ระบบอัจฉริยะที่ไม่มีใครเสมอเหมือน - ตอนที่ 38 สนุกงั้นเหรอ

“คุณมีหลักฐานหรือไงว่าฉันเป็นคนที่ขโมยไป”

เสี่ยวหลัวมองไปที่พนักงานรักษาความปลอดภัยโดยตรงดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา

ยามรักษาความปลอดภัยกลุ่มนี้ตัวสั่นเทาขนทั่วร่างของพวกเขาลุกซู่อย่างไม่สามารถควบคุมได้พวกเขายืนตัวตรงราวกับว่าพวกเขากำลังถูกจ้องมองโดยอสรพิษที่อันตรายสุดๆ

ยามรักษาความปลอดภัยอีกคนกัดฟันของเขาขณะที่ก้าวไปข้างหน้า เปล่งเสียงของเขาแล้วตะโกนว่า“ฉันไม่ได้บอกคุณไปแล้วเหรอ? ยกเว้นคุณ ทุกคนที่นี่มาจากตระกูลอันทรงเกียรติ คุณเป็นคนที่ยากจนและนั่นมันทำให้คุณเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุด เราไม่ต้องการสร้างปัญหาใดๆ เราแค่ต้องการค้นหาของที่ถูกขโมยไปให้พบ”

“เป็นคนจนแล้วสมควรที่จะถูกดูถูกหรือถูกสงสัยงั้นเหรอ?”

เสี่ยวหลัวกล่าวอย่างเย็นชา“คุณไม่ได้เป็นคนจนด้วยงั้นเหรอ? มิฉะนั้นทำไมคุณถึงมาทำงานที่นี่ในฐานะพนักงานรักษาความปลอดภัย?”

“คุณ … ”

ยามรักษาความปลอดภัยคนอื่นยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับกำหมัดแน่น

เสี่ยวหลัวเหลือบมองไปที่พวกเขา “จงเป็นสุนัขเฝ้าบ้านของพวกคุณต่อไปและอย่ามายุ่งกับฉัน!”

“ถ้าคุณไม่ให้เราค้นตัว คุณก็ออกไปจากที่นี่ไม่ได้!”

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยเริ่มโกรธและตะโกนขณะที่กำหมัดหลายคนกำลังจ้องมองเสี่ยวหลัวเหมือนสุนัขขี้เรื้อนตัวหนึ่ง

เสี่ยวหลัวยิ้มอย่างเยือกเย็นในวินาทีต่อมาเข่าของเขาบินตรงไปที่หนึ่งในหน่วยรักษาความปลอดภัย

ปัง!

ยามบินไปในอากาศและพุ่งตรงเข้าไปชนโต๊ะอาหารด้วยเสียงดังโครม: อาหารทุกอย่าตกลงมาที่พื้นระเนระนาด

แขกทุกคนอ้าปากค้าง เขาส่งคนลอยออกไปห้าหรือหกเมตรด้วยเข่าข้างเดียว พลังนี้คืออะไรกัน?

เสี่ยวหลัวไม่ได้หยุดแค่นั้น เขาหมุนตัวและเตะยามรักษาความปลอดภัยคนต่อไป ทุกคนที่อยู่รอบตัวเขาบินลอยไป ที่โต๊ะบาร์บีคิวและเวทีเต้นรำพวกเขาทั้งหมดนอนกองกันอยู่ราวกับกองขยะกองหนึ่งก็ไม่ปาน เสี่ยวหลัวได้ยินเสียงกรีดร้องและความตื่นตระหนกอยู่ทั่วทุกที่

ผู้คนทั้งหมดตกตะลึง ที่เสี่ยวหลัวใช้วิธีแก้ไขสถานการณ์ที่ง่ายที่สุดและโหดร้ายที่สุด!

เสี่ยวหลัวหักคอที่เหมื่อยล้าของเขาและถอนหายใจออกมา ราวกับนายพลผู้สังหารทั้งกองทัพ เขาพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มว่า“อ่า รู้สึกดีจัง !!!”

เสี่ยวหลัวมองไปรอบๆด้วยรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของเขา ในที่สุดดวงตาของเขาก็ไปหยุดที่ตัวของ ฝู เจียเว่ย

อึก.

ร่างกายของ ฝู เจียเว่ย สั่นเทาขณะที่เขากลืนน้ำลายลงไปอย่างยากลำบาก เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าทักษะการต่อสู้ของเสี่ยวหลัวจะหลุดโลกขนาดนี้ – เขาเป็นสัตว์ประหลาดหรือไร ฝู เจียเว่ย นั้นได้ว่าจ้างเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งหมดของเขาผ่านทาง บริษัท ที่ถูกกฎหมาย พวกเขาได้รับการฝึกฝนมาอย่างเข้มงวดและเป็นทหารที่ผ่านศึกในการต่อสู้ มีใครบ้างที่คิดว่าพวกเขาทั้งห้าคนจะนอนอยู่บนพื้นและส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด หลังจากที่ถูกโจมตีโดยเสี่ยวหลัวสองสามครั้ง ฝู เจียเว่ย แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ในขณะที่ เขากำลังตกอยู่ในความงงงวย เสี่ยวหลัวก็เหมือนกับสายลมและลมหายใจที่เยือกเย็นของเขา ก็เข้ามาใกล้ที่ใบหน้าของเขา

ฝู เจียเว่ย รู้สึกตกใจกลัวจนเหงื่อเย็นไหลรินขณะที่เขาถอยหลังกลับไปโดยไม่รู้ตัว เป็นผลทำให้เขาล้มลงกับพื้นโดยไม่ตั้งใจ

เสี่ยวหลัวจ้องมองเขาจากตำแหน่งที่สูงกว่า: “นายบอกว่าฉันขโมยของล้ำค่าจากบ้านของนายไปงั้นเหรอ? เอาละฉันจะพลิกกระเป๋าทุกใบของฉันถ้าไม่มีสิ่งล้ำค่าที่นายพูดถึง ฉันจะหักนิ้วของนายทีละนิ้ว นายคิดว่าไง?”

ฝู เจียเว่ย ตัวสั่นเทาด้วยความกลัวขณะที่เขาอธิบายอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้ม“มัน…. มันเป็นแค่ความเข้าใจผิด พี่หลัวไม่โกรธผมใช่ไหม ผมแค่ล้อเล่นกับพี่ มันเป็นแค่เรื่องตลก ผมไม่ได้ทำอะไรหาย!”

เขาไม่สงสัยเลยว่าเสี่ยวหลัวจะหักนิ้วของเขาแน่ๆ เขาเป็นราวกับสัตว์ร้ายที่เปล่งออร่าที่ชั่วร้ายจากหัวจรดเท้า น่าเสียดายที่ก่อนหน้านี้ ฝู เจียเว่ย เคยมองว่าเขาเป็นแค่แกะตัวเล็กๆที่ถูกรังแกได้โดยง่ายและถูกล้อเลียนเพื่อความสนุกและความเพลิดเพลินของพวกเขา

“เรื่องตลก? ฉันมีเรื่องให้ตลกเหรอ?” เสี่ยวหลัว เหยียบหน้าอกของ ฝู เจียเว่ย

ด้วยแรงที่ถูกเหยีบลงมา ฝู เจียเว่ย รู้สึกราวกับว่าปอดและหน้าอกของเขากำลังจะระเบิด ความเจ็บปวดระทุกข์ระทม มันทำให้เขาเริ่มไออย่างหนัก

ทุกคนรู้สึกหวาดกลัวและเย็นยะเยือก

“เสี่ยวหลัว! ปล่อย ฝู เจียเว่ย เดี๋ยวนี้!” ฝาง ชูหลาน ตะโกน

เมื่อได้ยินคำพูดที่เหลวไหลของเธอ เสี่ยวหลัว หันหัวของเขาไปมองด้วยรอยยิ้มที่เยาะเย้ยและพูดว่า“โอ้? ถ้าฉันไม่ปล่อยแล้วมันจะทำไม”

ฝาง ชูหลาน หยุดคำพูดของเธอไปครู่หนึ่ง เธอไม่มีความกล้ามากพอที่จะจ้องมองเข้าไปในดวงตาที่เฉียบแหลมของเขา เขาพูดถูก เขาจัดการกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งหมดของ ฝู เจียเว่ย จนราบคาบ เธอจะไปทำอะไรกับเขาได้?

“เราจะโทรเรียกตำรวจและคุณก็จะถูกจับกุมในข้อหาทำร้ายร่างกาย และส่งคุณเข้าคุก!” เย่ หยิงหยิง พูดออกมาอย่างกล้าหาญ

“คุกกำลังรอคุณอยู่!”

“คุณไม่เพียง แต่ยากจนเท่านั้น แต่คุณยังเป็นคนที่ป่าเถื่อนอีก คุณเปลี่ยนให้งานปาร์ตี้ที่ดีของเราให้กลายเป็นการทำลายทรัพย์สินของเรา พวกเราเรียกคนอย่างคุณว่าพวกอันธพาล!”

“ปล่อย เจียเว่ย เดี๋ยวนี้เลยนะ!”

เย่ หยิงหยิง และคนที่รู้จักที่ใกล้ชิดกับเธอวิพากษ์วิจารณ์ ถึงแม้พวกเขาจะรู้สึกกลัว เสี่ยวหลัว ก็ตาม

“ที่พวกเธอพูดถึงการโทรหาตำรวจในก่อนหน้านี้ พวกเรานั้นอยู่ในสังคมที่ต้องทำตามกฎหมาย การโจมตีใครบางคนมันผิดกฎหมาย ฉันไม่ต้องการที่จะทำผิดกฎหมาย” เสี่ยวหลัวกล่าวขณะที่ขมวดคิ้ว

พวกเขาคิดว่าเสี่ยวหลัวเริ่มรู้สึกกลัวแล้ว เย่ หยิงหยิง ราวกับได้รับความกล้าเธอรีบวิ่งไปช่วย ฝู เจียเว่ย อย่างรวดเร็วและพูดว่า“ดีที่คุณรู้ ตอนนี้รีบยกเท้าสุนัขๆของคุณออกจากตัวของ ฝู เจียเว่ย ได้แล้ว!”

ฝาง ชูหลาน ขมวดคิ้วของเธอ ทั้งเธอและ เย่ หยิงหยิง ต่างก็มีความไม่ชัดเจนกับความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกับ ฝู เจียเว่ย และพวกเธอต่างก็รักชายคนนี้อย่างลึกซึ้ง ดังนั้นเมื่อ ฝาง ชูหลาน เห็น เย่ หยิงหยิง วิ่งไปข้างหน้าเธอจึงตามเธอไปและเย้ยหยันเสี่ยวหลัว “เจ้าลูกนอกสมรส คุณจะยกเท้าของคุณออกไหม? คุณเชื่อไหมว่าฉันจะใช้คอนเน็กชั่นของฉันเพื่อที่จะทำให้คุณเน่าอยู่ในคุกได้!”

“ฮ่าฮ่า … ”

เสี่ยวหลัวยิ้มและยกเท้าของเขาออกจากตัวของ ฝู เจียเว่ย

ในวินาทีต่อมาด้วยสีหน้าที่เย็นชาของเขา เขาก็ส่งฝ่าเท้าเข้าไปกระแทกบนใบหน้าของ เย่ หยิงหยิง จนตัวของเธอล้มลงที่พื้นพร้อมกับรอยรองเท้าที่ชัดเจนพิมพ์อยู่บนแก้มซ้ายของเธอ

ก่อนที่จะทันได้ตอบสนองอะไร ฝาง ชูหลาน ก็ได้ถูก เสี่ยวหลัว ส่งหลังมือตบเข้าไปที่ใบหน้าของ ฝาง ชูหลาน อย่างแรง

เปี้ย!!!

ฝาง ชูหลาน กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและล้มลงกับพื้น มีเลือดอยู่ที่มุมปากเธอ

หญิงสาวทั้งสองคนหันหน้าของพวกเธอ แล้วจ้องมองไปที่เสี่ยวพร้อมกับเบิกตากว้างด้วยความโกรธแค้น!

“คุณ…คุณกล้าที่จะตีฉัน!”

เย่ หยิงหยิง กรีดร้อง ไม่มีเคยมีใครปฏิบัติกับเธอเช่นนี้มาก่อน

“ตีคุณ? ใช่เหรอ?”

เสี่ยวหลัวกางมือออกมาอย่างบริสุทธิ์ใจ“มันไม่มีกล้องวงจรปิดอยู่ที่นี่และไม่มีใครถ่ายวีดีโอด้วยโทรศัพท์เอาไว้ คุณคิดว่าตำรวจจะฟังคุณและคิดว่าฉันทำร้ายคุณ?”

“รอก่อนเถอะ! คุณจะเสียใจเกี่ยวกับสิ่งที่คุณทำในวันนี้!” ฝาง ชูหลาน ชี้ไปที่ เสี่ยวหลัว ขณะที่เธอพูดออกมาอย่างโหดเหี้ยม

“โทษทีนะ คำว่าเสียใจไม่ได้มีอยู่ในพจนานุกรมของฉัน!” เสี่ยวหลัวกล่าวด้วยรอยยิ้มจางๆ

“หยุดตรงนั้น เสี่ยวหลัว! คุณกำลังจะทำอะไร?”

ในเวลานั้น ชูเยว่ และ ไป่หลิง ก็วิ่งออกมาอย่างตื่นตกใจพร้อมกับที่ชูเยว่ตะโกนออกมา

เธอแค่อยากทำให้เสี่ยวหลัวอับอายในครั้งนี้ เธอไม่เคยคาดฝันเลยว่าสิ่งต่างๆ จะออกมาเป็นเช่นนี้ และความสามารถของเสี่ยวหลัวนั้นน่ากลัวมากๆราวกับว่าเขาเป็นผู้เชียวชาญที่ไม่กลัวสิ่งใด นอกเหนือจากการโจมตีพวกยามของ ฝู เจียเว่ย เขายังสามารถเอาชนะกลุ่มของ ฝู เจียเว่ย ราวกับว่าพวกเขาเป็นแค่เนย

ทุกอย่างนั้นมันไม่เป็นไปตามที่เธอคาดคิดเอาไว้เลย!

นี่เป็นสถานการณ์ที่เธอไม่เคยจินตนาการถึงมาก่อน

“คุณหนูชู ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจที่จะปรากฏตัวออกมา”

เสี่ยวหลัวมีรอยยิ้มที่ขี้เล่นอยู่บนใบหน้าของเขา“เธอคิดว่าฉันเป็นของเล่นของเธองั้นเหรอ? เธอคิดว่าฉันสนุกกับมันงั้นเหรอ? เธอจะส่งคนออกมาสองสามคนมาเล่นกับฉันอีกก็ได้นะ ฉันจะเล่นกับพวกมันเอง!”