เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 733 ในสายตาข้าคนไร้ค่าก็สามารถเป็นผู้มีพรสวรรค์ได้(3)/ตอนที่734 ในสายตาข้าคนไร้ค่าก็สามารถเป็นผู้มีพรสวรรค์ได้(4)
- Home
- เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา
- ตอนที่ 733 ในสายตาข้าคนไร้ค่าก็สามารถเป็นผู้มีพรสวรรค์ได้(3)/ตอนที่734 ในสายตาข้าคนไร้ค่าก็สามารถเป็นผู้มีพรสวรรค์ได้(4)
ตอนที่ 733 ในสายตาข้าคนไร้ค่าก็สามารถเป็นผู้มีพรสวรรค์ได้ (3)
หากไม่มียาวิเศษเหล่านั้นในคลัง จวนเฟิงอวิ๋นจะก้าวข้ามขั้นได้รวดเร็วถึงเพียงนี้หรือ?
ไม่มีทางเป็นไปได้!
ทว่ายาวิเศษในคลังไม่ได้มีแค่ของนายหญิงเท่านั้น ยังมีที่ศิษย์แต่ละคนพบเข้าตอนที่ออกไปฝึกประสบการณ์ข้างนอกส สุดท้ายก็นำมาส่งมอบให้
ยาวิเศษเหล่านี้จะต้องถูกใช้ไปหมดแล้วแน่!
ผู้อาวุโสเหลยอวิ๋นทุ่มทั้งแรงกายแรงใจต้องการจะเพิ่มพลังของคุณหนูใหญ่เช่นนี้ เขาเคยคิดถึงสถานการณ์ของทั้งจว วนหรือไม่? เขาจะให้จวนเฟิงอวิ๋นเดินสู่เส้นทางพินาศเต็มตัวใช่หรือไม่?
หากเป็นเช่นนั้นไม่สู้ให้ถังอวี้มารับหน้าที่เป็นคุณหนูใหญ่ อย่างน้อยถังอวี้ก็แบ่งแยกชัดเจนไม่กระทำการต่ำช้าเช่ นนี้
“คุณหนูใหญ่ เดิมข้าเคารพท่านมาก...” มั่วเฟยเฟยหลับตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นลง ส่ายศีรษะอย่างสิ้นหวัง “คิดไ ไม่ถึงว่าท่านจะเป็นคนเช่นนี้ ท่านทำให้พวกเราที่เป็นศิษย์สิ้นหวังยิ่งนัก!”
เฟิงหรูชิงมองมั่วเฟยเฟยด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ใด “เจ้าพูดจบแล้วหรือยัง?”
มั่วเฟยเฟยกัดริมฝีปากแน่น สายตาไม่ยอมแพ้จ้องมองเฟิงหรูชิง
อย่างไรเสีย…พรรคเลือดเหล็กก็ต้องการเชิญนางเข้าพรรคอยู่แล้ว ต่อให้ออกจากจวนเฟิงอวิ๋นนางก็ไม่ใช่ว่าไม่มีที่ ไป
“ในเมื่อเจ้าพูดจบแล้ว…”
เฟิงหรูชิงยกเท้าขึ้นถีบมั่วเฟยเฟยลอยออกไปอย่างรวดเร็ว
มั่วเฟยเฟยตกใจจนหน้าเปลี่ยนรูป
ศิษย์คนอื่นๆ พากันแอบเข้าด้านข้างไม่กล้าพูดอะไร
นิสัยศิษย์พี่มั่วหยิ่งผยองมากเกินไปจริงๆ ในสายตาของนางมีเพียงตนเองที่เป็นผู้มีพรสวรรค์คนอื่นล้วนเทียบนางไ ไม่ได้ หากมีคนก้าวข้ามนาง นางย่อมคิดว่าอีกฝ่ายใช้ยาวิเศษเพื่อเพิ่มพลัง ไม่ว่าอย่างไรทุกคนล้วนสู้นางไม่ได้
แม้จะเป็นคนในสามกองกำลังใหญ่มั่วเฟยเฟยก็ไม่เห็นอยู่ในสายตาเช่นกัน
แต่ไหนแต่ไรนางล้วนคิดว่าคนในสามกองกำลังใหญ่เพียงแค่เกิดมามีพื้นฐานที่ดีก็เท่านั้น แต่ว่าสามกองกำลังใหญ่ที่ไ ไม่เคยรับสมัครคนภายนอก คนนอกอยากเข้าไปข้างในก็ไม่อาจทำได้
ดังนั้นนางจึงเคยพูดเอาไว้ หากจะเทียบพรสวรรค์กันแล้วไม่มีใครสู้นางได้ น่าเสียดายนางเกิดมาพื้นฐานไม่ดีเป็นเพี ยงลูกศิษย์คนหนึ่งในตระกูลธรรมดาแห่งโลกสันโดษ หากนางได้เกิดในสามตระกูลใหญ่ใต้หล้านี้ไม่มีผู้ใดสามารถเทียบ บนางได้
แม้แต่เจิ้งฉู่ฉู่…
นางเห็นเจิ้งฉู่ฉู่เป็นคู่ปรับแต่ไม่ได้รู้สึกว่าเจิ้งฉู่ฉู่จะสามารถก้าวข้ามนางได้
นางรู้สึกเพียงว่าเจิ้งฉู่ฉู่ได้รับการชื่นชมจากผู้อาวุโส เขาจะต้องแอบให้นางกินยาวิเศษอย่างลับๆ ไม่น้อยแน่ จ จึงได้สามารถแข่งขันความสามารถกับนางได้ ไม่เช่นนั้นบนโลกใบนี้ไม่มีใครสู้นางได้!
ดังนั้นบรรดาศิษย์จึงไม่พอใจนางมาเนิ่นนานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะมั่วเฟยเฟยแข็งแกร่งเกินไปพวกเขาไม่มีทางยอมจำนนต่อนา าง
ผู้อาวุโสห้าเพิ่งจะกลับมาก็เห็นฉากนี้เข้า เขาตกใจเป็นอย่างมากถลึงตาโตมองมั่วเฟยเฟยที่ล้มลงกับพื้นด้วยคว วามโกรธ รีบตรงไปที่ข้างกายเฟิงหรูชิง
“คุณหนูใหญ่ท่านโปรดระงับโทสะ เกิดเรื่องอะไรขึ้น? มั่วเฟยเฟยหญิงผู้นี้ก่อเรื่องให้ท่านอย่างนั้นหรือ?”
เฟิงหรูชิงกวาดตามองผู้อาวุโสห้า “ใครรับนางเข้ามาในจวน?”
“…” ในใจผู้อาวุโสห้าตื่นตระหนกอย่างประหลาด น้ำเสียงของเขาอ่อนลงหลายส่วน “เป็น…ข้า…”
“ตอนนั้น…” เสียงของเฟิงหรูชิงหยุดไป “เหตุใดเสด็จแม่ของข้าจึงเลือกท่านเป็นผู้อาวุโส? สายตาของท่าน…มีปัญหาจ จริงๆ”
ผู้อาวุโสห้าตกใจจนแทบจะล้มลง ตัวสั่นไปทั้งตัว
“มั่วเฟยเฟย นางทำอะไรหรือ?”
เฟิงหรูชิงยกยิ้มบางๆ “อื้อ เมื่อครู่นางถามข้าว่ากินยาวิเศษในคลังของจวนเฟิงอวิ๋นไปหมดแล้วใช่หรือไม่ แล้วยั งพูดว่าข้าทำเรื่องน่าละอายต่อเสด็จแม่ของข้า”
สีเลือดบนใบหน้าผู้อาวุโสห้าซีดหายไปหมด เขาหันไปจ้องมองมั่วเฟยเฟยด้วยความเคืองโกรธ
………….
ตอนที่ 734 ในสายตาข้าคนไร้ค่าก็สามารถเป็นผู้มีพรสวรรค์ได้ (4)
“มั่วเฟยเฟยนึกไม่ถึงว่าเจ้าจะกล้ามากเช่นนี้ เดิมจวนเฟิงอวิ๋นนี้ก็เป็นของคุณหนูใหญ่ อย่าว่าแต่พวกเราจะต้องก กตัญญูต่อคุณหนูใหญ่เลย ต่อให้กินไปจนหมดจริงนั่นก็เป็นเรื่องสมควร เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาถามคุณหนูใหญ่?”
แม้จะบอกว่าเคยมีสิทธิ์นำยาวิเศษมามอบให้ ทว่าส่วนนั้นล้วนเก็บมาจากบนภูเขายาของจวนเฟิงอวิ๋น ส่วนยาวิเศษระด ดับสูงทั้งหมดนายหญิงเป็นผู้นำมาไว้
คุณหนูใหญ่เป็นผู้สืบทอดจวนเฟิงอวิ๋นกินจนหมดแล้วอย่างไร? มั่วเฟยเฟยใช้ฐานะอะไรมาเอ่ยถามคุณหนูใหญ่?
มั่วเฟยเฟยกระอักเลือดออกมาทีหนึ่ง นางซวนเซลุกขึ้นมาจากพื้นกำหมัดแน่น “หากไม่ใช่คุณหนูใหญ่กินยาวิเศษไปจนหมด ดนางจะสามารถก้าวถึงเสวียนอู่ภายในระยะเวลาสั้นๆ ได้อย่างไร?”
ผู้อาวุโสห้ามองมั่วเฟยเฟยด้วยความผิดหวัง
“คุณหนูพูดไม่ผิด ข้าตาบอดจริงๆ ถึงได้รับเอาคนจิตใจพิการคนนี้เข้ามา ข้าเคยพูดไว้แล้วว่าเดิมยาวิเศษของจวน นเฟิงอวิ๋นก็เป็นของคุณหนู นางกินหมดเป็นสิ่งที่สมควรเจ้าไม่มีสิทธิ์มาเอ่ยถามนาง! อีกอย่างคุณหนูเพิ่งได้เจอก กับนายหญิงเมื่อครึ่งปีก่อน และเมื่อสิบเก้าเดือนที่แล้วนางเป็นเพียง…คนคนหนึ่งที่เพิ่งจะเริ่มฝึกตบะเท่านั น”
ก่อนที่เฟิงหรูชิงจะมาจวนเฟิงอวิ๋น คนของจวนเฟิงอวิ๋นก็รู้เรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดของนางแล้ว
คนที่ถูกหย่าร้างคนหนึ่งและไม่อาจฝึกตบะได้เพราะอ้วน
เวลาไม่ถึงสองปีนางก็เติบโตขึ้นมาแข็งแกร่งถึงเพียงนี้แล้ว
พวกเขาไม่รู้ว่าเฟิงหรูชิงได้รับโอกาสอะไรมา ทว่าความแข็งแกร่งของนางหยั่งลึกลงไปในใจคนแล้ว
ที่น่าขันก็คือ มั่วเฟยเฟยยังพูดถ้อยคำเหล่านี้ออกมาโดยคิดเองว่ามันถูกต้องอีก!
ในใจมั่วเฟยเฟยสั่นชั่วขณะหนึ่ง มุมปากของนางสั่นเทาหันไปมองเฟิงหรูชิงแข็งทื่อ
หากบอกว่าเวลาครึ่งปีนี้เฟิงหรูชิงก้าวถึงเสวียนอู่เป็นผลงานของจวนเฟิงอวิ๋น เช่นนั้นก่อนหน้านี้เล่า?
เฟิงหรูชิงตอนก่อนหน้าก็ไม่ได้รู้จักจวนเฟิงอวิ๋นแม้แต่น้อยนิด…
นางเติบโตมาในโลกปุถุชน มีสิทธิ์อะไรจึงก้าวข้ามระดับได้อย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้?
“แต่…แต่ว่า…” มั่วเฟยเฟยกัดปากที่สั่นไว้แล้วเปลี่ยนไปพูดถึงชิงหลิง “สาวใช้ผู้นี้ขโมยกินเทียนหลิงกั่ว วในจวนเพื่อจวนข้าจึงได้ทำเช่นนี้ คุณหนูให้ลำเอียงเข้าข้างเช่นนี้ไม่รู้สักนิดเลยว่าข้าทำทั้งหมดก็เพื่อ… .”
ปึ้ง!
เฟิงหรูชิงขยับเท้าอีกครั้ง
นางถีบไปทางมั่วเฟยเฟย สายตาเย็นชาจ้องมองไปยังนางที่ลอยไปล้มลงอีกครั้ง
มั่วเฟยเฟยล้มกระอักเลือดออกมาหลายทีแล้วเงยหน้ามองสายตาคู่นั้น ความเย็นยะเยือกทำให้นางสั่นไปทั้งตัว
“ของของเสด็จแม่ของข้า ข้ายินดีจะให้ใครก็ให้คนนั้น! ต้นเทียนหลิงกั่วที่เสด็จแม่ของข้านำกลับมากลายเป็นข ของส่วนตัวของพวกเจ้าตั้งแต่เมื่อใดกัน?”
มั่วเฟยเฟยสั่นสะท้านอีกครั้ง “ความสามารถของนางอ่อนด้อยเกินไป กินเทียนหลิงกั่วเป็นการสิ้นเปลือง?”
สิ้นเปลือง?…เฟิงหรูชิงหัวเราะเบาๆ
“ชิงหลิง หลิวลี่ ข้าอนุญาตให้พวกเจ้ากินผลทั้งหมดบนต้นเทียนหลิงกั่วจนหมด ของของข้า ข้าชอบที่จะให้ผู้หญ ญิงของข้า พวกเจ้าเป็นใครมีความคิดเห็นอะไรมาพูดกับข้า!”
เท้าของนางเหยียบลงบนอกมั่วเฟยเฟยไม่ยอมให้นางลุกขึ้นจากพื้น
หันหน้าไปพูดกับสาวใช้สองคนด้านหลัง “บ่าวขอบพระทัยองค์หญิง”
ชิงหลิงเช็ดน้ำตาออกเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มในทันที รีบก้าวออกไปข้างหน้าแล้วปีนขึ้นบนต้นไม้นำผลบนต้นเทียนหลิง กั่วเด็ดลงมาจนหมด
หลังจากนางนำลงมาแล้วกลับไม่ได้เก็บเอาไว้คนเดียว แต่กลับแบ่งให้หลิวลี่เจิ้งฉู่ฉู่ และคนอื่นๆ
กินเข้าไปต่อหน้าต่อตามั่วเฟยเฟย
“องค์หญิง” หลิวลี่กัดเข้าคำหนึ่งแล้วชะงัก “เทียนหลิงกั่วนี่ไม่อร่อย”