เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 744 คอมโบนักศึกษาแพทย์

เฉินชางลังเลอยู่นานว่าจะไม่ไปคลินิกช่วงบ่าย! อยากจะหาใคร ไปนั่งคลินิกแทนให้จบๆ ไป

 

ถึงอย่างไรถ้าทั้งบ่ายไม่มีผู้ป่ วยก็น่าเสียดายเวลานี่! อย่างไร ตอนนี้เราก็อยู่ใต้คนเดียว อยู่เหนือหลายคน ส่งอินเทิร ์นไปสองสาม คนก็เป็ นเรื่องดีมากเหมือนกัน

 

แต่ยังไม่ทันถึงโรงพยาบาล หัวหน้าหลิวอวี้จากสานักงานแผนก คลินิกก็โทรหาเขาเอง

 

“เอ่อ…หัวหน้าเฉิน ตอนประชุมเมื่ออาทิตย์ที่แล้วฉันไม่ได้จัดการ ให้ วันนี้ฉันเลยตั้งใจกาชับแผนกลงทะเบียนให้จัดผู้ป่ วยเพิ่มให้คุณ หน่อย”

 

พอเฉินชางได้ยินก็อึ้งไปทันที “เอ่อ…ขอบคุณนะครับ หัวหน้า หลิว รบกวนคุณมากจริงๆ ครับ”

 

หลิวอวี้ยิ้มน้อยๆ “ไม่เป็ นไรค่ะ ไม่เป็ นไร ตอนนี้จะพูดยังไงคุณก็ เป็ นหัวหน้าแผนกฉุกเฉินของเรา ไม่มีผู้ป่ วยมันไม่เข้าท่าค่ะ

 

“หัวหน้าเฉินงานยุ่ง ฉันไม่คุยกับคุณต่อแล้วค่ะ จริงด้วย…ตอน ออกตรวจช่วงบ่ายพาอินเทิร ์นไปออกใบรับรองแพทย์ ทานู่นทานี่ให้

 

 

 

คุณสักสองสามคนนะคะ ฉันกลัวว่าคุณคนเดียวจะยุ่งจนท างานไม่ ทัน”

 

หลิวอวี้จัดแจงได้อย่างครบถ้วน ดูออกว่าเป็ นคนใส่ใจคนหนึ่ง!

 

วางสายแล้ว เฉินชางก็อดยิ้มไม่ได้

 

ความจริงแล้วเขายังรู ้สึกขอบคุณที่หลิวอวี้ทาดีกับตน

 

เขาไม่ทาให้ก็คือไม่ทาเลย แต่พอทาดีกับคุณแล้วก็มีน้าใจให้ไม่ น้อยจริงๆ

 

ถึงอย่างไรอาชีพอย่างแพทย์ ชื่อเสียงเป็ นเรื่องสาคัญมาก ต่อให้ คุณเก่งกล้าสามารถเท่าฟ้ า แต่ถ้าไม่มีผู้ป่ วยก็ยังไม่ได้ใช ้ ความสามารถอยู่ดี

 

ชื่อเสียงนี้ก็อาศัยผู้ป่วยเล่าลือ กระจายกันไปปากต่อปาก

 

ยกตัวอย่างเช่น หมอเฉินกับหมอหลี่ยอดเยี่ยมเหมือนกัน อัตรา ความส าเร็จในการรักษาเจ็ดสิบเปอร ์เซ็นต์เท่ากัน

 

แต่สมมติวันหนึ่งหมอเฉินมีผู้ป่ วยสิบคน แต่หมอหลี่มีผู้ป่ วยห้า สิบคน

 

ขอเวลาแค่สองปี ความสามารถ ฐานะ ต าแหน่ง อิทธิพลของสอง คนนี้ก็จะต่างกันราวฟ้ าดิน

 

นี่ก็คือปัญหาเรื่องจานวนฐาน

 

 

ที่จริงสานักงานแผนกคลินิกดูเหมือนเป็ นแผนกที่มีอานาจไม่ มาก ปกติแล้วให้บริการผู้ป่ วยคลินิกเป็ นหลัก แต่โรงพยาบาลหลาย แห่ง แผนกนี้รวมอยู่กับแผนกลงทะเบียน

 

ผู้ป่ วยหลายคนมาหาหมอก็ไม่รู ้ว่าจะนัดหมอคนไหนดี ที่ช่อง ลงทะเบียนจะถามคุณว่าจะหาหมอแผนกไหน หรือคุณป่วยเป็ นอะไร มาแล้วจึงแนะน าหมอให้คุณ

 

ความจริงแล้วนี่ก็เป็ นกติกาแฝงอย่างหนึ่งของโรงพยาบาล!

 

ดังนั้นพอทุกคนมาหาหมอ ถ้ารู ้จักหมอที่ดีอยู่แล้วก็จะต้องนัด หมอคนนั้นคนนี้ จะไม่บอกว่าหาหมอแผนกไหน

 

แบบนี้แล้วผู้ป่วยหลายคนจึงถูกระบายไป

 

นี่ก็เป็ นสาเหตุที่คุณพบปรากฏการณ์ประหลาดตอนไป โรงพยาบาล

 

ผู้ป่ วยของหัวหน้าแผนกมักจะมีมาก คนที่ทานัดก็มีมาก แต่ หัวหน้าคนอื่นเทียบกันแล้วมีผู้ป่วยน้อย

 

ก็เพราะทางสานักงานแผนกคลินิกกับหัวหน้าแผนกเอื้อ ‘ผลประโยชน์’ กันอย่างใกล้ชิด ก็ย่อมมีการจัดแจงในโรงพยาบาล

 

แต่โดยพื้นฐานแล้วก็มีหลักการเช่นนี้

 

 

แต่…พูดตามตรง เมื่อเป็ นแบบนี้นานเข้า ก็จะทาให้เกิดเป็ นวงจร ที่ดี พอคนไข้มาหาเยอะ แพทย์ก็จะได้มีความรู ้และประสบการณ์ กว้างขวาง ความสามารถก็จะสูงขึ้นด้วย

 

ยิ่งกว่านั้นหัวหน้าก็เป็ นคนที่ได้รับทรัพยากรในแผนกมากที่สุด ปกติไม่ว่าจะงานประชุมแลกเปลี่ยนใหญ่น้อยก็ต้องเข้าร่วม แบบนี้ แล้วความสามารถของหัวหน้าแพทย์ก็ย่อมสูง

 

นี่ก็เป็ นสาเหตุที่ใครๆ ก็อยากเป็ นหัวหน้า

 

แต่ตอนนี้หมอหนุ่มสาวที่มีความสามารถก็ไม่น้อย พวกเขามี ความทะเยอะทะยานสูง ศักยภาพก็ไม่เลว กุญแจส าคัญคือความ อดทน

 

ถ้าคุณอยากหาแพทย์หัวหน้าแผนก แพทย์พูดสองสามค าก็ต้อง เชิญคุณออก ถึงอย่างไรผู้ป่วยก็มีมากเกินไป

 

แต่ถ้าคุณอยากหาแพทย์เจ้าของไข้ที่ดีสักคน เขามีผู้ป่ วยไม่ มาก ความสามารถไม่เลว คนหนุ่มก็อดทน แบบนี้แล้วที่จริงกลับจะ ได้ผลดีกว่า

 

ดังนั้นแนะนาให้ทุกคนอย่าหาหัวหน้าแพทย์สุ่มสี่สุ่มห้า โรคเล็กหาหมอเล็ก โรคที่รักษายากค่อยไปหาผู้เชี่ยวชาญ ……

 

 

เฉินชางได้ยินหลิวอวี้พูดแบบนี้ ตอนบ่ายคงมีผู้ป่ วยสักยี่สิบ สามสิบคน

 

เขาเริ่มตั้งตารอขึ้นมาทันที!

 

คุณน้าที่เขาตรวจเจอว่าเป็ นมะเร็งต่อมไทรอยด์คราวก่อนนั้น มอบประสบการณ์ให้เฉินชางมา 3000 แต้ม

 

แบบนี้แล้วที่จริงแผนกคลินิกก็เป็ นดันเจี้ยนประสบการณ์ที่ไม่เลว

 

พอคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็ยังตื่นเต้นนิดหน่อยอยู่ดี

 

มาถึงตอนนี้ ก็ถือว่าเขาเข้าใจปัจจัยสาคัญของระบบ ความจริงก็ คือยิ่งตนช่วยชีวิตคนได้มาก ยิ่งช่วยผู้ป่ วยได้เพิ่มขึ้น ก็จะยิ่งได้รับ รางวัลอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง

 

พูดให้ชัดก็คือ ถ้าเขาช่วยชีวิตคน เขาก็จะแข็งแกร่งขึ้น!

 

พอกลับมาที่แผนก พวกหมอก็กาลังทางานกันหมด ส่วนพวก นักศึกษายังนั่งกันอยู่

 

ที่จริงทุกแผนกมีปรากฏการณ์อย่างหนึ่ง ความจริงแล้วเก้าอี้ใน แผนกพวกนี้เป็ นสิ่งที่เตรียมไว้ให้อินเทิร ์นกับแพทย์ฝึ กอบรม โดยเฉพาะ

 

หมอยุ่งจนนั่งไม่ติด ไม่มีเวลาไปนั่งอยู่แล้ว

 

 

 

แต่พวกนักศึกษาหลายคนพอได้มาฝึกงานแล้ว ก็หาที่นั่งวางท่า หยิบหนังสือออกมาอ่านอย่างรู ้งาน ไม่อย่างนั้นก็เล่นมือถืออย่าง โจ่งแจ้ง

 

พวกหมอก็คร ้านจะไปสนใจพวกเขา ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครไปหา เรื่อง จะว่าไปการเรียนต้องตระหนักได้เอง ไม่มีใครเป็ นพ่อเป็ นแม่ถือ กระบองไล่ให้คุณไปเรียน

 

แน่นอนว่านี่เป็ นแค่ส่วนหนึ่ง หลายคนยังวิ่งวุ่นเปลี่ยนยาบ้าง รับ ผู้ป่วยบ้างอยู่ดี

 

ตอนนี้มีผู้ป่วยเข้ามาคนหนึ่งพอดี

 

ผู้ป่วยมองดูนักเรียนที่อยู่ตรงประตู ถามอย่างระวังว่า “หมอ เอ่อ …ท าไมยาฉันถึงยังไม่มาสักที”

 

นักศึกษาคนนั้นไม่มองตาผู้ป่ วยด้วยซ้า หงายการ ์ด ‘คอมโบ นักศึกษาแพทย์’ ที่ช่าชองทันที “ไม่รู ้ครับ ผมเป็ นนักศึกษา ถามหมอ ครับ”

 

อืม ไม่มีปัญหา

 

นี่เป็ นสิ่งที่นักศึกษาส่วนใหญ่ทา

 

เฉินชางเห็นสภาพแล้วอดส่ายหัวไม่ได้ ยังดีที่เฉิงซินยังค่อนข้าง กระตือรือร ้น เอ่ยถามว่า “คุณอยู่เตียงไหนคะ เดี๋ยวฉันถามให้ค่ะ”

 

 

ที่จริงหลายครั้งนักศึกษาหลายคนยังทาไปด้วยความคิดว่าตน เป็ นนักศึกษาคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่หมอ!

 

รอพวกเขาได้สัมผัสกับคลินิ กจริงๆ แล้วจะพบว่าที่จริง ประสบการณ์สมัยพวกเขาเป็ นอินเทิร ์นเหล่านั้นสาคัญหาใดเทียบ นอกจากนี้ เมื่อพวกเขาทางานก็จะไม่มีใครสอนแล้ว เพราะคุณเป็ น หมอแล้ว

 

สถานการณ์นี้มีผลลัพธ ์เพียงอย่างเดียว ตอนที่ได้พบกับผู้ป่วยที่ คุณอยากช่วยกลับท าอะไรไม่ได้ เสียดายที่ตอนนั้นไม่เรียนรู ้ให้มาก หน่อย

 

เฉินชางก็ไม่ได้พูดอะไร ถึงอย่างไรคนเราก็เป็ นกันแบบนี้ทั้งนั้น

 

สวีตงตงเรียนจบไปนานแล้ว ตอนนี้เฉินชางเป็ นหัวหน้า ก็ยังไม่มี ใครมาติดตามเขา

 

คิดไปคิดมา เฉินชางก็พูดขึ้นว่า “เฉิงซิน แล้วก็นักศึกษาคนนั้น ตอนบ่ายพวกคุณสองคนตามผมไปคลินิกเถอะ”

 

เฉินชางชี้วัยรุ่นที่วิ่งวุ่นไปมาอยู่ตรงนั้นแล้วพูดขึ้น พอเขาพูด ออกมา นักศึกษาคนนั้นก็ดีใจทันที

 

แต่…พวกนักศึกษาแพทย์ที่เป็ น ‘เทพเฝ้ าที่นั่ง’ เอาหูไปนาเอาตา ไปไร่ไม่แม้แต่จะสนใจ ในสายตาพวกเขาก็คือ ตามสบายเลย ท าธุระ ของตัวเองให้เรียบร ้อยก็พอแล้ว

 

 

ถึงขั้นรู ้สึกว่าถูกลากไปคือไปลาบาก จะสบายกว่าเล่นมือถือที่นี่ ได้ยังไง เลิกงานตรงเวลา ตอนกลางคืนกลับไป…กินอะไรดี

 

ที่จริงแล้วนี่ก็คือทางเลือกกับโอกาส

 

โอกาสมีไว้สาหรับคนที่พร ้อม

 

พอโอกาสมาแล้ว บางคนเลือกได้ บางคนไม่มีโอกาสได้เลือกสัก นิด

 

สาหรับพวกเขาแล้ว ที่เฉินชางพาพวกเขาไปคลินิกจะท าให้ได้ เรียนรู ้หลายอย่าง

 

ส่วนนักศึกษาแพทย์ที่ชอบพ่น ‘คอมโบ’ พวกนั้น เฉินชางไม่ ตัดสิน แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก ตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์

 

เฉิงซินอึ้งไป มองเฉินชางครั้งหนึ่ง พยักหน้าอย่างสนอกสนใจ

 

เธอชื่นชมหัวหน้าที่เป็ นเพื่อนร่วมชั้นของตนคนนี้

 

คลินิกเป็ นที่แสดงความสามารถของหมอแห่งหนึ่ง เพราะต้อง วินิจฉัยโรคแล้วจึงวางแผนการรักษาและให้ข้อเสนอแนะที่เหมาะสม กับผู้ป่วยภายใต้เงื่อนไขและเวลาจากัด

 

นี่ก็คือสิ่งที่แพทย์ผู้ป่วยนอกควรทา

 

นักศึกษาอีกคนหนึ่งตาเป็ นประกาย “ได้ครับหัวหน้าเฉิน”

 

ระหว่างทางไปคลินิก เฉินชางเอ่ยถาม “คุณชื่ออะไร”

 

 

 

ชายหนุ่มยิ้มเขิน “ผมชื่อเจียงเทา อยู่แผนกฉุกเฉินโรงพยาบาล แพทย์แผนจีนเขตว่านอัน มาฝึกงานครับ”

 

เฉินชางพยักหน้ายิ้มให้

 

หมอที่ทางานแบบนี้มีความกระตือรือร ้นในการออกมาเรียนรู ้ ฝึกงานมาก

 

เฉินชางพยักหน้า “ครับ งั้นทีหลังคุณติดตามผมเข้าผ่าตัด ออก ตรวจผู้ป่วยนอกแล้วกัน”

 

เจียงเทาได้ยินแล้วมีสีหน้าดีใจทันที “ได้ครับๆ ขอบคุณครับ หัวหน้าเฉิน”

 

ระหว่างที่คุยกัน ทั้งสามคนก็มาถึงประตูคลินิก แล้วจึงพบว่าที่ ประตูมีคนอยู่เต็มไปหมด

 

เฉินชางอึ้งไปทันที

 

หรือนี่จะเป็ นผู้ป่วยของผมหมดเลย

 

พอคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็เปิดประตู เปิดคอมพิวเตอร ์ทันใดนั้น คนกลุ่มหนึ่งก็เบียดเสียดเข้ามาข้างใน

 

เฉินชางพลันรู ้สึกดีใจ เป็ นผู้ป่วยของตนตามคาด เขายิ้มแล้วพูด ว่า “เสี่ยวเจียง คุณไปรักษาความเรียบร ้อยที”

 

“เฉิงซิน คุณเขียนใบสั่งยาเป็ นใช่ไหม” ทั้งสองพยักหน้า เริ่มตรวจผู้ป่วยนอก