ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่263 สามีฉัน
บทที่263 สามีฉัน
“พี่ใหญ่ นั้นตอนนี้ควรทำยังไง? ถ้าไม่อย่างนั้นปล่อยแม่คนนี้ไหม?” เฉินจื๋อหลี่ถาม ฟังความหมายของเฉินจื๋อเหวินออก ตอนนี้เสี้ยเมิ่งเหยากลับกลายเป็นปัญหายุ่งยาก
“ปล่อยไม่ได้” เฉินจื๋อเหวินส่ายหน้าพลางบอกว่า “ถ้าปล่อยเธอไป คนเบื้องหลังของเธอจะค้นหาแล้วตามมาจนเจอเบาะแส ค้นพวกเราเจอที่นี่คงไม่ดีนัก พวกเราเข้ามาครั้งนี้ เข้ามาแบบหลบๆ ซ่อนๆ จะให้คนรู้ร่องรอยของพวกเรามากเกินไปไม่ได้”
“แต่บอดี้การ์ดของแม่คนนี้ที่อาโสงตีจนเจ็บ อีกฝ่ายรู้ว่าพวกเราเป็นจอมยุทธ์แล้ว” เฉินจื๋อหลี่พูดอย่างจำใจพอสมควร
“รู้แล้วจะเป็นยังไง ตอนนี้คนอยู่ในมือพวกเรา ก่อนหน้าที่ยังตรวจสอบไม่ชัดเจน พวกเขาคงไม่กล้าวู่วาม” เฉินจื๋อเหวินมีแผนในใจอยู่แล้ว
“บางที แม่คนนี้อาจจะรู้ว่าจอมยุทธ์เบื้องหลังของเธอเป็นใคร” เฉินจื๋อหลี่ลูบไล้คาง มองเสี้ยเมิ่งเหยาที่ยังสลบอยู่
เฉินจื๋อเหวินขมวดคิ้วเอ่ยปาก “อาเจียว เธอไปทำให้หล่อนฟื้นแล้วถามหล่อนหน่อย”
เสี้ยเมิ่งเหยาใจเย็นมาก เวลานี้เธอไม่ได้ถามเฉินจื๋อเหวินเป็นใครอย่างคำถามโง่เขลาแบบนี้ แต่กลับพูดตรงไปตรงมา “ทำไมพวกคุณถึงต้องลักพาตัวฉัน?”
มีเพียงรู้จุดประสงค์ เธอถึงสามารถวิเคราะห์ที่มาของเฉินจื๋อเหวินคนเหล่านี้ได้
“คุณเสี้ย ทำไมพวกเราถึงลักพาตัวคุณ นี่ไม่สำคัญ เรื่องสำคัญคือคุณเสี้ยอยากออกไปจากที่นี่รึเปล่า” เฉินจื๋อเหวินพูดยิ้มกริ่ม
มุมปากเสี้ยเมิ่งเหยาเผยท่าทีถากถาง “ฉันบอกว่าอยากให้พวกคุณปล่อยฉันไปเหรอ?”
เฉินจื๋อเหวินหัวเราะหึๆ “ขอเพียงคุณเสี้ยตอบคำถามมาให้กระจ่าง คนที่อยู่เบื้องหลังตัวเองเป็นใคร พวกเราจะปล่อยคุณเสี้ยออกไป”
“หมายความว่าอะไร?” เสี้ยเมิ่งเหยาสงสัยอยู่บ้าง ไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของเฉินจื๋อเหวิน
“คุณเสี้ย ผมจะไม่อ้อมค้อมกับคุณอีก ผมอยากรู้ว่าจอมยุทธ์ที่เฝ้าใต้ตึกคุณเมื่อคืนนี้เป็นใคร?” เฉินจื๋อเหวินพูดอย่างโจ่งแจ้ง
“จอมยุทธ์?” เสี้ยเมิ่งเหยายิ่งมึนงง ก่อนหน้านี้เฉินเฟิงไม่เคยพูดเรื่องจอมยุทธ์พวกนี้กับเธอ
“หรือว่าคุณเสี้ยไม่รู้?” เฉินจื๋อเหวินขมวดคิ้ว ท่าทางสงสัยของเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่เหมือนแกล้งแสดงออกมา
เสี้ยเมิ่งเหยาส่ายหน้าพลางตอบว่า “ฉันไม่รู้ว่าจอมยุทธ์ที่พวกคุณพูดคืออะไร แต่คนที่คุ้มครองฉันใต้ตึกเมื่อคืนนี้ ฉันพอรู้ว่าเป็นใครส่งมา”
“คุณเสี้ยเชิญพูด” เฉินจื๋อเหวินสนใจขึ้นมา
“สามีฉัน” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดตามตรงไม่ปิดซ่อน นอกจากเฉินเฟิงแล้วไม่อาจมีใครอื่นส่งคนมาคุ้มครองเธอได้
ตอนนี้สำหรับเรื่องที่เฉินเฟิงพูดกับเธอเมื่อคืนนี้ เธอเชื่อมาเจ็ดแปดส่วนแล้ว เฉินเฟิงอาจจะได้ยินข่าวว่ามีคนมาลักพาตัวเธอจากเย่ไห่ถังที่นั่นจริง ดังนั้นจึงอยากกลับบ้านมาบอกเธอ แต่โดนเธอเข้าใจผิด
แต่เฉินเฟิงไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับเธอ ทว่าตอนที่ออกไปยังส่งจอมยุทธ์เข้ามาคุ้มครองเธอ
“สามีคุณ?” เฉินจื๋อเหวินขมวดหัวคิ้วขึ้น เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ
“แม่คุณ ไอ้วิชาพูดเพ้อเจ้อหน้าตาเฉยของเธอนี่เรียนมากับใคร? รายละเอียดของสามีเธอ พวกเรารู้ดีกันหมด เขาเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านธรรมดาคนหนึ่ง จะให้จอมยุทธ์มาเป็นบอดี้การ์ดของเธอได้เหรอ? เธอรู้ไหมจอมยุทธ์คืออะไร? สถานะตำแหน่งของจอมยุทธ์ในสังคมนี้สูงมากแค่ไหนกัน?” เฉินจื๋อหลี่พูดอย่างตลก อยากจะใช้จอมยุทธ์มาเป็นบอดี้การ์ด อย่างมากที่สุดก็ต้องมีสถานะของผู้สืบทอดตระกูลชั้นนำ
ผู้สืบทอดตระกูลชั้นนำ จะไปเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนอื่น? มาล้อเล่นบ้าบออะไรกัน
“สามีฉันไม่ใช่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านธรรมดา” น้ำเสียงเสี้ยเมิ่งเหยาเย็นชาลงมา “เขาก็เป็นจอมยุทธ์”
เสี้ยเมิ่งเหยาไม่รู้ระดับของเฉินเฟิง แต่ดูจากการแสดงออกในอดีตของเฉินเฟิง ถึงแม้อยู่ในวงการของจอมยุทธ์ เฉินเฟิงก็มีตัวตนที่สุดยอดอย่างแน่นอน
“สามีเธอเป็นจอมยุทธ์?”
เฉินจื๋อหลี่ท่าทางเกินเลย จากนั้นตบขาหัวเราะยกใหญ่ “ฮ่าๆ แม่คุณ เธอจะมาอำฉันเชียวเหรอ?”
“เธอรู้ไหมว่าจอมยุทธ์คืออะไร ถึงได้กล้าพูดแบบนี้ออกมา? บอกเธอตามตรง ถ้าสามีเธอเป็นจอมยุทธ์จริง พวกเธอตระกูลเสี้ยก็คงโดนเขากำจัดด้วยมือเดียวไปนานแล้ว”
“เดิมทีเธอไม่รู้จอมยุทธ์สองคำนี้หมายความว่าอะไร!”
ในน้ำเสียงของเฉินจื๋อหลี่หยิ่งยโสลึกๆ ดูถูกต่อคนธรรมดา
“คุณไม่เชื่อฉันก็ไม่เป็นไร” เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้วเรียวขึ้น ที่จริงเรื่องราวน่าเหลือเชื่อมาก แต่คนตรงหน้ากลุ่มนี้ไม่รู้ เฉินเฟิงไม่เพียงเป็นจอมยุทธ์ เขายังเป็นผู้สืบทอดของตระกูลเฉินเมืองยันเจียงด้วย
“ในเมื่อคุณเสี้ยไม่ยอมบอกความจริง นั้นสองวันนี้ก็ต้องลำบากใจคุณเสี้ยชั่วคราวก่อนสักหน่อย” เฉินจื๋อเหวินพูดนิ่งๆ เขาไม่คิดว่าสิ่งที่เสี้ยเมิ่งเหยาพูดเป็นเรื่องจริง เพราะจอมยุทธ์ไปเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง นี่เป็นยิ่งกว่าเทพนิยายก็เป็นนิทานอาหรับราตรี
เห็นว่าเฉินจื๋อเหวินจะออกไป เสี้ยเมิ่งเหยารีบร้อนขึ้น “หยุดก่อน!”
“คุณเสี้ยยังมีธุระอะไร?”
เสี้ยเมิ่งเหยาสูดหายใจเข้าลึกๆ “ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นใคร ฉันไม่รู้จุดประสงค์ของพวกคุณ แต่ฉันขอเตือนพวกคุณไว้ ดีที่สุดรีบปล่อยฉันไป ถ้าโดนสามีฉันตามมาถึงที่ เขาจะไม่ปล่อยพวกคุณไปแน่”
คำพูดของเสี้ยเมิ่งเหยานี้ กำลังคิดแทนพวกเฉินจื๋อเหวินจากใจจริง เธอสามารถมองออกอย่างชัดเจน ว่าเฉินจื๋อเหวินคนเหล่านี้มีเจตนาร้ายต่อเธอไม่ได้ลึกมาก การลักพาตัวเธออาจจะมีความบังเอิญอย่างอื่นด้วย
แต่เฉินเฟิงกลับคงไม่คิดแบบนั้น ดูจากนิสัยที่เผด็จการของเฉินเฟิง ขอเพียงมีคนทำร้ายเธอ เฉินเฟิงจะแก้แค้นอย่างไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล ถึงตอนนั้นเฉินจื๋อเหวินคนเหล่านี้ ล้วนอย่าคิดจะอยู่สบายสักคนเดียว
ไม่ใช่ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาเห็นใจเฉินจื๋อเหวินคนเหล่านี้ แต่ว่าเธอไม่อยากเห็นเฉินเฟิง ทำเรื่องวุ่นวายใหญ่โตครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะเธอ
“แม่คุณ เธอข่มขู่พี่ใหญ่ฉันเหรอ?” น้ำเสียงของเฉินจื๋อหลี่เย็นลงมา
เสี้ยเมิ่งเหยาน้ำเสียงอืด “นี่ไม่ใช่ข่มขู่ นี่คือแนะนำ”
“หึๆ แนะนำ?” เฉินจื๋อหลี่หัวเราะหึๆ ไม่พูดสักคำ “แม่คุณ เธอเก็บคำแนะนำนี้ไว้ให้สามีสวะคนนั้นของเธอฟังเถอะ”
“อีกอย่างเธอภาวนาให้เขารู้จักเอาตัวรอดหน่อยจะดีที่สุด อย่าบุกมาหาพวกเรา ไม่อย่างนั้นอย่าโทษว่าถึงตอนนั้นฉันให้เธอเห็นเขาโดนฉันใช้มือเดียวบีบจนตายไปยังไง!”
“คุณ……” เสี้ยเมิ่งเหยาโกรธอยู่บ้าง เธอนึกไม่ถึงว่าความหวังดีของตนกลับโดนเฉินจื๋อหลี่เห็นเป็นเจตนาร้าย
“อาหลี่ อย่าเสียมารยาทกับคุณเสี้ย” เฉินจื๋อเหวินชายตามองเฉินจื๋อหลี่ทีหนึ่ง จากนั้นย้ายสายตาไปทางเสี้ยเมิ่งเหยาพลางยิ้มเล็กน้อย
“คุณเสี้ย ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของคุณ ผมจะระวังไว้”
เห็นได้ชัดมากว่าเดิมทีเขาไม่ได้วางคำพูดของเสี้ยเมิ่งเหยาไว้ในใจแต่อย่างใด
เวลานี้ เฉินเฟิงโทรศัพท์ไปหาที่มือถือของเย่ไห่ถัง
“ผมต้องการข่าวของโจรเถื่อนนอกเขตพวกนั้น” เฉินเฟิงพูดตรงประเด็น ข่าวคราวเป็นเย่ไห่ถังรายงานให้เขา นั้นเวลานี้น่าจะมีความเป็นไปได้มากสุดที่เย่ไห่ถังจะรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนกัน
“ฉันไม่รู้” น้ำเสียงของเย่ไห่ถังเย็นยะเยือกเหมือนเมื่อก่อน
“ทำไมคุณถึงไม่รู้อะไรเลย?” ในเสียงของเฉินเฟิงมีความโกรธระดับหนึ่ง
“คุณเฉิน โปรดระวังน้ำเสียงของคุณด้วย ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ และไม่ใช่คนใช้ของคุณด้วย คุณไม่มีสิทธิ์มาขึ้นเสียงใส่ฉัน” เย่ไห่ถังขมวดคิ้ว
“ขอโทษ คุณเย่ เป็นผมวู่วามเอง” สูดหายใจลึกๆ ทีหนึ่ง เฉินเฟิงทำให้ตนเองสงบลงมาได้ เขาไม่มีสิทธิ์โมโหเย่ไห่ถังจริงๆ เพราะเขากับเย่ไห่ถังไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเย่ไห่ถังบอกข่าวเขาแล้วว่ามีคนอยากลงมือกับเสี้ยเมิ่งเหยา แต่เป็นเขาเองที่ประมาทไป