ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 147 ชนะสามคนรวด

บทที่ 147 ชนะสามคนรวด

หยามกัน!

เหยียดหยามกันชัดๆ!

โบราณว่าไว้จะตีคนอย่าตีหน้า ทั้งคู่ประลองกันอยู่ แต่จางซานเย่ากลับเลือกใช้วิธีเหยียดหยามคนแบบนี้มาเอาชนะลูยวน

ลูยวนตาแดงก่ำ พ่นลมหายใจแรงเหมือนวัวกระทิงที่กำลังโกรธ

“ฉันจะฆ่าแก!” ลูยวนตะโกนก่อนพุ่งเข้าไปหาจางซานเย่า

จางซานเย่ายิ้มเยาะ หันมาส่งฝ่ามือพุ่งไปที่ท้องน้อยเขา

“พรืด”

เลือดคำหนึ่งกระอักออกมา

ลูยวนลอยออกไปชนกับมุมเวทีประลอง

“ลูยวน!”

“ศิษย์พี่ลู่!”

ที่ด้านล่างเวที จ้าวตงและคนสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันสีหน้าเปลี่ยนไปตามๆกัน

แกร่งเกินไปแล้ว!

จางซานเย่าเก่งเกินไปแล้ว!

ลูยวนไม่มีทางตั้งรับได้เลย!

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

ก็เมื่อปีที่แล้ว ลูยวนกลับเอาชนะจางซานเย่าได้นี่นา ผ่านไปแค่ปีเดียว ทำไมฝีมือทั้งคู่ต่างกันขนาดนี้?

สีหน้าซูเห้าหรันดูไม่ดีนัก เขาไม่เพียงแพ้ให้จินลิ่วอานในด้านระดับขั้น แม้แต่การสั่งสอนลูกศิษย์ เขายังแพ้ให้จินลิ่วอานอีก

“ยอมแพ้ไหม?”

จางซานเย่าเดินมายืนหน้าลูยวน ยืนมองดูจากมุมสูง

“ไม่ยอม!” ลูยวนสีหน้าเคียดแค้น พยายามจะลุกขึ้นและลอบทำร้ายจางซานเย่า

จางซานเย่าแค่นยิ้มเย็น เตะเข้าหน้าอกลูยวนอย่างจัง

“กร๊อบ”ดังขึ้น

ลูยวนลอยไปอีกครั้ง ไม่รู้กระดูกหักอีกกี่ท่อน

“พอได้แล้ว!” ตอนนี้จ้าวตงตะคอกขึ้น พลางกระโดดขึ้นเวที

“จางซานเย่า รอบนี้ถือว่าศิษย์น้องผมแพ้!”

“นายพูดมีผล?” จางซานเย่าเลิกคิ้วถาม ถึงจ้าวตง จะแกร่งที่สุดในเหล่าลูกศิษย์ของซูเห้าหรัน แต่เขาไม่กลัวเลยสักนิด

“อย่ารังแกกันมากไปนัก!” จ้าวตงแววตาเย็นเยียบ ความหมายของจางซานเย่าชัดมากคือ อยากให้ลูยวนพูดยอมแพ้ด้วยตัวเอง

แต่ถ้าลูยวนบอกยอมแพ้เอง งั้นชาตินี้เขาคงหมดหวังแล้ว อย่างน้อยในด้านการต่อสู้ อย่าหวังจะได้พัฒนาอีก!

“รังแก?” จางซานเย่าแค่นเสียงเยาะ มองหน้าจ้าวตงพลางว่า: “นายรู้ไหมว่าศิษย์น้องนายหักกระดูกฉันไปกี่ท่อนเมื่อปีที่แล้ว?”

สีหน้าจ้าวตงเปลี่ยนเล็กน้อย ปีที่แล้วลูยวนลงมือหนักเกินไปจริงๆ ไม่แปลกที่จางซานเย่าจะแค้นเขาขนาดนี้

“เรื่องปีที่แล้วเป็นความผิดศิษย์น้องผมเอง..” จ้าวตงยังคิดอยากอธิบาย

จางซานเย่ากลับโบกมือ พูดเสียงเย็น: “เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว ครั้งผมจะปล่อยเขาไปก่อน มาประลองกันต่อเถอะ”

“ประลองต่อ” จ้าวตงสูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง หลังจากนี้จางซานเย่าคงกลายเป็นมารในใจของลูยวนแน่ ถ้าเขาไม่สามารถเอาชนะจางซานเย่าได้ ชาตินี้คงต้องใช้ชีวิตโดยมีจางซานเย่าเป็นแผลใจไปตลอดแน่

“พวกนายใครจะขึ้นต่อ?” จางซานเย่ามองคนสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันด้านล่างเวทีอย่างท้าทาย วันนี้เขาจะเอาชนะพวกมันให้ราบเลย

“ฉัน!”

จ้าวตงสีหน้าเย็นชา แม้แต่ลูยวนยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจางซานเย่า งั้นคนอื่นขึ้นไปก็มีแต่แพ้เปล่าๆ มีเพียงเขาที่อาจพอสู้ไหว

“ศิษย์พี่ เอามันให้หนักแทนผมด้วย!” ลูยวนบอกอย่างเคียดแค้น ตบฉาดนั้นของจางซานเย่าทำให้เขาขายหน้าไม่มีชิ้นดี จนถึงตอนนี้ยังชาอยู่เลย

จ้าวตงขมวดคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร

จางซานเย่ายิ้มหยัน ถ้าจ้าวตงเป็นระดับกลางหมิงจิ้ง เขาอาจจะกลัวอยู่บ้าง แต่นี่เป็นระดับต้นเหมือนกันกับเขา เขาไม่เห็นอยู่ในสายตาหรอก

ด้านล่างเวทีซูหลิงยู่โบกไม้โบกมือ พูดอย่างโมโหว่า: “ตาจางซานเย่านี่ร้ายกาจมากจริงๆ ต้องให้ศิษย์พี่ใหญ่สั่งสอนให้เข็ดหลาบ!”

เฉินเฟิงส่ายหัวช้า ยิ้มบางว่า: “ใครจะสั่งสอนใครยังไม่แน่หรอก”

“คุณอา หมายความว่าไง? หรือแม้แต่ศิษย์พี่ใหญ่ฉันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรือไง?” ซูหลิงยู่เบิกตากว้างถาม จ้าวตงเป็นยอดฝีมือสำนักเธอ ได้รับการสืบทอดวิชาจากซูเห้าหรัน จางซานเย่าเทียบกับเขาแล้วเรียกว่าคนละชั้นกันเลย

เฉินเฟิงถอนหายใจยาว: “เธอดูต่อไปก็จะรู้เอง”

เดิมทีจ้าวตงกับจางซานเย่าอาจจะได้ประลองกันเป็นคู่ที่ห้า แต่จางซานเย่ากลับได้ความมั่นใจคืนมาจากลูยวน บวกกับความมั่นใจที่ไร้คู่ต่อสู้มานาน แต่จ้าวตงกลับได้รับผลกระทบจากความพ่ายแพ้ของลูยวน ทำให้ออร่าดูดร็อปไป ใครแพ้ใครชนะ แค่มองก็รู้แล้ว

พูดจบ ทั้งคู่ก็เริ่มประลอง

หมัดของจ้าวตงเริ่มวาดท่า ออร่าที่ออกมาลูยวนเทียบไม่ติดเลย

แต่จางซานเย่ากลับไม่ด้อยไปกว่าเลย เขาวาดหมัดอย่างถึงอารมณ์ หมัดแต่ละหมัดที่ออกรุนแรงดุดันดั่งพายุฝน ทำจ้าวตงได้แต่ถอย

ผ่านไปหลายกระบวนท่าน จ้าวตงโดนชกกระเด็นออกไปนอกเวที

“ศิษย์พี่ใหญ่!”

ศิษย์สถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันต่างพากันเข้ามาพยุงจ้าวตง

ซูหลิงยู่อ้าปากค้าง เมื่อกี้ที่เฉินเฟิงพูดว่าศิษย์พี่ใหญ่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจางซานเย่า เธอยังไม่เชื่อ เผลอพริบตาเดียว ศิษย์พี่ใหญ่ก็พ่ายแพ้ให้กับจางซานเย่า แต่ว่าเฉินเฟิงดูออกได้ยังไงนะ

บนเวที จางซานเย่าสีหน้าเย่อหยิ่งร้องว่า “ต่อไปใคร?”

“ผมเอง!”

สีหน้าซุนเจียนศิษย์คนที่สามของซูเห้าหรันโกรธขึ้ง จางซานเย่าครั้งนี้ทำให้สถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันขายหน้าหมอไม่รับเย็บ เอาชนะยอดฝีมืออันดับหนึ่งและสองของสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันด้วยตัวคนเดียว

“นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน” จางซานเย่าแค่นเสียงหยัน

“สามหาว!” ซุนเจียนหน้าแดงจัด ออกหมัดใส่จางซานเย่าทันที

จางซานเย่าสายตาเย็นเยียบ ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ใช้หมัดหนักประหนึ่งระเบิดชกซุนเจียนลอยกระเด็น

หมัดเดียว!

ซุนเจียนแพ้!

ศิษย์สถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันสีหน้าขาวซีด ยอดฝีมืออันดับต้นๆสามคนของสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันพ่ายแพ้ให้กับจางซานเย่าหมดเลย!

คนเดียวเอาชนะสามคนรวด!

นี่จะทำยังไงดี?

“คุณอา หมอนี่โด๊บยาหรือเปล่าน่ะ?” ซูหลิงยู่โมโหกระทืบเท้าไม่หยุด จางซานเย่ายังร้ายกาจขนาดนี้ งั้นต้วนหงกับฉางชิงไม่ไร้เทียมทานหรือไง

“ซวยแล้วซวยแล้ว คุณอา ฉันคงต้องไปแอฟริกาจริงๆแล้วล่ะ” ซูหลิงยู่เริ่มร้อนใจ และบ่นพึมพำกับตัวเอง

“ฉันยังไม่ได้สู้เลย เธอจะร้อนใจอะไร?” เฉินเฟิงหาวอย่างเกียจคร้าน

“คุณอา!” ซูหลิงยู่กลอกตามองบน “ขนาดศิษย์พี่ใหญ่ฉันยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ อาก็อย่าหวังเลยดีกว่า ต่อให้อาเอาชนะหมอนั่นได้ ยังมีต้วนหงกับฉางชิงอีกนะ”

“เฮ้อ ฉันรีบไปซื้อตั๋วดีกว่า” ซูหลิงยู่ไม่หวังแล้ว

เฉินเฟิงยิ้ม ไม่พูดอะไร

“ยังมีใครอีก?” จางซานเย่าถามเสียงดัง เย่อหยิ่งสุดติ่ง

ศิษย์สถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันสบตากันไปมา กลับไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ถึงจางซานเย่าจะกร่าง แต่เขามีสิทธิ์กร่างได้ ตอนนี้ไม่มีใครในสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันสามารถต่อกรกับจางซานเย่าได้เลย

ศิษย์อันดับสี่ของสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันก้มหน้าต่ำ ไม่มีความคิดจะขึ้นเวทีสักนิด เขากลัว!

ขายหน้าเรื่องเล็ก ที่เขากลัวคือโดนจางซานเย่าชกตกเวทีและบาดเจ็บหนัก