ศิษย์หลานข้า ระวังอย่าหลงผิด - ตอนที่ 220 โลกมนุษย์น่ากลัว
ค่ำคืนที่ไร้แสงจันทร์ ท้องฟ้ามืดสนิท ทั่วทุกบริเวณปกคลุมอยู่ภายใต้ความมืด ร่างที่กึ่งโปร่งใสขดตัวอยู่บริเวณหลังเขาลืมตาขึ้น มันมองไปยังคนที่หลับตาพักผ่อนภายในเพิงฟางที่เรียบง่ายทางด้านขวาอย่างเงียบสงบ ดวงตาของวิญญาณมังกรฉายแววบางอย่าง ก่อนจะยืดลำตัวที่ขดอยู่ออก สายตามองไปยังอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง
วิญญาณมังกรไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร มาจากไหน รู้แต่พียงวิญญาณมังกรของตนเองถูกอีกฝ่ายปลุกให้ตื่นมาอยู่ในสถานที่แห่งนี้ อีกทั้งยังทำให้มันเกิดความเกรงขามแค่เพียงอยู่ใกล้ ความน่าเกรงขามนั้นเกิดมาจากก้นบึ้งของวิญญาณราวกับเป็นสัญชาตญาณ
ความรู้สึกนี้แปลกประหลาดอย่างมาก มันไม่รู้ว่าตนเองกำลังเกรงกลัวอะไร มันไม่ได้ไม่อยากจะหนี แต่เพียงแค่เห็นอีกฝ่ายก็ทำให้เกิดความไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่ง มันรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งอย่างมาก! อีกทั้งยังเป็นบุคคลที่มันไม่อาจต่อต้านได้ ถึงแม้มันอยากจะหนีไปทุกเวลา แต่กลับไม่กล้าเปิดเผยความคิดออกมาแม้แต่น้อย
จนกระทั่งพลังชีวิตในร่างวิญญาณของมันเริ่มฟื้นฟูกลับมา มันสามารถรับรู้ได้ว่าตนเองยังมีโอกาสฟื้นคืนชีพได้ ถึงแม้จะไม่มีร่างกายแล้ว แต่แค่มีพลังชีวิตอยู่ อีกทั้งความแข็งแกร่งของวิญญาณมังกรของมัน มันสามารถแย่งชิงร่างกายคนอื่นมา จากนั้นเริ่มต้นการฝึกฝนเป็นมังกรใหม่ได้
แค่เพียงหนีออกไปจากสวนผักแห่งนี้ มันก็จะมีชีวิตใหม่ แก้แค้นให้ตัวเอง!
เมื่อนึกถึงเหล่ามนุษย์ที่ฆ่าตนเอง มันก็รู้สึกแค้นจนวิญญาณบิดเบี้ยว ฝูงมดต่ำต้อยทำให้มันกลายเป็นเช่นนี้ แค้นนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องชำระ อีกทั้งมันยังต้องตามหาลูกแก้วกำเนิดวิญญาณกลับมาให้ได้ ท่านมหาเทพไม่อาจรอต่อไปได้แล้ว
จู่ๆ ร่างกายของมันก็สั่นสะท้านราวกับนึกบางอย่างขึ้นได้ มันสงบสติอยู่สักพัก ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนตัวไปยังริมสวนผัก สายตาจับจ้องไปยังคนที่เหมือนกับกำลังหลับลึกอย่างระแวง
มันจับจ้องไปยังอีกฝ่ายอยู่สักพัก เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่มีปฏิกิริยาอะไร มันจึงรวบรวมพลังวิญญาณทั้งร่าง โค้งตัวจนเป็นลักษณะคันธนู ก่อนจะพุ่งทะยานออกไป
เดิมทีมันคิดว่าริมสวนผักต้องมีอะไรบางอย่างกั้นเอาไว้ ถึงแม้จะไม่มีข่ายพลังก็ต้องมีผนึก เพราะว่าคนที่ชื่ออิ้งหลุนดูไม่เหมือนคนธรรมดา แต่ที่น่าแปลกคือ ริมสวนกลับไม่มีอะไรแม้แต่น้อย!
มันพุ่งออกมาจากสวนผักไปยังด้านล่างภูเขาอย่างง่าย ตัวมันเองก็ตกตะลึงอยู่เล็กน้อยที่อีกฝ่ายไม่มีการเฝ้าระวังตัวเอง
ไม่รอมันคิดมากไปกว่านี้ เสียงคุ้นหูหนึ่งลอยเข้ามา “เสี่ยวหวง ด้านล่างภูเขาไม่…”
เขายังพูดไม่ทันจบ วิญญาณมังกรกลับพุ่งลงเขาไปด้วยความเร็วแสง วิญญาณมังกรเร่งความเร็วอย่างสุดชีวิต ภายในใจทั้งตกตะลึงทั้งเกรงกลัว ไม่อาจดูถูกได้จริงๆ ด้วย มิน่าอีกฝ่ายถึงไม่ได้วางอุปสรรคขวางกั้นอะไรไว้แม้แต่น้อย มิน่าอีกฝ่ายสามารถหลับได้อย่างสบายใจ ที่แท้เขาก็สังเกตถึงการเคลื่อนไหวของมันตั้งแต่แรกแล้ว ถึงแม้มันจะระวังอย่างมากแล้วก็ตาม
น่ากลัวเสียจริง มันไม่ใช่คู่ต้อสู้ของอีกฝ่ายอย่างแน่นอน!
เร็ว! ต้องเร็วเท่านั้น มันถึงจะหนีรอดออกไปได้! วิญญาณมังกรยิ่งบินยิ่งรีบร้อน ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ แต่มันเหมือนกับจะรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายไล่ตามมาทันแล้ว ราวกับวินาทีต่อไปจะสามารถจับมันกลับไปได้
วิญญาณมังกรพุ่งลงไปยังอารามที่อยู่ด้านล่างแล้ว แต่ภายในใจของมันกลับยิ่งเกรงกลัว ไม่ได้! มันต้องหนีออกไปให้ได้ แค่หนีออกไปจากที่นี่ หนีคนคนนั้นได้ มันก็จะ…
ทันใดนั้น ตรงหน้าปรากฏแสงไฟสีเหลืองส้มเล็กน้อย บริเวณหน้าต่างที่ห่างไกลออกไปมีเงาคนกำลังเคลื่อนไหว ราวกับกำลังนวดอะไรบางอย่างอยู่
มีคน!
วิญญาณมังกรดีใจอย่างมาก ความคิดยอดเยี่ยมหนึ่งผุดขึ้นภายในใจ มันพุ่งตัวไปยังร่างนั้น แย่งชิง! แค่เพียงแย่งชิงร่างของคนนี้ มันก็จะรอด! ลูกศิษย์เสวียนเหมินไม่ทำร้ายคนเป็น แค่เพียงมีร่างกายนี้ พวกเขาก็ไม่กล้าลงมือกับตนเอง!
แค่เพียงแย่งชิงร่างคนนี้…
มันพุ่งตัวทะลุหน้าต่างเสียงดังเข้าไปภายในห้อง ตรงไปยังร่างขาวที่อยู่ตรงกลางโดยไม่แม้แต่จะดูว่าเป็นที่ไหน! แค่เพียงกลืนกินวิญญาณของคนนี้ มันก็จะ…
ปัง!
มันเพิ่งบินเข้าใกล้อีกฝ่ายในรัศมีหนึ่งเมตร ยังไม่ทันได้มุดเข้าร่างกายของอีกฝ่าย นาทีถัดมาแสงสีทองแสบตาก็ปรากฏขึ้น วิญญาณมังกรยังไม่ทันได้ตอบสนองอะไร ก็ถูกพลังมหาศาลกลุ่มหนึ่งดีดออกไป แสงนั้นกรีดผ่านร่างวิญญาณของมันราวกับมีดคมนับพันหมื่นเล่ม
ทันใดนั้นพลังชีวิต และพลังวิญญาณล้วนสลายหายไปจนหมดสิ้น…
“อ๊าก!” วิญญาณมังกรร้องโหยหวนออกมาจากก้นบึ้งของวิญญาณ มันเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าตอนที่ร่างกายของมันตายไปนับร้อยเท่า
คนที่กำลังนวดแป้งอยู่ภายในห้อง: “…”
เขาหันไปมองหน้าต่างที่ขาดวิ่น จากนั้นมองไปยังเตาไฟที่เปรอะเปื้อนไปด้วยแป้งและเศษไม้ แป้งที่เขาเพิ่งนวดเสร็จ…สกปรกแล้ว!
ใบหน้างดงามดำทมะมึนลงอย่างถึงที่สุด รอบตัวของเขาแผ่รังสีเย็นยะเยือก ทันใดนั้นบรรยากาศราวกับแปรเปลี่ยนเป็นฤดูหนาว
เขาหันหลังเดินไปยังเศษเสี้ยววิญญาณที่อยู่บนพื้นภายนอกห้อง บริเวณที่เท้าของเขาเหยียบย่ำก่อตัวเป็นน้ำแข็ง
ความเจ็บปวดจากวิญญาณที่ถูกกรีดยังไม่ทันสลายหายไป มันก็สัมผัสถึงความหนาวเหน็บที่ไม่อาจต่อต้านได้ตามมา มันรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกแช่แข็งจนแหลกออก ความหวาดกลัวแผ่ขยายออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด มันรับรู้ถึงการมาเยือนของความตายอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้เป็นความตายของวิญญาณ!
“เดี๋ยว…เดี๋ยวก่อน!” อิ้งหลุนบุกเข้ามาทันเวลา เขารีบรั้งเยี่ยยวนที่กำลังจะอาละวาดเอาไว้
“เยี่ยยวน หากเจ้ายังปล่อยพลังออกมาอีก วิญญาณเขาจะสลายแล้ว เจ้าจะโกรธหนอนตัวเล็กๆ ทำไมกัน” รังสีเย็นยะเยือกบนตัวของเยี่ยยวนไม่ลดลงแม้แต่น้อย สายตาของเขาหันมาจับจ้องที่อิ้งหลุน ก่อนจะพูดขึ้น “เจ้าเป็นคนปล่อยออกมา!”
“เอ่อ คือ…” อิ้งหลุนผงะไป ก่อนจะอธิบาย “ข้าไม่ทันระวัง ใครจะรู้ว่ามันจะวิ่งเร็วขนาดนี้ ข้าแค่…เฮ้ยๆ เจ้าจะทำอะไร โอย…เดี๋ยว เจ้าอย่า…เจ็บๆ…เหยียบคนอย่าเหยียบหน้า! หน้าข้า…”
เยี่ยยวนราวกับไม่ได้ยิน เขายกเท้าขึ้นก่อนจะเหยียบลงบนหน้าของอีกฝ่ายอย่างแม่นยำ ท่าทางราวกับอยากจะเหยียบให้อีกฝ่ายจมกลับไปยังยมโลก
“เฮ้ย เยี่ยยวน เจ้าคนใจแคบ! โอ้ยๆ…” อิ้งหลุนถูกเหยียบจนทำได้เพียงร้องโอดครวญ อย่าว่าแต่หลบเลย แม้แต่จะลุกขึ้นยังทำไม่ได้ เขามองดูท่าทางของเยี่ยยวนที่เหมือนกับอยากจะเหยียบให้เขาจมกลับไปยังยมโลก ทันใดนั้นเขาก็ประกายความคิดขึ้นมา ก่อนจะพูดขึ้นเสียงดัง “อย่าลืมสิ มังกรนี้…มังกรนี้ศิษย์หลานเจ้าเป็นคนลากกลับมา โทษข้าไม่ได้!”
“…” เท้าของเยี่ยยวนชะงักลง
อิ้งหลุนโล่งอกในทันที ไม่รู้ว่ามังกรนี้ทำอะไร เยี่ยยวนถึงได้โมโหมากมายเช่นนี้ โชคดีที่อ้างศิษย์ตัวน้อยได้ เขายังคงพูดต่อ “เยี่ยยวน เจ้าลองคิดดู ศิษย์หลานของเจ้าลากมังกรนี้กลับมา จะต้องมีประโยชน์แน่ หากเจ้าเหยียบมันตาย นาง…พรุ่งนี้นางตื่นขึ้นมาพบเข้าต้องเสียใจเป็นแน่ ใช่หรือไม่”
เยี่ยยวนกวาดตามองวิญญาณมังกรที่ใกล้จะแหลกสลาย สายตาของเขายิ่งเย็นชามากขึ้น ราวกับกำลังพยายามข่มความรู้สึกอะไรบางอย่าง สักพักถึงได้ส่งเสียงเย็นในลำคอ ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องครัว
“ไปให้พ้น!”
ศิษย์ตัวน้อยมีประโยชน์เสียจริง! อิ้งหลุนรีบคลานออกมาจากหลุมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลากวิญญาณมังกรที่หายใจรวยรินกลับไปยังหลังเขาอย่างรวดเร็ว
เขาพลางถ่ายทอดพลังวิญญาณให้วิญญาณมังกร พลางพูด “เจ้าวิ่งอะไรกัน ข้าบอกแล้วว่าลงเขาไม่ได้ ลงเขาไม่ได้ แต่เจ้าก็ยังวิ่งลงมา ข้าเรียกก็ไม่ฟัง เจ้าวิ่งก็วิ่งเถอะ ยังวิ่งไปสวนด้านหลัง สวนด้านหลังก็แล้วไป เจ้ายังชนคนเข้า ชนคนก็แล้วไป แต่เจ้าดันชนเข้ากับเยี่ยยวน…เจ้าทำไปทำไมกัน มีชีวิตอยู่ไม่ดีหรือ ตอนนี้รู้แล้วใช่หรือไม่ว่าอันตรายแค่ไหน ข้าจะบอกอะไรเจ้า ครั้งต่อไปหากเจ้าจะไป…”
วิญญาณมังกรที่เกือบตายอีกครั้ง: “…”
โลกมนุษย์ช่างน่ากลัว! ข้าอยากกลับโลกสวรรค์!
YOU MAY ALSO LIKE
