Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 78 เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของมนุษย์

ตัดสินใจเอา?
เสียงของชูฮันดังลั่นจนกลบเสียงคำรามของซอมบี้ มันจับใจผู้คน800คนที่สามารถต่อสู้กับซอมบี้ได้ ทั้งยังขจัดความกังวลและสับสนที่พวกเขาต่างกำลังรู้สึกกันอยู่ เสียงเขาดูเหมือนจะช่วยให้บางคนผ่อนคลายลง

นักรบหรือขี้ขลาด!

พวกเขาต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง!

ชูฮันยืนอยู่หน้าฝูงชน มองปฏิกิริยาของพวกเขา เขาไม่ใช่คนที่น่าสะดุดตาอะไร หากทุกคนกลับจดจ้องมาที่เขาแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นแรงยึดเหนี่ยวที่แข็งแกร่งของทุกคน

ว๊ากกกก——-

ว๊ากกกก——-

เสียงคำรามที่ดังต่อเนื่องเกือบจะเป็นจังหวะดังมาจากระยะไกล ราวกับแผ่นดินไหวปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา มองตรงไปข้างหน้า พื้นที่ที่เคยว่างเปล่าก่อนหน้านี้ กลับเต็มไปด้วยจุดสีดำๆนับไม่ถ้วน จากการคาดการณ์ของทุกคนแล้ว ฝูงซอมบี้ขนาดใหญ่นี้ น่าจะมาถึงฐานนี้อย่างช้าสุดภายใน1ชั่วโมง

วิกฤตชีวิตถึงตายกำลังมุ่งหน้ามา!

ชูฮันไม่ต้องรอนานก่อนที่จะมีใครลุกขึ้นยืน ยกอาวุธในมือขึ้นชี้ฟ้า เกือบทุกคนเข้าร่วมกับชูฮันทันทีภายในเวลาไม่นาน

“ฆ่าเหล่าซอมบี้!”

“ทิ่มหัวของพวกมัน!”

“พวกมันทำลายชีวิตเรา และตอนนี้เป็นเวลาสำหรับการแก้แค้นของเรา!”

“ไม่มีอะไรต้องกลัว! ถ้าฉันตาย ฉันจะตายอย่างนักรบ”

“ฉันขอเลือกเป็นนักรบ! ฉันเลือกที่จะตายด้วยความเคารพ”

ผู้คนเริ่มลุกขึ้นยืน ล้อมชูฮัน คำพูดให้กำลังใจต่างพ่นออกมากันไม่หยุด แถมยังมีการเล่นมุกตลกกันด้วยเเมื่อขวัญกำลังใจของพวกเขาเพิ่มสูงขึ้น ไม่ว่าจะเป็นทั้งชายหรือหญิง แก่หรือเด็ก พวกทุกคนลุกหือกันขึ้นมาไม่ว่าในมือจะถืออะไรอยู่ก็ตาม

พวกเขาเลือกที่จะเชื่อในตัวชูฮัน!

พวกเขาเลือกที่จะต่อสู้!

เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของมนุษย์!

เฉินเสี้ยนกาวมองไปที่ชูฮันด้วยสายตาประหลาดใจพร้อมกับกวาดสายตาตรวจสอบใบหน้าของชูฮันอยู่อย่างนั่นสองสามครั้ง “เด็กคนนี้อายุแค่20ปี หากเขากลับสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ท่ามกลางความโกลาหลเช่นนี้!”

“เขาเป็นผู้นำมากกว่าเมื่อเทียบกับคุณ” มีแสงวาบผ่านดวงตาเล็กๆของเย๋เฉิน ขณะพูดต่อ “เขาเกิดมาเพื่อเป็นผู้นำ”

“ใช่ ฉันชื่นชมเขาสำหรับเรื่องนั่น” เฉินเสี้ยนกาวพยักหน้า

ซางจิ่วตี้และป่ายหวีเนอยืนอยู่ข้างหลังชูฮันพร้อมกับมองชูฮันด้วยสายตาสับสน

ความเงียบสงบและความสามารถในการรวบรวมผู้คนเพื่อเพิ่มโอกาสในชัยชนะ ถึงแม้คนเหล่านี้จะมีบุคลิกและอุดมการณ์ที่แตกต่างกัน สิ่งเหล่านี้ทำให้เขาดูน่าเหลือเชื่อ

“เพราะฉะนั้น ทุกคนฟังฉัน” ชูฮันพูดขึ้นเบาๆหากเสียงของเขากลับดังชัดด้วยเพราะทุกคนต่างเงียบสนิททันทีที่ชูฮันเริ่มพูด

“คนที่มีปืนควรยืนอยู่หน้ารถ” ชูฮันพูดอย่างรวดเร็วและชัดเจน “คนที่ไม่มี ต้องไปหาอาวุธมาและอยู่ตามจุดที่ฉันจะมอบหมายให้”

“โปรดจำไว้ว่าคุณต้องรอก่อน ถ้ายังไม่มีคำสั่งยืนยันมาจากฉัน และเวลาที่ฉันบอกให้ฆ่าซอมบี้ ฆ่ามันให้มากที่สุดเท่าที่พวกคุณจะทำได้!” การวางแผนและวิธีการของชูฮันเป็นเรื่องง่ายและตรงไปตรงมา มีเพียงแต่เขาเท่านั้นที่รู้เหตุผลว่าทำไมเขาถึงทำอย่างนั้น

“ไว้ใจฉัน! ฉันจะพยายามอย่างสุดกำลังของฉันเพื่อพาพวกคุณทั้งหมดออกไปจากที่นี่ให้ได้!”

—————————————————-

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป…

ฝูงซอมบี้ได้ผ่านสะพานมาแล้ว และกำลังมุ่งหน้ามาที่ฐานด้วยความเร่งรีบยิ่งขึ้น ทัศนียภาพของจุดสีดำเป็นอะไรที่ดูน่าหวาดกลัว เสียงคำรามเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ ทัศนียภาพนี้เป็นสิ่งที่ทำให้ผู้คนเรียกสถานที่นี่ว่า “เมืองแห่งความตาย”

ฝูงชนเริ่มกระจัดกระจาย กระสุนและปืนถูกส่งตามอย่างฉับพลัน ทว่ามันมีปืนเพียง15กระบอกเท่านั้น ทำให้คนที่ไม่โชคดีได้รับปืนไป จึงถูกสั่งให้จัดตั้งกลุ่มจำนวณ10คนขึ้นมา ในทีมต้องประกอบไปด้วยผู้หญิงอย่างน้อย2คนในกลุ่ม อาวุธต่างเช่น ขวานถูกมอบให้ หากคนที่ไม่รู้วิธีใช้งานอาวุธที่ให้เลือกที่จะเอาอาวุธทื่อๆ เหล็กแท่ง และแม้กระทั่งจอบและเคียวที่พวกเขาใช้สำหรับการทำฟาร์มมาใช้สู้แทน

แน่นอนว่า ไม่ใช่ทุกคนเลือกที่จะต่อสู้ ขณะที่มีผู้คนนับร้อยเริ่มเดินไปทางอาคารพักอาศัยแทน พวกเขาไม่ต้องการจะมีส่วนร่วมในการต่อสู้ เลือกที่จะรอการตัดสินจากชะตากรรม เฉินเจอฮ่าวและต้วนหมิวเป็นตัวอย่างสำคัญของพวกเขา

การตัดสินใจของเฉินเจอฮ่าวทำให้เฉินเสี้ยนกาวผิดหวังมาก หากเขาก็ไม่ได้ห้ามน้องตัวเอง ทำเพียงแค่เหลือบมองเล็กน้อย

สำหรับกลุ่มนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยหมิงชิว มีเพียงต้วนหมิงเท่านั้นที่เลือกจะไม่สู้ ทำให้ต้วนหมิงได้รับการดูถูกและเยาะเย้ยจากเพื่อนนักเรียนด้วยกัน

ชูฮันไม่ได้สนใจอะไรคนพวกนั้น เขายังคงจัดการ แจกแจงงานให้ทุกคนต่อไป สำหรับผู้หญิงและเด็กที่หวาดกลัวหากยังคงเลือกที่จะอยู่ต่อ ชูฮันจะเดินไปตบไหล่ และพูดให้กำลังใจพวกเขา

“ชูฮัน!” ต้วนหมิงที่เลือกจะรออยู่ในอาคาร รอให้ชะตาตัดสินไปพร้อมๆกับคนอีกนับร้อย เขาตะโกนออกมาอย่างดัง ไม่มีความอับอายให้เห็น เพียงแค่แค่นยิ้มใส่อย่างเย็นชา “ฉันจะรอดูความล้มเหลวของแกตรงหน้าต่างห้องของฉันตอนที่แกถูกซอมบี้กัด”

ภายในที่ๆเงียบสงบเช่นนี้ ทุกคนจึงสามารถได้ยินประโยคนั้นชัดเจน เฉินช่าวเย่หมุนตัวกลับหันไปตะโกนใส่อย่างโมโหจัด “หัวหน้าของฉันจะไม่ล้มเหลว! ชัยชนะจะเป็นของพวกเรา!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ต้วนหมิงหัวเราะดังลั่นด้วยเพราะอยากจะล้อเลียนพวกนั้น

“ฉันจำได้ว่าฉันเคยพูดอะไรไว้” ชูฮันพูดแทรกขึ้นมาอย่างไร้จุดหมาย “ชื่อของคุณเป็นชื่อที่ดีจริงๆ”

“อะไร?” ต้วนหมิงตาโตด้วยความไม่เข้าใจ ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น หากทุกคนรอบๆก็สับสนเช่นกัน

“ต้วนหมิง!” เลาเสี่ยวเสียวพูดขึ้นอย่างดัง น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย “ฮ่าฮ่าฮ่า! ต้วนหมิง ต้วนหมิง มันเป็นชื่อที่ดีจริงๆ” (*ถ้าออกเสียงอีกแบบจะแปลว่า…อายุสั้น)

“แกแช่งฉัน!” ต้วนหมิงคำรามใส่ชูฮัน ตาของเขาโปดปูนขณะที่ริมฝีปากขาวซีด ตัวของเขาที่ผอมบางอยู่แล้วยิ่งบางขึ้นไปอีก

มีแสงดุดันฉายวาบผ่านดวงตาของชูฮันขณะเขาบิดปากจนกลายเป็นรอยยิ้มปีศาจ จากนั้นก็พูดออกมาทีละคำว่า “การกินเนื้อซอมบี้ คนๆนั้นจะติดเชื้อ”

เฮือก——
คำพูดของชูฮันชะงักทุกคนทันทีราวกับฟ้าผ่า

เขากินเนื้อซอมบี้งั้นเหรอ?!

ต้วนหมิงตัวสั่นเทา เขาไม่เชื่อที่ชูฮันพูด ชูฮันรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?

“เป็นไปไม่ได้!” เขาตะโกน ความตื่นตระหนกฉายชัดอยู่ในน้ำเสียงของเขา เขาอยู่ห่างไกลออกไปหากน้ำเสียงของเขากลับดังชัดจนทุกคนสามารถได้ยิน “มันเป็นไปไม่ได้ที่แกจะรู้เกี่ยวกับมัน แกรู้ได้ยังไง?”

อ้วกกกก——–

มีหลายคนรู้สึกขยะแขยงจนอ้วกออกมา เขากินเนื้อซอมบี้ลงได้ยังไง?

ชูฮันไม่ได้โต้เถียงกับต้วนหมิงต่อ เขาหันมาตะโกนกับทุกคนแทน “ทุกคนไปตามจุดที่ได้รับมอบหมายและเตรียมตัวต่อสู้!”

คำพูดของชูฮันขัดจังหวะความคิดของฝูงชน พวกเขาไม่มีเวลาพอที่จะคิดว่าต้วนหมิงติดเชื้อจริงหรือไม่ ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปตามจุดของตัวเอง

กลับกัน ผู้คนที่อยู่กับต้วนหมิงต่างหันมามองเขาอย่างระมัดระวัง ทันใดนั้นต้วนหมิงก็ตะโกนออกมาพร้อมกับวิ่งไปที่อาคารที่ใกล้ที่สุด ที่อยู่ข้างหลังอาคารที่เขาอยู่ก่อนหน้านี้

ชูฮันไม่ได้คิดถึงต้วนหมิงอีก เพราะเขาควรจะคิดถึงคนที่อยู่กับเขา ผู้คนที่ควรค่าแก่การมีชีวิตรอดไปกับเขา สำหรับเรื่องที่ต้วนหมิงกินเนื้อซอมบี้นั่น เขาไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง แต่ความทรงจำของเขาในชาติที่แล้วยังคงเด่นชัดอยู่ในหัวเขา ต้วนหมิงนั้นหิวจัดจนต้องกินเนื้อซอมบี้

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นต้วนหมิงตายต่อหน้า หากตามข้อเท็จจริงในชาติที่แล้ว เพียงแค่กินเนื้อซอมบี้ไปแค่คำเดียวก็ทำให้คนๆนั้นติดเชื้อได้แล้ว ถึงแม้ความเร็วในการกลายร่างเป็นซอมบี้จะช้ากว่าการถูกกัดหรือข่วนจากซอมบี้ตรงๆ อาการของมันจะแสดงออกมาหลังจากผ่านไปเป็นอาทิตย์หรือเป็นเดือน

สิ่งเดียวที่สามารถยืนยันได้ก็คือไวรัสจะไม่หายไป

หลังจากได้รับโทรโข่งมาจากเยวจึ ชูฮันขึ้นไปยืนอยู่บนหลังคารถ เขายึดที่นี่เป็นกองบัญชาการชั่วคราวด้วยเพราะที่ตรงนี้มันทำให้เขาได้เห็นภาพมุมกว้างครอบคลุมทุกบริเวณ

รถบรทุกหลายคันจอดเรียงเป็นแนวอยู่ข้างหน้าโดยหัวของรถแต่ละคันจะจอดต่อท้ายรถของคันข้างหน้ายาวไปเรื่อยๆ ส่วนคนที่มีมือก็จะยืนอยู่หลังรถแต่ละคัน

ที่ตรงนี้เคยเป็นที่โล่งเปล่า มันเป็นพื้นที่กว้างใหญ่ แต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยรถเต็มไปหมด รถจอดต่อท้ายกันเรียงรายจนเกิดเป็น….

เขาวงกตขนาดยักษ์!