อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 111

หลังจากเรียนรู้เทคนิคระดับโบราณ การจ้องมองของมังกร หยวนยังคงอยู่ในพื้นที่พิเศษเพื่อศึกษาเทคนิคเพิ่มเติมโดยการเฝ้าดูผู้ยิ่งใหญ่ทำลายดาวเคราะห์อย่างต่อเนื่อง และเนื่องจากเวลาไหลต่างกันในอวกาศนั้นไม่ต้องพูดถึงสถานะการรู้แจ้งของเขาหยวนจึงลืมเกี่ยวกับกาลเวลาไปเลย และใช้เวลาอีกสองสัปดาห์ภายในพื้นที่พิเศษโดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว

แน่นอนว่าโลกภายนอกเพิ่งผ่านไปเพียงครึ่งวันเท่านั้น ดังนั้นนอกจากอาหารมื้อเย็นและมื้อเช้าที่ขาดหายไปแล้วหยวนก็ไม่พลาดมากเกินไป

ติ้ง!

ทันใดนั้นการแจ้งเตือนของระบบก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าหยวนทำให้เขาหลุดพ้นจากสภาวะการรู้แจ้ง

<ความเข้าใจของคุณที่มีต่อการจ้องมองของมังกรมาถึงระดับใหม่แล้ว>

<ระดับความเชี่ยวชาญของการจ้องมองมังกร ระดับ (1) → (2)>

<การจ้องมองของมังกร>

<อันดับ: โบราณ>

<ระดับความเชี่ยวชาญ: 2>

<คำอธิบาย: เทคนิคที่สร้างขึ้นโดยผู้ยิ่งใหญ่ การจ้องมองเพียงครั้งเดียวจะทำให้ผู้เป็นอมตะโค้งคำนับและสวรรค์สั่นสะท้านด้วยความกลัว! >

ในขณะที่ระดับความเชี่ยวชาญของหยวนเพิ่มขึ้นแผ่นหินแห่งความเข้าใจภายนอกก็เริ่มสั่นสะท้าน

เมื่อผู้อาวุโสของนิกายสังเกตเห็นสิ่งนี้พวกเขาก็อุทาน

“มีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น!”

ไม่กี่วินาทีต่อมาแผ่นหินแห่งความเข้าใจก็แตกเหมือนกระจก และเช่นเดียวกับต้นไม้สีเงินจากการสอบครั้งที่สามมันระเบิดออกเป็นชิ้น ๆ ก่อนที่จะเผยให้เห็นแผ่นหินสีทอง

“แผ่นหินสีทอง?! นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อมีคนเข้าใจเทคนิค 100 เปอร์เซ็นต์!” หลงอี้จุนตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น

“เขาทำแบบนี้จริงๆ! ชายหนุ่มคนนี้ทำได้จริงๆ! เขาประสบความสำเร็จในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้!”

“สวรรค์! เกิดอะไรขึ้น?!” ซู่จิ่วร้องไออกมาดัง ๆ เมื่อเธอเห็นสิ่งนี้ แต่เธอก็กังวลเกินกว่าที่จะตรวจสอบด้วยตัวเอง

ในขณะเดียวกันภายในจิตใจของหยวน

“ฮ่าๆๆ!”

ทันใดนั้นมังกรก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ทำให้ทั้งจักรวาลสั่นสะเทือนถึงกับทำให้ดาวเคราะห์บางดวงแตกโดยไม่ได้ตั้งใจ

“เจ้าเป็นมนุษย์ที่น่าขบขันคนหนึ่งจริงๆหยวน! ข้าไม่เคยเห็นมนุษย์ที่มีความสามารถในการเข้าใจอย่างถ่องแท้เหมือนเจ้ามาก่อน แม้จะอยู่ในสวรรค์ชั้นบนก็ตาม! แม้ว่าจะมีผู้ฝึกฝนมากมายในสวรรค์ชั้นบนที่มีพรสวรรค์ที่ส่งมาจากสวรรค์ แม้แต่ทั้งผู้เป็นอมตะ และพระเจ้า แต่เจ้าคือนักรบวิญญาณคนแรกที่สามารถทำให้ข้างงงันได้เช่นนี้! “

มังกรยกย่องหยวนซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนนับตั้งแต่สร้างโดยแผ่นหินแห่งความเข้าใจ และมันก็พูดต่อไปว่า

“เจ้ามีพรสวรรค์ที่จะทำให้แม้แต่สวรรค์ยังอิจฉา! อย่างไรก็ตามการมีพรสวรรค์มหาศาลเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป เนื่องจากอาจเป็นความโชคร้ายในโลกแห่งการฝึกฝนที่ทุกคนวางแผนที่จะทำลายกันและกันโดยเฉพาะมนุษย์ที่อิจฉา ซึ่งจะทำทุกอย่างด้วยอำนาจของตน เพื่อทำลายผู้ที่เหนือกว่าพวกเขาหากพวกเขาสามารถทำได้”

“มีเพียงผู้ที่มีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมและภูมิหลังที่ทรงพลังเท่านั้นที่จะเติบโตขึ้นในโลกแห่งการฝึกฝน ในขณะที่ทุกคนจะต้องใช้โชคและทักษะอย่างมากในการเอาชีวิตรอด ข้าไม่รู้ภูมิหลังของเจ้า แต่ด้วยพรสวรรค์ของเจ้า ข้าสามารถจินตนาการได้ว่า หลายคนจะพยายามทำลายเจ้าก่อนที่เจ้าจะมีพลังเกินกว่าจะหยุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเจ้าเป็นเพียงนักรบวิญญาณ”

“ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะไม่เปิดเผยความสามารถที่แท้จริงของข้ากับทุกคน และยังคงเป็นคนที่ต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้”

หยวนพยักหน้า

“เข้าใจแล้ว”

“อย่างไรก็ตามเจ้ามีเวลามากที่สุดเพียงไม่กี่วันในพื้นที่นี้ เจ้าต้องการทำอะไร?”

มังกรถามเขาครู่ต่อมา

“แม้ว่าเวลาจะผ่านไปไม่นานในโลกแห่งความเป็นจริง แต่ก็ยังรู้สึกราวกับว่าข้าอาศัยอยู่ที่นี่มาสองสามสัปดาห์แล้ว และข้าก็เริ่มคิดถึงเสียงของน้องสาวของข้า ดังนั้นข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้”

หยวนกล่าว

“ดีมาก…ข้าจะปล่อยเจ้าไปเดี๋ยวนี้”

ดวงตาของมังกรเริ่มเปล่งประกาย อย่างไรก็ตามก่อนที่จะเคลื่อนย้ายหยวนออกไปมังกรกล่าวว่า

“ข้าหวังอย่างยิ่งว่าเจ้าจะได้รับมรดก และได้พบกับตัวจริงของข้าในสวรรค์ชั้นบน ขอให้โชคดีหยวน“

ครู่ต่อมาหยวนลืมตาขึ้น และสิ่งแรกที่เขาสังเกตเห็นคือแผ่นหินสีทองที่ยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้าเขา

‘ฮะ?’ หยวนเลิกคิ้วโดยไม่รู้ว่าทำไมแผ่นหินถึงเปลี่ยนเป็นสีทอง

เมื่อซู่จิ่วสังเกตเห็นว่าหยวนลืมตาขึ้นมาได้ในที่สุด หลังจากนั่งอยู่ที่นั่นมาเกือบ 2 วันเธอจึงถามเขาว่า

“เจ้าสบายดีหรือเปล่า?!”

“หืม?”

หยวนหันกลับไปมองหญิงสาวที่น่ารักที่กำลังเดินเข้ามาหาเขา โดยไม่รู้ตัวว่าดวงตาของเขายังคงเป็นสีทองอร่ามคล้ายกับดวงตาของเทพอสูร

“ความรู้สึกนี้คืออะไร?!”

เมื่อซู่จิ่วมองเข้าไปในดวงตาสีทองของหยวน เธอรู้สึกถึงความกลัวและความสิ้นหวังที่ไม่อาจอธิบายได้ซึ่งเต็มไปด้วยหัวใจของเธอ ซึ่งทำให้ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน

พึมพำ!

ซู่จิ่วล้มลงในวินาทีถัดไป และรู้สึกได้ถึงความรู้สึกแปลก ๆ ที่มาจากหว่างขาของเธอก่อนที่ความรู้สึกอบอุ่นจะตามมา

“อ๊ะ! อย่ามองข้า!”

ซู่จิ่วรีบร้องเสียงดังพร้อมกับใบหน้าแดงก่ำ และเอาแขนปกปิดใบหน้าของเธอเมื่อเธอรู้ว่าเธอเผลอโกรธตัวเอง หลังจากมองเข้าไปในดวงตาของหยวนที่ใช้การจ้องมองของมังกรโดยไม่รู้ตัว

“เอ๋? เจ้าโอเคมั้ย?”

อย่างไรก็ตามหยวนยังคงไม่รู้ว่าเขาใช้การจ้องมองของมังกรโดยธรรมชาติ และเข้าไปหาซู่จิ่วด้วยดวงตาสีทองของเขาที่ยังคงส่องแสง

“อื้อ ~!”

ซู่จิ่วตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าการปิดกั้นหยวนจากมุมมองของเธอไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ของเธอดีขึ้นเลย เมื่อเธอยังรู้สึกได้ถึงการจ้องมองของเขาแม้ว่าเขาจะไม่ได้มองมาที่เธอก็ตาม

” หยุด! เจ้าตั้งใจทำแบบนี้เหรอ! หยุดมองข้าแล้วหันกลับไป!”

ซู่จิ่วตะโกนด้วยเสียงโกรธ

“ตกลง…”

แม้ว่าหยวนจะงงงวยว่าทำไมซู่จิ่วจึงบอกให้เขามองไปทางอื่น และทำไมเธอถึงดูโกรธ แต่เขาก็ฟังเธอและหันกลับมา

ไม่กี่นาทีต่อมาประตูวาร์ปก็ปรากฏขึ้นห่างจากหยวนเพียงไม่กี่เมตร และมีร่างสองร่างเดินออกจากประตู

“ผู้นำนิกาย! ผู้อาวุโส!”

ซู่จิ่วรู้สึกประหลาดใจที่เห็นใบหน้าของพวกเขาในทันใด แต่ก็ไม่ได้น่าตกใจมากนัก เนื่องจากผลลัพธ์ของหยวนนั้นเป็นที่น่าทึ่งมาก

“ตอนนี้เจ้าสามารถกลับไปที่ห้องของเจ้าได้แล้วศิษย์ซู่ อย่างไรก็ตามอย่าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว เกี่ยวกับสิ่งที่เจ้าเห็นที่นี่ในวันนี้ ข้าจะพูดกับเจ้าในภายหลัง”

หลงอี้จุนกล่าวกับเธอด้วยสีหน้าจริงจังบนใบหน้าของเขา