงว่า “คุณชายช่างมีอารมณ์ขัน รั่วหลิงกับหมัวเทียนเป็นเพียงศิษย์พี่ศิษย์น้องในสำนัก และตอนนี้รั่วหลิงไม่ได้เป็นศิษย์ของสำนักฟ้าประทานแล้ว อีกอย่างวันนี้เขาเหยียดหยามความบริสุทธิ์ของข้า รั่วหลิงผู้นี้จึงไม่คิดมีสัมพันธ์ใดกับเขาอีกต่อไป!”

ลู่หยวนยกยิ้มเข้าใจ “ไม่ต้องกังวลไป… ตระกูลลู่คือบ้านของเจ้า จะไม่มีผู้ใดกล้าดูถูก และไม่มีผู้ใดกล้าขับไล่ เจ้าจงสบายใจได้ หลังจากเรื่องนี้จบลง ข้าจะพาเจ้าไปที่หอตำราเพื่อหาดูว่าพอจะมีบันทึกใดที่จะช่วยแก้ปัญหาของร่างกายเจ้าได้บ้าง หลังจากปัญหานั้นถูกแก้ไขแล้ว ขั้นการฝึกฝนของเจ้าก็จะสูงขึ้น”

ซวี่รั่วหลิงอดรู้สึกอบอุ่นในใจไม่ได้ นางมองลู่หยวนด้วยแววตาอ่อนโยน “ขอบคุณคุณชายยิ่งแล้ว!”

ระบบแจ้งเตือนว่า [ความรู้สึกของซวี่รั่วหลิงที่มีต่อท่านเพิ่มขึ้น และได้รับค่าชะตาวายร้าย 300 แต้ม!]

[ในปัจจุบัน ค่าชะตาวายร้ายของท่านคือ 4300 แต้ม!]

ลู่หยวนกล่าวว่าซวี่รั่วหลิงเป็นหนึ่งในสมาชิกตระกูลลู่อย่างสบาย ๆ เวลานี้เขาอำพรางกลิ่นอายของตนและเดินติดตามหมัวเทียนไปตลอดเส้นทาง

หลังจากผ่านไปสามวัน หมัวเทียนได้ค้นพบสมบัติลับมากมาย ซึ่งหนึ่งในนั้นมีแผ่นยันต์ที่สร้างความตื่นเต้นให้กับลู่หยวน

ยันต์นี้สามารถเคลื่อนย้ายผู้คนได้หลายร้อยลี้ในคราวเดียว อีกทั้งไม่มีขีดจำกัดทางสภาพแวดล้อมหรือภูมิศาสตร์ใด กฎเกณฑ์ทุกสิ่งกลายเป็นข้อยกเว้น …ช่างยอดเยี่ยมอะไรขนาดนี้

โชคลาภเช่นนี้ทำให้ลู่หยวนอดไม่ได้ที่จะอิจฉา สมแล้วที่อีกฝ่ายคือบุตรแห่งโชคชะตา ช่างโชคดีมหาศาลจริง ๆ!

หากลู่หยวนไม่ต้องการให้หมัวเทียนค้นหาแก่นโลหิตมารเสียก่อน เขาคงรีบเข้าไปฉกชิงมันแล้ว!

หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็ค้นพบอาวุธ และสมบัติในธรรมชาติมากมาย สำหรับหมัวเทียนแล้วทั้งหมดคือของล้ำค่า แต่สำหรับลู่หยวนมันเป็นเพียงขยะ

หมัวเทียนมองไปรอบ ๆ และกำลังจะจากไป แต่ทันใดนั้น… แสงสีขาวพลันสว่างวาบขึ้นใต้ฝ่าเท้าของเขา ค่ายกลปรากฏขึ้นอีกครั้ง

ลู่หยวนกำลังจะไล่ตามเขาไป แต่ถูกค่ายกลปิดกั้น และไม่มีหนทางไปต่อ พลังของเขาพลันดับมอดราวกับว่ามันได้รับผลกระทบจากพลังลึกลับ …ตอนนี้เขาไม่อาจติดตามหมัวเทียนได้อีกแล้ว

สมแล้วที่เป็นพระเอก! หนีวายร้ายไปได้ง่าย ๆ เสียอย่างนั้น!

ลู่หยวนสูญเสียเป้าหมายที่กำลังไล่ตาม เวลานี้เขาจึงหยุดและนึกคิดอย่างรอบคอบ เวลานี้เนื่องจากไม่สามารถติดตามอีกฝ่ายได้แล้ว เช่นนั้นเขาจะไปรอกระต่ายกลับสู่รังที่สำนักฟ้าประทาน!

เขาสัมผัสยันต์ส่งสารและแจ้งให้สมาชิกของตระกูลลู่ทั้งหมดเปลี่ยนเป้าหมาย

ลู่หยวนออกจากเขตแดนลับเพียงลำพัง ส่วนเฉาหงกำลังเฝ้าอยู่ที่ทางออกของซากมังกรสถิต โดยมีค่ายกลกำลังคุมขังผู้คนมากมายไว้ภายใน

“คุณชาย!” เฉาหงทำความเคารพลู่หยวน “ตามคำสั่งของท่าน ทุกคนที่ออกจากซากมังกรสถิตล้วนแต่ถูกคุมขังอยู่ในนี้ ไม่มีผู้ใดรอดไปได้”

ลู่หยวนพยักหน้า ชำเลืองมองคนเหล่านั้นที่ติดอยู่ในค่ายกลคุมขังแล้วกล่าวกับระบบในใจ “ระบบ มีบุตรแห่งโชคชะตาอยู่ในคนเหล่านี้หรือไม่?”

ระบบเริ่มทำงานตรวจสอบทันที…

[ไม่พบ!]

…

หลังจากนั้นไม่นาน สมาชิกตระกูลลู่ทุกคนออกมา พร้อมกับผู้นำกลุ่มที่หยิบแหวนเก็บของออกมาตรงหน้า “คุณชาย ทุกสิ่งที่ค้นพบภายในซากมังกรสถิตล้วนอยู่ในนี้หมดสิ้น”

ลู่หยวนรับมันไว้ ก่อนจะใช้สัมผัสเทวะตรวจสอบมัน แต่พบว่าภายในนี้ไม่มีสิ่งที่เขาต้องการ

ดูเหมือนว่าภายในซากมังกรสถิตแห่งนี้จะไม่มีแก่นโลหิตมาร และการเปลี่ยนแปลงก่อนหน้าเป็นเพียงแค่การถือกำเนิดสมบัติลับทั่ว ๆ ไป

ลู่หยวนโยนแหวนเก็บของกลับคืน “พวกเจ้านำสิ่งของในนี้ไปแบ่งกันเสีย”

สมาชิกตระกูลลู่ยกยิ้มอย่างมีความสุข แม้พวกเขาจะมาจากตระกูลลู่เช่นกัน แต่เมื่อเทียบกับลู่หยวนแล้ว พวกเขาไม่มีทรัพยากรสำหรับฝึกฝนมากนัก

มีหลายสิ่งในแหวนเก็บของนี้มีเป็นประโยชน์ต่อการฝึกฝนของพวกเขา พวกเขาคิดว่าหากมอบแหวนออกไป พวกเขาคงจะต้องสูญเสียสมบัติเหล่านี้ แต่กลับกลายเป็นว่าลู่หยวนมอบคืนให้พวกเขาทั้งหมด

“ขอบคุณคุณชายแล้ว!”

หลายคนกล่าวคำขอบคุณก่อนจะเก็บแหวนกลับไป พวกเขาแบ่งปันมันอย่างเท่าเทียม