แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 512 : ยากที่จะหนีคําว่าเหตุผล

เจียงเอ้อยายังคิดดิ’นรนเอาตัวรอด นางพูดด้วยท่าทางแสร้งทําเป็ นโง่ “ป่ าวชิง ถ้า เจ้าไม่มีธุระอะไรแล้วงั’นข้าขอตัวก่อน ข้าต้องออกไปข้างนอก”
เจียงป่ าวชิงหัวเราะอย่างเย็นชา นางเองก็ขี’เกียจจะปล่อยให้เจียงเอ้อยาแสดงละคร ต่อไปจึงพูดเปิ ดโปง “ไปไหนล่ะ ไปหาหัวผีรึ ? ถ้าจะไปหาหัวผีข้าบอกเลยว่า สายไปแล้ว ตอนนี’เขาอยู่ในคุก”
เปรี’ ยง! ราวกับมีสายฟ้าผ่าลงมากลางกบาลเจียงเอ้อยาและเหล่าหนิวสองสามีภรรยา จบ เห่ แล้ว! ในหัวเจียงเอ้อยาเต็มไปด้วยสามคํานี’
เจียงเอ้อยาตัวสัน ตอนทีนางพูดออกมาเสียงก็สัน “หะ… หัวผีอะไรข้าไม่รู้จัก”
นีคือตัวอย่างของคนทีไม่เห็นโลงศพไม่หลังนํ ‘าตา เจียงป่ าวชิงพูดขึ’นอย่างเย็นชา “เจ้าไม่รู้จักไม่เป็ นไร แต่หัวผีมีโทษเก่าทีว่าฆ่าคนตายมากมาย เมือเขาเข้าคุกไป รับโทษยังไงก็ต้องตายอย่างแน่นอน แต่ก่อนตายเขาต้องรับความเจ็บปวดทรมาน จากการถูกลงโทษ เจ้าลองเดาดูสิว่าเพือหนีเอาตัวรอดจากการถูกลงโทษในเรือง บางเรือง หัวผีจะผลักเรืองลักพาตัวอาฉิงไปทีใคร”
เจียงเอ้อยาหน้าถอดสี ขาไร้เรียวแรงทรุดนังลงกั บพื’น
เหล่าหนิวเห็นว่าเรืองมาถึงขั’นนี’แล้วก็รีบทําทีเป็ นไม่รู้เรืองและรีบโยนความผิด ทันที “เฮ้ ๆ ๆ น้องสาว โปรดเจ้าทําความเข้าใจด้วยว่าข้าไม่มีส่วนเกียวข้องกับ เรืองนี’ ทั’งหมดเป็ นแผนของเจียงเอ้อยาคนเดียว นางไปหาหัวผีด้วยตัวเองซึงข้าไม่ รู้เรืองอะไรด้วยทั’งนั’น”
เจียงเอ้อยาไม่คิดว่ามาถึงขั’นนี’แล้ว ชายผู้ทีนางแต่งงานด้วยคนนี’กลับรีบโยน ความผิดทั’งหมดมาให้นาง ช่างทุเรศจริง ๆ! นางมองเหล่าหนิวอย่างโกรธแค้น
เหล่าหนิวกอดหนิวหวาและรีบพูดขึ’น “เอ้อยา เจ้าคิดให้ดี ๆ หนิวหวายังเล็ก ถ้า เราสองผัวเมียติดคุกตายกันหมด ใครจะดูลูก…”
คําพูดนี’เป็ นการเตือนเจียงเอ้อยา สีหน้านางราวกับคนเพิงตืนจากความฝัน ร่างสัน เทาคลานเข่าไปข้างหน้า ต้องการไปจับมือเจียงป่ าวชิง
เจิ’งหนานมาขวางตรงหน้าเจียงป่ าวชิงแล้วพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ “นายท่านของ ข้าบอกไว้แล้วว่าคนทีไม่เกียวข้องไม่ควรคิดจะมาแตะต้องแม่นางเจียง”
“ปะ… ป่ าวชิง ข้าโง่เง่าสิ’นคิดไปชัวขณะ พอไม่ มีเงินจึงหลงคิดไปในทางทีผิดทํา ให้เกิดความคิดเลวทราม…” เจียงเอ้อยาเริมร้องไห้เสียงดัง “ฮือ ๆ ๆ เจ้าเห็นแก่ ทีเราเป็ นญาติกันและยกโทษให้ข้าเป็ นครั’งสุดท้ายเถอะนะ ต่อไปข้าไม่กล้าทําอีก แล้ว”
เจียงป่ าวชิงทําเพียงมองนางอย่างเย็นชาแต่ไม่ได้พูดอะไร
เมือเจียงเอ้อยาเห็นว่าเจียงป่ าวชิงนิงไม่ไหวติง นางยิงคิดก็ยิงรู้สึกกลัวจึงตัดสินใจ ตบหน้าตัวเองด้วยมือทั’งสองข้าง นํ’าตาทีหลังออกมาในตอนนี ‘นางเจ็บปวดจริง ๆ “ป่ าวชิง ฮือ… ได้โปรดเมตตาข้าด้วยเถอะนะ ข้ารู้ผิดแล้วจริง ๆ หนิวหวายังเล็ก เขาไม่มีแม่ไม่ได้นะ”
“แม่… ฮือ…” หนิวหวาเองก็ร้องไห้ด้วยความกลัวเช่นกัน
อุตส่าห์ดูแลให้อะไรหลายอย่างเพราะเห็นแก่ความเป็ นญาติพีน้อง อีกฝ่ ายกลับไม่ เห็นค่า มาตอนนี’ทําผิดล้านแปดอย่าง พอโดนจับได้ก็มาคลานเข่าขอโทษขอโพย ขอให้เมตตาแล้วหาย ๆ กันไป
มันได้หรือ ? เจียงป่ าวชิงแทบไม่ต้องคิด นางพูดอย่างไร้เยือใย “ฝันไปเถอะ”
รู้จักสงสารแต่หนิวหวา ทีอาฉิงของนางล่ะไม่รู้จักสงสารกันบ้าง ถ้าหากว่าอาฉิง ของนางเป็ นอะไรไปละก็… นางจะให้เจียงเอ้อยาชดใช้ด้วยชีวิต!
ไม่ต้องพูดถึงอย่างอืน เดิมทีแผนการครั’งนี’ก็มุ่งเป้าไปทีทั’งตระกูลเจียงอยู่แล้ว ตอนทีเจียงเอ้อยาสมคบกับหัวผีคนนั’น นางมีจิตใจรู้บาปบุญคุณโทษและเคย สงสารพวกเขาบ้างไหม
ตระกูลเจียงของพวกเขาทําดีกับครอบครัวของเจียงเอ้อยามามากพอแล้ว
เราให้ความช่วยเหลือเล็กน้อยกับคนทีกําลังลําบาก เขาจะซาบซึ’งในบุญคุณ แต่ถ้า เราช่วยเขามากเกินไปจนเขาเคยตัว คิดแต่จะพึงพาเรา เมือใดก็ตามทีเราหยุดให้ ความช่วยเหลือ เขาอาจโกรธเกลียดเราได้… คําพูดพวกนี’ตรงกับทีเจียงป่ าวชิงเจอ แม้ว่าพวกเขาจะดีกับครอบครัวของเจียงเอ้อยามากเพียงใดก็ไม่สามารถทําให้ ความโลภและความคิดชัวร้ายในหัวใจของเจียงเอ้อยาหายไปได้เลย
และเจียงเอ้อยาก็ได้เห็น “หัวใจศิลา” ของเจียงป่ าวชิงอีกครั’ง นางนังนิ งอยู่ทีพื’น ปากก็ตะโกนกรีดร้อง “กรีJดดดดดด! เจียงป่ าวชิง หัวใจเจ้าทําจากก้อนหินรึไง หนิวหวายังเล็กขนาดนั’นแต่เจ้าไม่สงสารเขาเลย ไม่ว่ายังไงเราก็เป็ นญาติพีน้องที เกียวข้องกันทางสายเลือด ทําไมเจ้าถึงส่งข้าเข้าคุกได้อย่างใจดําอํามหิตเช่นนี’! ข้า ก็บอกอยู่ว่าข้ารู้ผิดแล้ว เจ้าจะให้ข้าทํายังไงอีกฮะ ?!”
เจียงป่ าวชิงโน้มตัวลงมองดวงตาทีแดงกําของเจียงเอ้อยา ก่อนจะค่อย ๆ พูดเน้นที ละคํา “ข้าอยากให้เจ้าทํายังไงงั’นรึ ? เหอะ เจ้าหน้าทีใกล้มาถึงแล้ว เจ้าไปรู้ผิด ในคุกเถอะ”
เจียงป่ าวชิงยืดตัวตรงแล้วหมุนตัวเดินจากไปโดยไม่สนใจเจียงเอ้อยาทีกําลังก่น ด่าสาปแช่งอย่างบ้าคลังอยู่ ด้านหลังเลย แต่ตอนทีเดินมาถึงตรงประตูทางเข้า นาง ก็หยุดฝี เท้าลง “อ้อ ใช่แล้ว ยังมีอีกเรืองทีข้าเกือบลืม” นํ’าเสียงของนางไร้ ความรู้สึก “ในเมือพวกเจ้าไม่พอใจครอบครัวข้า และไม่สบายใจทีต้องอาศัยอยู่ ในบ้านทีพวกเจ้าเอาแต่บ่นว่ามันแคบหลังนี’ อีกประเดีAยวจะมีคนมาเก็บกวาดบ้าน หลังนี’แล้ว นับแต่นี’เป็ นต้นไปทีนีไม่ใช่บ้านของพวกเจ้าอีก”
ตอนทีเจียงเอ้อยาพบเจอความซวย เหล่าหนิวเอาแต่ยืนดูอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ เพราะเขากลัวว่าตัวเองกับลูกจะโดนอะไรไปด้วย แต่สิงทีเขาไม่คาดคิดคือเขากับ ลูกก็โดนด้วยจนได้
เหล่าหนิวตกใจหน้าถอดสี “เจ้าไม่ให้เราอยู่บ้านนี’ แล้วเราจะไปอยู่ทีไหน ?!”
เจียงป่ าวชิงหันกลับมาพูดอย่างเย็นชา “แล้วมันเกียวอะไรกับข้า ข้าอุตส่าห์เช่า บ้านให้อยู่ เงินก็เคยให้ แล้วพวกเจ้าล่ะคิดจะทําอะไรบ้าง นอกจากเอาแต่รอเงิน หรือความช่วยเหลือจากข้า ซํ’าร้ายยังบ่นโน่นนีสารพัดประหนึงว่าตัวเองสําคัญ นักหนา ข้าขอถามคําหนึงเถอะ พวกเจ้ามีสมองคิดกันหรือเปล่า ถ้ามีก็คิดเอาว่าจะ ไปอยู่ไหน จะทําอะไรเอาตัวรอดยังไง คิดเอาเอง!”
เหล่าหนิวตะโกนเสียงดังอย่างไร้เหตุผล “นี… นีเจ้าจะปล่อยให้เราสองพ่อลูกไป ตายเอาดาบหน้าไม่ได้ เจียงเอ้อยาสมควรถูกลงโทษ แต่ข้ากับหนิวหวาไม่ได้ทํา เรืองเลวร้ายอะไร เจ้ามีสิทธิG อะไรมาทํากับเราแบบนี’ ?!”
“มีสิทธิG อะไรอย่างนั’นรึ เหอะ! แล้วเจ้ากับลูกล่ะมีสิทธิG อะไรมารบกวนข้าขนาดนี’ ?” เจียงป่ าวชิงหัวเราะเยาะ “อีกอย่าง ตอนทีพวกเจ้าสมคบกับคนอืน หาโจรมา จับตัวน้องข้าเรียกค่าไถ่มันเป็ นเรืองดีนักรึไง ทําเลวใส่ข้ากับครอบครัวสารพัด แล้วยังมาถามอีกว่าข้ามีสิทธิG อะไรไปไล่พวกเจ้าออกจากบ้าน อ้อ เผือพวกเจ้าลืม ไป เงินทีจ่ายค่าเช่าบ้านนี’ก็เงินข้า”
เจียงป่ าวชิงหมุนตัวเดินจากไป ไม่สนใจทุกอย่างข้างหลังอีก
เหล่าหนิวอยากอุ้มหนิวหวาออกมาโต้เถียงกับเจียงป่ าวชิงอีกครั’งแต่กลับถูกเจิ’ง หนานขวางไว้ เขาตะโกนขึ’นเสียงดัง “กลับมาเดีAยวนี’นางผู้หญิงใจดํา! เจ้ากําลัง บีบบังคับให้เราไปตาย ถ้าหากว่าเราตายมันก็เป็นเพราะผู้หญิงชัวร้ายอย่ างเจ้า ทํา!”
เสียงร้องตะโกนของเขาดึงดูดให้เพือนบ้านโดยรอบออกมาดูและพากันซุบซิบ นินทา
เมือเห็นว่ามีเพือนบ้านออกมาดู เหล่าหนิวก็เกิดความฮึกเหิมขึ’นมา เขาจะเอาหัว โขกกําแพงและตะโกนให้ทุกคนได้ยินว่าเขากับลูกเมียถูกบังคับให้ไปตาย ไหน ๆ ก็อาจจะต้องตายยกครอบครัวแล้วก็ขอทําอะไรให้มันสะใจไปเลย
แต่เจียงป่ าวชิงไม่สนใจ อยากตะโกนฟ้องใครก็เชิญ และถ้าอยากตายนักก็ตายไป เลย คนอย่างพวกเขาตายดีกว่าการทีคนของตระกูลเจียงถูกพวกเขาทําร้ายจนตายก็ แล้วกัน!
แต่เจิ’งหนานกลับรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ในฐานะทีนางเป็นองครักษ์ทีคอยแอบคุ้ม กันเจียงป่ าวชิง แม้ในยามปกตินางจะอยู่ห่างจากเจียงป่ าวชิงเล็กน้อยแต่นางก็เห็น และรับรู้เรืองราวของครอบครัวนี’อยู่เสมอ
เจียงป่ าวชิงทําอะไรอย่างเปิ ดเผย เทียงตรง และไม่ได้ทําในสิงทีต้องละอายแก่ใจ ตนเอง แน่นอนว่านางไม่ควรถูกคนอืน ๆ เข้าใจผิดและโดนนินทา
เจิ’งหนานจึงถามออกมาเบา ๆ “แม่นางเจียง ถ้าหากข้าไม่ได้พูดอะไรบางอย่างใน วันนี’ก็คงรู้สึกไม่สบายใจไปตลอด ข้าสามารถพูดออกมาดัง ๆ ได้หรือเปล่า ?”
ไม่บ่อยนักทีเจิ’งหนานจะแสดงความคิดเห็นของตัวเองเช่นนี’ เจียงป่ าวชิงค่อนข้าง ประหลาดใจเล็กน้อย “อื’ม ถ้าเจ้าอยากพูดอะไรก็พูดออกมาเถอะ”
เจิ’งหนานสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พลางประสานมือให้กับพวกเพือนบ้านทีออกมา ดูว่าเกิดอะไรขึ’น
นางปลอมตัวเป็ นชายแฝงกายอยู่ในกลุ่มองครักษ์มาเป็ นเวลานาน แต่เสียงของ นางยากทีจะปกปิ ดความเป็ นผู้หญิงได้ และด้วยเหตุนี’ นางจึงถูกพวกเพือนทีทํา หน้าทีองครักษ์คนอืน ๆ หัวเราะเยาะหรือไม่ก็บอกว่าตุ้งติ’ง
อย่างไรก็ตาม เสียงนางในตอนนี’ไพเราะน่าฟังมาก “ทุกท่านทีอยู่ ณ ทีนี’ แม้ว่าแม่ นางของข้าจะไม่สนใจความคิดเห็นของคนอืน แต่ข้าอยากบอกอะไรบางอย่างกับ ทุกท่าน โปรดทุกท่านช่วยรับฟังเหตุผลด้วย”
ทุกคนถูกดึงดูดความสนใจทันที “ได้ เจ้าว่ามาได้เลยเราจะรับฟัง” “ว่ามาสิ โลกนี’ยากทีจะหนีคําว่าเหตุผลอยู่แล้ว”
“ข้าเห็นคนของตระกูลหนิวร้องไห้สภาพนั’นก็รู้สึกว่าน่าสงสารมาก ข้าจะรอฟัง ว่าตระกูลไหนมีเหตุผลมากกว่ากัน”
เจิ’งหนานมองเจียงป่ าวชิง
เจียงป่ าวชิงมองกลับ นางไม่คิดเลยว่าจู่ ๆ เจิ’งหนานทีเคร่งขรึมมาตลอดจะเป็ น เดือดเป็ นร้อนแทนนางขนาดนี’จึงรู้สึกตื’นตันใจพลางพยักหน้าให้เจิ’งหนานด้วย รอยยิม