ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 59 《ถึงอลิซ》1

บทที่ 59 《ถึงอลิซ》1

เมื่อเห็นพนักงานเอาเบียร์มา ในใจของเสิ่นจุนเหวินก็รู้สึกหงุดหงิด เพราะเรื่องนี้มันหลุดออกจากกรอบที่เขาตีเอาไว้

เมื่อการทำลายเฉินเฟิงนั้นล้มเหลว การที่จะใช้Romani Contiในการทำให้เฉินเฟิงอับอายกลับถูกเสี้ยเมิ่งเหยาหยุดเอาไว้ เสิ่นจุนเหวินเลยรู้สึกว่าไม่ใช่แค่ไม่ได้ทำอะไร แค่กลับถูกทำให้โกรธมากขึ้นอีกด้วย

“เมิ่งเหยา ได้ยินว่าคุณป้าบอกว่า คุณสนใจเปียโนใช่ไหม？” เมื่อเห็นว่าตัวเองไม่สามารถทำให้เฉินเฟิงอับอายได้ เสิ่นจุนเหวินทำได้แค่เปลี่ยนเรื่อง เขาได้ยินมาจากหลินหลันเกี่ยวกับความชอบของเสี้ยเมิ่งเหยา เพราะรู้ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาชอบเปียโนมาตั้งแต่เด็ก แถมยังเรียนพิเศษการเล่นเปียโนโดยเฉพาะอีกด้วย

เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากสนใจเสิ่นจุนเหวิน แต่ก็เข้าใจ ว่าตัวเองไม่สามารถทำตัวชัดเจนเกินไปได้ ไม่อย่างนั้นหลินหลันคงจะลำบากใจ

เสิ่นจุนเหวินยิ้มด้วยความอ่อนโยน พลางพูดว่า： “พอดี ว่าฉันเองก็ชอบเปียโน อีกอย่างยังมีความเชี่ยวชาญด้านเปียโนอีกด้วย และเพื่อการทำให้ตัวเองเก่งขึ้น ปีก่อนๆ ฉันเลยไปที่ยุโรป และขอให้นักเปียโนคนหนึ่งที่เป็นคนเชื้อสายจีนมาสอน ฉันได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างจากอาจารย์คนนี้ เมิ่งเหยา ถ้าเกิดว่าคุณไม่ว่า วันนี้ฉันจะเล่นเปียโนให้คุณฟังสักเพลง”

เมิ่งเหยาอยากจะบอกว่าไม่ต้อง แต่เสิ่นจุนเหวินกลับไม่ให้โอกาสเธอเลย พลางเดินไปที่เวทีกลางร้านอาหาร ตรงนั้นมีเปียโนราคาสูงลิ่ว มันเป็นของที่เสิ่นจุนเหวินเตรียมเอาไว้เผื่อมันเกิดอะไรที่ผิดคาดขึ้น แต่ก็นึกไม่ถึงเลยว่าจะได้ใช้มันจริงๆ

เสิ่นจุนเหวินคิดอย่างง่ายๆ ถึงเขาจะไม่สามารถใช้เงินในการทำให้เสี้ยเมิ่งเหยามีความสุขได้ เขาก็จะใช้ความสามารถ แต่ถึงอย่างไรผู้หญิงหลายๆ คน ก็ออกจากสองสิ่งนี้ไม่ได้

เสิ่นจุนเหวินนั่งอยู่บนเก้าอี้ ก่อนที่ใครหลายคนจะเตรียมกล้องหันไปทางเพื่อถ่ายเสิ่นจุนเหวิน

นี่เป็นความสามารถพิเศษส่วนตัวของเสิ่นจุนเหวิน และนี่มันก็เป็นโอกาสที่ดีในการอวยด้วย แน่นอนว่าพวกเขาจะไม่มีทางปล่อยโอกาสนี้ไป

“คุณชายเสิ่นเล่นเปียโนเก่งแบบนี้หล่อจังเลย”

“ท่าทางกับการเล่นนี้มันดูเชี่ยวชาญจังเลย เขาดูดีกว่านักเปียโนภายในประเทศหลายๆ คนอีก”

“เสี้ยเมิ่งเหยาโชคดีขนาดไหนเนี่ย ทำไมถึงได้มาเจอผู้ชายที่ทั้งรวยและมีความสามารถอย่างคุณชายเสิ่นอีกนะ”

คอมเม้นต์ในการถ่ายทอดสดเริ่มเลียแข้งเลียขาเสิ่นจุนเหวินอีก

เสิ่นจุนเหวินหายใจเข้าลึกๆ เพราะเปียโนเป็นแค่ความสามารถเพียงอย่างเดียวของเขา เขามักจะใช้ความสามารถนี้ ในการทำให้คนภายในวงการโอนเอนและเชื่อใจเขา จนสุดท้ายก็ไปขึ้นเตียงกับเขา ดังนั้นเสิ่นจุนเหวินเลยเชื่อใจมาก

เขาอยากจะทำให้เสี้ยเมิ่งเหยารู้ ว่าเสิ่นจุนเหวินไม่ใช่คนที่รวยอย่างเดียว ความสามารถของเขาก็มีเพียงพอเช่นกัน！

เสิ่นจุนเหวินเล่นเพลงของบีโธเฟน ชื่อว่า《ถึงอลิซ》 นี่เป็นเพลงที่บีโธเฟนแต่งให้กับนักเรียนผู้หญิงในปี1810 และก็เป็นหนึ่งในเพลงที่ดีที่สุดในโลก

โน้ตในเพลงนั้นมันยากอยู่แล้ว แต่ว่าเสิ่นจุนเหวินกลับกล้าเลือก มันบอกได้ทันทีว่าเขามีความสามารถเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่ก็น่าทึ่งอยู่พอตัว

เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้วสวย เธอเข้าใจในการเล่นเปียโนเป็นอย่างมาก ไม่พูดไม่ได้เลยว่าเพลง《ถึงอลิซ》ที่เลขาเล่นนั้น เล่นได้ไม่เลวเลยทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นการควบคุมจังหวะหรือว่าคีย์ต่างๆ ก็จัดแจงได้เป็นอย่างดี ไม่มีข้อผิดพลาดเลยแม้แต่น้อย

นักดนตรีที่จ้างมาที่อยู่ด้านล่างเวทีหลายๆ คน เผยความชื่นชมออกมาจากใบหน้า พวกเขาเป็นคนเล่นดนตรี ยิ่งเข้าใจมากกว่า ว่าเพลงที่มีชื่อเสียงนี้ มันยากขนาดไหน การที่เสิ่นจุนเหวินสามารถเล่นได้ทั้งๆ ที่ไม่ใช่นักดนตรีโดยเฉพาะนั้น มันยิ่งทำให้《ถึงอลิซ》ยิ่งน่าฟังมากกว่าเดิม เก่งจริงๆ ！

เสี้ยเมิ่งเหยาเองก็เหมือนกับนักดนตรีเหล่านั้น เมื่อคิดๆ ดูแล้วผู้ชมในการถ่ายทอดสดกว่าล้านคนเองก็กำลังอึ้งไปตามๆ กัน

ส่วนใหญ่พวกเขาเล่นเปียโนไม่เป็น แต่พวกเขากลับฟังออก ว่าเสิ่นจุนเหวินเล่นได้เพราะขนาดไหน！

“ความสามารถระดับคุณชายเสิ่น สามารถแข่งขันเปียโนภายในประเทศได้เลยนะเนี่ย”

“คุณชายเสิ่นเก่งเกินไปแล้ว คนมีเงินเก่งกันทุกคนเลยเหรอ？”

“เพราะเกินไปแล้ว ฉันอยากจะร้องไห้”

“คุณชายเสิ่น ฉันอยากแต่งงานกับคุณ ฉันจะคลอดลิงให้คุณเอง”

“เก่งๆ ……”

มีคนดูมากมายเริ่มซื้อรถสปอร์ตและส่งให้กับเสิ่นจุนเหวิน ส่งจรวดให้ด้วย เพียงแต่ว่าความสามารถในการเล่นเพลงนี้ การถ่ายทอดสดนี้ได้รับของขวัญรวมๆ มากกว่าห้าแสน

คนที่ทำการถ่ายทอดสดต่างๆ ฟังอย่างรื่นหู เสิ่นจุนเหวินไม่ได้ขาดเงินขาดทองอะไร แต่พวกเขาไม่มีใครจะไปคิด ว่าแค่การออกมาทำการถ่ายทอดสดจะทำเงินได้มากถึงห้าแสนกว่า

พูดได้เพียงว่า มือของเสิ่นจุนเหวินนั้นมันดีเหลือเกิน เลยทำให้คนดูหลายๆ คนเคลิบเคลิ้ม

หลังจากที่เขาเล่นเพลงจบ เสิ่นจุนเหวินก็ลุกขึ้นยืน จากนั้นก็โค้งคำนับอย่างเคารพ ก่อนจะเดินลงมาจากเวที

“เมิ่งเหยา คุณคิดว่า《ถึงอลิซ》ที่ฉันเล่นมีตรงไหนที่เล่นไม่ดีไหม？” เสิ่นจุนเหวินหน้าแดง เพราะเขาพูดต่อหน้าสาธารณะ ไม่ใช่แค่การแสดงของเขาไม่มีจุดบกพร่อง แต่ว่าด้วยความสามารถของเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่มีทางฟังออกแน่นอน ดังนั้นสิ่งที่เขาพยายามจะสื่อนั้นชัดเจนมาก ก็คืออยากจะให้เสี้ยเมิ่งเหยายอมรับในตัวเขา

“มากเกินไป” เสี้ยเมิ่งเหยายังไม่ทันพูด เฉินเฟิงก็พูดแทรกขึ้น

เสิ่นจุนเหวินตกใจ พลางพูดว่า： “อะไรมากเกินไป？”

“ฉันบอกว่าตอนที่คุณแสดงน่ะ ข้อผิดพลาดมันเยอะมากเกินไป！” เฉินเฟิงพูดต่อไป ความสามารถระดับเสิ่นจุนเหวิน ขายได้แค่คนทั่วไปเท่านั้นแหละ ถ้าไปเล่นต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญ ไม่มีทางได้ขึ้นเวทีแน่นอน

“คนไร้ประโยชน์อย่างคุณ จะไปรู้อะไร？！คุณเล่นเปียโนเป็นเหรอ！”

เสิ่นจุนเหวินโกรธเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านี้เฉินเฟิงก็แย่งเก้าอี้เขาไม่โกรธก็ได้ แต่ตอนนี้ เฉินเฟิงกล้ามาสงสัยในความสามารถด้านที่เขาภูมิใจที่สุด แล้วเสิ่นจุนเหวินจะทนไหวได้อย่างไร คนแบบนี้คงไม่เคยแตกเปียโนด้วยซ้ำ เขามีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าตัวเองมีข้อผิดพลาดมาก！

“คุณคิดว่าฉันเล่นเปียโนไม่เป็นงั้นสิ？” เฉินเฟิงถามกลับอย่างแดกดัน ด้านเปียโนของเขานั้นดีมาก เพราะเขาเริ่มเล่นมาตั้งแต่สามขวบแล้ว ทุกวันต้องซ้อมเปียโนอย่างน้อยสามสี่ชั่วโมง

อาจารย์ของเขา ก็คือแม่ของเขา ชื่อซูจ้าวชิง

ยี่สิบปีก่อน ซูจ้าวชิงมีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก ถือได้ว่าเป็นนักดนตรีที่มีชื่อเสียงของเมืองหลวง เพราะว่ามีความสามารถทางด้านนี้มาก ซูจ้าวชิงเลยถูกเฉินห้าวเทียนชอบเข้า แต่เพราะว่าความรักของทั้งสองคนไม่ได้ถูกตระกูลเฉินยอมรับ เฉินเฟิงเลยแบกรับคำว่าลูกที่น่ารังเกียจเอาไว้

และได้รับการกลั่นแกล้งต่างๆ จากตระกูลเฉิน

แต่ว่าตอนนั้นซูจ้าวชิงเข้มแข็งมาก ถึงแม้ว่าพวกเธอแม่ลูกจะไม่ได้อยู่อย่างสุขสบายในตระกูลเฉิน ซูจ้าวชิงก็ไม่ได้ละทิ้งในการเลี้ยงดูเขา

ไม่ใช่แค่ความสามารถของเธอ ที่สองให้กับเฉินเฟิง แต่ยังให้เฉินเฟิงได้ฝึกในทุกๆ วันอีกด้วย

วันเวลาที่เหมือนตายทั้งเป็น ถึงได้หล่อหลอมให้เฉินเฟิงให้เป็นแบบทุกวันนี้

ด้านการเล่นเปียโน ความสามารถระดับเฉินเฟิง น่าจะเทียบกับนักเปียโนดังๆ ระดับโลกได้เลยทีเดียว！

เสิ่นจุนเหวินอยากจะใช้เปียโนในการทำลายตัวเอง เขาคิดผิดเสียแล้ว！