ลืมรักเลือนใจ - ตอนที่ 375 นอนห้องเดียวกับเผยอวี้เฉิง? / ตอนที่ 376 จะมาเบรกตอนนี้ได้ยังไง

ตอนที่ 375 นอนห้องเดียวกับเผยอวี้เฉิง?

“…?!” เผยอวี่ถังถึงกับต้องอึ้ง

ทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ???

ชะงักไปสักครู่หนึ่งแล้ว เผยอวี่ถังรีบอาศัยจังหวะกระชากโปสเตอร์ออกมาจนหมด รีบม้วนแล้วยัดเข้าไปในกล่องทันที ‘ปั้ง’ ปิดประตู ล็อกกลอน

ทีนี้ค่อยยังปลอดภัยหน่อย!

สายตาเผยอวี้เฉิงที่จ่อบนโปสเตอร์เผยหนานซวี่เมื่อสักครู่ย้ายไปอยู่บนตัวหญิงสาวทันที แววตาคู่นั้นแทบจะเข้มขึ้นภายในพริบตา

ทุกลมหายใจมีแต่กลิ่นหอมสดชื่นของครีมอาบน้ำบนตัวหญิงสาว แอบแฝงไปด้วยกลิ่นหอมเย็นๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของหญิงสาว…

นี่เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวใกล้ชิดเขาแบบนี้…

ถึงแม้เขาไม่ค่อยพอใจกับเหตุผลในการทำแบบนี้ของเธอ…แต่ว่า…มันถูกหักล้างไปแล้ว…

หลินเยียนเองก็ไม่แน่ใจว่าเผยอวี้เฉิงเห็นโปสเตอร์นั้นหรือเปล่า แต่พอจูบเสร็จแล้วเธอเอ่ยปากขึ้นอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ขอโทษนะคะ พอดีนึกถึงว่าหลังจากนี้มีเวลาได้อยู่กับคุณบ่อยขึ้น ดีใจมากก็เลย…”

เขารู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าปากของเธอพูดหว่านล้อมคนได้ดีแค่ไหน…

แล้วก็รู้ว่าดีว่าจะมีแค่ตอนที่เธอทำอะไรผิดถึงจะพูดเอาใจเขา…

แต่ว่า…

เผยอวี้เฉิงโน้มตัวจุมพิตลงบนหน้าผากหญิงสาวอย่างอ่อนโยนแล้วเอ่ยปากพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบกร้าน “ฉันก็เหมือนกัน”

ถึงแม้จะเป็นแค่ชั่ววูบ แต่ก็ยังรู้สึกอบอุ่นในใจ

เผยอวี่ถังที่อยู่ข้างๆ ยังอยู่ในภาวะตะลึง เมื่อกี้พี่ชายเขามาอย่างกะทันหันเกินไป คงจะเห็นโปสเตอร์นี้แล้วสินะ…

แต่เขากลับทำท่าเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย แล้วก็ไม่โกรธอะไรอีกด้วยเหรอ?

ไม่เห็นจริงๆ หรือว่าพี่สะใภ้เอาใจสำเร็จ?

…

ผ่านไปไม่นาน สัมภาระของหลินเยียนเก็บเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนยกของทั้งหมดเข้ารถที่จอดอยู่ข้างล่าง จากนั้นขับรถมุ่งไปทางคฤหาสน์ของเผยอวี้เฉิงทันที

ขณะอยู่บนรถ หลินเยียนได้รับข้อความจากวังจิ่งหยาง

หมาน้อย [ฉันเลิกงานเร็ว เดี๋ยวไปช่วยย้ายบ้าน!]

ฝนโปรย ณ เมืองเยียนยามโพล้เพล้ [ไม่ต้องๆ ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว]

หมาน้อย [เร็วขนาดนั้นเชียว? ไม่รอฉันอีกแล้วเหรอ?]

ฝนโปรย ณ เมืองเยียนยามโพล้เพล้ [ไม่ค่อยมีของอะไรน่ะ ไม่ต้องรบกวนนายหรอกหน่า]

อีกฝั่งของมือถือ วังจิ่งหยางมองดูชื่อวีแชทที่หลินเยียนเปลี่ยนใหม่ เกิดลางสังหรณ์ประหลาดบางอย่าง…

…

ณ คฤหาสน์เมฆ

เมื่อถึงคฤหาสน์แล้ว เผยหนานซวี่ออกมาช่วยพวกเขายกของหลินเยียนเข้าไปในบ้าน

“ยังดีที่พี่สะใภ้มาช่วยดูแลพี่ใหญ่ เมื่อกี้ผมบอกผู้จัดการให้ลงตารางงานจากเดิมขึ้นเล็กน้อยแล้วครับ” เผยหนานซวี่ยิ้มแล้วพูดขึ้น

ความหมายแอบแฝงคือ เขาไม่อยู่บ้านนี้นานหรอก พวกคุณอยู่ในโลกของกันละกันได้ตามสบาย

ถ้าไม่ใช่เพราะเขารับปากพ่อไว้ ช่วงนี้ให้เขาอยู่ดูแลพี่ใหญ่ไปก่อน หลังจากหลินเยียนมานี่แล้ว เขาไม่อยู่ที่นี่ต่อไปแน่นอน

“ราชาภาพยนตร์เผยเกรงใจเกินไปน่ะ นี่เป็นเรื่องที่ฉันสมควรทำอยู่แล้ว…” รีบเอ่ยปากขึ้น ระหว่างพูดไปด้วยก็จูงมือเผยอวี้เฉิงไปด้วยอย่างจงใจ

จนกระทั่งเผยอวี่ถังพูดขึ้นเธอถึงคิดขึ้นมาได้ ช่วงนี้เผยหนานซวี่ก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน เพื่อไม่ให้เผยอวี้เฉิงเข้าใจผิด เธอต้องระวังมากกว่านี้

เผยอวี้เฉิงเหลือบมองมือตัวเองที่กุมมือหญิงสาวอยู่ สายตาที่มองไปที่น้องรองนั้นแลดูอ่อนโยนอย่างเป็นพิเศษ

หลังจากเข้ามาในบ้านแล้ว หลินเยียนเกร็งหลังตรง จู่ๆ ก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

ย้ายมานี่แล้วเธอควรจะอยู่ห้องไหนดีล่ะ?

อย่าบอกว่าให้นอนห้องเดียวกับเผยอวี้เฉิงนะ…

“เอ่อ คุณเผยอวี้เฉิงคะ คือว่า…ขอถามหน่อยนะคะ ฉันต้องนอนห้องไหนเหรอ?” หลินเยียนยกมือขึ้น เอ่ยปากถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเบา

เผยอวี้เฉิงมองหญิงสาวด้วยสายตาเย้ายวน นัยน์ตาแพรวพราวคู่นั้นเผยความขันขึ้นเล็กน้อย เขาค่อยๆ พูดขึ้น “เธออยากนอนห้องไหนล่ะ?”

ตอนที่ 376 จะมาเบรกตอนนี้ได้ยังไง

ประโยคที่ว่า ‘เธออยากนอนห้องไหน’ นี้ ทำให้หลินเยียนแก้มแดงขึ้นมาชั่วขณะ เธอไม่มีความคิดชั่วร้ายอะไรเลยนะ!

เผยอวี้เฉิงไม่ได้แกล้งเธอต่อไป เขาเอ่ยพูดขึ้น “เตรียมห้องให้เธอเรียบร้อยแล้ว เป็นห้องรับแขกข้างๆ ห้องมาสเตอร์น่ะ”

หลินเยียนได้ยินเช่นนั้นแล้วค่อยโล่งอกหน่อย “ได้เลยๆ ขอบคุณนะคะคุณเผย!”

เผยอวี้เฉิงพาหลินเยียนเดินไปทางห้องรับแขก ส่วนเผยอวี่ถังที่ตามอยู่ข้างหลังเห็นเช่นนั้นแล้วกลับลนลานขึ้นมา

รอเดือนรอดาว กว่าความเร็วจะเร่งสปีดขึ้นมา จะมาเหยียบเบรกตอนนี้ได้ไงล่ะ!

เผยอวี่ถังทนไม่ไหว รีบตามหลินเยียนไปกดเสียงต่ำแล้วกระซิบอยู่ข้างหูหลินเยียน “พี่สะใภ้ ผมเห็นอุปกรณ์ตกแต่งห้องของพี่แล้ว ก็เลยคิดว่าพี่ค่อนข้างกลัวผีหรือเปล่า? ผมจะบอกให้นะ พลังงานหยางของผู้ชายมีมากกว่า ไล่ผีได้ดีเลยล่ะ! ดีกว่าเครื่องรางอย่างอื่นซะอีก!”

มุมปากหลินเยียนแอบกระตุกขึ้นเล็กน้อย “…”

เผยอวี้เฉิงไล่ผีเนี่ยนะ?

หน้าตาแบบเผยอวี้เฉิงนี่ เรียกผีมายังว่าไปอย่าง!

เธอจะไปกล้าอยู่ห้องเดียวกับเผยอวี้เฉิงได้ไงล่ะ ถ้าบุคลิกหื่นกามอีกคนที่ชอบผุดๆ โผล่ๆ นั่นมาแล้วทำอะไรกับเผยอวี้เฉิงล่ะก็ เธอต้องถูกประนามว่าเป็นคนเลวทรามตลอดไปสิ!

ถึงตอนนั้นเธอคงจะเสียเปรียบน่าดู!

แบกภาระที่เกิดขึ้นไม่พอ อีกทั้งยังไม่รู้กระบวนการที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ…

หลินเยียนตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “นายคิดมากไปหน่อยน่ะ ฉันไม่กลัวผีหรอกนะ พวกนั้นก็มีแค่ตกแต่งห้องเท่านั้นแหละ เพื่อทำให้ห้องดูมีคลาสมีสไตล์น่ะ!”

“แล้ว…แล้วถ้าพี่แค่จะทำให้ห้องดูมีคลาสมีสไตล์ ทำไมต้องวางของตกแต่งอะไรนั่นล่ะ แค่เอาพี่ชายเข้าไปในห้อง ก็ไม่มีอะไรดูมีคลาส มีสไตล์ไปมากกว่านี้แล้วครับ!” เผยอวี่ถังในขณะนี้ไม่ต่างอะไรกับเซลล์ขายของ

หลินเยียน “…”

……

เผยอวี้เฉิงพาหลินเยียนเข้ามาในห้อง หลินเยียนกวาดสายตามองห้องอยู่หน้าประตู

ทั้งห้องถูกตกแต่งด้วยโทนสีโมรันดิที่ทั้งดูสงบทั้งหรูหรา จัดเรียงอย่างสะดวกสบายและสะอาดสะอ้าน ของใช้ประจำวันก็ครบครัน แทบไม่มีอะไรที่หลินเยียนต้องเตรียมเองเลย

เผยอวี้เฉิงพูดขึ้น “ถ้าต้องการอะไรอีกก็บอกฉันได้เลย”

“ไม่ต้องค่ะ ทุกอย่างดีแล้ว ไม่ขาดอะไรแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะคุณเผย เดี๋ยวฉันขอตัวจัดของส่วนตัวก่อนนะ!” หลินเยียนรีบพูดขึ้น

มองดูห้องใหญ่ที่แสนจะสุขสบายนี้ แล้วหันไปมองผู้ชายตรงหน้า ภาพความทรงจำที่ตัวเองแทบจะนอนริมถนนไม่กี่เดือนก่อนย้อนเข้ามา ทำให้รู้สึกเหม่อลอยไปเล็กน้อย

เฮ้อ จากนรกสู่สวรรค์ก็แค่นี้เองสินะ…

ทำให้เธอเกิดความรู้สึกว่า ‘เจ้าหื่นกราม’ ที่บังคับเธอแสดงละครกับเผยอวี้เฉิงเพื่อความอยู่รอดนั้นก็ไม่ได้หลอกอะไรเธอมากเลย…

“เธอเก็บของไปก่อนนะ ถ้ามีอะไรก็เรียกฉันได้เลย ฉันไปทำกับข้าวก่อน” เอ่ยปากขึ้น

หลินเยียน “…!”

ทำ…ทำกับข้าว…?

หลังจากเสียง ‘ปั้ง’ ดังสนั่นขึ้นแล้ว

จากสวรรค์ หลินเยียนได้ตกลงขุมนรกอีกครั้ง…

“โอ้ว! พี่ใหญ่พี่สะใภ้ครับ ทีมรถผมมีธุระด่วน เจ้าหวังในทีมผมน่ะครับพี่รู้ใช่ไหม เขาโดนรถชน! ผมต้องรีบไปดูอาการเขาสักหน่อย! ผมไปก่อนนะครับ! ไม่ต้องมาส่งนะ บ๊ายบายครับ!” เผยอวี่ถังพูดขึ้นด้วยความเร็วเท่าปีแสง

หลินเยียนดึงตัวเผยอวี่ถังเอาไว้ กัดฟันกดเสียงต่ำแล้วพูดขึ้น “เธอจะทิ้งพ่อของตัวเองไว้แบบนี้เหรอ ไอ้ลูกเนรคุณ!”

เผยอวี่ถังทำหน้าเศร้า “พ่อครับ ให้พี่ผมต่อยผมก็ได้ แต่กินกับข้าวฝีมือพี่ชายผม ผมทำไม่ได้จริงๆ!”

พูดจบรีบแวบหายไปเร็วยิ่งกว่ากระต่ายซะอีก

“…”

แม่งเอ๊ย! กัดฟันไว้แน่น ไอ้คนไม่มีน้ำใจ ครั้งหน้าจะทำให้รู้ว่าอะไรคือ ‘ความรักของพ่อ’ !