ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 45 คุณจะทำอะไรกับฉันได้บ้าง

บทที่ 45 คุณจะทำอะไรกับฉันได้บ้าง

“อะแฮ่ม เพื่อน จำผิดคนแล้ว” เฉินเฟิงกระแอมเล็กน้อย เขาพบว่าชายหนุ่มรูปหล่อคนนี้ค่อนข้างงี่เง่า หลังจากที่คุกเข่าอยู่นานแล้วเขาก็ยังไม่รู้สักทีว่าเขาเป็นผู้ชาย

หลังจากที่ได้ยินเสียงเฉินเฟิง ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติและการแสดงออกของเขาและสีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก “คุณเป็นใคร?!”

“ฉันเป็นเพื่อนของเฟยหรง” เฉินเฟิงพูดตามความเป็นจริง

“โกหก! เฟยหรงเธอไม่เคยมีเพื่อนเป็นผู้ชายเลยที่นี่ คุณเป็นใครกันแน่?!” ชายหนุ่มที่หล่อเหลาโยนดอกกุหลาบลงบนพื้นและถามอย่างเหี้ยมโหด

เฉินเฟิงกล่าวอย่างหมดหนทาง “ฉันเป็นเพื่อนของเฟยหรงจริงๆ”

“ฉันไม่เชื่อ! ให้ฉันเข้าไป ฉันจะเข้าไปถามเฟยหรง” ในขณะที่ชายหนุ่มรูปหล่อพูดเขายื่นมือออกมาและเตรียมที่จะเฉินเฟิงออกไป

“ไม่ได้ ตอนนี้คุณเข้าไปไม่ได้” เฉินเฟิง ขมวดคิ้ว และหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มสุดหล่อ แม้ว่าที่นี่จะเป็นบ้านของ เฟยหรงแต่ เสี้ยเมิ่งเหยากำลังอาบน้ำอยู่ เขาจะให้ผู้ชายคนอื่นเข้าไปแบบสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร

“คุณเป็นบ้าอะไร ทำไมคุณไม่ปล่อยให้ฉันเข้าไป ฉันเป็นคู่หมั้นของเฟยหรง!” ชายหนุ่มที่หล่อเหลาโกรธเกรี้ยว เขาชูหมัดขึ้นไปในขณะที่เขาพูดเตรียมจะต่อยเฉินเฟิง

แต่ก่อนที่มือของเขาจะไปถึงใบหน้าของเฉินเฟิง ข้อมือของเขาก็ถูกมือใหญ่ของเฉินเฟิงมัดไว้แน่น

“ฉันจะพูดครั้งสุดท้าย ตอนนี้คุณเข้าไปไม่ได้!” น้ำเสียงของเฉินเฟิงเย็นชาเล็กน้อย ท้ายที่สุดนี่คือบ้านของ สวีเฟยหรงตอนนี้เขาอยู่ใต้รั้วของเธอ เขาไม่สามารถทำอะไรตามใจชอบได้ ถ้าหากเป็นก่อนหน้านี้นั้นชายหนุ่มรูปหล่อคนนี้จะนอนอยู่บนพื้นไปนานแล้ว

“ไอเย็*แม่ ปล่อย!”

ชายหนุ่มที่หล่อเหลาหน้าแดงและเขาพบว่าชายรูปร่างผอมบางตรงหน้าเขานั้นมีพลังกำลังไม่น้อยเลยทีเดียว เขารู้สึกว่าข้อมือของเขาดูเหมือนจะถูกยึดไว้ด้วยคีมเหล็กไม่สามารถสะบัดออกไปได้เลย

เฉินเฟิงยิ้มอย่างเย็นชาเขากำข้อมือแน่นขึ้นเล็กน้อย

“อ๊าก เจ็บ เจ็บ!”

ชายหนุ่มที่หล่อเหลาร้องอย่างน่าสังเวช เขาคุกเข่าลงบนพื้นและเจ็บจบน้ำตาไหลออกมา เขารู้สึกถึงการกดกระดูกจากกำลังของเฉินเฟิง

“ยังจะเข้าไปอีกไหม?” เฉินเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“ไม่เข้าแล้ว รีบปล่อยสิวะ!” ความเจ็บปวดที่เหมือนกับกระดูกจะหักทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มรูปหล่อบิดเบี้ยวเล็กน้อย

“หึ” เฉินเฟิงตะคอกอย่างไม่แยแสและปล่อยข้อมือ

“ไอ้เวรเอ้ย!”

หลังจากที่เฉินเฟิงปล่อยแล้ว ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาไม่รู้ว่าอะไรควรทำหรือไม่ควร เขาจึงยกกระถางดอกไม้ตรงประตูแล้วกระแทกลงบนหัวของเฉินเฟิง

ครั้งนี้เฉินเฟิงไม่สุภาพกับเขา เขาตบชายหนุ่มรูปงามด้วยแบ็คแฮนด์ ชายหนุ่มที่หล่อเหลาตัวปลิวไปจนกระแทกพื้นฟันและเลือดปรากฏในอากาศ

“เฉินเฟิง คุณกำลังทำอะไร?” สวีเฟยหรงค่อยๆเดินออกมา

เฉินเฟิงมองไปที่สวีเฟยหรงอย่างเย็นชา เขาพบว่าผู้หญิงคนนี้เสแสร้งเก่งเกินไป เธอรู้ดีว่าชายหนุ่มรูปงามคนนี้มาแต่กลับยืนอยู่ข้างๆมองการแสดงนี้ต่อไป เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังยืมมือเขาจัดการชายหนุ่มผู้นี้

“เฟยหรง ไอ้คนนี้เป็นใคร?!” ชายหนุ่มที่หล่อเหลาลุกขึ้นอย่างโซเซจากพื้นและเดินไปหาสวีเฟยหรงเขาถามอย่างโกรธๆ

“เขาเป็นเพื่อนของฉัน” สวีเฟยหรงกล่าวอย่างไม่แยแส

“เพื่อนเหรอ?!” ชายหนุ่มสุดหล่อกัดฟันแน่น “เพื่อนบ้าบออะไร จะมาอยู่บ้านคุณเกือบทั้งคืน”

“เสิ่นจุนเหวิน คุณจะสื่อว่าอะไร?” การแสดงออกของสวีเฟยหรงนั้นเย็นชามากขึ้น

“หมายความว่าไงงั้นเหรอ?!” เสิ่นจุนเหวินพ่นน้ำลายที่เป็นเลือดและคำราม “สวีเฟยหรง เห็นฉันเป็นคนโง่หรือไง?”

“เสิ่นจุนเหวิน โปรดระวังคำพูดของคุณด้วย ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณดังนั้นใครก็ตามที่ฉันอยู่ด้วยก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับคุณเลย” สวีเฟยหรงขมวดคิ้วแน่น

ภายในใจของเฉินเฟิง หัวเราะเยาะ คำพูดของสวีเฟยหรงนั้นคลุมเครือมาก เห็นได้ชัดว่าพยายามทำให้เสิ่นจุนเหวินคิดไปไกล

แน่นอนว่าเป็นไปตามที่ เฉินเฟิงคาดไว้ ทันทีที่สวีเฟยหรงกล่าวจบลง สีหน้าของเสิ่นจุนเหวินนั้นแดงก่ำดั่งเลือด

“สวีเฟยหรง ฉันเป็นคู่หมั้นของคุณ!” เสิ่นจุนเหวินคำราม

“คู่หมั้น?” สวีเฟยหรงพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่เคยยอมรับเลย”

“พ่อแม่ของคุณตอบรับแล้ว!” เสิ่นจุนเหวินแทบจะกระอักเลือดออกมาจากปากเขา เขาและสวีเฟยหรงเป็นคู่รักในวัยเด็ก นานมาแล้วที่พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายจัดการจับคู่ให้พวกเขาแต่เด็ก เขารอ สวีเฟยหรงมานานกว่าสิบปี คิดว่าเมื่อ สวีเฟยหรงกลับมาที่ประเทศจีนครั้งนี้เธอจะเห็นด้วยกับข้อเสนอการแต่งงานของเขา ใครจะไปรู้ว่า สวีเฟยหรงไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปหาพ่อแม่ของฉัน ฉันไม่เห็นด้วยอยู่แล้ว” สวีเฟยหรงเบือน หน้าหนีตามสไตล์ของหญิงสาวที่ไม่สนใจโลก

เสิ่นจุนเหวินกำหมัดแน่นและกัดฟันกรอด ดวงตาสีแดงเลือดของเขาจ้องมองไปยังเฉินเฟิงในทันที “เป็นเพราะไอ้เวรนี่ใช่ไหม? คุณถึงไม่ชอบฉัน? ไอ้เวรนี่ดีกว่าฉันตรงไหน?!”

เฉินเฟิงหันไปมองเสิ่นจุนเหวินและพูดด้วยความขุ่นเคือง “ดูแลความสะอาดในปากบ้าง เรื่องระหว่างพวกคุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน”

“ไม่เกี่ยวเหรอ?! ไอ้เวร นอนกับผู้หญิงของฉัน มีหน้ามาพูดว่าไม่เกี่ยว!” สายตาของเสิ่นจุนเหวินนั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองหาก เฉินเฟิงไม่ปรากฏตัว สวีเฟยหรงจะต้องชอบเขาอย่างแน่นอน

อารมณ์ของเฉินเฟิงนั้นกรุ่นมาก ความรู้สึกของความไม่ยุติธรรมนี้มันไม่สบายใจจริงๆ ถ้าเขานอนกับ สวีเฟยหรงจริงๆก็ไม่มีอะไรจะพูดจะเถียง แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยสัมผัสกับผู้หญิงบ้าคนนี้ เขาและเสิ่นจุนเหวินกำลังโดนสวีเฟยหรงปั่นประสาท!

สำหรับคำอธิบายที่มีต่อเสิ่นจุนเหวินไม่ใช่ว่าเฉินเฟิงไม่อยากกล่าวแต่นี่มันหยามเกินไป!

เสิ่นจุนเหวินไม่มีคุณสมบัติที่จะปล่อยให้เฉินเฟิงนั้นก้มหน้ายอมรับ

“โอเค ฉันนอนกับผู้หญิงของคุณ แล้วยังไงจะทำอะไรฉันได้!” เฉินเฟิงขี้เกียจเกินกว่าจะเถียงและยอมรับด้วยความเย่อหยิ่งเขาต้องการดูว่า เสิ่นจุนเหวินจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

“โอเค ดี ไอ้เวรนี่กล้ามาก!” เสิ่นจุนเหวินตัวสั่นด้วยความโกรธ สวีเฟยหรงนั้นอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ ไอ้คนไร้ค่านี่กล้ายอมรับออกไปเหรอ? เขาไม่เห็นเหรอว่า เสิ่นจุนเหวินไม่ใช่คนธรรมดา? เขาไม่กลัวการแก้แค้นของ เสิ่นจุนเหวินหรือ?

สวีเฟยหรงรู้สึกไม่เชื่ออย่างมาก เป็นเวลานานแล้วที่ภาพของเฉินเฟิงในสายตาของเธอนั้นเป็นคนที่ขี้อายไม่ค่อยกล้าและหวาดกลัว ทำไมจู่ๆเขาถึงได้กลายเป็นคนที่ไม่เกรงกลัวอะไรเลย? เขามีความมั่นใจมาจากไหนหรือว่าแค่อยากแสดงออกต่อหน้าเขาและไม่อยากโดนดูหมิ่น?

“ยังไม่รีบไสหัวออกไปอีก? หรือว่าอยากจะพักค้างคืนที่นี่ด้วย?” เฉินเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาไม่ได้คิดอะไรมากมายเท่าสวีเฟยหรง เขาแค่คิดว่าเสี้ยเมิ่งเหยาควรจะอาบน้ำเสร็จได้แล้ว

เมื่อเขาได้ยินคำว่า ‘ค้างคืน’ สายตาของเสิ่นจุนเหวินก็เดือดพล่านด้วยความโกรธ เขานึกไม่ถึงว่าหลังจากที่เขาจากไปผู้หญิงที่เขาชอบมานานกว่าสิบปีจะถูกกดขี่โดยเฉินเฟิง วิธีการเล่นกับคนป่าเถื่อนความอัปยศอดสูแบบนั้นทำให้ เสิ่นจุนเหวินอยากจะอาเจียนเป็นเลือด

อย่างไรก็ตามเขายังไม่มีอะไรที่อยากจะวุ่นวายกับเฉินเฟิง

“ไอ้เวรนี่แล้วก็สวีเฟยหรงคนชั่ว คอยดูเถอะ ฉันจะทำให้พวกคุณได้รู้ว่าอะไรคือความเป็นความตาย!” สายตาของเสิ่นจุนเหวินเต็มไปด้วยความพอไม่ใจ หลังจากพูดคำพูดที่รุนแรงเขาก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง