แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 445 : ลู่เหมยและปี้ หยุน

ครั้งทีแล้วมาเยียมเยือน แต่ครั้งนี้กลับเป็ นการมาพักทีนีกันชัวคราว สาวใช้ผู้นํา  ทางกระตือรือร้นมาก นางมีดอกเหมยสีเขียวเสียบไว้บนศีรษะและมีรอยยิมทีดู ้ สดใส

“แม่นางเรียกข้าน้อยว่าลู่เหมยก็ได้เจ้าค่ะ” สาวน้อยพูดขึ้นยิม ๆ ้

เจียงหยุนชานยิมตอบและอธิบายให้เจียงป่ าวชิงฟัง ้ “ลู่เหมยเป็ นสาวใช้ทีทํางานดี ทีสุด โดยปกตินางคอยอยู่รับใช้ข้างกายท่านอาจารย์หยุนไห่”

ลู่เหมยยิมแย้ม ้ “คุณชายเล็กพูดชมเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ถ้าหากพีปี้ หยุนได้ยินเข้า นางอาจคิดมากอีกก็ได้นะเจ้าคะ”

เมือพูดถึง “ปี้ หยุน” เจียงป่ าวชิงมีภาพความทรงจําต่ออีกฝ่ ายเล็กน้อย นางจําได้ ว่าแม่นางปี้ หยุนคนนั้น ภาพรวมก็ดูสุภาพดี แต่เวลาทีพูดออกมา หลายคราก็ดู เหมือนไม่รู้จักกาลเทศะเอาเสียเลย

ลู่เหมยคล้ายจะสนิทกับเจียงหยุนชาน สายตาอยากรู้อยากเห็นของนางจับจ้องมอง มาทีเจียงป่ าวชิงอยู่บ่อยครั้ง และมีครั้งสองครั้งทีนางสบตากับเจียงป่ าวชิง เมือถึง ครั้งทีสามทีนางแอบมองเจียงป่ าวชิง ลู่เหมยก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ไอ้ยา! ดู เหมือนว่าข้าน้อยจะไม่มีความสามารถในการแอบมองจริง ๆ นะเจ้าคะ แต่นีก็ ต้องโทษคุณหนูป่ าวชิงเช่นกัน ใครใช้ให้คุณหนูป่ าวชิงหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มเป็ นที ดึงดูดสายตาเช่นนี้ล่ะเจ้าคะ”

มีความไม่พอใจในนํ้าเสียงเล็กน้อยราวกับนางกําลังโทษเจียงป่ าวชิงอย่างไรอย่าง นั้น แต่เมือฟังดูแล้วไม่ได้ทําให้ผู้ฟังไม่ชอบแต่อย่างใด ตรงกันข้าม มันกลับเป็ น การเอาใจใส่อย่างหนึง

พูดคุยกันเอย่างเฮฮาได้สักพัก ไม่นานลู่เหมยก็นําพวกเขาไปยังห้องรับแขกของผู้ เฒ่าหยุนไห่

เจียงป่ าวชิงจําเส้นทางนี้ได้ มันเป็ นห้องทีพวกนางเคยมาเมือครั้งทีแล้ว แต่สิงที แตกต่างจากครั้งทีแล้วคือเผยหยู่เจ๋อหรือศิษย์พีคนทีสีของพีชายนางเป็ นคนที ออกมาต้อนรับพวกเขาแทนผู้เฒ่าหยุนไห่

เห็นได้ชัดว่าเจียงหยุนชานค่อนข้างประหลาดใจและรู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อย ศิษย์ พีคนทีสี ยามปกติเขาออกจะเป็ นคนขี้เกียจ แต่วันนี้กลับออกมาต้อนรับครอบครัว ของพวกเขาด้วยตัวเอง นีเขาคงเห็นแก่มิตรภาพในความเป็ นศิษย์พีศิษย์น้องเป็น แน่

ศิษย์พีคนทีสีของเขาช่างดีกับเขาจริง ๆ! “ศิษย์พีเผย” เจียงหยุนชานทําความเคารพ

แน่นอนว่าพวกน้อง ๆ ข้างกายเขา โดยมีเจียงป่ าวชิงนําขบวนก็ทําความความ เคารพเผยหยู่เจ๋อเช่นกัน

เผยหยู่เจ๋อทําความเคารพตอบด้วยนํ้าเสียงเฉือยชา “ศิษย์น้อง ท่านอาจารย์กําลัง รอพวกเจ้าอยู่ในห้อง”

เมือเข้ามาในห้องรับแขก ผู้เฒ่าหยุนไห่กําลังดืมชาอยู่ในนั้น เมือเห็นว่าพวกเจียง หยุนชานมากันแล้ว สีหน้าของเขาก็เปลียนเป็ นสบายใจทันที “โอ้ มากันแล้วรึ เชิญนังพักกั  นก่อน”

เจียงหยุนชานพาพวกน้อง ๆ ทําความเคารพผู้เฒ่าหยุนไห่ ก่อนจะนังลงกั  นอย่าง เป็ นระเบียบ

สาวใช้ทีเสียบปิ นปักผมรูปเมฆมงคลสีเขียวถือชาเข้ามาและวางให้ทีละคนด้วย ท่าทางทีดูสวยงาม จากนั้นนางก็ไปยืนถือถาดรองชาอยู่ด้านข้างแล้วพูดขึ้นยิม ๆ ้ “ไม่เห็นคุณหนูเจียงมาสักระยะแล้ว คุณหนูเจียงงดงามกว่าแต่ก่อนอีกนะเจ้าคะ ช่างทําให้ผู้คนอดรู้สึกอิจฉาไม่ได้จริง ๆ เจ้าค่ะ”

เจียงป่ าวชิงยิมน้อย ๆ ้ “แม่นางปี้ หยุนชมกันเกินไปแล้วจ้ะ”

ปี้ หยุนพูดยิม ๆ อีกครั ้ ้ง “จะว่าไปแล้ว บ้านท่านอาจารย์ไม่มีแขกผู้หญิงมานาน แล้วเหมือนกัน ปี้ หยุนรู้สึกอ้างว้างอยู่ในบ้านมาตลอด เมือคุณหนูเจียงว่างแล้ว ปี้ หยุนขอมาขอบคุณสักเล็กน้อย คุณหนูเจียงจะไม่คิดว่าปี้ หยุนล่วงเกินใช่ไหมเจ้า คะ ?”

เจียงป่ าวชิงชะงักไป แต่ก็พูดขึ้นยิม ๆ ้ “แน่นอนว่าไม่อยู่แล้วจ้ะ”

ปี้ หยุนยิมจนตาหยีราวกั ้ บซ่อนพระจันทร์เสี้ ยวไว้ “เมือถึงตอนทีปี้ หยุนไปแล้ว คุณหนูเจียงอย่ารังเกียจทีปี้ หยุนเป็ นแค่คนใช้แล้วไล่ปี้ หยุนออกมาก็พอจ้ะ” พูด จบ นางก็ทําความเคารพผู้เฒ่าหยุนไห่แล้วถือถาดรองชาจากไปอย่างมีความสุข

ผู้เฒ่าหยุนไห่ส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วพูดกับเจียงป่ าวชิงยิม ๆ ้ “คนใช้ในบ้านยังเด็ก ข้าจึงตามใจหน่อย นิสัยของพวกนางค่อนข้างซุกซนและชอบเอาหน้าเล็กน้อย เจ้า อย่าถือสานางเลยนะ”

เจียงป่ าวชิงพูดขึ้นยิม ๆ ้ “ซะทีไหนกันล่ะเจ้าคะ แม่นางปี้ หยุนจิตใจดีและน่ารัก ข้าไม่ถือสาเลยเจ้าค่ะ”

หลังจากทีพูดคุยกันเรือยเปื อย ผู้เฒ่าหยุนไห่ก็เห็นอกเห็นใจกับความลําบากของ พวกเขา จึงคิดจะให้พ่อบ้านพาพวกเขาไปพักผ่อน

แต่เผยหยู่เจ๋อกลับพูดขึ้นยิม ๆ ้ “ข้าเพิงให้พ่  อบ้านไปทีห้องเก็บเหล้าเพือตรวจดูว่า เหล้าถูกเก็บไว้อย่างดีหรือไม่ ดูเหมือนว่าตอนนี้ข้าจะต้องรับผิดชอบในการพา พวกเขาไปด้วยตัวเอง”

ผู้เฒ่าหยุนไห่มองเผยหยู่เจ๋ออย่างสนใจ แต่เขาไม่ได้เลือยขาเก้าอี้ลูกศิษย์แต่อย่าง ใด ทําเพียงพยักหน้ายิม ๆ เท่ ้ านั้น “งั้นเจ้าก็ไปซะสิ”

เจียงหยุนชานยิงรู้สึกว่  าศิษย์พีทีค่อนข้างรักอิสระของเขาคนนี้ อันทีจริงก็เป็นคน มีนํ้าใจเช่นกัน

บ้านของผู้เฒ่าหยุนไห่ไม่ถือว่าเล็กเลย แม้ลานบ้านหลายแห่งจะว่างเปล่า แต่ก็มี คนคอยดูแลรักษาอยู่เสมอจึงไม่ดูเสือมโทรมแต่อย่างใด หลังจากทีเจียงหยุนชาน กลับไป ผู้เฒ่าหยุนไห่ก็สังให้คนจัดเก็บลานบ้านทีติดกันสองแห่ง เมือเผยหยู่เจ๋อ พาพวกเขาไปในตอนนี้ ลานบ้านทั้งสองแห่งก็สะอาดสะอ้าน ทางเดินระหว่าง ลานบ้านก็สะอาดเช่นกัน ดูก็รู้ว่าทําความสะอาดอย่างใส่ใจ

เจียงป่ าวชิงกับเจียงฉิงอยู่บ้านหลังหนึง ส่วนเจียงหยุนชานกับเลียวชุนหยู่อยู่อีก หลัง และเนืองจากว่าบ้านทั้งสองติดกัน มันจึงเหมือนกับว่าพีน้องทั้งสีอยู่ด้วยกัน มีเรืองอะไรก็สามารถดูแลกันได้ นีเป็ นการเตรียมการทีเหมาะสมมาก

เผยหยู่เจ๋อรักษามารยาทอย่างมาก เขาจะมองเจียงป่ าวชิงก็เฉพาะตอนทีพูดคุยกับ อีกฝ่ ายเท่านั้น และก็ไม่ได้จ้องนางตรง ๆ จนนางต้องเกร็ง “น้องสาวตระกูลเจียง ถ้าหากว่ามีตรงไหนทีไม่เรียบร้อยก็บอกพีชายเจ้านะ แล้วให้พีชายเจ้ามาบอกข้า”

เจียงป่ าวชิงถอนสายบัว “ขอบคุณคุณชายเผยมากเลยจ้ะ”

เผยหยู่เจ๋อพูดขึ้นยิม ๆ ้ “น้องสาวตระกูลเจียงไม่ต้องเคร่งในมารยาทขนาดนั้น หรอก เจ้าเรียกข้าว่าศิษย์พีเผยเหมือนกับพีชายเจ้าก็ได้” เขาหยุดชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็มองเจียงฉิงราวกับจะพูดกับอีกฝ่ าย “น้องสาวตระกูลเจียงคนเล็ก…” เมือพูดออกไป เผยหยู่เจ๋อก็ยิงรู้สึกขบขันกั  บการเรียกของตัวเอง เขาจึงหัวเราะเบา ๆ

เจียงฉิงชอบพอเผยหยู่เจ๋อพอสมควร นางจึงพูดขึ้นอย่างคุ้นเคย “ศิษย์พีเผยเรียก ข้าว่าอาฉิงก็ได้จ้ะ”

เผยหยู่เจ๋อยิมเล็กน้อย โฉมหน้าของเขานั ้ ้นหล่อเหลาน่ามอง เมือดูเช่นนี้แล้ว งดงามกว่าสตรีบางคนเสียอีก เขาพยักหน้าอย่างคล้อยตาม “น้องอาฉิง เจ้าเด็ก กว่าสักเล็กน้อย แต่ถ้าหากว่ามีตรงไหนทีทางเราจัดสรรให้ไม่เรียบร้อย เจ้าก็อย่า ลืมบอกกับพีหยุนชานของเจ้าด้วยล่ะ และอย่าเก็บไว้ในใจอย่างเด็ดขาด แม้ทีบ้าน จะมีเด็กรับใช้เยอะ แต่พวกนางไม่ได้ต้อนรับแขกนานแล้วจึงกลัวว่าจะทําอะไร ไม่เหมาะไม่ควร ข้าเองก็เป็ นกังวลว่าจะต้อนรับพวกเจ้าไม่ดีตรงไหนหรือเปล่า ด้วยเช่นกัน”

“ได้จ้ะศิษย์พีเผย ข้ารู้แล้วจ้ะ” เจียงฉิงรีบพยักหน้าทันที ดวงตานางเป็ น ประกาย ณ ตอนนี้นางรู้สึกว่าศิษย์พีเผยเป็ นพีทีดีมากจริง ๆ

เผยหยู่เจ๋อมองเจียงป่ าวชิงอีกครั้งพลางยิม แล้วคําว่ ้ า “น้องป่ าวชิง” ก็หลุด ออกมาจากปากเขาอย่างเป็ นธรรมชาติ “น้องป่ าวชิง เอ่อ… ถ้าหากว่ามีตรงไหน ไม่เรียบร้อยก็อย่าทนนะ บอกข้าหรือบอกเด็กรับใช้ได้เลย”

แม้เจียงป่ าวชิงจะไม่ชอบให้คนอืนเรียกนางอย่างสนิทสนมเกินไป แต่คําว่า “น้องป่ าวชิง” ของเผยหยู่เจ๋อนั้นถือว่าเรียกได้เหมาะสมแล้ว แรกเริมเขาเรียก นางว่าน้องสาวตระกูลเจียง ซึงสุภาพและเป็นการรักษามารยาท แต่ช่วยไม่ได้ ตอนนี้ทีนีมี “น้องสาวตระกูลเจียง” ถึงสองคน แน่นอนว่าจะต้องแยกกันเรียก เป็ นธรรมดา

แต่ทว่าปัญหาคือทุกสิงอย่างต่างก็เป็ นธรรมชาติจนเกินไป นางได้เปลียนจาก “น้องสาวตระกูลเจียง” ไปเป็ น “น้องป่ าวชิง” แล้ว

ต้องยอมรับว่าศิษย์พีเผยคนนี้เป็ นคนดี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะต้องสนิท สนมกับคนดีทุกคน ตรงกันข้าม นางกลับมีความเกรงใจ “ขอบคุณความห่วงใย ของคุณชายเผยมากเลยจ้ะ”

“…”

ความเงียบเกิดขึ้นทันที แต่โชคดีทีเผยหยู่เจ๋อไม่ใช่คนประเภททีวุ่นวายไม่เลิก เขา ยิม้ “ข้าขอตัวไปดูทางฝังของศิษย์น้องก่อนนะ”

เขาจากไปอย่างสง่า

หลังจากทีเผยหยู่เจ๋อกลับไปแล้ว เจียงฉิงก็พิงบนตัวเจียงป่ าวชิงแล้วพูดขึ้นอย่าง แปลกใจ “พีสาว ข้ารู้สึกว่าพีพูดเหมือนเกรงใจศิษย์พีเผยเกินไปหรือเปล่าจ๊ะ ?”

เจียงป่ าวชิงเคาะจมูกเล็ก ๆ ของเจียงฉิงเบา ๆ “เขาช่วยเรา แน่นอนว่าเราต้อง เกรงใจเขาเป็ นธรรมดา”

แต่เจียงฉิงยังคงรู้สึกว่ามันผิดปกติอยู่ดี “ข้าแค่รู้สึกว่า… พีดูเหมือนจงใจรักษา ระยะห่างกับศิษย์พีเผยนะ”

เจียงป่ าวชิงหลุดขําทันที นางอดไม่ได้ทีจะบีบสันจมูกสวยงามของเจียงฉิงแต่ เด็กหญิงไม่ได้หลบหรืออะไร

เจียงป่ าวชิงพูดอย่างมีเหตุผล “อาฉิง ข้ามีคนในใจแล้ว ดังนั้นต้องรักษาระยะห่าง กับเพศตรงข้ามเป็ นธรรมดา”

เจียงฉิงตอบรับอย่างซุกซน นางกะพริบตาให้เจียงป่ าวชิงอย่างยัวเย้าแล้วพูดขึ  ้น เสียงเบา “พีสาว พีกลัวว่าพีเขยคนนั้นเขาจะหึงหรือจ๊ะ ?”

เจียงป่ าวชิงตีมือเล็กของเจียงฉิงเบา ๆ แล้วหยิบขนมบนโต๊ะมายัดใส่ปากน้องสาว เพือปิ ดกั้นปากเล็ก ๆ นี้ไว้

“พอเลย กินขนมของเจ้าไปเลย!”