เดิมพันเสน่หา - ตอนที่ 8 ถ้าไม่ยอมก็ไสหัวออกจากเมืองหลง

สีหน้าของเหลิ่งรั่วปิงนิ่งเฉยเหมือนบ่อน้ำที่ไร้คลื่น แต่หัวใจของเธอกลับเต้นอย่างแรง เธอนึกไม่ถึงว่าหนานกงเยี่ยจะเอ่ยคำขอแบบนี้ออกมา 

ตามข่าวคราวมักจะลือกันว่า หนานกงเยี่ยเป็นคนช่างเลือกผู้หญิง คนที่สามารถขึ้นเตียงของเขาได้ ต้องเป็นคนที่เข้าตาเขา และการได้เข้าตาเขาเป็นเรื่องที่ยากที่สุดในโลก เธอไม่รู้ว่าตัวเองมีจุดเด่นอะไรไปดึงดูดสายตาเขา ได้ข่าวว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขา มากสุดก็อยู่ได้แค่ไม่เกินสองเดือนเท่านั้น 

พอเห็นเหลิ่งรั่วปิงหยุดชะงักไป หนานกงเยี่ยพนันกับตัวเองในใจ ถ้าหากผู้หญิงคนอื่นได้ยินคำขอแบบนี้ ต้องดีใจมากๆอย่างแน่นอน แต่ผู้หญิงคนนี้กลับครุ่นคิดไปสักพัก 

ผู้หญิงที่ผ่านมือเขามานั้นไม่มาก เขาให้ความสำคัญในการหาผู้หญิงคือเขาเองต้องมีความรู้สึกกับผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถขึ้นเตียงเขาได้ คนที่ไม่ตรงสเปกของเขา เขาไม่เหลียวมองแม้แต่นิดเดียว เพราะแบบนี้ เขาจึงไม่ได้ควงใครมาถึงสองปี 

จนมาวันนี้ที่เขาได้เจอกับเหลิ่งรั่วปิง เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า เขาไม่ถูกดึงดูด ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเหตุผลนี้ ตอนที่เขารู้ว่าเธอถ่ายรูปของเขา เธอก็คงตายด้วยน้ำมือของเขาไปนานแล้ว 

ผู้หญิงที่น่าหลงใหลแบบนี้ เขาอยากได้ ไม่ได้เป็นเพราะว่าเขาชอบมาก แต่เพราะว่าเธอถูกชะตากับเขา ยังไงเขาก็ครองโสดมาสองปีแล้ว สำหรับผู้ชายที่ปกติคนหนึ่ง พอได้เจอคนที่ถูกชะตาก็ย่อมอยากได้แน่นอน และเขาที่เหมือนราชา ไม่มีทางไปตกหลุมรักและหวั่นไหวกับผู้หญิงคนไหนแน่นอน ถ้าเกิดมีความหวั่นไหวก็แสดงว่าเขามีจุดอ่อน นั่นเป็นสิ่งที่เขาจะไม่วันและไม่อนุญาตให้มันเกิดขึ้น 

เขาต้องการตัวเธอ ซึ่งมันก็ยังมีเหตุผลข้อหนึ่งที่สำคัญ เขาต้องการให้เธอชดใช้ ไหนๆ เธอก็กล้ามาเล่นกับไฟ งั้นเขาก็จะให้เธอต้องยอมรับกับผลที่ตามมาให้ได้ 

“ทำไม ไม่ยินยอม?” หนานกงเยี่ยออกแรงมือมากขึ้น “งั้นก็ไสหัวออกจากเมืองหลงซะ!” 

เหลิ่งรั่วปิงทนกับความเจ็บปวดตรงคาง จากนั้นก็คลายยิ้มบางๆ “สามารถทำให้คุณหนานกงสนใจ ก็ถือว่าเป็นบุญวาสนาของฉันแล้ว” 

ในเวลาอันสั้นเมื่อกี้ เธอสามารถพิจารณาได้อย่างละเอียด เพื่อที่จะแก้แค้น เธอไม่สามารถเห็นเรื่องที่การรักษาความบริสุทธิ์ทางเพศไว้เป็นอันดับแรกได้ ยังดีที่หนานกงเยี่ยเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ จึงไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยง 

ต่อให้เธอไม่ถวายตัวให้กับหนานกงเยี่ย แต่ยังไงอนาคตเธอก็คงหลุดพันจากน้ำมือของปีศาจคนนั้นไม่ได้ พอนึกถึงคนๆ นั้น เหลิ่งรั่วปิงจึงรู้สึกเหมือนมีภูเขาลูกหนึ่งกำลังกดทับหัวใจของเธอไว้ ความต้องการครอบครองและความต้องการควบคุมตัวเธอจากคนๆ นั้น เธอไม่สามารถต่อต้านได้จริงๆ 

การถวายตัวให้กับหนานกงเยี่ยย่อมดีกว่าคนๆ นั้นเยอะมาก อย่างน้อยการเสนอข้อแลกเปลี่ยนกับหนานกงเยี่ยนั้นเป็นการแลกเปลี่ยนที่เป็นอิสระ เธอสามารถยุติการแลกเปลี่ยนนี้ได้อย่างตามอำเภอใจ และสามารถเดินออกจากชีวิตเขาได้ ทว่าคนๆ นั้นกลับไม่ให้อำนาจกับเธอ อีกอย่าง ผู้หญิงที่อยู่ข้างกายหนานกงเยี่ย ไม่มีคนไหนที่สามารถอยู่อย่างยั่งยืนถาวรได้ บางทีอาจจะไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ำ เขาก็คงจะเบื่อเธอแล้ว ตอนนั้นเธอต้องได้รับความอิสระอย่างแน่นอน และดูจากนิสัยที่หยิ่งผยองของคนๆ นั้น ถ้าหากมีวันหนึ่งเขารู้ว่าเธอไม่ได้บริสุทธิ์แล้ว เขาอาจจะไม่สนใจในตัวเธอก็ได้ และปล่อยเธอไปก็ได้ 

นัยน์ตาของผู้หญิงคนนี้จึงเปล่งประกายขึ้น ความคิดหลายๆ อย่างได้ผุดขึ้นมาในหัวสมองของเธอ หนานกงเยี่ยไม่รู้ว่าเธออยากได้อะไรบ้าง ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาเดาใจไม่ออกจริงๆ ทว่าคำตอบที่ออกมาเป็นคำตอบที่เขาอยากได้พอดี 

หนานกงเยี่ยกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สีหน้าดูมีเสน่ห์จริงๆ “ดีมาก คุณฉลาดมาก” จากนั้นก็โน้มตัวลงมาหอมแก้มที่อ่อนเยาว์ของเธอ “ผมจะสั่งให้คนจัดที่อยู่ในคุณ” 

“แต่ว่า…” 

หนานกงเยี่ยขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม ผู้หญิงคนนี้กลับยังมีคำว่า “แต่ว่า” อีก! คิดว่าเตียงของหนานกงเยี่ยขึ้นง่ายมากหรือไง 

เหลิ่งรั่วปิงกลับไม่สนใจว่าผู้ชายคนนี้กำลังรู้สึกไม่พอใจ จากนั้นก็พูดขึ้นต่อ “ไหนๆ คุณหนานกงอยากจะได้ร่างกายของฉัน งั้นคุณก็ต้องตอบแทนอะไรหน่อยไหม” 

“…” หนานกงเยี่ยกระตุกยิ้มอันดูหมิ่นขึ้น ยังนึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์คนหนึ่ง ที่ไหนได้ ที่แท้ก็หนีไม่พ้นความโลภที่อยากมีเงินมีทอง “เหอะ วางใจเถอะ ผมจะทำให้คุณรู้สึกพอใจมากแน่นอน!”