อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 117

เมื่อหยวนเข้ามาในประตูและหายไปจากห้องผู้ชม หลงอี้จุนและผู้อาวุโสในนิกายทั้งหมดก็นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า

“นี่มันเหนื่อยจริงๆ”

ผู้อาวุโสซินเป็นคนแรกที่พูดที่นั่น และเขาพูดต่อในเวลาต่อมา

“มันยากจริงๆที่จะอยู่ใกล้อัจฉริยะอย่างหยวน มีบางอย่างเกี่ยวกับออร่าของเขาที่ทำให้ข้ากลัว”

“เจ้าก็มีความรู้สึกเช่นนั้นเหมือนกันหรอ แม้ว่าข้าจะไม่สามารถบอกได้ว่ามันคืออะไร แต่ก็มีบางอย่างที่น่ากลัวซ่อนอยู่ในหยวน และรู้สึกเหมือนมีสายตาสองคู่คอยมองข้าอยู่ตลอดเวลา”

หลงอี้จุนกล่าวพร้อมกับหลังของเขาที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“บางทีข้าอาจจะแค่จินตนาการถึงสิ่งต่างๆ และมันก็เป็นเพียงออร่าตามธรรมชาติของเขา”

“อีกไม่นานจะเกิดระลอกคลื่นขนาดใหญ่กวาดไปทั่วโลกแห่งการฝึกฝน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากดินแดนลึกลับ เมื่อการดำรงอยู่ของหยวนเป็นที่รู้จักไปทั่วโลกและสำหรับนิกายชั้นยอดทั้งหมด และเราจะต้องเตรียมพร้อมก่อนหน้าที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น ไม่เช่นนั้นวิหารแก่นมังกรของเราจะตกอยู่ในอันตราย”

ผู้อาวุโสซวนกล่าวกับพวกเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

“ใช่นี่เป็นความเสี่ยงที่ร้ายแรงที่วิหารแก่นมังกรของเรากำลังแบกรับอยู่ แต่นี่คือสิ่งที่มักจะเกิดขึ้นเมื่ออัจฉริยะที่ไม่ธรรมดาปรากฏตัวในโลกแห่งการฝึกฝน”

หลงอี้จุนกล่าวและเขากล่าวต่อว่า

“อย่างไรก็ตามเราไม่สามารถที่จะแสดงความกลัวที่จะรับความเสี่ยง ถ้าเราไม่กล้ารับความเสี่ยงวิหารแก่นมังกรของเราอาจจะไม่ได้ยืนอยู่บนจุดสูงสุดอีกต่อไป “

“ข้าเพิ่งรู้เรื่องนี้ แต่เราไม่เคยถามหยวนว่าเขาได้รับเทคนิคการฝึกฝนแบบไหนจากแผ่นหินแห่งความเข้าใจ เนื่องจากผลการสอบของเขาอยู่ในระดับผู้ก่อตั้งจึงมีโอกาสสูงที่เขาจะได้เรียนรู้เทคนิคเดียวกับที่ผู้ก่อตั้งของเราได้เรียนรู้นั่นคือเทคนิคระดับเทพ หากข่าวลือนั้นถูกต้อง”

จู่ๆ ผู้อาวุโสไป๋หลิงก็พูดกับพวกเขา

“ไม่จำเป็นต้องถามเขา ข้าเห็นมันด้วยตัวเอง” หลงอี้จุนกล่าว

“เขาเรียนเทคนิคแบบไหน?” ไป่หลิงถามด้วยสีหน้าสงสัย

หลงอี้จุนหลับตาลงเพื่อระลึกถึงดวงตาสีทองของหยวนก่อนที่จะพูดอีกสักครู่ต่อมา

“เทคนิคที่ผู้ก่อตั้งของเราใช้ในการครองสวรรค์ชั้นล่าง…มันเป็นเทคนิคทางโลกที่ทำให้เขาสามารถหยุดการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้ามได้อย่างสมบูรณ์ เพียงจ้องมองใช่ไหมตามบันทึกบางส่วนที่เขียนโดยพยานที่ได้เห็นการต่อสู้ของผู้ก่อตั้งของเรา ดวงตาของผู้ก่อตั้งของเราจะเปล่งประกายสีทองเมื่อใดก็ตามที่เขาเปิดใช้งานเทคนิคนี้ “

“และเมื่อข้าได้พบกับหยวนเป็นครั้งแรก หลังจากที่เขาสอบเสร็จดวงตาของเขาก็เป็นสีทองอร่าม และมันสามารถทำให้แม้แต่ปรมาจารย์แห่งจิตวิญญาณที่สูงส่งเช่นตัวข้าเอง ก็ต้องเผชิญกับความกลัว”

สถานที่แห่งนี้เงียบลงอย่างรวดเร็วหลังจากที่หลงอี้จุนจบประโยค

“ถ้าหยวนเรียนรู้เทคนิคของผู้ก่อตั้งจริงๆ ก็มีโอกาสสูงมากที่เขาจะได้ครองสวรรค์ชั้นล่างเหมือนที่ผู้ก่อตั้งมี มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาแล้วว่าเขาจะได้ครองสวรรค์ชั้นล่างนี้เมื่อไหร่”

ผู้อาวุโสชานพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เป็นครั้งแรก.

“ดังนั้นเราควรปกป้องเขา”

“ข้าเห็นด้วยกับผู้อาวุโสชาน ผู้ก่อตั้งของเรามีความสามารถมาก ตั้งแต่ช่วงเวลาที่เขาจากไปยังไม่มีใครสามารถก้าวไปถึงจุดสูงสุดของเขาได้แม้แต่ 100,000 ปีต่อมา หากหยวนซึ่งมีพรสวรรค์ที่เหนือกว่าผู้ก่อตั้งแล้วละก็ เขาจะต้องแข็งแกร่งยิ่งกว่าแน่นอน เราต้องทำให้แน่ใจว่าเขาจะเติบโตขึ้นอย่างเหมาะสม” ผู้อาวุโสไป๋หลิงกล่าว

“หากเราสามารถปกป้องหยวนจนสามารถครองสวรรค์ชั้นล่างได้ วิหารแก่นมังกรของเราก็จะขึ้นสู่จุดสูงสุดอีกครั้ง อย่างไรก็ตามหากเราล้มเหลววิหารแก่นแท้มังกรของเราอาจพังทลายได้”

ผู้อาวุโสซินพูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด

“ไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องนั้น แน่นอนเราจะปกป้องหยวน แม้ว่าเราจะต้องเสี่ยงด้วยวิหารแก่นมังกรทั้งหมดก็ตาม! ข้าแน่ใจว่าผู้ก่อตั้งจะพูดเช่นเดียวกันถ้าเขาอยู่ที่นี่!” หลงอี้จุนยืนขึ้นและกล่าว

“ข้าเห็นด้วยกับผู้นำนิกาย ใครจะรู้ว่าหยวนมีความสามารถอื่นๆที่ซ่อนอยู่อีกบ้างไหม”

ผู้อาวุโสซวนกล่าว

“ถ้าอย่างนั้น ก็ตัดสินใจได้แล้ว เราจะปกป้องหยวนอย่างเต็มที่” ผู้อาวุโสซินและผู้อาวุโสไป๋พยักหน้า

“คนที่มีความสามารถมากกว่าผู้ก่อตั้งของเราใช่ไหม ข้านึกภาพออกเลยว่าผู้หญิงจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อพวกเขารู้เกี่ยวกับหยวน ดังนั้นข้าควรใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ของข้า และเป็นคนแรกที่ลงมือนำหน้าไปก่อน”

ผู้อาวุโสชานหัวเราะเบา ๆ ด้วยสีหน้าแปลก ๆ

“เจ้าไม่มีความละอายเลยหรอผู้อาวุโสชาน เจ้าอายุ 300 ปีแล้ว ขณะที่หยวนอายุเพียง 18 ปี เขาจะเลือกลูกศิษย์ของเจ้าก่อนที่เขาจะพิจารณาเจ้าด้วยซ้ำ!” ผู้อาวุโสซินหัวเราะลั่น

“อายุของคน ๆ หนึ่งจะไม่สำคัญเมื่อ เจ้าทั้งคู่เป็นผู้ฝึกฝนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในระดับที่สูงขึ้น เจ้าแค่อิจฉาที่ข้าชอบหยวนในขณะที่ข้าปฏิเสธเจ้าเมื่อ 200 ปีก่อน”

ผู้อาวุโสชานมองไปที่ผู้อาวุโสซินพร้อมกับยิ้มเยาะ

“…” ผู้อาวุโสซินพูดไม่ออก หลังจากนึกถึงวันที่ยังเยาว์วัยเมื่อเขาหลงใหลผู้อาวุโสชาน แต่สุดท้ายเธอก็ปฏิเสธเขา

“เจ้าต้องเอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดจริงๆเหรอ นั่นมันเป็นเรื่องที่ไม่ควรพูดถึงเลย…” เขาถอนหายใจครู่ต่อมา

ในขณะเดียวกันหลังจากเข้าไปในประตูวาร์ป หยวนก็กลับไปที่ห้องสอบพร้อมกับแผ่นหินแห่งความเข้าใจสีทองที่ยังคงอยู่ที่นั่น

หยวนเข้าไปใกล้แผ่นหินสีทองและโค้งคำนับ

“ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อค้นหามรดกของเจ้าในวิหารมังกร และพบกับตัวจริงของเจ้าที่ใดที่หนึ่งในสวรรค์ชั้นบน”

ทันใดนั้นแผ่นหินแห่งความเข้าใจก็สั่นสะท้านและสัญลักษณ์บนแผ่นหินก็เริ่มเคลื่อนไหวก่อนที่จะโผล่ออกมาจากแผ่นหินสีทอง และบินตรงไปที่ร่างของหยวนและจมอยู่ใต้ร่างของเขา

“อะไรกันนะ?”

หยวนลูบร่างกายของเขาหลังจากที่สัญลักษณ์ต่างๆหายไปในร่างกายของเขา เมื่อเขาไม่รู้สึกแตกต่างและไม่มีการแจ้งเตือนใดๆปรากฏขึ้น เขาจึงไม่ได้ระแคะระคายถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

ในขณะเดียวกันภายในร่างกายของหยวนมีสัญลักษณ์สีทองปรากฏขึ้นบนกระดูกของเขาทั้งหมด แต่ทั้งเสี่ยวฮัวและเฟิงยู่เชียงก็ไม่สามารถมองเห็นหรือสัมผัสถึงสัญลักษณ์สีทองได้

ในเวลาต่อมาหยวนออกจากห้องสอบผ่านประตู เขากลายเป็นคนแรกที่ทำการสอบในการคัดเลือกศิษย์จนสำเร็จ