อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 101

<+5 คะแนน>

<+6 คะแนน>

<+3 คะแนน>

<+7 คะแนน>

ทุกครั้งที่หยวนเหวี่ยงดาบขนาดใหญ่ของเขา มอนสเตอร์วิเศษจะต้องตายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และคะแนนของเขาก็พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็วคล้ายกับเหตุการณ์ที่เมืองแปง

ในขณะเดียวกันผู้อาวุโสของนิกายที่เฝ้าดูหยวนกวาดผ่านสัตว์วิเศษราวกับว่าพวกมันเป็นเพียงแค่ขยะก็ตกใจพูดไม่ออก

‘คนใดที่ให้โทเค็นการสอบกับนักรบวิญญาณระดับห้า? ไม่ว่ามันจะเป็นใครก็ตาม เขาต้องโดนการทุบตี! และข้าจะเป็นคนแรกที่อาสาทำสิ่งนั้น! ‘ ผู้อาวุโสของนิกายสาปแช่งภายในขณะที่เขานับคะแนนที่หยวนได้รับ

สองชั่วโมงต่อมาหยวนก็สามารถรวบรวมคะแนนได้ทั้งหมด 300 คะแนน

“ผู้อาวุโสคนนั้นบอกทางผิดหรือเปล่า ข้าไม่เคยเห็นสัตว์วิเศษระดับนักรบวิญญาณเลยสักตัวเดียวตั้งแต่ข้าเริ่มล่าพวกมัน…” หยวนถอนหายใจ

หลังจากวิ่งไปมาอย่างไร้จุดหมายอีกชั่วโมงในที่สุดหยวนก็ได้พบกับมอนสเตอร์วิเศษระดับนักรบวิญญาณ อย่างไรก็ตามเนื่องจากเขาฆ่ามันทันทีในวินาทีต่อมา มันไม่ได้รู้สึกแตกต่างจากการล่ามอนสเตอร์วิเศษระดับวิญญาณฝึกหัดเท่าไรเลย

‘บ้าน่า! เขาฆ่ามอนสเตอร์วิเศษระดับนักรบวิญญาณ ในการโจมตีเพียงครั้งเดียว! และเขายังทำให้มันดูง่ายดายมาก! ‘ ผู้อาวุโสของนิกายที่เฝ้าดูหยวนร้องไห้อยู่ข้างในหลังจากได้เห็นสิ่งที่หยวนทำ

‘คนอย่างเขากำลังจะมาทำอะไรที่วิหารแก่นมังกร? แม้ว่าเราจะเป็นหนึ่งในนิกายอันดับต้น ๆ แต่ก็ยังมีสถานที่อื่นที่แข็งแกร่งกว่าเรา เช่น วังสวรรค์และโลก!แน่นอนว่าเขาจะได้รับประโยชน์มากขึ้นเมื่อไปที่สถานที่เหล่านั้น! ‘

ผู้อาวุโสของนิกายไม่สามารถเข้าใจความตั้งใจของหยวนในการเลือกนิกายของพวกเขาได้ เมื่อมีตัวเลือกที่ดีกว่ามากมาย และนิกายเหล่านั้นจะไม่ปฏิเสธคนที่มีความสามารถอย่างเขา แต่อะไรทำให้เขาตัดสินใจที่จะมาที่วิหารแก่นมังกร ถึงขนาดที่จะพยายามเข้าร่วมการทดสอบการเป็นศิษย์ก็ตาม

ในขณะเดียวกันหยวนก็ยังคงสังหารมอนสเตอร์วิเศษในจุดต่างๆโดยไม่ได้สนใจใครเลย

หลังจากผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงในที่สุดหยวนก็สามารถสะสมคะแนนได้ทั้งหมด 1,000 คะแนนและกลายเป็นผู้เข้าร่วมคนแรกที่มีคะแนนถึง 1,000 คะแนนในรอบหลายสิบปี

‘จะมีอะไรอีก? มันก็เหมือนกับการโยนเสือเข้าคอกไก่! ‘ ผู้อาวุโสของนิกายที่เฝ้าดูหยวนไม่แปลกใจเลยที่เขาได้รับ 1,000 คะแนน!

ไม่กี่อึดใจต่อมาผู้อาวุโสของนิกายที่เฝ้าดูหยวนอยู่ก็ตัดสินใจเข้ามาหาเขาและกล่าวว่า

“ยินดีด้วยชายหนุ่มเจ้าเก็บได้ 1,000 คะแนนนับเป็นคนแรกในรอบ 69 ปีที่ทำได้สำเร็จ!” ผู้อาวุโสของนิกายแสดงความยินดีกับเขา

“ขอบคุณมาก ข้าขอใบหยกพิเศษของข้าตอนนี้เลยได้ไหม?” หยวนถาม

“แน่นอนนี่ไง” ผู้อาวุโสของนิกายก็ยื่นใบหยกสีฟ้าให้หยวน

แล้วเขาก็พูดต่อว่า

“ประตูอยู่ทางทิศเหนือทางนั้น”

เมื่อหยวนออกจากที่เกิดเหตุผู้อาวุโสของนิกายก็นั่งลงบนพื้นด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า

“ข้าไม่เคยรู้สึกเหนื่อยเลยในชีวิต และข้าก็ยังไม่ได้ทำอะไรที่สำคัญเลยด้วยซ้ำ เหนื่อยล้าทางจิตใจมากกว่าทางร่างกายอีก…”

ในเวลาต่อมาหยวนก็มาถึงประตูการทดสอบครั้งต่อไป อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้เข้าไปในทันที

เขาออกจากระบบเพื่อฝึกฝนจนกระทั่งหยูรู่เข้ามาในห้องของเขาพร้อมกับอาหารค่ำ

“การสอบเป็นอย่างไรบ้างพี่ชาย” หยูรู่ถามเขาขณะที่เธอเช็ดตัว

“มันยากไหม”

“มันค่อนข้างง่ายจริงๆแต่พี่มีประสบการณ์การทดสอบเพียงสองครั้ง ดังนั้นพี่จึงไม่สามารถพูดอะไรได้เลยสำหรับการสอบที่เหลือ อันที่จริงพี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่ต้องผ่านการสอบกี่ครั้งก่อนที่จะเข้าไปเป็นศิษย์ของพวกเขา” หยวนตอบกลับหยูรู่

“อย่างนั้นเหรอ เล่าให้หนูฟังหน่อยสิ”

“แน่นอน” หยวนพูดและเขาก็เล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับการสอบครั้งแรกและการสอบครั้งที่สอง

“ฮ่าฮ่า…พี่ทำให้มันฟังดูง่าย แต่หนูพนันได้เลยว่ามันยากมากๆสำหรับคนอื่น ๆ ” หยูรู่หัวเราะเบา ๆ

หลังจากรับประทานอาหารเย็น หยูรู่ก็กลับไปที่ห้องของเธอเอง ในขณะที่หยวนกลับไปที่โลกแห่งการฝึกฝนเพื่อทำการสอบต่อ

หลังจากเข้าประตูสู่การทดสอบครั้งที่สามแล้วหยวนพบว่าตัวเองอยู่ตรงหน้าสระน้ำขนาดใหญ่ที่มีน้ำสีเงินและต้นไม้สีเงินอยู่ตรงท้ายสระ นอกจากนี้ยังมีคนกว่าร้อยคนรออยู่ใกล้สระน้ำนั่น

“นี่คืออะไร?” หยวนเลิกคิ้ว

“ยินดีต้อนรับสู่การทดสอบครั้งที่สาม” ชายหนุ่มที่สวมเสื้อคลุมสำหรับศิษย์ปกติก็ทักทายหยวน

“สวัสดีข้าต้องทำอะไรบ้างสำหรับการทดสอบนี้” หยวนถามเขา

“มันง่ายมากเจ้าแค่เข้าไปในสระน้ำแล้วเดินไปที่ต้นไม้สีเงิน ยิ่งเจ้าไปไกลเท่าไหร่ผลลัพธ์ก็ยิ่งดีขึ้นเท่านั้น เจ้าต้องเดินเพียงยี่สิบก้าวเพื่อที่จะผ่านการสอบนี้” ศิษย์อธิบายให้ฟัง

“ยี่สิบก้าว…?” หยวนเริ่มงงงวยมากขึ้นหลังจากอธิบาย ข้อสอบแปลก ๆ แบบนี้คืออะไร?

เมื่อเห็นดวงตาที่งงงวยของ หยวนที่อยู่เบื้องหลังหน้ากากดำศิษย์จึงพูดต่อ

“บ่อน้ำนี้ไม่ใช่บ่อน้ำธรรมดา มันเป็นสมบัติล้ำค่าที่ทดสอบความสามารถของคนเหล่านั้น และยิ่งเจ้าไปได้ไกลเท่าไหร่เจ้าก็จะยิ่งมีความสามารถมากขึ้นเท่านั้น”

“ผู้ฝึกฝนปกติจะเดินได้ประมาณสิบก้าวก่อนที่พวกเขาจะไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้ ในขณะเดียวกันผู้ฝึกฝนที่มีความสามารถไม่ควรมีปัญหาในการทำมากกว่ายี่สิบก้าว หากเจ้าทำได้ห้าสิบก้าว เจ้าจะถือว่าเป็นอัจฉริยะของการฝึกฝนขั้นสูงสุด แต่เพียงหนึ่งหรือสองคนเท่านั่นที่จะประสบความสำเร็จในทุกๆสิบปี “

“ข้าเข้าใจแล้ว…” หยวนพยักหน้าในที่สุดเขาก็เข้าใจความหมายของการทดสอบนี้ และเขาก็ถามอีกสักครู่ว่า

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีคนไปถึงต้นไม้ด้านหลัง?”

ศิษย์มองไปที่หยวนด้วยใบหน้างุนงงก่อนจะหัวเราะออกมาดัง ๆ

“ต้องใช้การเดิน 100 ก้าวในการไปถึงต้นไม้สีเงิน แต่มีเพียงคนเดียวในประวัติศาสตร์ของนิกายของเราที่สามารถไปถึงต้นไม้เงินได้และคน ๆ นั้นคือผู้ก่อตั้งวิหารแก่นมังกรเท่านั้น ซึ่งล่วงลับไปกว่าแสนปีแล้ว”

“แสนปีก่อน…” หยวนพึมพำด้วยเสียงงุนงง

“โอ้! ข้ามีคำถามอีกข้อหนึ่ง ข้าต้องเดินให้ได้กี่ก้าวเพื่อรับใบหยกพิเศษจากการทดสอบนี้” หยวนจึงถาม

“ใบหยกพิเศษงั้นหรือ ถ้าข้าจำไม่ผิด เจ้าต้องเดินให้ได้เจ็ดสิบห้าก้าว” ศิษย์คนนั้นกล่าวว่า

“ตกลง…ขอบคุณท่านมาก” หยวนพูดก่อนจะเดินตามไปสมทบกับผู้เข้าร่วมคนอื่น ๆ