Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 77 นักรบหรือขี้ขลาด

มู่เทียนกำลังทึ่ง หากก็รีบตอบอย่างรวดเร็วว่า “มีคนอยู่ในฐานทั้งหมด 1,042คน อาศัยจากข้อมูลที่เรารวบรวมไว้เมื่อเช้านี้ มันน่าจะเป็น 1,070 แต่มีคนตายไปหลายคนจากการโจมตีของซอมบี้เมื่อคืนนี้”

“มากกว่าหนึ่งพันคน” ชูฮันยิ้มจางๆพร้อมกับมีความเย็นชาฉายชัดบนใบหน้า จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างช้าๆ “จากฐานประชากรมากกว่าหนึ่งพันคน มีตายไป28คนจากการโจมตีของซอมบี้นับร้อย! เพราะฉะนั้น บอกฉันทีสิ แล้วคนที่เหลืออยู่อีกพันคนนี่ จะมีกี่คนที่มีชีวิตรอดถ้าต้องเจอกับซอมบี้นับพันๆตัว?!”

“ใครตอบฉันได้บ้าง?!” ชูฮันตะโกนดังลั่นใส่ฝูงชน เสียงที่รุนแรงของเขาดังก้องไปทั่วบริเวณ “พูดสิ! กี่คน?”

ไม่มีใครตอบและไม่มีใครกล้าที่จะคำนวณตัวเลข พวกเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอัตราการเสียชีวิตเลย พวกเขาไม่กล้าจะจินตนา หรือ กล้าที่จะคำนวณตัวเลขพวกนั้น…อาจจะตายกันทั้งหมด?

ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงคำรามของซอมบี้ดังตามมาติดๆกับเสียงตะโกนของชูฮัน ถือเป็นคำเตือนที่ชัดเจนต่อผู้คนในฐาน

“พวกคุณได้ยินนั่นมั้ย?” เสียงของชูฮันฟังดูมืดมนขณะจ้องยังฝูงชน “มีคนกำลังต่อสู้เพื่อป้องกันซอมบี้เพื่อพวกคุณอยู่ พวกคุณเคยคิดมั้ยว่าทำไมมันถึงมีซอมบี้ในสถานที่ที่เงียบสงบเช่นนี้? และทำไมจำนวณของพวกมันถึงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆและความถี่ในการโจมตีของมันกี่บ่อยขึ้นเรื่อยๆเหมือนกัน?!”

“พวกคุณ! เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างมั้ย?”

ความหวาดกลัวและความกังวลฉายชัดบนหน้าของทุกคน…ใช่ มันทำไม?

“ใช้สมองหน่อย!” ชูฮันตะโกนและชี้ไปสะพานฝั่งตรงข้าม “มีฝูงซอมบี้ขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้นด้วยฝีมือของผู้ชายที่ฉันพึ่งฆ่าไปเมื่อกี้ ซอมบี้นับหมื่นตัวกำลังมา แต่พวกคุณกลับกำลังทำอะไร? แหกปากด่าคนอื่นและบ่น!”

ซอมบี้นับหมื่นกำลังมา?

คำพูดของชูฮันช็อคทุกคน พวกเขารู้สึกราวกับโดนฟ้าผ่า ซอมบี้นับหมื่น? แต่พวกเขามีเพียงแค่พันคนเท่านั้น พวกเขาขจัดความคิดที่ว่าฐานนี้จะถูกบุกรุก เมื่อเห็นว่ามีเหล่าผู้กล้าที่เป็นแนวหน้ากำลังต่อสู้กับซอมบี้อยู่ แต่หลังจากที่ชูฮันพูดประโยคพวกนั้นออกมา พวกเขารู้สึกอ่อนล้าและเข่าอ่อนขึ้นมาทันที รู้สึกได้ถึงความตายที่คืบคลานเข้ามาใกล้ตัว

นั่นคือเหตุผลที่ชูฮันฆ่าโจวซือหลีโดยไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย เพราะมันเป็นคนที่ปลุกเร้าฝูงซอมบี้ขึ้นมา!

ในไม่ช้า สายตาของทุกคนก็ไม่มีการโทษต่อว่าชูฮันอีกต่อไป หากกลับแทนที่ด้วยอารมณ์สับสน พวกเขาควรรู้สึกดีใจหรือซาบซึ้ง? พวกเขาไม่รู้ อย่างเดียวที่พวกเขารู้ก็คือชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาไม่ใช่ปีศาจ อย่างน่าประหลาด….เขาออกจะดูน่าชื่นชมในบางครั้งด้วยซ้ำ

“เรามีจำนวนเพียงประมาณพันคน รวมถึงคนแก่และเด็กเล็กที่ไม่สามารถต่อสู้กับซอมบี้ได้200คน ใครคิดถึงวิกฤติที่กำลังจะเกิดขึ้นบ้าง?” ชูฮันพึ่งใช้คำว่า “เรา”

คำพูดของชูฮันทำให้ทุกคนทั้งช็อคและสับสนในเวลาเดียวกัน ใช่ พวกเขาควรทำยังไง? พวกเขาจะมีชีวิตรอดจากวิกฤตินี้ได้ยังไง?

“พวกคุณมีประเทศ เพื่อน ญาติพี่น้อง คนรัก พวกคุณมีสิ่งที่คุณห่วงใยและทั้งหมดนั่นคือสิ่งสำคัญสำหรับพวกคุณ นั่นสิ่งที่พวกคุณคิด” เสียงของชูฮันประกอบกับรองเท้าบู๊ตที่ทนทานของเขากระทบกับพื้น สร้างเสียงที่ฝังตัวไว้ในความทรงจำของทุกคน “แต่ทั้งหมดนี้…”

“…ถูกสร้างขึ้นบนพื้นฐานของการดำรงอยู่!” ชูฮันไม่ได้หยุดเดิน เสียงของเขาดังสนั่นไปทั่วทั้งค่าย เขาเดินผ่านฝูงชนไปอย่างช้าๆด้วยฝีก้าวที่ทรงพลัง “ฉันบอกให้เฉินเสี้ยนกาวมอบหมายงานให้พวกคุณขนของที่พวกคุณคิดว่ามันเป็นขยะ และให้ทำงานหนักแม้จะไม่ได้กินอาหารเช้า พวกคุณก็เลยคิดว่าฉันเป็นบ้า?”

ทันใดนั้น ฝูงชนก็นิ่งสนิทด้วยคำพูดของชูฮัน

“คุณคิดว่าสมองของฉันไม่ทำงาน? คิดว่าฉันเป็นคนปัญญาอ่อน? หรือฉันทำให้พวกคุณต้องเหนื่อยล้ากันทั้งๆที่ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย? พวกคุณเลยกังวลและไม่พอใจ และยังบ่นอีก?”

คนที่หน้าบางก้มหน้าหนีด้วยความอายทันทีด้วยเพราะพวกเขาคิดแบบนั้นกันจริงๆ

“พวกคุณคิดว่าฉันจะโง่ขนาดที่จะทำให้ทุกคนในค่ายนี้รำคาญฉันเหรอไง?” ชูฮันหัวเราะลั่น รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก “ฉันรู้ว่ามีฝูงซอมบี้กำลังมาถึง แต่คุณคิดว่าฉันเ*ยขนาดมาแกล้งพวกคุณเล่นเหรอไง?”

“ไม่ ไม่” มีคนตอบ

“ขอโทษ”

“ขอโทษ แต่ แต่ … ”

“แต่อะไร?” ชูฮันเดินเข้ามาใกล้ มองเข้าไปที่ฝูงชนอย่างเงียบๆและพูดขึ้น “พวกคุณไม่รู้ว่าของพวกนี้จะเอาไปใช้ทำอะไร ก็เลยเริ่มสงสัยความมีเหตุผลและวิจารณญาณของฉัน”

ชูฮันถามอย่างมีอารมณ์เพื่อข่มขู่ให้ทุกคนเงียบ หากเมื่อเขาต้องการจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อพูดต่อ จู่ๆ—–

ว๊ากกกกกก—–

ว๊ากกกกกก—–

ทันใดนั้น ก็มีเสียงคำรามลั่นดังขึ้นมาจากที่ไกลๆ เสียงดูมีจำนวณมากขึ้นและดังขึ้นกว่าครั้งก่อน

ความตื่นตระหนกเริ่มครอบงำจิตใจทุกคน ทั้งฝูงชนค่อยๆหันกลับไปมองตามทางที่เสียงคำรามดังมา

สะพานไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป มันมีจุดสีดำนับไม่ถ้วนกระจายวิบวับไปทั่งพื้นที่ และดูเหมือนกำลังมุ่งหน้ามาที่ค่ายนี้ พวกมันส่งเสียงคำรามและตะโกนอย่างดุดัน ดูราวกับน้ำท่วมสีดำที่กำลังไหลมา ซอมบี้นับหมื่นตัวดูคล้ายกับฝูงตั๊กแตน พวกมันวิ่งไปที่สะพานด้วยการก้าวอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้ามาที่ค่ายนี้ที่เป็นเป้าหมายของพวกมัน

ฝูงซอมบี้กำลังมา!

ซอมบี้นับหมื่นตัว!

มันมีจำนวณมากเกินไปจนผู้คนในฐานเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่าสถานที่แห่งนี้จะเหลืออะไรอยู่ถ้าหากซอมบี้บุกฐานนี้เข้ามาได้สำเร็จ มันจะเหลือแต่ซากปรักหักพังขณะที่ทุกคนที่นี้จะถูกกินจนตาย

ความหวาดกลัวและความอ่อนแอลุกลามอย่างรวดเร็วไปทั่วทั้งฐาน

บางคนกอดหัวตัวเองและร้องไห้ออกมา บางคนก็กอดเพื่อนตัวเองเพื่อซึมซับความอบอุ่นครั้งสุดท้ายที่โลกอันโหดร้ายนี้จะให้ได้ ส่วนคนที่เหลือก็เริ่มสาปแช่งโลกที่โหดร้ายที่ไม่แยแสพวกเขา

ตาของเฉินเสี้ยนกาวแดงก่ำ จากที่เขาเห็น จำนวณของซอมบี้มันมากกว่าที่ชูฮันคาดไว้เสียอีก มันอาจจะมากกว่า 20,000ตัว

ปัง——–

จู่ๆ ก็มีเสียงดังของบางอย่างตีกับพื้นอย่างแรง จนเสียงมันดังสะท้อนก้องไปทั่วทั้งฐาน เสียงนั่นมาจากชูฮัน

มันเป็นขวานที่ทำจากเหล็ก ใบมีดคมของมันฝังลึกลงไปที่พื้น เกิดเป็นรอยแตกเหมือนใยแมงมุมกว้าง1เมตร

“พวกมันกำลังมา มันทำลายบ้านของพวกเราและบุกรุกโลกของพวกเรา ทำให้พวกเรากลายเป็นคนไร้บ้าน มันกำลังมาแล้ว!”

เสียงของชูฮันเต็มไปด้วยความสงบ เขายกขวานขึ้นด้วยมือเดียว ชี้ไปที่ฝูงซอมบี้ที่กำลังวิ่งมาทางพวกเขา ตัวขวานส่งประกายจิตสังหารพร้อมกับชูฮันตะโกนดังลั่นออกมา “พวกคุณเห็นนั่นมั้ย? พวกมันเป็นศัตรูของเรา! พวกมันเป็นศัตรูของมนุษย์ ส่วนเรา ทุกคนที่อยู่ที่นี่ พวกเราเป็นพวกเดียวกัน!”

ใช่! ซอมบี้เป็นสาเหตุที่พวกเขาสูญเสียทุกอย่าง

ความโกรธและความเกลียดพุ่งทะลักออกมาจากอกของทุกคน

ใช่ พวกเราเป็นพันธมิตรร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู…ซอมบี้!

“ตอนนี้พวกคุณมี2ทางเลือก” ชูฮันยื่นแขนซ้ายออกมา ชี้ไปที่อาคารพักอาศัย “หนีเข้าไปในห้องของตัวเอง ปิดประตูเพื่อรอความตาย! วางชีวิตของคุณไว้ให้โชคชะตาจัดการ เหมือนกับคนขี้ขลาด!”

ชูฮันพูดต่อ พร้อมกับชี้ไปที่อกของเขาและตะโกน “หรือจะอยู่ที่นี่และเลือกที่จะเชื่อฉัน! ยืนข้างฉันและต่อสู้ไปด้วยกัน ฆ่าซอมบี้พวกนั้น! อยู่ที่นี่ต่อและเป็นนักรบ!”

“พวกคุณ!” เสียงของชูฮันดังสนั่นลั่น “ตัดสินใจเอา!”