อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 419 ลองสวม
ตอนที่ 419 ลองสวม
“แค่ลองสวมดูเฉย ๆ ไม่จำเป็นต้องถอดกางเกงขนาดนี้ก็ได้นี่?” ตัวของเธอยืนขึ้นพยายามดันตัวเองถอยหลัง เพื่อให้หลังตัวเองติดกับเตียงให้ลึกที่สุดเพื่อกันไว้
“จะลองใส่กับกางเกง”
“จะลองใส่กับกางเกงอะไรก็ได้ แต่ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้” เขาเป็นแบบนี้แล้วจะให้เธอคิดยังไงกัน!
“หรือว่าเธอไม่ได้ดูไซซ์ตัว” บิ๊กบอสก้มลงไปมองเตียงที่เต็มไปด้วยข้าวของมากมาย เขาคิดว่าเธอน่าจะซื้อมาจนหมดแน่ ๆ
อันโหรวเหลือบมองเขาและพูดขึ้นว่า “ไม่ได้ซื้อ!”
เธอกับวิเวียนไปด้วยกัน แต่ก็อายเกินกว่าที่จะซื้อให้กับเขา
เมื่อเห็นสายตาที่จ้องมองดูก็รู้ว่ากำลังโกรธ เธอเอนตัวไปด้านหน้า ก่อนจะจับมือเขา “ครั้งหน้าซื้อให้ใหม่ โอเคไหม?”
“ครั้งหน้านี่มันเมื่อไหร่?”
“พรุ่งนี้!”
พรุ่งนี้เธอจะซื้อแบบใส่กล่องชุดใหญ่มาเลย จะได้ดูว่าเขาจะมีเหตุผลอะไรมาบ่นกับเธออีกหรือเปล่า!
เธอปล่อยมือออก แต่ก็ถูกมือของเขาจับไว้อีกครั้งหนึ่ง ทำให้เธอล้มลงไปที่เตียง
“ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!” เธอเตือนสติตัวเขาไว้ ในขณะที่เขากำลังมีสติอยู่เพียงน้อยนิด ไม่งั้นมันอาจจะสายเกินไป
“โหรวโหรว……..”
“ไม่ได้จริง ๆ นะ จิ่งเป่ยเฉิน นายอดทนไว้ สิบเดือนเดี๋ยวผ่านไปแล้ว” เธอไม่ต้องการให้ลูกน้อยของเธอต้องมาบาดเจ็บเพราะเกิดเรื่องอย่างว่า
เธอเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่ของเขา ก่อนจะผลักตัวเขาไปอย่างสุดแรง “นายลองสวมเสื้อผ้าสิ! ปล่อยฉันนะ!” เธอมองดูเสื้อผ้าต่าง ๆ ที่กองอยู่บนเตียง แม้แต่รองเท้าของเขาก็ถูกโยนไ ไปเช่นกัน ตอนนี้หัวของเธออยู่ไม่ไกลจากหมอนแล้วด้วย
เธอเอามือทั้งสองข้างมาปิดบังใบหน้าของตัวเองทันที “ออกไปเลย”
“โหรวโหรว ฉันคิด…..”
“จะคิดอะไรก็ช่าง! แต่ไม่ได้เด็ดขาด!” ก่อนที่เขาจะพูดจบ เธอก็รีบพูดขัดทันที
ไม่ได้เด็ดขาด!
“โหรวโหรว เธอคิดจะทำอะไร? เธอเข้าใจความหมายของฉันผิดไปหรือเปล่า?” เขายังพูดไม่จบ แต่กลับถูกเธอปฏิเสธอย่างเด็ดขาดเสียได้
เธอเข้าใจผิดอะไรกัน?
แต่เห็นท่าทีของเขาแล้วใครจะไปเชื่อลง สภาพแวดล้อมแบบนี้ ไม่ให้คิดเรื่องแบบนั้นก็แปลกคนแล้ว
“ฉันไม่คิดอะไรทั้งนั้น นายปล่อยฉันเลยนะ!”
ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะมึนหัวโดยไม่ต้องดื่มเหล้าอีก!
“จริงเหรอ?”
เขาไม่คิดอยากจะเชื่อเลย!
“จริง” เธอพยักหน้าไม่หยุด มันไม่จริงเลยสักนิด!
“ฉันคิดแค่อยากจะให้เธอตอบตกลงช่วยฉันสวมเสื้อเท่านั้นเองนะ!” เธอตั้งท้องอยู่และเขาก็รู้เรื่องนี้!
ท้องก็แน่นมากขึ้นแล้ว นี่ก็ผ่านไปตั้งสามเดือนกว่าแล้วด้วย!
“ได้ ๆ นายปล่อยฉันก่อนสิ ฉันจะช่วย” เธอพยายามโน้มน้าวใจเขา เพราะไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริง ๆ
จิ่งเป่ยเฉินปล่อยมือเธอออก เธอจึงรีบลุกขึ้นมานั่งด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะหยิบเสื้อสีชมพูขึ้นมาและยื่นไปตรงหน้าของเขา
จิ่งเป่ยเฉินเมื่อเห็นเสื้อสีชมพูก็พลันรู้สึกว่าหัวของตัวเองแทบจะระเบิดขึ้นมาทันที
โหรวโหรวซื้อของให้เขา เขาก็น่าจะมีความสุข มีความสุขมาก
แต่นี่ซื้อของที่เหมาะกับเขาแล้วอย่างนั้นเหรอ?
“นี่เป็นชุดที่ไม่เลวเลยนะ!” เธอพยักหน้าและเอื้อมมือออกไปข้างหน้าเขา ก่อนจะพูดว่า “มาเร็ว ยื่นมือมา”
จิ่งเป่ยเฉินเอื้อมมือออกไปอย่างอดไม่ได้ แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเสื้อสีชมพู แต่บรรยากาศแบบนี้มันก็นับว่าไม่เลวเลยจริง ๆ
ก่อนหน้านั้นเธอช่วยเขาสวมมาตั้งเยอะ ตอนนั้นเขาบาดเจ็บ ซึ่งนี่ก็ผ่านมานานแล้วด้วยที่เธอไม่ได้ช่วยเขาแบบนี้
เสื้อสีชมพูที่สวมใส่อยู่บนตัวเขาเผยอารมณ์ที่ดูเปลี่ยนไป ทำให้เขาดูอ่อนโยนขึ้นมาเล็กน้อย ใบหน้าของเขานั้นยังคงดูหล่อเหลาไม่เปลี่ยนแปลง
“ดูดีมากเลย” เธอติดกระดุมเม็ดขาว ๆ ให้ พร้อมกับเอ่ยปากชมไม่หยุด
“เหตุผลง่าย ๆ คนมันหล่อ ไม่ว่าใส่ชุดอะไรก็ดูหล่อไปหมด!” เธอตบไปที่ชุดของเขาเบา ๆ
“โหรวโหรว…..”
“นายหยุดสักที! นี่ฉันก็ช่วยนายสวมแล้วไง!”
“……”
“นายยอมแพ้เรื่องนี้เถอะ!” เธอรีบถอยหนีออกไปไกล ๆ ทันที
เมื่อมองไปยังจิ่งเป่ยเฉินที่สวมเสื้อสีชมพู ใบหน้าเล็ก ๆ ก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด มันดูหล่อจริง ๆ หล่อจนให้ความรู้สึกที่ว่าหากใครเห็นก็ต้องเผลอยิ้มตามให้กับภ ภาพลักษณ์ตรงหน้า
จิ่งเป่ยเฉินค่อย ๆ สวมใส่มันอย่างช้า ๆ จากนั้นก็หยิบเอากางเกงตัวใหม่ที่เธอซื้อมาสวม เมื่อสวมเสร็จก็เดินไปข้าง ๆ เธอ และก้มหน้าลงไปถามว่า “โหรวโหรว ดูดีหรือเปล่า?”
เหมือนตอนนี้เขาดูจริงจังมาก ๆ เลย!
“หล่อมากจริง ๆ นะ!” เธอเดินบิดตัวออกไปที่ด้านนอก แต่ข้อมือของเธอก็ถูกเขาดึงเอาไว้
เธอหันกลับมาที่เดิม ก่อนจะเซเข้าไปในอ้อมแขนของเขา
“จิ่งเป่ยเฉิน นายปล่อยฉันนะ!”
“ออกไปด้วยกันสิ” เขาไม่คิดอยากให้เธอวิ่งเร็วเกินไป เพราะกลัวว่าถ้าเธอวิ่งออกไป กลัวว่าจะไกลเกินกว่าที่เขาจะตามกลับมาได้
“ไม่มีปัญหา นายชอบหรือเปล่า?” เธอจับที่เสื้อสีชมพูของเขา ก่อนจะยิ้มออกมา มันดูดีมากในสายตาของเธอ
ถึงแม้มันจะดูดีมากก็จริง แต่ใบหน้าที่เคร่งขรึมของเขา มองยังไงก็ดูขัดกันแปลก ๆ
สีหน้าที่ดูแตกต่างกับสีชุดที่เป็นสีชมพู ตอนแรกเธอเกือบจะซื้ออีกตัวแล้ว เห็นทีครั้งหน้าคงต้องลองหาดี ๆ หน่อย
“ชอบ เธอซื้อมาแน่นอนว่าต้องชอบ” แค่เพียงเพราะว่าเธอซื้อมา ถ้าหากเป็นคนอื่นละก็ สีชมพูพวกนี้เขาจะไม่มีวันสวมและไม่มีวันชายตามองเลยสักนิดเดียว
“ชอบก็ดีแล้ว”
เมื่อลงไปที่ด้านล่าง เธอก็อดไม่ได้ที่จะเรียกทักทายหยางหยางกับหน่วนหน่วนให้มาดูทันที
จิ่งเป่ยเฉินมองเห็นท่าทางของเธอ เธอยิ้มและส่ายหน้าไปมา แต่นั่นเป็นลูกชายและลูกสาวของเธอ และก็ของเขาด้วย เขาก็เลยไม่ได้สนใจเท่าไรถ้าหากคนในครอบครัวตัวเองจะเห็น!
“พ่อจ๋า สีชมพูดูดีมากเลย หล่อจริง ๆ ค่ะ!” หน่วนหน่วนมองดูเสื้อสีชมพูลายดอกไม้บนตัวเขาพลางหัวเราะเอิ้กอ้ากออกมา
“ดูดีครับ” หยางหยางพูดคำสั้น ๆ ออกไป
จิ่งเป่ยเฉินตอนแรกไม่ค่อยเชื่อเท่าไร แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าชุดนี้จะไม่เลวจริง ๆ
“เห็นไหม! ฉันบอกแล้วว่าสายตาของฉันดูไม่ผิดหรอก” อันโหรวพยักหน้า ก่อนจะหันไปมองเขา ใบหน้าน้อย ๆ ของเธอเต็มไปด้วยความพึงพอใจ
หลังจากที่ให้ของขวัญไปแล้ว จิ่งเป่ยเฉินก็ยังไม่ได้ลืมสิ่งที่เธอพูดก่อนหน้านั้น ไม่ว่าอะไรก็จะไม่ปิดบังตัวเขา
หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จ อันโหรวก็นอนลงบนเตียง ตัวเธอแม้จะหลับตาลงก็เห็นภาพในหัวเต็มไปหมด เธอคิดจะนอนแต่ก็นอนไม่หลับ
เธอลุกขึ้นจากเตียงทันที แสงไฟสลัว ๆ จากข้างเตียงเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่กำลังมองมาที่เธอ
ไม่ช้าเขาก็ลุกขึ้นตาม ก่อนจะเอนตัวพิงไปที่เตียงและมองไปที่เธอ “โหรวโหรว นอนไม่หลับเหรอ?”
YOU MAY ALSO LIKE
