เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 191 ความเข้าใจผิดใหญ่โต (3)/ตอนที่ 192 ดื่มเหล้ากับกั๋วซือ? (2)

ตอนที่ 191 ความเข้าใจผิดใหญ่โต (3)

น่าสงสารยิ่งนัก

“ตาแก่สมควรตาย กล้ารังแกหมาป่าน้อยของข้า!”

เดิมทีนางคิดว่าตาแก่นั่นจะไม่กล้ารังแกหมาป่าน้อยแล้ว คิดไม่ถึง…นางประมาทเกินไป หลิวอวิ๋นเซียวกล้าดีเช่นนี้เมื่อไหร่กัน?

กล้ารังแกหมาป่าของนางหรือ?

“วู วู วู”

หมาป่าสีขาวสะอึกสะอื้น

ข้าโดนรังแกเยอะมาก แต่ข้าไม่พูด…

“หมาป่าน้อย เขารังแกเจ้าอย่างไร?” เฟิงหรูชิงข่มเขี้ยวเคี้ยวฟันถาม

หมาป่าสีขาวครวญครางคำรามอยู่สองที มันยกก้นขึ้นใช้อุ้งเท้าชี้ไปที่รูก้น

ตาแก่นั่นคิดอยากได้เทียนหลิงกั่วที่มันแอบซ่อนไว้ในนี้ โลภมากคิดอยากแย่งของของข้า!

แต่ว่า…

เฟิงหรูชิงก้มลงมองท่าทางของหมาป่าสีขาว ทันใดนั้นก็เหมือนมีฟ้าผ่าลงมา ร่างของนางแข็งทื่อ

หลิวอวิ๋นเซียวเขา…เขา…ข่มเหงหมาป่าน้อยของนาง?

หมาป่าน้อยของนางยังเป็นหมาป่าที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาอยู่ ต้องมาถูกเขายึดเอาครั้งแรกไปเช่นนี้น่ะหรือ?

หมาป่าสีขาวเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของเฟิงหรูชิงก็นึกว่านางเข้าใจความหมายของตน มันร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง จมูกน้อยๆ สูดฟุดฟิด เห็นแล้วเฟิงหรูชิงก็พลอยปวดใจ

เป็นเพราะนาง ทั้งหมดต้องโทษนางเอง

นางไม่ควรให้หมาป่าน้อยไปปล้น ทำให้หมาป่าน้อยต้องเสียความบริสุทธิ์…

“หมาป่าน้อย เจ้าวางใจ ข้าจะแก้แค้นให้เจ้าแน่! ใครทำร้ายเจ้าข้าก็จะทำให้มันผู้นั้นต้องสูญเสียทั้งฐานะและชื่อเสียง ตายไปดีกว่าอยู่!”

เฟิงหรูชิงกัดฟันอย่างเหี้ยมโหด ไฟแค้นนั้นเผาไหม้อยู่ในอกนาง ทำให้เส้นเลือดที่ขมับนางเต้นตุบๆ

หมาป่าสีขาวมองเฟิงหรูชิงด้วยความสงสัย ราวกับไม่เข้าใจความหมายของนาง

ถึงแม้…ตาแก่จะอยากแย่งเทียนหลิงกั่วไปจากมัน แต่ก็ยังไม่ได้ไปนี่? นายท่านบอกว่าจะแก้แค้นให้มัน หมายความว่าอย่างไรกัน?

แต่ทว่า ไม่รอให้หมาป่าสีขาวได้ทันเข้าใจในความหมายของท่าทีเฟิงหรูชิง ก็เห็นหญิงสาวก้มหน้าลงมาลูบหัวมันแผ่วเบา

น้ำเสียงของนางอ่อนโยนอย่างที่มันไม่เคยได้ยินมาก่อน อบอุ่นและกระตุ้นเส้นประสาทของมัน ทำให้หมาป่าเช่นมันมีความสุขยิ่งนัก

“หมาป่าน้อย วันนี้ข้าผิดต่อเจ้าแล้ว อีกเดี๋ยวเจ้าไปรับเทียนหลิงกั่วห้าผล ถือว่า…ข้าปลอบใจเจ้า”

หมาป่าน้อยของนางน่าสงสารเหลือเกิน อายุยังน้อยต้องมาประสบพบเจอความกับความทรมานเช่นนี้

เหตุใด…หลิวอวิ๋นเซียวจึงวิปริตเช่นนี้กัน? หรือจะเป็นเพราะเขาเป็นหม้ายมานาน จนเห็นหมาป่างดงาม? ห้ามใจไม่ได้ชั่วขณะก็เลย…

ประโยคนั้นของเฟิงหรูชิงทำเอาหมาป่าสีขาวลืมความน้อยเนื้อต่ำใจไปจนหมดสิ้น ดีใจร้องเอ๋าว์เอ๋าว์เอ๋าว์ไม่หยุด

ไปครั้งนี้นับว่าไม่ขาดทุน!

ไม่เพียงแต่ได้กินยาวิเศษตระกูลหลิวมากมาย นายท่านยังให้เทียนหลิงกั่วมันอีกห้าผล!

นั่นเทียนหลิงกั่วห้าผลเชียวนะ!

คนตระหนี่เช่นนายท่านปกติแล้วเกินมาผลเดียวยังไม่ได้ ตอนนี้หยิบออกมาทีเดียวห้าผล! ตื่นเต้นจนหัวใจดวงน้อยของมันจะหลุดออกมาข้างนอกแล้ว!

มีความสุข!

ได้เห็นท่าทางไม่รู้เรื่องรู้ราวของหมาป่าสีขาว เฟิงหรูชิงทอดถอนใจยิ่งปวดใจยิ่งกว่าเก่า

ดูเหมือนว่า…หมาป่าสีขาวยังไม่รู้ว่าการกระทำของหลิวอวิ๋นเซียวหมายถึงอะไรสินะ ดังนั้น หลังจากที่มันประสบพบเจอกับความทรมานเช่นนี้แล้ว มันจึงลืมได้เร็วเพียงนี้ ไม่หลงเหลือร่องรอยไว้ในใจ

แต่ว่า ไม่ว่าหมาป่าสีขาวมีหรือไม่มีร่องรอย นางก็จะไม่ยอมปล่อยตาแก่นั่นไปเป็นอันขาด!

เฟิงหรูชิงกวาดสายตาเย็นชาลงด้านล่าง หมัดของนางกำแน่นลมหายใจหนัก

ในความเป็นจริงแล้ว ที่เฟิงหรูชิงคิดไปเช่นนั้นก็เพราะ เพราะ…หมาป่าสีขาวไม่เคยเช็ดก้นเลยสักครั้ง กลิ่นฉี่กลบกลิ่นเทียนหลิงกั่วเสียสนิท บวกกับเฟิงหรูชิงไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเอาเทียนหลิงกั่วไปซ่อนในสถานที่ซ่อนเร้นเช่นนั้น

ดังนั้น ความเข้าใจผิดจึงได้…ใหญ่โตเสียแล้ว…

…………………………

ตอนที่ 192 ดื่มเหล้ากับกั๋วซือ? (2)

ป่าไผ่ทิศใต้

ภายในบ่อน้ำใสสะอาด งูเขียวน้อยตัวหนึ่งขดตัวอยู่ใต้ผืนน้ำลึก พื้นน้ำด้านบนตัวมันมีฟองเล็กลอยขึ้นมาตามการหายใจของมัน

แสงอาทิตย์สาดส่องยามเช้า

ร่างงูเขียวที่อยู่ใต้ผืนน้ำขยับเล็กน้อย ไม่นานก็ค่อยๆ ลืมตางูสีเขียวหยกคู่นั้นขึ้น

 หลับไปครั้งนี้…สบายจริงเชียว

มันคายฟองให้ลอยขึ้นไปด้านบนกำลังจะหาว ทันใดนั้นนัยน์ตาสีเขียวของมันก็หดลงกะทันหัน จ้องมองเงาร่างหนึ่งใต้แสงอาทิตย์ยามเช้าด้วยความดีใจ

ใต้แสงอาทิตย์ ชายชุดขาวยิ่งกว่าหิมะ เยือกเย็นราวกับเทพเซียน

เขาหันหลังให้ชิงจู๋ตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้ ร่างนั้นไม่ได้สนใจอะไรราวกับเทพเซียนในภาพวาด สิ่งมีชีวิตต้องตกตะลึงในความงดงามนี้

“นายท่าน!”

นายท่านกลับมาแล้ว?

ในที่สุดมันก็ไม่ต้องคอยอกสั่นขวัญแขวนอีกแล้ว ภายใต้ความยินดี ชิงจู๋ดีดตัวขึ้นมาจากในบ่อน้ำแล้วพุ่งไปทางชายที่อยู่ตรงหน้าทันที…

ทันใดนั้น…

ชายที่อยู่ด้านหน้าหันกลับมาคว้ามือจับ ชิงจู๋ยังไม่ทันได้เขาสู่อ้อมออกเอาก็ถูกเขาจับเอาไว้ในมือเสียก่อน

“นายท่าน องค์หญิงจะถูกเจ้าหนูคนหนึ่งแย่งไปแล้ว เจ้าหนูนั่นชื่อฉินเฉินอะไรสักอย่าง เฟิงหรูชิงพาเขามาในวังมาหาข้าครั้งหนึ่ง!”

หนานเสียนกลับมาถึงชิงจู๋ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยฟ้องเขา ตางูของมันเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ น่าสงสารนัก

แววตาหนานเสียนเข้มขึ้นมาเล็กน้อย

ฉินเฉิน?

ในหัวเขาปรากฏภาพเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกายเฟิงหรูชิงเมื่อครั้นนั้นอย่างไม่อาจห้าม แววตาที่เย็นชาอยู่แล้วกลับเย็นยะเยือกขึ้นไปอีก

“จริงสิ นายท่าน นายท่านกลับมาตั้งแต่เมื่อไรกัน?” เสียงชิงจู๋แฝงด้วยความน้อยใจ “หากท่านกลับมาช้ากว่านี้อีกสองสามวัน ข้าคงจะ…กลายเป็นซุปงู ถูกองค์หญิงกับชายชู้นั่นเอาไปแบ่งกันกินแล้ว!”

หนานเสียนใช้แววตาสับสนกวดมองไปยังชิงจู๋ “ข้ากลับมาเมื่อวาน”

แต่ชิงจู๋หลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ

“…”

ชิงจู๋นิ่งชะงัก นายท่านกลับมาเมื่อวาน…มันกลับไม่รู้สึกตัวเลยหรือนี่?

มันกลัวว่าหนานเสียนจะรู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์ แม้แต่เขากลับมาแล้วยังรู้สึกตัว มันรีบเปลี่ยนเรื่องทันที ท่าทางมีความสุขเสียเต็มประดา

“นายท่าน พวกเราต้องไปไล่ชายชู้นั่นหรือไม่? แค่เห็นเขาข้าก็รู้สึกไม่ดีแล้ว!”

หนานเสียนราวกับกำลังคิดเรื่องบางอย่างอยู่

“เจ้าไม่ได้อยู่ข้างกายนาง?”

“เอ่อ…”

อยู่ข้างกายองค์หญิง เช่นนั้นแล้วมันจะยังมีชีวิตอยู่รอนายท่านกลับมาหรือ?

น้ำเสียงชิงจู๋แผ่วเบา “นายท่าน องค์หญิงนาง…จะเอาข้าไปทำซุปงูให้ฝ่าบาทเสวย ข้ากลัว…”

“อ้อ”

อ้อ?

ตาของชิงจู๋เบิกกว้างในทันที

เดี๋ยวของนายท่านหมายความว่าอย่างไร? หมายความว่าเขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดมันจึงไม่ยินยอมติดตามองค์หญิงหรือหมายความว่า…เขายืนยอมให้องค์หญิงเอามันไปกิน?

หนานเสียนหลุบตาลงต่ำ จ้องมองงูน้อยที่ถูกเขาจับไว้ในมืออย่างจริงจัง ริมฝีปากยกขึ้นราวกับกำลังแย้มยิ้มบางๆ แววตายังคงเย็นยะเยือกเฉกเช่นดวงจันทร์ดังเดิม

“ซุปงู…นับว่าเป็นของบำรุงชั้นดีทีเดียว แล้วยิ่งเป็นซุปเจ้า นาง…ตาแหลมนัก”

ว้า!

ชิงจู๋ตื่นเต้นจนแทบจะดีดตัวออกมา ร่างงูของมันสั่นไปทั้งตัว เสียงสั่นเครือ น้ำตาแห่งความน้อยใจเอ่อล้นอยู่ในดวงตา

“นายท่าน เมื่อก่อนท่านไม่ได้เป็นเช่นนี้ ท่านเปลี่ยนไป ท่านไม่ใช่นายท่านที่ข้าเคยรู้จักอีกแล้ว!”

จริงสิมันไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของนายท่าน เพราะเหตุนี้นายท่านจึงไม่รักมันแม้แต่น้อย เพื่อมนุษย์ผู้หญิงแล้วจะเอามันไปทำซุปงู…

ฮือฮือ จะหนีออกจากบ้าน จะไม่กลับมาอีกเลย!

…………………