แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 517 : เจ้าคิดว่าข้าเป็ นยังไง

หลีอันหรูพูดด้วยความจริงใจ “แม่นางเจียง เจ้าคิดว่าข้าเป็ นยังไง ? แม้ว่าความ งามของข้าจะยังเทียบเจ้าไม่ค่อยได้แต่ก็ใช่ว่าจะดีไม่พอ แล้วมาดูเรืองนิสัยของข้า แม้แม่นมมักจะบอกว่าข้ามีนิสัยแปลก ๆ แต่ข้าคิดว่าข้าเป็ นคนรอบรู้และรู้จัก มารยาทคนหนึง และข้ายืนยันว่าตัวข้าเองไม่ใช่คนประเภททีไม่มีเหตุผล นอกจากนี’เรืองทักษะส่วนตัวของข้า ไม่ว่าจะเป็ นการดีดพิณ การเล่นหมากรุก และการวาดภาพเขียนต่างก็เชียวชาญทุกด้าน อ้อ แล้วข้ายังสามารถแลกเปลียน บทกวีและอ่านหนังสือเป็ นเพือนพีชายของเจ้าได้อีกด้วย ข้าคิดว่าข้าแทบจะเป็น คู่ครองทีดีทีสุดของพีชายเจ้าอยู่แล้ว แล้วเจ้าล่ะคิดว่ายังไงบ้าง ?”

“…” เจียงป่ าวชิงผ่อนคลายสีหน้าและพูดขึ’นอย่างช้า ๆ “คุณหนูหลีมีนิสัยไม่ เหมือนใคร แต่การแต่งงานเป็ นเรืองสําคัญในชีวิตของคนเรา จึงต้องถามความ คิดเห็นของพีชายข้าด้วยเป็ นธรรมดา”

หลีอันหรูแย้มยิม’ “ข้าเข้าใจ แต่ถึงยังไงเจ้าอาจเป็ นน้องสามีทียังไม่แต่งเข้าบ้าน ของข้า ดังนั’น ข้าจะให้เจ้าได้รู้จักข้าก่อนและหวังว่าเจ้าจะพูดเกียวกับข้าในเรืองดี ๆ ต่อหน้าพีชายเจ้าให้มาก ๆ ในภายหลัง”

แม่นางหลีคนนี’มีนิสัยทีเป็ นเอกลักษณ์ของตัวเองจริง ๆ แล้วแบบนี’พีชายของนาง จะรับมือกับนางได้หรือ ?

ตอนทีออกมาจากจวนหลี สองพีน้องก็มองหน้ากันบนรถม้า เจียงหยุนชานคงจะ ยังไม่รู้ว่าคุณหนูหลีคนนั’นเกิดความสนใจในตัวเขา เขาจึงขมวดคิ’วเล็กน้อย “ท่านหลีคนนั’นค่อนข้างแปลกประหลาดเล็กน้อย ข้ามาขอบคุณแต่เขากลับ ทดสอบเกียวกับความรู้ของข้าซะอย่างนั’น”

เมือเจียงป่ าวชิงได้ฟัง นางก็กะพริบตาปริบ ๆ “แล้วท่านหลีเขาพูดอะไรบ้างล่ะ

?”

เจียงหยุนชานครุ่นคิดสักครู่ “ถามถึงเรืองทัว ๆ ไปของครอบครัวเรา  … และถาม อีกด้วยว่าข้าหมั’นหมายแล้วหรือยัง” เจียงหยุนชานถามเจียงป่ าวชิงอย่างงุนงง “ขั’นตอนการขอบคุณในตอนนี’แปลกประหลาดถึงขนาดนี’แล้วรึ ?”

เจียงป่ าวชิงกลั’นขํา นางบอกเจียงหยุนชานไปตามความจริง เกียวกับคําพูดของหลี อันหรู

นีคือสิงทีหลีอันหรูอยากให้นางช่วยบอกกับเจียงหยุนชานก่อนทีจะแยกจากกัน

เจียงหยุนชานตกตะลึงเมือได้ฟัง เขาคิดว่านีเป็ นเพียงการมาแสดงความขอบคุณ อย่างเรียบง่ายเท่านั’น ไม่คิดว่าจะเป็ นการขอบคุณจนทําให้เกิดเรืองทีคาดไม่ถึง เช่นนี’

เจียงป่ าวชิงพูดขึ’นอย่างจริงจัง “แต่ก็ปกตินะพี พีหล่อเหลารูปงามเหมือนต้นไม้ เล่นลม ปฏิบัติกับคนอืนอย่างซือตรงอ่อนโยน แล้วยังตั’งอกตั’งใจเล่าเรียนวิชา ความรู้จากท่านอาจารย์หยุนไห่มาตลอดด้วย พีดีขนาดนี’ก็ไม่รู้ว่ามีคนอยากเป็ น พีสะใภ้ข้ากีคนแล้ว”

“พอเลยป่ าวชอง” เจียงหยุนชานรู้สึกจนปัญญาเมือต้องเผชิญกับคําพูดล้อเล่น ของน้องสาว “ข้ารู้สึกซาบซึ’ งในความรักและความเมตตาของคุณหนูหลีคนนั’น และดูออกว่านางเป็ นผู้หญิงทีพิเศษคนหนึง แต่ไม่ว่าจะพิเศษเพียงใดข้ากลับไม่ เคยเห็นตัวจริงนางเลย และสามารถรวบรวมข้อมูลทีกระจัดกระจายของนางได้ เพียงไม่กีคําเท่านั’น ดังนั’น เรืองนี’ก็เลิกแล้วกันไปและไม่ต้องพูดถึงอีก จะได้ไม่ เป็ นการทําให้ชือเสียงของนางต้องเสือมเสีย”

เจียงป่ าวชิงพยักหน้า ไม่ถึงกับต้องให้เจียงหยุนชานเตือน นางเองก็จะทําแบบนี’ เช่นกัน

บางทีคุณหนูหลีทีไม่เหมือนใครคนนั’นอาจนึกขึ’นมาได้อย่างฉับพลันแค่ช่วงหนึง ตระกูลทีได้เล่าเรียนในสํานักศึกษาชั’นสูงจิวจี’จัดเป็นพวกระดับสาม ซึงเชิดหน้าชู ตาในการแต่งบุตรสาวออกไปแต่กลับก้มหน้าในการแต่งสะใภ้เข้าบ้านมาตั’งแต่ สมัยโบราณ เจียงป่ าวชิงรู้ดีว่าไม่ว่าพีชายของนางจะดีเลิศเพียงใด เขาก็ยังไม่มี ผลงานและตําแหน่งอะไรในตอนนี’ ฉะนั’นแล้ว ทุกสิงทุกอย่าง เกรงว่าจะต้องรอ จนถึงหลังการสอบแล้วล่ะ

……

ในวันต่อมา เจียงป่ าวชิงใช้เงินจํานวนมากซื’อเสื’อผ้าและเครืองประดับให้เจียงฉิง เลียวชุนหยู่ตกใจจนถึงกับต้องวิงไปถามเจียงป่ าวชิงว่านางวางแผนจะขายพีสาว คนรองใช่ไหม… แต่เขาก็ถูกเจียงฉิงตียกใหญ่ ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะคํานึงถึง

อาการบาดเจ็บทีศีรษะของเลียวชุนหยู่ซึงยังไม่หายดี “การทุบตี” ในครั’งนี’อาจ ยาวนานขึ’น

เจียงป่ าวชิงไปทีจวนองค์ชายหย่งชินเมือสองสามวันก่อน ไม่รู้ว่าพระนางเจียฮุ่ย กําลังดื’อรั’นอะไรอยู่ถึงยังคงไม่ยอมให้คนอืน ๆ เข้าไปรักษา ไม่ว่าจะเป็ นหมอ หลวงหรือเจียงป่ าวชิงต่างก็เหมือนกันหมด

สองสามวันนี’ พระนางถึงกับไม่ยอมดืมยาต้มด้วยซํ’า เจียงป่ าวชิงไม่มีวิธีอืน จําต้องไปทีจวนองค์ชายหย่งชินอีกครั’ ง

สองสามวันมานี’หลินยู่หยุนดูซีดเซียวลงไปไม่น้อยเลย นางดึงมือเจียงป่ าวชิงและ พูดจาปนกับเสียงสะอื’น “ช่วงนี’ท่านย่าไม่พบใครเลย ท่านพ่อก็ไม่มาให้เห็นทุก วัน ข้ากับท่านพีต้องไปทีเรือนของท่านย่าทุกวัน แต่ท่านย่าเองก็ไม่ยอมเจอเรา เช่นกัน นีท่านย่าคิดจะทําอะไรถึงได้ไม่ยอมดืมแม้กระทังยาต้มเช่  นนี’…”

อาจเป็ นเพราะพระชายาเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง บรรยากาศทีจวนองค์ชายหย่งชินใน เวลานี’จึงแปลกกว่าเมือก่อนมาก เจียงป่ าวชิงถอนหายใจพลางพูดเสียงเบา “ข้าขอ พูดคําพูดทีเกินเลยหน่อยนะเจ้าคะ เกรงว่าท่านย่าขององค์หญิงต้องการทีจะตาย เจ้าค่ะ…”

หลินยู่หยุนรีบปิ ดปากเพือไม่ให้ตัวเองส่งเสียงตกใจ ผ่านไปสักครู่นางถึงจะหา เสียงของตัวเองเจอ “ป่ าวชิง นี… นีเจ้าหมายความว่ายังไง ?”

เจียงป่ าวชิงพูดเสียงเบา “องค์หญิงดูสิเจ้าคะ ก่อนหน้านี’ท่านย่าขององค์หญิงไม่ ยอมให้ใครรักษา ตอนนี’ก็ไม่ยอมดืมแม้กระทังยาต้มประจําวัน  … นีก็ชัดเจนมาก แล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ ?”

นํ’าเสียงของหลินยู่หยุนสันคลอน “ไม่ใช่ นี… นีมันเป็ นเพราะอะไรกัน เหตุใด ท่านย่าถึงต้องการทีจะตายเช่นนี’ ?”

เจียงป่ าวชิงไตร่ตรองสักครู่

อันทีจริงหลังจากผู้ป่ วยอัมพาตไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เป็ นเวลานาน บาง คนอาจสูญเสียจิตสํานึกในการเอาชีวิตรอด โดยเฉพาะบางคนทีมีนิสัยชอบ เอาชนะคนอืน ๆ ทุกการกระทําในขณะนี’ แม้แต่การรับประทานอาหารและการ เข้าห้องนํ’าก็ยังต้องการความช่วยเหลือ ความแตกต่างประเภทนี’จะทําให้พวกเขา เกิดความคิดทีว่าตายไปเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่แบบนั’น

ได้ยินว่าพระนางเจียฮุ่ยเป็ นเช่นนี’หลังจากทีได้ยินเสียงดีดพิณของพระชายารอง อิงจากทีไกล ๆ

เจียงป่ าวชิงถามเสียงเบา “เอ่อ… วันนั’น… พระชายารองอิงดีดเพลงอะไรเจ้าคะ

?”

หลินยู่หยุนจึงรีบสังให้คนไปตามแม่นมกุ้ย แม่นมกุ้ยเองก็ผอมลงมากเนืองจาก พระนางเจียฮุ่ยไม่ยอมดืมยาต้มในช่วงสองสามวันนี’เลย ไม่เพียงเท่านั’น ผมขาว ของนางมีมากกว่าเมือก่อนอย่างเห็นได้ชัด

แม่นมกุ้ยพยายามนึกย้อนกลับไปอยู่สักพัก ก่อนจะพูดขึ’นอย่างมันใจ  “เพลงหงส์ วอนรักเจ้าค่ะ”

หงส์วอนรักอย่างนั’นรึ…? “แน่ใจนะว่าเป็ นเพลงนี’ ?” หลินยู่หยุนถาม

แม่นมกุ้ยถอนหายใจพลางพยักหน้า “ข้าน้อยแน่ใจเจ้าค่ะ ตอนนั’นข้าน้อยยัง ปรนนิบัติพระนางอยู่ในวัง พระนางเต้นรําเพลงหงส์วอนรักได้ยอดเยียมทีสุดใน วังเลยเจ้าค่ะ” แม่นมกุ้ยพูดอย่างภาคภูมิใจ “ไม่ใช่ว่าข้าน้อยจะคุยโวอะไรนะ เจ้าคะ ข้าน้อยอยู่ในวังมาหลายปี แต่กลับไม่เคยเห็นใครเต้นรําดีไปกว่าพระนาง เจียฮุ่ยเลยเจ้าค่ะ”

เจียงป่ าวชิงชะงัก ใช่แล้ว! ทําไมเมือก่อนนางไม่ได้คิดไปในทิศทางนี’นะ

ข่าวลือเกียวกับพระนางเจียฮุ่ยมากมายขนาดนั’น ส่วนใหญ่ต่างบอกกันว่าพระนาง เป็ นคนเข้มแข็งซือตรง และทุกคนต่างก็รู้ว่าพระนางเจียฮุ่ยไม่ชอบพระชายารอง อิง

คนทีพระนางไม่ชอบทีสุดสามารถดีดพิณเพลงหงส์วอนรักได้คล่องแคล่ว แต่ พระนาง… อย่าว่าแต่เต้นรําเฉกเช่นเมือก่อนเลย ตอนนี’ทําได้เพียงประคับประคอง ชีวิตให้รอดไปวัน ๆ เท่านั’น!

เจียงป่ าวชิงคิดว่าตัวเองพอจะเข้าใจได้อย่างราง ๆ แล้วว่าเหตุใดพระนางเจียฮุ่ยถึง ได้เป็ นเช่นนี’ คนคนหนึงสูญเสียจิตสํานึกในการเอาชีวิตรอด นันเป็ นเรืองที  จัดการยากทีสุด

ในขณะทีเจียงป่ าวชิงกําลังกลัดกลุ้มก็ได้ยินสาวใช้วิงเข้ามาอย่  างเร่งรีบและ รายงานต่อหลินยู่หยุนอย่างตืนตระหนก “องค์หญิงเจ้าคะ แย่แล้วเจ้าค่ะ องค์ชาย … องค์ชายกริ’วมากอยู่ทีเรือนหลักเจ้าค่ะ”

หลินยู่หยุนลุกขึ’นอย่างทําอะไรไม่ถูก

เรือนหลักของจวนองค์ชายล้วนเป็ นทีทีพระชายาอาศัยอยู่มาโดยตลอด สองสาม วันนี’ไม่เห็นเงาขององค์ชายหย่งชิน ทว่าเหตุใดเมือกลับมาถึงกริ’วโกรธมากเสีย อย่างนั’นล่ะ