Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 759 เขาเคยมาที่นี้

ตอนที่ 759 เขาเคยมาที่นี้

”พวกเรา?เอ่อ พวกเราควรทำยังไงดีครับ?” เสี่ยติงกลัวจนหน้าเบี้ยว อยากจะร้องไห้ออกมาหากไม่มีน้ำตา “หัวหน้าชูฮันกำลังทำลายบางอย่างอยู่จริงๆ!”

”เหมือนฉันจะได้ยินเสียงผนังถล่ม!”กวงโถวเสริมประโยคถัดมา

”อืมเหมือนฉันจะเห็นภานอาวุธมากมายจ่อหัวรออยู่แล้ว!” เสี่ยติงรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องดี “หัวหน้าชูฮันเป็นอย่างที่ข่าวลือว่ากันจริงด้วย เขาเป็นคนอารมณ์ร้อน นี้มันใช้เวลานานเท่าไหร่กันหลังจากเขาเข้าไปด้านใน?”

”แต่มันเงียบเกินไปรึเปล่าทำไมไม่เห็นมีเสียงสัญญาณเตือนภัยร้องเลย?” ทันใดนั้นเหอซางก็ตระหนักถึงความผิดปกติบางอย่างท่ามกลางความวุ่นวายได้

ทันทีที่เหอซางพูดขึ้นมาทุกคนก็นิ่งเงียบเพื่อรอฟังเสียงสัญญาณทว่ามันกลับมีแต่ความเงียบ เสี่ยติงและกวงโถวหันหัวไปมารอบๆอย่างไม่เข้าใจ

ในขณะเดียวกันชูฮันก็ใช้ความเร็วสูงสุดพาตัวเองไปลงตามอุโมงค์มืดสนิท เขาลงมาด้วยความลึกกว่าสิบเมตรและแสงสว่างจากด้านบนที่ลอดผ่านรูมาก็แทบจะมองไม่เห็นอะไรแล้ว ในตอนนี้ชูฮันกลืนไปกับความมืดจนมองอะไรไม่เห็นเลยสักนิด มันจะลงไปลึกถึงขนาดไหนกัน? แม้แต่ชูฮันที่เป็นวิวัฒนาการระยะ 5 และเปิดการใช้งานการรับรู้รอบตัวขั้นสุดก็ยังไม่สามารถจับสัมผัสอะไรได้เลย

เพราะมันลงมาลึกมากความรู้สึกสงสัยจึงยิ่งเพิ่มมากขึ้น ทว่าสีหน้าของชูฮันยังคงนิ่งสงบไม่แสดงอะไรออกมา

หวังไคที่กลัวจนอยากจะร้องไห้ออกมามันเกาะผ้าของชูฮันแน่นด้วยกลัวว่าจะพลาดตกลงไป เอ่ยเสียงสั่นกับชูฮัน “ชูฮัน นี่เราลงมาถึงใจกลางโลกรึเปล่า?”

”ด้วยวิวัฒนาการเทคโนโลยีที่โลกมีอยู่ตอนนี้มันไม่มีทางที่จะสร้างอุโมงค์ลับใต้ดินที่ใหญ่ขนาดนี้แถมยังเจาะลงไปใจกลางพื้นโลกได้” น้ำเสียงของชูฮันราบเรียบและเย็นยะเยือก

”หรือนี่เป็นสิ่งที่มนุษย์ต่างดาวสร้างขึ้น?”หวังไคโพล่งออกมา

”แกมันมนุษย์ต่างดาวคนเดียวนั่นแหละเงียบปาก!” ชูฮันคำรามอย่างหมดความอดทน สายตากวาดมองไปรอบๆด้วยแววตาแปลกๆ เขาจ้องไปที่จุดบางอย่างทางซ้ายห่างออกไปห้าเมตร

”ทุกอย่างที่นี้ไม่สมเหตุสมผลเลยสักอย่างฉันแค่สงสัยว่านายไม่กลัวเลยรึไง” หวังไคไม่ได้สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงจองชูฮัน ยังคงตกอยู่ภาวะเป็นกังวล

”แกมันก็กลัวทุกอย่าง!”ชูฮันถอนหายใจอย่างรำคาญ จากนั้นก็เมินหวังไคไปเลย ค่อยๆเคลื่อนตัวไปทางซ้าย

แม้อากาศจะอัดแน่นไปด้วยกลิ่นเลือดคลุ้งหนาหากชูฮันก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นเลือดสดใหม่ในสถานที่นี้

แม้แต่หวังไคยังสัมผัสได้ถึงความแตกต่างของกลิ่นเลือดที่นี้ชูฮันพบว่ากลิ่นเลือดมันไม่ได้นิ่งเหมือนกับจุดอื่น ตรงจุดนี้กลิ่นมันหนาและมันจะซึมมาจากผนังตรงจุดนี้

”โอ้พระเจ้า! อย่าบอกนะว่ามีคนฝังอยู่ในกำแพงนี่!” หวังไคกลัวจนร้องไห้ออกมาแล้ว “นี้มันไม่ใช่สถาบันวิจัยแล้ว นี้มันนรก ฝังคนไว้ในกแพง ชูฮันนายจะไม่ทุบกำแพงอีกใช่มั้ย?”

ครืด!

ไม่ทันขาดคำเท้าข้างขวาของชูฮันก็เหยียบลงที่แผ่นพื้นซึ่งดูไม่เสมอกับจุดอื่น ทันใดนั้นกำแพงก็เคลื่อนตัวออกเป็นช่องสำหรับให้หนึ่งคนเดินเข้าไปปรากฏขึ้นต่อสายตาชูฮันและหวังไค

ชูฮันเดินเข้าไปในช่องทางลับที่เปิดออกทันทีหลังจากเสียเวลาอยู่ตั้งนาน ในที่สุด!

ทันทีหลังจากเข้ามาด้านในชูฮันก็กวาดสายตามองไปรอบๆด้านใน

”นาย?นายรู้ได้ยังไงว่ามันมีประตูลับ?” หวังไคแปลกใจมาก

”เพิ่งรู้”ชูฮันแววตาเป็นประกายล้ำ จากนั้นก็วิ่งไปตามทางเดินทันที

”ไม่อยากจะเชื่อนายเป็นบ้าไปแล้ว ช้าหน่อย ไม่กลัวมันมีกับดักเหรอ? เอาขวานออกมา!” หวังไคที่กลัวกับระดับความความเร็วของชูฮันรีบเอ่ยเตือน

”ไม่ต้องมีแขนฉันก็เดาได้ มันน่าจะมีเพียงแค่คนเดียวที่อยู่ข้างล่างนี่” ชูฮันวิ่งมุ่งหน้าไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขาคุ้นเคยกับสถานที่นี่ดี

”นายเคยมาที่นี้มาก่อนเหรอ?”หวังไคเองก็ฉุกคิดขึ้นได้

”ไม่แต่ฉันเคยไปสถานที่แบบนี้ในหุบเขาหยินหยางมาก่อน มันเป็นอุโมงค์ที่มีโครงสร้างแบบเดียวกัน ทุกอย่างเหมือนกันหมดกับที่ฉันเคยเห็น” ชูฮันอธิบายขณะวิ่งไปด้วย แววตาประกายล้ำอย่างไม่ปิดบัง “นี้มันคือคุกประหาร!”

ชูฮันรู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ในตอนที่เขากำลังลงไปมาตามอุโมงค์ยิ่งเขาลงมาลึกเท่าไหร่ เขายิ่งคุ้นเคยมากขึ้น ต่อมาจิตใต้สำนึกเขาก็เริ่มมองหาช่องทางลับที่เขาเคยเจอเมื่อตอนที่หุบเขาหยินหยางและมันก็มีอยู่จริงๆในตำแหน่งเดียวกัน ซึ่งชูฮันไม่คิดตั้งแต่แรกด้วยซ้ำว่ามันจะมีโครงสร้างเดียวกันกับคุกประหารที่หุบเขาหยินหยาง!

นั่นคือสาเหตุที่ทำไมชูฮันถึงรู้ว่ามีคนคนเดียวอยู่ที่ด้านล่างนี้เพราะมันช่างบังเอิญและแทบไม่น่าเชื่อว่ามันจะเลียนแบบมาจากหุบเขาหยินหยาว แม้ว่าเมื่อเทียบกันแล้วอุโมงค์ที่นี้จะเล็กกว่ามาก แต่มันก็มากพอที่ชูฮันจะรับรู้และเริ่มเข้าใจสถานการณ์ได้

คุกในหุบเขาหยินหยางนั้นเป็นห้องขังที่เชื่อมต่อโดยตรงกับชั้นใต้ดินและมันสามารถขังได้เพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่นี้หลังจากผ่านมาหลายจุด ทุกอย่างมันเหมือนกันหมดกับที่หุบเขาหยินหยาง ประกอบกับกลิ่นเลือดสดๆที่ชูฮันสัมผัสได้อีก…

จะต้องมีคนอาศัยอยู่ที่นี่!

แม้ว่าชูฮันจะเก่งกาจขนาดไหนแต่มันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดความสับสนและตกใจในตอนนี้ ใครกันที่สร้างคุกใต้ดินไว้ที่นี้เหมือนกับหุบเขาหยินหยาง แล้วอีกฝ่ายไปที่หุบเขาหยินหยางมาก่อนได้ยังไง แล้วสถาบันวิจัยนี่มีความสัมพันธ์แบบไหนกับใคร?

มีคำถามเกิดขึ้นในหัวชูฮันความกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นในอก เขาไม่รู้เลยว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่คนคุ้นเคยกับหุบเขาหยินหยางได้ถึงจุดนี้?

ถึงกับสามารถสร้างคุกขังคนไว้เหมือนกับหุบเขาหยินหยางได้!

ขณะที่ชูฮันกำลังเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆหัวใจก็เต้นรัวอย่างควบคุมไม่อยู่ มีหมอกหนาที่ปิดกั้นระยะสายตากับความจริงเบื้องหลังเขาไว้

พรึบ!

ชูฮันหยุดฝีเท้ายืนนิ่งอยู่กับที่พร้อมกับไฟฉายในมือ

หลังจากเข้ามาถึงส่วนที่ลึกที่สุดความมืดล้อมรอบชูฮัน เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจแผ่วเบา โดยเฉพาะกลิ่นเลือดที่ชัดเจนซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไป

หวังไคเองก็หัวใจเต้นรัวจนแทบจะวายมันมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้นและจินตนาการไม่ออกด้วยซ้ำว่าถ้าชูฮันส่องไฟฉายออกไป ภาพเบื้องหน้าที่ปรากฏจะเป็นอย่างไร…

โดนทรมานอย่างทารุณหรือ ยังมีชีวิตอยู่แต่ผอมแห้งหนังติดกระดูก?

โชคร้ายที่ชูฮันไม่ได้มีอารมณ์เขาไม่ให้หวังไคได้มีเวลาเตรียมตัว เขาส่องไฟฉายเข้าไปทันที!

พรึบ!

แสงไฟสาดส่องไปที่ด้านหน้าที่มืดสนิทเป็นเวลาพักหนึ่งกว่าชูฮันจะปรับสายตาให้เข้ากับความสว่างที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันไดเ แค่ทันทีที่ได้เห็นภาพตรงหน้า นัยน์ตาของชูฮันหดวูบอย่างรุนแรง!

มีคนคนหนึ่งปรากฏขึ้นท่าทางวิตกกังวล หายใจรวยรินและมีกองเลือดเป็นจุดๆอยู่ที่พื้น!