แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1140 ไม้เบื่อไม้เมำ

เจิ้งซวี่ได้ยินเธอเรียกผู้ชำยไม้จิ้มฟั นครั้งแล้วครั้งเล่ำก็ทนไม่
ไหว ในฐำนะที่เป็นลูกผู้ชำยทำไมเขำจะไม่พิสูจน์ตัวเองล่ะ?
ขณะที่กำลังจะสั่งสอนผู้หญิงตรงหน้ำ เขำก็เห็นอำข่ำล้วง
กล้องถ่ำยรูปขนำดเล็กออกมำจำกหน้ำอก แล้วเรียกเขำ
“มำเลยๆ รีบถอดเลย เอำเลยสิ~ ค่ำครองชีพช่วงที่เหลือ
ของชีวิตฉันคงต้องพึ่งรูปใบนี้ของคุณชำยเจิ้งแล้วล่ะนะ!”
เดิมเจิ้งซวี่อยำกจะขู่เธอ แต่ไม่คิดว่ำยัยหัวทองนี่จะหน้ำหนำ
กว่ำเผ่ำพันธุ์มนุษย์คนไหนๆ
“คุณยังเป็นผู้หญิงอยู่ไหมเนี่ย?” เขำพูดเหยียด
อำข่ำยืดอกพูดอย่ำงภูมิใจ “ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ? พ่อแม่คลอด
ลูกสุดเพอร์เฟกต์อย่ำงฉันออกมำ ไม่เห็นหรือไง!”
เจิ้งซวี่เบ้ปำก “มีอยู่แค่นี้ทำอวด!”
เขำเตรียมใจไว้แล้วว่ำจะต้องโต้เถียงกับเธอตลอดทำง แต่
อำข่ำเถียงเขำไปได้ไม่กี่ประโยคก็เลิกพูด เจิ้งซวี่หันไปมอง
ด้ำนหลังแวบหนึ่งก็เห็นเธอก้มหน้ำ นั่งห่อตัวท่ำทำงน่ำสงสำร9 6 3 5
ทีเดียว
“เอำไป” เขำหยิบผ้ำขนหนูให้เธอ คิดว่ำเธอหนำว
อำข่ำรับมำเช็ดตัวลวกๆ แล้วโยนไว้ข้ำงตัว จำกนั้นก็ถอน
หำยใจ
“ทำไม รู้สึกเสียใจที่ทำเรื่องเลวร้ำยพวกนั้นใช่ไหมล่ะ?”
เจิ้งซวี่แซว
อำข่ำมองค้อนเขำอย่ำงคนหมดแรง “ตอนนี้ฉันไม่มีอำรมณ์
ทะเลำะกับนำย ฉันเป็นห่วงประธำนเชี่ยนมำก ฉันโทรหำเขำไม่
ติดอีกแล้ว”
เจิ้งซวี่ได้ยินดังนั้นจึงเอำมือข้ำงหนึ่งออกมำเกิดเบอร์บ้ำน
เสี่ยวเชี่ยน ก็ไม่มีใครรับเหมือนกัน
หันไปมองอำข่ำที่นั่งเงียบอยู่เบำะหลัง อยู่ๆ ยัยนี่ก็ทำตัว
สงบเสงี่ยมเขำไม่ชินเลยจริงๆ
“ผมจำได้ว่ำเฉินเสี่ยวเชี่ยนก็ไม่ได้ดีกับคุณเท่ำไรไม่ใช่
เหรอ? คุณอยำกปกป้องเขำเพรำะรับเงินค่ำจ้ำงมำจำกคนอื่นงั้น
สิ?” เจิ้งซวี่รู้สึกสงสัยเรื่องนี้มำตลอด นับตั้งแต่เสี่ยวเชี่ยนบอก9 6 3 6
เขำว่ำอำข่ำรับคำสั่งจำกชีอวี่เซวียนให้มำอยู่ข้ำงกำยเธอ เขำก็
อยำกรู้เรื่องนี้มำก
นอกจำกสงสัยควำมสัมพันธ์ของอำข่ำกับเสี่ยวเชี่ยน เขำยัง
สงสัยควำมสัมพันธ์ระหว่ำงอำข่ำกับบอสของเธอ
“ตอนแรกก็เพื่อเงินนั่นแหละ บอสฉันชื่นชมประธำนเชี่ยน
มำก ถ้ำไม่มีเรื่องเหนือควำมคำดหมำยประธำนเชี่ยนควรได้มำ
เป็นศิษย์อำจำรย์เดียวกับฉัน แต่ต่อมำฉันก็ไม่ได้ทำไปเพื่อเงิน”
“อ่อ คุณเป็นเลสเบี้ยน อยำกจีบเฉินเสี่ยวเชี่ยน?”
อำข่ำเอำผ้ำขนหนูที่เลอะสีฟำดหน้ำเจิ้งซวี่ “ไอ้คนแซ่เจิ้ง
นำยทำตัวไม่ได้เรื่องก็อย่ำคิดว่ำคนอื่นเขำจะเป็นอย่ำงนำย ใคร
บอกนำยว่ำถ้ำฉันรู้สึกดีกับใครก็ต้องเอำตัวไปเสียดสีกันทำเรื่อง
อย่ำงว่ำเท่ำนั้น?”
“อ่อ?”
“ฉันชอบกำรวำงตัวของประธำนเชี่ยน ชื่นชมควำมมีน้ำใจที่
เขำมีให้เพื่อน พูดกันว่ำคนจะทำกำรณ์ใหญ่อย่ำได้สนใจสิ่งเล็กๆ
น้อยๆ แต่ในสำยตำของฉันสังคมนี้มันกว้ำงมำก กำรจะอยู่ใน
สังคมได้จะขำดคำว่ำน้ำใจได้ยังไง? ประธำนเชี่ยนเป็นคนเลือก9 6 3 7
คบเพื่อน ขอแค่เป็นคนที่เธอชอบเธอก็จะให้ใจเต็มที่ ยกตัวอย่ำง
นำยแล้วกัน ถึงจะเป็นคนมีนิสัยขยันมีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิงมำก
หน้ำหลำยตำ แต่ประธำนเชี่ยนก็ไม่ได้รังเกียจนำย เขำเห็นส่วนดี
ของนำย…”
ผู้หญิงคนนี้ขอแค่อ้ำปำกพูดก็เริ่มแซะเขำได้ทันที แต่ละคำ
ที่พูดออกมำไม่ได้น่ำฟั งเลยสักคำ เจิ้งซวี่รู้สึกว่ำตัวเองตบะแก่
กล้ำขึ้น ควำมอดทนของเขำมีเยอะมำกขึ้นกว่ำเมื่อก่อนหลำยเท่ำ
แบบนี้ยังทนได้
เขำฟั งอำข่ำพูดพึมพำอยู่คนเดียว “ฉันเองก็เห็นแก่ที่นำย
เป็นเพื่อนของประธำนเชี่ยนเลยเอำคืนแค่พอหอมปำกหอมคอ”
“เดี๋ยวนะ! แค่พอหอมปำกหอมคอเหรอ?!” ควำมอดทนที่
มำกขึ้นของเจิ้งซวี่เมื่อครู่ ถูกเธอทำลำยจนกลับไปสภำพเดิมแล้ว
“ไม่อย่ำงนั้นแล้วนำยคิดว่ำไงล่ะ? นำยจับฉันมัดไว้นำน
ขนำดนั้นฉันเพิ่งจะแค่ระบำยอำรมณ์ไปนิดเดียวเอง ไม่อย่ำงนั้น
ฉันเอำคืนนำยหนักกว่ำนี้ไปแล้ว ยังไงซะฉันก็เคยเป็นถึงสปำย
เลยนะ!”
“เหมือนกันแหละน่ำ ถ้ำไม่เห็นแก่ที่คุณเป็นเพื่อนของ9 6 3 8
ประธำนเชี่ยนล่ะก็ ผมจับคุณโยนลงแม่น้ำเป็นอำหำรปลำไป
แล้ว!”
“เพื่อน?!” อำข่ำตำโต ดูเหมือนน่ำดีใจ “เขำบอกว่ำฉันเป็น
เพื่อนเขำเหรอ?”
“ตกใจอะไร? เพื่อนของเฉินเสี่ยวเชี่ยนตั้งเยอะแยะ เพิ่มคุณ
มำอีกคนก็ไม่เห็นเป็นไร คุณหำยไปก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ คิดไร
มำก?” เจิ้งซวี่เห็นท่ำทำงของเธอแล้วก็เกิดควำมรู้สึกที่บรรยำย
ไม่ถูก ทำไมยัยคนนี้ต้องทำท่ำเหมือนคนขำดควำมรักตั้งแต่เด็ก
นะ ให้แสงแดดนิดหน่อยก็บำนสะพรั่ง
“ไม่เหมือนกัน ฉันอยำกได้เป็นเพื่อนกับประธำนเชี่ยนจริงๆ
ฉันไม่เคยมีเพื่อนจริงๆ เลยตั้งแต่เด็ก รุ่นพี่แต่ละคนก็นะ
ประหลำด… เห้อ ไม่รู้ว่ำตอนนี้ประธำนเชี่ยนเป็นไงบ้ำงแล้ว นำย
ขับเร็วๆ หน่อย”
ไม่รู้ทำไม อยู่ๆ เจิ้งซวี่ก็รู้สึกเหมือนเข้ำใจยัยหัวทองคนนี้
และก็เข้ำใจแล้วว่ำทำไมตำผู้เชี่ยวชำญระดับโลกคนนั้นถึงได้ให้
คนเพี้ยนๆ แบบนี้มำอยู่ข้ำงกำยเสี่ยวเชี่ยน
ถึงควำมสำมำรถของผู้หญิงคนนี้จะมีไม่มำก แต่เป็นคน9 6 3 9
จริงใจ จงรักภักดี ใครดีกับเธอ เธอก็ดีตอบ ใครรังแกเธอ เธอก็
แก้แค้นกลับอย่ำงชนิดที่จะไม่ยอมขำดทุน แต่ก็ไม่ได้เกิน
ขอบเขตที่สร้ำงควำมเสียหำยมำกมำยให้กับเขำ
“นี่ หยุดรถทำไม? ประธำนเชี่ยนรอพวกเรำไปช่วยอยู่นะ?
เห้ย! จะไปไหน!” อำข่ำเห็นเจิ้งซวี่จอดรถข้ำงทำง แล้วเปิดประตู
ลงไป
เจิ้งซวี่เปิ ดท้ำยรถ จำกนั้นก็หยิบชุดใหม่ที่เขำเพิ่งเอำ
กลับมำไปโยนให้เธอ
“เปลี่ยนซะ หนำวสั่นอย่ำงกับแมว อย่ำมำตำยในรถผมนะ”
“เสื้อผ้ำนำย?”
“แล้วคิดว่ำไงล่ะ? ยังจะทำพูดมำก! นั่งอยู่ในรถเฉยๆ เดี๋ยว
ผมมำ”
เขำพูดแค่นั้นแล้วปิดประตูรถเดินเข้ำไปในซูเปอร์มำร์เก็ต
อำข่ำไม่รู้ว่ำเขำจะทำอะไร รออยู่ไม่กี่นำทีเขำก็กลับมำ ใน
มือถือของมำเยอะแยะ พอขึ้นรถก็โยนให้อำข่ำ
“นำยซื้อน้ำอบหลำยขวด สำลี น้ำดื่ม แล้วก็สบู่มำทำอะไร?9 6 4 0
เอ๊ะ ยังมีกะละมังเล็กๆ ด้วย?”
“โง่บรมเลยนะคุณเนี่ย น้ำอบมันช่วยล้ำงสีออกได้ไม่รู้เหรอ?
แล้วก็ ทำไมยังไม่เปลี่ยนชุด ใส่เสื้อผ้ำเปียกแล้วเท่?”
“เนื้อตัวฉันเลอะสี เปลี่ยนไปเสื้อผ้ำก็เลอะอยู่ดี” อำข่ำหยิบ
ขวดน้ำอบขึ้นมำมองไปมองมำ “ไอ้นี่มันล้ำงสีออกได้จริงเหรอ?”
รู้สึกมหัศจรรย์มำก
“พูดมำก รีบจัดกำรซะ สกปรกจะแย่”
อำข่ำลองใช้สำลีชุบน้ำอบเช็ดสีที่เลอะมือ ได้ผลจริงๆ ด้วย
เธอจึงเททั้งหมดลงในกะละมังใบเล็ก ทันใดนั้นทั้งรถก็มีกลิ่น
หอมตลบอบอวลฉุนจมูกปะปนกับกลิ่นสี เจิ้งซวี่รู้สึกคันจมูกมำก
“รีบท ำเร็วๆ ฉุนชิบหำย!”
อำข่ำเอำมือแช่ลงในน้ำอบ เจิ้งซวี่เห็นท่ำทำงงกๆ เงิ่นๆ
ของเธอก็อดไม่ได้ที่จะสอน “ล้ำงด้วยน้ำนั่นเสร็จก็เททิ้งแล้วเอำ
สบู่ล้ำงอีกรอบ ทำไมถึงได้โง่แบบนี้นะ ควำมรู้รอบตัวแค่นี้ก็ไม่รู้
เหรอ?”
“ฉันจะไปรู้ได้ไงเล่ำ ที่บ้ำนฉันไม่มีของแบบนี้นี่ หอมดีนะ”9 6 4 1
อำข่ำชอบกลิ่นหอมที่เหมือนดอกไม้นี่ พอได้ยินเธอพูดว่ำ
หอมเจิ้งซวี่ก็นึกถึงฉำยำชวนให้ประสำทเสียที่เธอเคยตั้งให้เขำ
เจิ้งซวี่เป็นโรคเยื่อจมูกอักเสบ พอได้กลิ่นฉุนๆ แบบนี้ก็
เหมือนอำกำรจะกำเริบ ขณะที่เขำกำลังจะบอกเธอว่ำให้รีบๆ
ล้ำงแล้วเทน้ำทิ้งซะ เขำก็เห็นอำข่ำเอำสำลีชุบน้ำอบแล้วเริ่มเช็ด
รถตรงที่เมื่อกี้เธอทำเลอะ จบกัน แบบนี้กลิ่นก็ติดอยู่ในรถไม่รู้ว่ำ
จะหำยไปเมื่อไร