เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน - ตอนที่ 341 คงมิได้ทะลุมิติอีกหรอกนะ ?

ณ ทางเหนือของหลิงโจว บนสวรรค์บูรพา

 

ชายชราผู้มีใบหน้าตอบ ผมและหนวดขาวโพลนผู้หนึ่ง กาลังยืน อยู่บนเขาที่เขียวชอุ่ม

 

แม้ชายชราผู้นี้จะดูมีลักษณะเหมือนกับเซียน ทว่าเวลานี้ใบหน้า ของเขากลับเต็มไปด้วยความโศกเศร ้า

 

“ทีนี้จะทาเช่นไรดี ทาเช่นไรดีเล่า ! ”

 

“คาดมิถึงว่าการไปรับสมัครศิษย์ที่เมืองหลานซีครานี้ จะต้อง กลับมามือเปล่าอีกแล้ว”

 

“ที่แย่ที่สุดก็คือ นิกายกระบี่สวรรค์ได้ยื่นคาขาดมาว่า ครึ่งปีหลัง หากสานักบริวารระดับเก้าของนิกายกระบี่สวรรค์ มิสามารถส่งศิษย์

 

เข้าไปเป็ นศิษย์สายนอกของนิกายกระบี่สวรรค์ได้ สานักของเขาก็ จะต้องถูกยุบ”

 

“เจ้าพวกหน้าเลือดพวกนี้ แต่ละปีมิเพียงต้องมอบศิลาวิญญาณ ให้ 100 ก้อนแล้ว ทุก ๆ ห้าปียังต้องส่งศิษย์สายนอกไปให้พวกเขาอีก 1 คน นี่มิเท่ากับจงใจจะบีบสานักระดับเก้าให้ตายเยี่ยงนั้นหรือ ! ”

 

“ใช่แล้ว ส านักชิงหยางของเราแม้จะถูกลดระดับลงมาเป็ นส านัก ระดับเก้าก็จริง แต่เยี่ยงไรเสียสานักชิงหยางก็เคยเป็ นสานักระดับสาม มาก่อน มิหนาซ้าเมื่อสามร ้อยปีก่อนสานักชิงหยางยังเคยมีศิษย์คน หนึ่ง สามารถเข้าไปเป็ นศิษย์สายในของสานักนั้นได้อีกด้วย”

 

เอ่ยถึงตรงนี้ชายชราก็ขอบตาแดงเรื่อขึ้นมาอย่างอดมิได้ น้าเสียงแหบแห้งลง

 

ใช่แล้ว

 

ชายชราผู้นี้ก็คือเจ้าสานักชิงหยาง

 

นักพรตชิงอวิ๋น

 

ความจริงแล้วในหลิงโจวแห่งนี้ สานักระดับเก้าเช่นสานักชิงห ยาง เรียกได้ว่ามีอยู่มากมายจนนับมิถ้วน

 

และใน ‘สวรรค์บูรพา’ หรือที่คนในโลกบาเพ็ญเพียรด้านล่าง เรียกกันว่าสวรรค์นั้น

 

จะมีแคว้นอย่างหลิงโจวเกิดขึ้นมากถึงสามพันแคว้น เรียกว่ามี อยู่อย่างดาษดื่น

 

อีกทั้งแต่ละแคว้นยังมีพื้นที่กว้างใหญ่ เทียบเท่ากับโลกของผู้ บ าเพ็ญเพียรด้านล่างเลยก็ว่าได้

 

เพียงแต่สิ่งที่ต่างกันระหว่างสวรรค์บูรพา และโลกบาเพ็ญเพียร ด้านล่างก็คือ

 

บางแคว้นในสวรรค์บูรพาก็ถูกส านักเซียนยึดครอง บางแคว้นก็ ต้องตกอยู่ภายใต้การปกครองของราชวงศ์สวรรค์

 

นอกจากนี้บางแคว้นยังได้ถูกเผ่าปีศาจยึดครอง และบางแคว้นก็ มีมนุษย์และปีศาจอาศัยอยู่ร่วมกันด้วย

 

อาทิเช่น หลิงโจว

 

ที่ถูกสี่สานักเซียนใหญ่ยึดครอง โดยแบ่งออกเป็ น นิกายกระบี่ สวรรค์ วังเสวียนจี จวนหนานหลิง นิกายจื่ออวิ๋น

 

ส่วนสานักอื่น ๆ ที่อ่อนแอ หากอยู่ในเขตแดนของส านักเซียนใด ก็จาเป็ นจะต้องพึ่งพาหนึ่งในสี่สานักเซียนหลัก มิฉะนั้นก็จะต้องถูก กาจัดทิ้ง

 

และสี่สานักเซียนก็มีการประเมินและจัดอันดับสานัก ที่อยู่ในเขต แดนของพวกเขาอีกที

 

นั่ นก็หมายความว่า อันดับของสานักยิ่งสูง จานวนของ บรรณาการในแต่ละปีก็จะยิ่งมากขึ้น จานวนศิษย์ที่จะต้องส่งไปเป็ น ศิษย์สายนอกก็จะยิ่งมากตามไปด้วย

 

ส่วนสานักชิงหยางนั้น ถือเป็ นหนึ่งในสานักที่ต้องพึ่งพานิกาย กระบี่สวรรค์

 

ส่วนผู้บาเพ็ญเพียรที่ขึ้นมาจากโลกบาเพ็ญเพียรด้านล่าง

 

หลังจากที่พวกเขาก้าวข้ามประตูสวรรค์มาแล้ว ก็จะมิสามารถ เลือกได้ว่าจะถูกส่งให้ไปปรากฏตัวยังพื้นที่ไหนของทั้งสามพันแคว้น

 

อีกทั้งเนื่องจากมหามรรคาของโลกบาเพ็ญเพียรด้านล่างยังมิ สมบูรณ์ จึงทาให้หลังจากที่พวกเขาก้าวข้ามประตูสวรรค์มาแล้ว บางครั้งตบะบารมีที่มีอยู่อาจถูกมหามรรคาท าลายลง และท าให้ตบะ บารมีนั้นหายไปจนสิ้น

 

เช่นนั้นหากพวกเขาต้องการจะอยู่ที่สวรรค์บูรพา จึงจาเป็ น จะต้องเริ่มต้นเส้นทางการบาเพ็ญเพียรใหม่ โดยการเข้าร่วมสานักใด สานักหนึ่งเพื่อฝึกตนอีกครั้ง

 

นี่จึงเป็ นเหตุผลที่หลายวันนี้นักพรตชิงอวิ๋น ต้องวิ่งไปทั่วทุกเมือง น้อยใหญ่ในเขตของนิกายกระบี่สวรรค์

 

เพื่อรับสมัครศิษย์ !

 

แน่นอนว่าผู้ที่ขึ้นมายังสวรรค์บูรพานั้น บางครั้งก็ได้มีผู้บาเพ็ญ เพียรแปลก ๆ โผล่ขึ้นมาด้วย

 

นอกจากนี้ยังมีบางส่วนที่ข้ามประตูสวรรค์มาแล้ว มิได้รับ ผลกระทบจากมหามรรคาของสวรรค์บูรพา ตบะบารมีในกายก็จะ ยังคงอยู่

 

คนเหล่านี้ก็จะสามารถพัฒนาพลังของตัวเองได้อย่างรวดเร็ว เพิ่มสายเลือดใหม่ให้แก่สวรรค์บูรพา

 

บ้างก็ถูกสานักเซียนที่แข็งแกร่งรับเข้าไป ก็จะได้รับตาแหน่งและ มีทรัพยากรที่ใช ้ในการบาเพ็ญเพียรให้ตามความสามารถ

 

นักพรตชิงอวิ๋นรู ้สึกลาคอแห้งผาก ขณะที่กาลังหยิบน้าเต้าใส่ สุราออกมาจากแหวนเก็บสมบัติ และเตรียมที่จะดื่มนั้น

 

จู่ ๆ ก็มีภาพสุดตระการตาปรากฏขึ้น

 

เบื้องหน้ามิไกลออกไปนัก ได้มีไอสีม่วงจานวนมหาศาลพุ่งขึ้นมา อย่างกระทันหัน

 

เพียงพริบตาไอสีม่วงก็ค่อย ๆ ลอยขึ้น จนทะยานขึ้นไปนับหมื่นลี้ จนฉาบให้ท้องฟ้ าครึ่งหนึ่งกลายเป็ นสีม่วงได้ในพริบตา

 

ดูก็รู ้แล้วว่าปรากฏการณ์เช่นนี้ตระการตามากเพียงใด !

 

เห็นเช่นนั้นนักพรตชิงอวิ๋นก็อดมิได้ที่จะตัวสั่นเทาขึ้นมา

 

วินาทีต่อมา ใบหน้าของเขากลับเต็มไปความยินดีในทันที

 

ปรากฏการณ์ที่น่าตื่นตาตื่นใจเช่นนี้ จะต้องมีสุดยอดของวิเศษ ปรากฏขึ้นเป็ นแน่!

 

อีกทั้งที่นี่ยังเป็ นที่ที่ห่างไกลผู้คนอีกด้วย

 

นักพรตชิงอวิ๋นมาที่นี่ก็เพื่อต้องการระบายความอัดอั้นตันใจที่มี ต่อนิกายกระบี่สวรรค์ ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้ออกมาไกลถึงเพียงนี้

 

แต่สุดท้าย เขาก็ได้พบกับปรากฏการณ์ที่น่าเหลือเชื่อขึ้น

 

เวลานี้ภายในใจของเขาจึงรู ้สึกตื่นเต้นและยินดีเป็ นอย่างมาก

 

หากได้สุดยอดของวิเศษจากที่นี่ติดไม้ติดมือไปด้วย และ สามารถนาไปมอบให้กับหัวหน้าผู้เฒ่าของนิกายกระบี่สวรรค์

 

ถึงตอนนั้นสานักชิงหยางก็จะสามารถหลีกเลี่ยงหายนะ หรือมิ ต้องส่งของบรรณาการให้กับนิกายกระบี่สวรรค์อีกก็เป็ นได้

 

มิแน่ว่าหากโชคดีอาจได้รับการถ่ายทอดพลังโบราณ

 

และหากเป็ นสุดยอดของวิเศษที่หาได้ยากเล่า เช่นนั้นเขามิสู้หาย ตัวไปสักระยะ เพื่อฝึกฝนจนกลายเป็ นผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง จากนั้น การจะขอเข้าไปอยู่ในสานักเซียนที่เหลืออีกสามแห่ง ก็คงมิใช่เรื่อง ยากอะไรอีกแล้ว

 

ถึงตอนนั้นก็แค่ย้ายสานักชิงหยางไปด้วยอย่างเงียบ ๆ แล้วสละ ต าแหน่งเจ้าส านักให้แก่ศิษย์เอกไปเสีย

 

เช่นนี้ก็มิถือว่าเขาทอดทิ้งสานักแล้ว และมิต้องคอยรู ้สึกละอาย ใจต่ออาจารย์ผู้ล่วงลับอีกด้วย

 

คิดถึงตรงนี้จู่ ๆ นักพรตชิงอวิ๋นก็ถึงกับอุทานคาที่มิเคยรู ้จัก ออกมาโดยมิรู ้ตัว

 

“เจ๋ง… เป้ ง ! ”

 

จากนั้นนักพรตชิงอวิ๋นก็ได้กระตุ้นพลังวิญญาณภายในกาย ขึ้นมา ก่อนจะเหาะไปตรงที่ที่มีไอสีม่วงลอยขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

 

ขณะเดียวกันอีกด้านหนึ่ง หลังจากเย่ฉางชิงก้าวข้ามประตู สวรรค์เข้ามา

 

เขาก็มิรู ้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

 

จาได้เพียงตรงหน้ามืดลง จากนั้นเขาก็หมดสติไป

 

มาวันนี้เมื่อเย่ฉางชิงลืมตาขึ้นอีกครั้ง กลับพบว่าตนได้มาอยู่ใน ดินแดนรกร ้างว่างเปล่าแห่งหนึ่ง

 

บรรยากาศเช่นนี้ทาให้เขาอดมิได้ที่จะคิดถึงอดีต ตอนที่เขา บังเอิญโผล่มายังโลกบาเพ็ญเพียรเป็ นครั้งแรก

 

และสิ่งที่คล้ายกับตอนนั้นเป็ นอย่างมากก็คือ

 

ในเวลานี้เขารู ้สึกปวดระบมไปทั่วทั้งตัว ร่างกายราวกับถูกโดน รุมท าร ้ายมาก็มิปาน

 

และหลังจากที่เขาพยายามลุกขึ้นนั่งด้วยความลาบากแล้ว ก็รีบ ก้มไปส ารวจท่อนล่างของตนเองทันที

 

ยังอยู่ดี !

 

วินาทีต่อมา

 

“ใครบอกข้าได้บ้างเนี่ย ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วข้ามาอยู่ที่ ใดกัน ? ”

 

“หรือว่าที่นี่ก็คือสิ่งที่เรียกกันว่าสวรรค์เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

 

“แต่ก็มิน่าจะใช่ ที่แห่งนี้ดูราวกับมิใช่แดนสวรรค์อย่างที่เคยคิด เอาไว้เลย ! ”

 

ตอนนั้นเอง เย่ฉางชิงเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

 

เขาจึงรีบเพ่งสมาธิ เพื่อจะใช ้พลังที่ควบคุมทุกอย่าง

 

ทว่าในตอนนั้นเอง กลับมีเพียงสายลมที่พัดผ่านไป

 

ต้นไม้เก่าแก่ข้างกายส่งเสียงกรอบแกรบขึ้นมาเบา ๆ ก่อนที่ใบไม้ สีเหลืองอร่ามจะร่วงหล่นลงมา

 

เย่ฉางชิง “……”

 

‘นี่มันอะไรกัน ? ’

 

‘หรือว่าเรื่องทั้งหมดก่อนหน้านี้ จะเป็ นเพียงความฝันจริง ๆ ? ’

 

‘นี่มัน ! ’

 

‘นี่มัน ! ’

 

‘นี่มัน ! ’

 

‘นี่มันหลอกลวงกันชัด ๆ ! ’

 

คิดได้เช่นนั้น แม้แต่เย่ฉางชิงที่มีนิสัยสุภาพอ่อนโยนเป็ นนิจ ก็ยัง อดที่จะต่อว่าท่านเทพฉางชิงผู้นั้นมิได้

 

จนเวลาผ่านไปครึ่งชั่วยาม

 

เย่ฉางชิงก็เดินโซเซมาจนถึงริมลาธารแห่งหนึ่ง

 

เขาจึงจัดแจงล้างหน้าล้างตาอย่างลวก ๆ จากนั้นก็กวักน้าลาธาร ที่เย็นสดชื่นขึ้นมาดื่มหลายอึก ก่อนที่สติสัมปชัญญะจะค่อย ๆ คืนกลับมา

 

“ที่นี่คือที่ไหนกันแน่ เหตุใดข้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ? ”

 

“จริงด้วย ข้าคงมิได้ทะลุมิติอีกหรอกนะ ? ”

 

“……”

 

“……”

 

ระหว่างที่เย่ฉางชิงกาลังพึมพากับตัวเอง พลางมองไปรอบ ๆ นั้น

 

เขาก็ต้องเบิกตาโพลง เมื่อพบว่าข้าง ๆ เขาตอนนี้ได้มีชายชรา ท่าทางราวกับเซียนผู้หนึ่ง มาอยู่ตั้งแต่เมื่อใดมิทราบได้

 

แต่สิ่งที่ทาให้เขามิเข้าใจมากที่สุดก็คือ

 

เหตุไฉนชายชราผู้นี้จึงทาหน้าตาดุดัน พร ้อมกับจ้องเขม็งมาที่ เขา ราวกับเขาไปติดค้างอะไรเช่นนี้ด้วยเล่า